Kazimierz Biesiekierski

Kazimierz Biesiekierski

major saperów
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1897 Warszawa
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 1950 Paryż
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Armia Wolnej Francji
Jednostki	III Korpus Polski w Rosji Szkoła Podchorążych Saperów Kościuszkowski Obóz Szkolny Saperów Departament V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych Oficerska Szkoła Inżynierii XIV Batalion Saperów 7 Pułk Saperów Wielkopolskich 2 Pułk Wojsk Kolejowych Departament Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych Inspektorat Saperów Sztabu Głównego Armia „Karpaty”
Stanowiska	oficer saperów Dyrektor nauk starszy referent kierownik referatu dowódca batalionu saperów Kierownik Referatu Studiów Kierownik Samodzielnego Referatu Instalacyjnego Kierownik Budowy w Kierownictwie Robót nr 23 oficer sztabu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa II wojna światowa
Odznaczenia

Kazimierz Biesiekierski (ur. 28 grudnia 1897 w Warszawie^[1], zm. 12 stycznia 1950 został pochowany na cmentarzu w Montmorency Francja) – major saperów inżynier Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.

Życiorys

Kazimierz Biesiekierski w czerwcu 1915 roku wstąpił do 1 pułku telegraficzno-reflektorowego w Moskwie. W sierpniu 1916 roku został skierowany na kurs w Aleksiejewskiej Szkole Inżynieryjnej w Kijowie, którą ukończył w czerwcu 1917. W sierpniu 1917 obejmuje obowiązki w samodzielnej kompanii inżynieryjnej, walczącej na Froncie Południowo-Zachodnim. W 1917 wstąpił do III Korpusu Polskiego. W maju 1918 roku został zdemobilizowany i powrócił do Warszawy, gdzie rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Do Wojska Polskiego przyjęty został 28 listopada 1918^[2], w grudniu przydzielony został do Dowództwa Twierdzy Zegrze^[3]. W styczniu 1919 roku objął stanowisko szefa Zarządu Budownictwa. W marcu 1919 roku wziął udział w walkach na froncie, a w kwietniu 1919 roku został skierowany do Dęblina. W czerwcu 1919 roku został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Saperów w Warszawie, zaś w październiku 1919 roku rozpoczął studia w École Militaire du Génie w Wersalu. W sierpniu 1920 roku został dyrektorem nauk Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów w Warszawie. Brał udział w III powstaniu śląskim. W sierpniu 1922 roku objął stanowisko starszego referenta w Oddziale III Sztabu Generalnego, zaś w grudniu 1922 roku został p.o. kierownika referatu w Departamencie V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych^[4]. W 1922 ożenił się z Jadwigą Biernacką^[1]. W październiku 1923 roku został asystentem w Oficerskiej Szkole Inżynierii^[5]. 31 października 1927 roku otrzymał przeniesienie do 7 pułku Saperów Wielkopolskich w Poznaniu^[6][7]. W okresie od 1928 do 1929 roku ukończył studia na Politechnice Warszawskiej i uzyskał dyplom inżyniera dróg i mostów^[8]. We wrześniu 1929 roku został przeniesiony do 2 batalionu mostów kolejowych^[9]. W styczniu 1932 roku przeniesiony został do Kierownictwa Fortyfikacji Sztabu Głównego na stanowisko referenta^[10]. Następnie został kierownikiem Referatu Studiów w Wydziale Fortyfikacyjnym Departamentu Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych. W grudniu 1935 roku otrzymał stanowisko w Inspektoracie Saperów Sztabu Głównego, a w 1936 roku przeniesiono go do Rezerwy Personalnej Oficerów Saperów^[11]. W sierpniu 1936 roku objął stanowisko kierownika budowy w Kierownictwie Robót Nr 23 w Katowicach, gdzie do 1939 roku projektował i budował fortyfikacje śląskie. Z dniem 31 lipca 1939 przeniesiony w stan spoczynku^[12].

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939 gdzie zredagował hasła związane z fortyfikacjami^[13].

We wrześniu 1939 roku pełni obowiązki oficera saperów w Armii „Karpaty”, we wrześniu przedostaje się wraz ze Sztabem Armii na Węgry, a następnie do Francji^[14].

Od 1941 w Armii Wolnej Francji, został szefem Służby Fortyfikacyjnej FFL w Syrii. Posiadał stopień kapitana Armii Francuskiej, nosił pseudonim „Pomian”. Po wojnie w grudniu 1945 roku przebywał w Palestynie. Następnie przeniósł się do Francji, a stamtąd – na wyspę Reunion, gdzie w latach 1945–1950 pracował jako inżynier dróg i mostów^[15]. Z powodu choroby wrócił do Francji, gdzie zmarł i został pochowany na cmentarzu w Montmorency.

Awanse

• chorąży – 15 czerwca 1917
• podporucznik – 29 listopada 1919
• porucznik – 29 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[16]
• kapitan – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[17]
• major – 19 marca 1937 w korpusie oficerów saperów^[18]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (16 marca 1933)^[19]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)^[20][21]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[22][23]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Opinie

Wybitny pedagog i energiczny pracownik, zaliczany do grona najzdolniejszych spośród oficerów saperów (wraz z płk. Stanisławem Sławińskim oraz porucznikami: Bohdanem Chojnowskim, Feliksem Siedleckim, Wacławem Siweckim, Marianem Staniszewskim, Jerzym Szuksztą i Władysławem Wyszyńskim) – jako absolwentów wyższych kursów inżynieryjnych we Francji, którzy zajmują stanowiska oficerów sztabowych fortyfikacji. gen. bryg. Mieczysław Dąbkowski

Przypisy

Bibliografia

• Józef Wyporek, Zarys Historii Wojennej Pułków Polskich 1918–1920, 2 Pułk Wojsk Kolejowych.
• Zdzisław Rabsztyn, Bolesław Ciepiela, Bobrowniki. Wspomnienia i dokumenty, Wydawnictwo Naukowe Śląsk 2002, ISBN 83-7164-333-0.
• "Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych".
• "Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932".
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Otton Laskowski: Encyklopedia wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1931.