Kazimierz Czyhiryn

Kazimierz Czyhiryn

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	30 maja 1898 Koziatyn
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	31 Pułk Piechoty, 30 Pułk Piechoty, 10 Dywizja Piechoty, DOK IV, DOK VI
Stanowiska	adiutant dowódców O. K.
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa (kampania wrześniowa: obrona Lwowa)
Odznaczenia

Kazimierz Czyhiryn (ur. 30 maja 1898 w Koziatynie, zm. 1940 w ZSRR) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 30 maja 1898 w Koziatynie jako syn Antoniego^[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej^[2]. Od 1921 służył w 31 pułku piechoty, stacjonującym w garnizonie Łódź. W stopniu podporucznika był adiutantem mjr. Wacława Zbrowskiego^[2]. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3][4][5]. W 1923, 1924 był oficerem 30 pułku piechoty^[6][7]. W latach 20. został adiutantem dowódcy 10 Dywizji Piechoty, gen. Stanisława Małachowskiego^[2]. Później ponownie przydzielony do macierzystej jednostki w Łodzi^[8]. Później ponownie służył w macierzystym pułku, po czym od 1930 przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi, gdzie wpierw pracował w wydziałach, a potem został raz jeszcze adiutantem gen. Małachowskiego, wówczas dowódcy Okręgu Korpusu nr IV^[9][2]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931^[10]. Po odejściu gen. Małachowskiego, od sierpnia 1934 kpt. Czyhiryn został adiutantem następcy na tym stanowisku w Łodzi, gen. Władysława Langnera^[2]. Po jego przeniesieniu na analogiczne stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie od lutego 1938 Czyhiryn wraz z nim przeniósł się do Lwowa pozostając jego adiutantem^[2]. W okresie służby po 17 latach pobytu w Łodzi, kapitan Czyhiryn stał się jedną z najpopularniejszych osób w mieście, postacią powszechnie rozpoznawalną i darzoną sympatią mieszkańców^[2]. Był honorowany odznaczeniami^[2]. Według stanu z marca 1939 pełnił funkcję oficera ordynansowego dowódcy OK nr VI^[11].

Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej, po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, oraz podczas obrony Lwowa 22 września był w składzie polskiej delegacji (poza nim gen. W. Langner, płk Bronisław Rakowski) na spotkaniu w Winnikach z przedstawicielami Armii Czerwonej, pełniąc funkcję tłumacza. Później został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD i zamordowany przez NKWD prawdopodobnie na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 72/2-4 oznaczony numerem 3216; jego tożsamość została podana jako Kazimierz Czychiryn)^[12]. Ofiary tej zbrodni zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[13][14]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.