Kazimierz Dworak

Kazimierz Dworak

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1895 Rzeszów
Data i miejsce śmierci	3 listopada 1954 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	od 1919
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Błękitna Armia Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	3 Pułk Szwoleżerów 12 Dywizja Piechoty Generalny Inspektorat Jazdy 6 Pułk Strzelców Konnych 6 Samodzielna Brygada Kawalerii 9 Pułk Ułanów 2 Dywizja Kawalerii 15 Pułk Ułanów 24 Pułk Ułanów 1 Dywizja Pancerna I Korpus Polski
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii zastępca dowódcy dywizji zastępca dowódcy korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa Kampania wrześniowa
Odznaczenia

Kazimierz Juliusz Tadeusz Dworak (ur. 7 stycznia 1895 w Rzeszowie, zm. 3 listopada^[1] 1954 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

W Krakowie skończył studia prawnicze, a następnie jako oficer kawalerii służył w armii austriackiej^[1]. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 roku dostał się do niewoli włoskiej, a następnie wstępuje do Armii Polskiej we Francji gen. Hallera^[1], gdzie od grudnia 1918 do marca 1919 był dowódcą szwadronu w 3 pułku szwoleżerów^[1]. Jeszcze we Francji skończył kurs Sztabu Generalnego.

Od maja 1919 do czerwca 1921 pełnił służbę w 12 Dywizji Piechoty i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Od czerwca do października 1921 był słuchaczem kursu wyższych dowódców we Francji.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 390. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – korpus oficerów kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 6 pułk strzelców konnych^[2]. W 1923 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Jazdy w Warszawie na stanowisku referenta, pozostając oficerem nadetatowym 6 psk^[3]. 2 listopada 1923 został przydzielony do 6 psk w Żółkwi z jednoczesnym odkomenderowaniem do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza jednorocznego kursu doszkolenia^[4]. Z dniem 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stanisławowie na stanowisko szefa sztabu^[5][6]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 41. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[7]. W grudniu 1925 został przeniesiony do 9 pułku ułanów w Trembowli na stanowisko dowódcy 1 szwadronu^[8]. Od stycznia 1927 w Departamencie II Kawalerii MSWojsk. 31 października tego roku ogłoszono jego przeniesienie do 2 Dywizji Kawalerii na stanowisko szefa sztabu^[9][10]. 20 lutego 1930 ogłoszono jego przeniesienie do 15 pułku ułanów w Poznaniu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[11][12]. Został awansowany do stopnia podpułkownika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931^[13]. We wrześniu 1932 został przeniesiony do 24 pułku ułanów w Kraśniku na stanowisko dowódcy pułku^[14]. W 1937 przeprowadził motoryzację pułku, który włączono w skład 10 Brygady Kawalerii. 19 marca 1938 awansował na pułkownika^[1]. W 1938 na czele pułku wziął udział w zajęciu Zaolzia.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 walczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w obronie Rzeszowa jako dowódca 24 pułku ułanów^[15]. 19 września z całą brygadą przekroczył granicę z Węgrami, gdzie był internowany^[16], po czym przedostał się do Francji^[1]. W okresie od stycznia do maja 1940 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy Brygady Pancerno-Motorowej, a od maja do czerwca tego samego roku dowódca Ośrodka Zapasowego Kawalerii we Francji^[1]. Od października 1940 do stycznia 1941 służył w I Korpusie w Anglii na stanowisku zastępcy dowódcy 10 Brygady Kawalerii Pancernej stacjonującej w Szkocji, a do marca 1942 dowódcy 5 Brygady Kadrowej Strzelców^[1].

Od marca 1942 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1 Dywizji Pancernej, z którą brał udział w inwazji we Francji walcząc w jej składzie do kwietnia 1945^[1]. W kwietniu 1945 został przeniesiony do Inspektoratu Wyszkolenia Wojska, a w październiku tego roku wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy I Korpusu Polskiego^[1]. 1 kwietnia 1945 został mianowany generałem brygady^[1]. Po wojnie zamieszkał w Anglii, pochowany na cmentarzu Wandsworth^[1].

W 1928, w numerach 6 (32) i 7 (33) Przeglądu Kawaleryjskiego opublikował artykuł „Charakterystyka użycia i działań kawalerii dywizyjnej”^[17].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 145 (za kampanię wrześniową 1939)^[18]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[19]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)^[20][21]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie, po raz pierwszy w 1921)^[22]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)^[23]
• Krzyż Komandorski Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania)^[24]
• Krzyż Komandorski z Palmą Orderu Korony (Belgia, za kampanie w północno-zachodniej Europie 1944–1945)
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, 13 listopada 1923)^[25].
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)^[26]
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Czarnej (Francja, 13 listopada 1923)^[25]
• Krzyż Wojenny z palmą (Francja)^[27]
• Krzyż Wojenny (Francja, 13 listopada 1923)^[25]
• Medal Pamiątkowy Wojny 1939–1945 (Francja)
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
• Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 48. ISBN 83-04-03364-X.