Kazimierz Dziurzyński

Kazimierz Józef Dziurzyński

Kazimierz Dziurzyński (przed 1933)
pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1891 Kraków
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X 19 Pułk Piechoty
Stanowiska	szef sztabu okręgu korpusu dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Kazimierz Józef Dziurzyński (ur. 1 marca 1891 w Krakowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Kazimierz Józef Dziurzyński urodził się 1 marca 1891 roku w Krakowie, w rodzinie Jana i Bronisławy z Wormskich^[1]. Ukończył Akademię Handlową w Krakowie. Był członkiem Związku Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów Polskich. Był żołnierzem 2 pułku piechoty Legionów, ranny 9 marca 1915 pod Bortnikami, a następnie oficerem 6 pułku piechoty Legionów. 18 sierpnia 1916 roku awansował na chorążego, a 1 stycznia 1917 roku na podporucznika^[2].

W latach 1920–1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków” i w Naczelnym Dowództwie, pozostając na ewidencji 6 pułku piechoty Legionów^[3]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w „grupie byłych Legionów Polskich”^[4].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 475. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był nadal 6 pp Leg. Obok stopnia wojskowego przysługiwał mu wówczas tytuł „adiutant sztabowy”^[5]. W latach 1922–1924 był słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 1 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 78 pułku piechoty w Baranowiczach^[6]. 21 sierpnia 1926 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko I oficera sztabu 5 Brygady Ochrony Pogranicza w Łachwie^[7]. 12 stycznia 1927 roku został przeniesiony do dowództwa 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie na stanowisko szefa sztabu^[8][9]. 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. 5 listopada 1928 roku ogłoszono jego przeniesienie do 26 pułku piechoty w Gródku Jagiellońskim na stanowisko dowódcy batalionu^[11]. W 1929 roku został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy tego oddziału^[12]. W 1930 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu^[13][14][15]. W 1934 roku objął dowództwo 19 pułku piechoty Odsieczy Lwowa we Lwowie. Razem z nim na stanowisko zastępcy dowódcy pułku został wyznaczony ppłk dypl. Ludwik Lepiarz^[16]. We wrześniu 1939 roku był komendantem Miasta Łodzi. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[17]. Nie założył rodziny^[1].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 roku został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady^[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6321
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[19]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[20]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[21]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zobacz też

• Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. [dostęp 2016-06-11].
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.