Kazimierz Glabisz

Kazimierz Glabisz

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1893 Odolanów
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1981 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1914–1981
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	14 Wielkopolska Dywizja Piechoty 2 Dywizja Grenadierów Pancernych 4 Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu dywizji dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Kazimierz Glabisz

Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1893 Odolanów
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1981 Londyn
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1910–1913 Venetia Ostrów Wielkopolski
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1923 Polska

Kazimierz Glabisz (ur. 10 lutego 1893 w Odolanowie, zm. 25 listopada 1981 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz sportowy.

Życiorys

Urodził się 10 lutego 1893 roku w Odolanowie k. Ostrowa Wielkopolskiego w rodzinie Mieczysława i Bolesławy z Bobowskich^[1]. Jego starszą, przyrodnią siostrą była Maria Glabiszówna^[2].

Absolwent Gimnazjum Męskiego w Ostrowie. W latach gimnazjalnych działał w niepodległościowym Towarzystwie Tomasza Zana, Gimnazjalnym Klubie Sportowym Venetia, Towarzystwie Sportowym Sokół. W latach 1913–1915 studiował prawo na uniwersytetach w Monachium i we Wrocławiu. W czasie I wojny światowej ukończył niemiecką oficerską szkołę artylerii. Tytuł magistra prawa i administracji zdobył już po wojnie, w roku 1923, na Uniwersytecie Poznańskim.

W 1918 roku walczył w powstaniu wielkopolskim. W latach 1919–1920 pracował w Oddziale Operacyjnym Sztabu Dowództwa Głównego Armii Wielkopolskiej, a podczas wojny polsko-bolszewickiej w Kwaterze Polowej Naczelnego Wodza i w Adiutanturze Generalnej. Od 1921 r. był członkiem tajnej organizacji wojskowej przy Władysławie Sikorskim „Honor i Ojczyzna” mającej dbać o morale oficerów Wojska Polskiego. W latach 1921–1922 pracował w Oddziale IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie. Podczas plebiscytu był członkiem Polskiej Komisji Przejęcia Górnego Śląska.

3 listopada 1923 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu Doszkolenia. 15 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko szefa sztabu^[3]. Z dniem 15 listopada 1924 roku został przydzielony do macierzystego 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu na stanowisko dowódcy I dywizjonu^[4]. 15 listopada 1925 roku został przydzielony z 14 pap do Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie na stanowisko oficera Oddziału IIIa (Operacyjnego)^[5]. W 1927 roku został oficerem Referatu „Niemcy” Oddziału II Sztabu Generalnego. 5 listopada 1928 roku otrzymał przeniesienie do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko oficera do zleceń^[6]. Do 31 sierpnia 1939 roku był I oficerem do zleceń Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych.

W latach 1934 i 1935 odbył, na polecenie marszałka Józefa Piłsudskiego dwie nieoficjalne podróże do Niemiec i do Austrii w celu wybadania sytuacji militarnej i nastrojów politycznych w obu krajach. W latach międzywojennych uczestniczył w pracach Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego, był prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz przewodniczącym Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

W kampanii wrześniowej 1939 był oficerem do zleceń Naczelnego Wodza (1 – 3 IX), a następnie dowódcą improwizowanej Grupy „Kielce” (3 – 9 IX). Po przegranej polskich wojsk wyjechał do Warszawy, a w roku 1940 przedostał się na Węgry, gdzie współdziałał przy ewakuacji polskich żołnierzy na Zachód. W tym samym roku wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie w maju 1941 roku został mianowany szefem Oddziału I Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Po 14 czerwca 1942 roku był zastępcą dowódcy 1 Brygady Strzelców. 20 lutego 1943 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 Dywizji Grenadierów (kadrowej)^[7]. 29 października 1943 roku Naczelny Wódz mianował go z dniem 20 listopada dowódcą 2 Dywizji Grenadierów Pancernych (kadrowej). 18 listopada 1943 roku objął dowództwo dywizji^[8]. Od 15 lutego 1945 roku do 1947 roku dowodził 4 Dywizją Piechoty.

Po II wojnie światowej pozostał w Londynie. Udzielał się jako działacz polonijny, społeczny, sportowy, działał w polskich organizacjach i stowarzyszeniach wojskowych, publikował w prasie emigracyjnej, wydał także wspomnienia z lat gimnazjalnych. 26 maja 1977 został powołany na członka Głównej Komisji Skarbu Narodowego^[9].

Pochowany został w Londynie. Komitet Organizacyjny Uroczystości sprowadzenia prochów gen. Kazimierza Glabisza – na czele której stanął Burmistrz Gminy i Miasta Odolanów Józef Wajs – postanowił przenieść szczątki generała do rodzinnego miasta. 31 maja 2008 roku urna została złożona przy kościele św. Marcina w Odolanowie.

Awanse

• kapitan – zweryfikowany 3 maja 1922 roku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów zawodowych artylerii
• major – 31 marca 1924 roku ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów zawodowych artylerii
• podpułkownik – 24 grudnia 1929 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów zawodowych artylerii
• pułkownik – 26 stycznia 1935 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów zawodowych artylerii^[10]
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1945 roku w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 lutego 1973)^[11]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 grudnia 1932)^[12]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[13]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[14]
• Krzyż Walecznych (1921)^[13][15]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[13][16]
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi^[13]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[13]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[13]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa)^[13]
• Order Krzyża Orła III klasy (Estonia)^[13]
• Order Legii Honorowej IV klasy (Francja, zezwolenie w 1933)^[17][13]
• Order Lwa Białego IV klasy (Czechosłowacja)^[13]
• Order Gwiazdy Rumunii IV klasy z mieczami (Rumunia, zezwolenie w 1933)^[18][13]
• Order Leopolda V klasy (Belgia)^[13]
• Odznaka Honorowa Olimpijska I kl. (Niemcy)^[13]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 205.
• Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
• Bogdan Snoch: Górnośląski Leksykon Biograficzny. Suplement do wydania drugiego. Katowice: Muzeum Śląskie, 2006, s. 40–41. ISBN 83-60353-11-5.
• Jarosław Biernaczyk, Kazimierz Glabisz, [w:] Alma Mater Ostroviensis – Księga Pamięci – Non Omnis Moriar, tom X, Ostrów Wielkopolski 2003.
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991, s. 96.
• Włodzimierz Nowak, Generał brygady Kazimierz Glabisz (1893–1981). Zarys biografii, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 3 (223), Warszawa 2008, s. 117–135.
• Andrzej Gowarzewski: MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918–1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017.