Kazimierz Gluziński

Kazimierz Gluziński

Data i miejsce urodzenia	23 czerwca 1900 Lwów
Data i miejsce śmierci	23 listopada 1969 Francja
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	doktor
Rodzice	Antoni
Krewni i powinowaci	Tadeusz (brat)
Odznaczenia

Kazimierz Gluziński ps. „Franciszek Górnicki” (ur. 23 czerwca 1900 we Lwowie, zm. 23 listopada 1969 we Francji) – pracownik przemysłu II Rzeczypospolitej, działacz narodowy.

Życiorys

Urodził się 23 czerwca 1900 we Lwowie^[1]. Był synem prof. Antoniego Gluzińskiego, bratem Tadeusza Gluzińskiego (1888-1940)^[2]. Podczas nauki gimnazjalnej był sportowcem Pogoni Lwów^[2]. W 1918 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (w jego klasie był m.in. Ludwik Dworzak)^[3].

U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej i został wówczas ranny^[2]. W późniejszych latach podczas studiów związał się z ruchem narodowym^[2]. W 1923 ukończył studia na Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie otrzymując tytuł magistra, a w 1927 uzyskał stopień doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[2]. Następnie przez 12 lat do 1939 był zatrudniony we Wspólnocie Interesów Górniczo-Hutniczych na Śląsku, na koniec na stanowisku szefa administracji^[2]. Był członkiem Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego^[4]. W latach międzywojennych był także wyróżniającym się szachistą, członkiem Lwowskiego Klubu Szachistów^[5].

W 1934 należał do założycieli Obozu Narodowo-Radykalnego i tajnej Organizacji Polskiej^[6], następnie jednym z przywódców OP (na tzw. poziomie „A”)^[5].

Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Warszawy. Wszedł w skład Komitetu Wykonawczego Organizacji Polskiej (OP, stanowiącej tajne struktury konspiracyjne Obozu Narodowo-Radykalnego). Od grudnia 1941 kierował Komisariatem Cywilnym Związku Jaszczurczego^[2][5], po przekształceniu od września 1942 do 1944 stał na czele Służby Cywilnej Narodu^[6], funkcjonując pod pseudonimem „Franciszek Górnicki” (jego zastępcą był Stanisław Froelich). Był działaczem Grupy „Szańca” (analogicznie jego brat Tadeusz), w drugiej połowie 1944 zasiadł w Radzie Politycznej Narodowych Sił Zbrojnych. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na ziemie polskie w sierpniu 1944 został przewodniczącym Rady Politycznej NSZ-Zachód, stanowiącej zwierzchnictwo nad strukturami NSZ na zachód od frontu wschodniego. Wszedł także w skład Dyrektoriatu Organizacji Polskiej^[5]. Od 19 sierpnia 1944 był przewodniczącym Komisji Weryfikacyjnej przy dowódcy Brygady Świętokrzyskiej^[7]. W październiku 1944 został przewodniczącym wojskowego sądu specjalnego NSZ, który skazał na śmierć Stanisława Nakoniecznikoff-Klukowskiego^[8].

Najprawdopodobniej od października 1945 ukrywał się przed władzami komunistycznym na terenie województwa zielonogórskiego^[9]. W 1946 przedostał się na Zachód, początkowo przebywał w Niemczech^[10], gdzie uczestniczył w próbach odtworzenia struktur Organizacji Polskiej^[11], w 1948 wszedł w skład Komitetu Wykonawczego OP^[12]. Również w 1948 został członkiem władz jawnej organizacji kombatanckiej o nazwie Samopomoc Żołnierzy Brygady Świętokrzyskiej^[13]. W 1949 osiadł we Francji^[2]. Mieszkał w miejscowości Auch^[7], a od ok. 1952 w Paryżu^[14]. Był członkiem Zarządu Głównego działającego do połowy lat 50. Stowarzyszenia „Ogniwo” (kontrolowanego przez OP)^[7][15], nieformalnym kierownikiem duchowym zrzeszonych w stowarzyszeniu żołnierzy BŚ^[16], a w latach 1949–1956 także redaktorem naczelnym pisma Ogniwo^[17]. od 1953 redagował również pismo Ojczyzna^[18]. Pracował w Polskim Seminarium Duchownym w Paryżu^[2]. Zmarł 23 listopada 1969 we Francji^[1][2][7].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych^[1][2]
• Krzyż Obrony Lwowa^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Jan Żaryn: „Taniec na linie, nad przepaścią”. Organizacja Polska na wychodźstwie i jej łączność z krajem w latach 1945–1955. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2011. ISBN 978-83-7629-284-7.