Kazimierz Jacynik

Kazimierz Jacynik

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	8 stycznia 1878 Maciejów
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1965 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1899–1930
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	8 Dywizji Piechoty Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I
Stanowiska	dowódca piechoty dywizyjnej zastępca dowódcy okręgu korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Defilada wojska po rezurekcji w Warszawie. Na podeście widoczni gen. Kazimierz Jacynik (1 z lewej), bp polowy Stanisław Gall, płk Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Grób gen. Jacynika na Wojskowych Powązkach.

Kazimierz Jacynik (ur. 8 stycznia 1878 w Maciejowie, zm. 6 lutego 1965 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Kazimierz Jacynik urodził się 8 stycznia 1878 roku w Maciejowie, w rodzinie Konstantego i Marii z Moszczyńskich. W 1899 roku, po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty w Odessie, został zawodowym oficerem piechoty Armii Imperium Rosyjskiego. W 1906 roku uczestniczył w rosyjskiej wyprawie na Kretę. W czasie I wojny światowej dowódca kompanii i batalionu na froncie. W 1915 roku dostał się do niewoli niemieckiej.

W grudniu 1918 roku, po uwolnieniu z niewoli, rozpoczął służbę w 4 Dywizji Strzelców Polskich. Jako zastępca dowódcy 13 pułku strzelców polskich przybył z nią do Polski.

W okresie od lipca 1919 roku do grudnia 1923 roku dowódca 30 pułku piechoty i XX Brygady Piechoty^[1]. Pułkiem i brygadą dowodził na wojnie z bolszewikami. 10 grudnia 1923 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty w Modlinie^[2]. 31 lipca 1927 roku został wyznaczony na stanowisko zastępca dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie^[3]. 24 grudnia 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska służbowego, a z dniem 28 lutego 1930 roku przeniesiony w stan spoczynku^[4][5].

Został osadnikiem wojskowym w Starych Koszarach^[6].

Osiadł w Warszawie i tam 6 lutego 1965 roku zmarł. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A16-8-2)^[7].

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) – 1901
• porucznik (Поручик) – 1905
• sztabskapitan (Штабс-капитан) – 1909
• kapitan (Капитан) – 1913
• podpułkownik – zatwierdzony 11 czerwca 1920 roku z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[8]
• pułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 roku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 89. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9]
• generał brygady – 1 stycznia 1928 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 2. lokatą w korpusie generałów^[10]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari^[11]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[12]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1923)^[13]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz pierwszy w 1921)^[14]
• Złoty Krzyż Zasługi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Tadeusz Makowski: Zarys historii wojennej 30-go Pułku Strzelców Kaniowskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.