Kazimierz Jerzy Czartoryski

Kazimierz Czartoryski
Kazimierz Jerzy Augustyn Czartoryski
Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1892
Pełkinie

Data i miejsce śmierci

24 maja 1936
Żurawno

Przyczyna śmierci

wypadek samochodowy

Narodowość

polska

Kazimierz Jerzy Czartoryski
Herb
Herb Pogoń Litewska
do 1921 książę
Rodzina

Czartoryscy

Ojciec

Witold Czartoryski

Matka

Jadwiga z domu Dzieduszycka herbu Sas

Żona

Helena z domu Skrzyńska Zaremba

Dzieci

Antoni (1919–1991)
Jadwiga (1920–1998, po mężu Brzozowska)
Teresa (1923–1981, po mężu Rostworowska)
Maria (1925–1929)
Anna (1927–1999, po mężu Golińska)
Andrzej (1929–1999)
Cecylia (ur. 1930–2018)
Barbara (ur. 1935)

Rodzeństwo

Maria Korwin-Krasińska (1890–1981), Anna (1891–1951), Jerzy (1894–1969), Włodzimierz (1895–1975), Jan (1897–1944), Roman (1898–1958), Stanisław (1902–1982), Elżbieta (zm. 1904), Adam (1906–1998), Witold (1908–1945), Piotr (1909–1993)

Pałac Czartoryskich w Żurawnie

Kazimierz Jerzy Czartoryski herbu Pogoń Litewska (ur. 7 sierpnia 1892 w Pełkiniach, zm. 24 maja 1936 w Żurawnie) – polski ziemianin, oficer Wojska Polskiego, działacz społeczny, do 1921 książę.

Życiorys

Urodził się 8 sierpnia 1892. Był prawnukiem Konstantego Adama (1774–1860), wnukiem Jerzego (1828–1912), synem Witolda (1864–1945) i Jadwigi z domu Dzieduszyckiej herbu Sas (1867–1941, córka Włodzimierza Dzieduszyckiego). Jego rodzeństwem byli Maria (1890–1981, po mężu Korwin-Krasińska), Anna (1891–1951), Jerzy (1894–1969), Włodzimierz (1895–1975), Jan (1897–1944), Roman (1898–1958), Stanisław (1902–1982), Elżbieta (zm. 1904), Adam (1906–1998), Witold (1908–1945), Piotr (1909–1993).

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Został awansowany do stopnia porucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym do 11 Pułku Artylerii Polowej (garnizony Stanisławów/Kołomyja)[4][5]. W 1934 był oficerem rezerwowym 24 Pułku Artylerii Lekkiej i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Stryj[6].

Był współwłaścicielem dóbr Żurawno, skąd w II Rzeczypospolitej znane były pokłady i wyroby alabastru. Był jednym z najczynniejszych ziemian na obszarze Małopolski Wschodniej. Brał aktywny udział w organizacjach rolniczych i w życiu społecznym. Działał w Związku Ziemian, w którym był członkiem wydziału i prezesem w Żydaczowie. Był radcą Lwowskiej Izby Rolniczej.

Jego żoną w 1917 została Helena z domu Skrzyńska Zaremba (1894–1988). Ich dziećmi byli Antoni (1919–1991), Jadwiga (1920–1998, po mężu Brzozowska), Teresa (1923–1981, po mężu Rostworowska, żona Henryka), Maria (1925–1929), Anna (1927–1999, po mężu Golińska), Andrzej (1929–1999), Cecylia (ur. 1930–2018), Barbara (ur. 1935).

Przed północą 24/25 maja 1936 wracał jako kierowca samochodem ze Stanisławowa do Żurawna. W pojeździe znajdowali się także jego żona, dwoje dzieci, wychowawczyni i pomocnik szofera. Na drodze, opodal Starej Wsi auto uległo wypadkowi i wpadło do rowu. Wskutek odniesionych obrażeń Czartoryski poniósł śmierć. Jego żona odniosła obrażenia głowy i została przetransportowana do szpitala we Lwowie, pozostali zaś pasażerowie wyszli z wypadku bez szwanku.

Został pochowany na cmentarzu w Żurawnie 27 maja 1936.

Przypisy

  1. ↑ W ewidencji wojskowej był określany w latach 20. jako „Kazimierz I Czartoryski”, a w latach 30. jako „Kazimierz Czartoryski (ur. 7.8.1892)”.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 851.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 657.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 736.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 776.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 137, 636.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie