Kazimierz Kik

Kazimierz Kik

Kazimierz Kik w Kielcach (26 września 2019)
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1947 Gorzów Śląski
Profesor nauk społecznych
Specjalność: integracja Europy, politologia, współczesne aspekty polityczne Europy
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1978
Habilitacja	1988
Profesura	29 stycznia 2018
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach
Odznaczenia

Kazimierz Kik (ur. 5 lutego 1947 w Gorzowie Śląskim) – polski politolog, nauczyciel akademicki i publicysta, profesor nauk społecznych, specjalizujący się integracji Europy, politologii, współczesnych aspektach politycznych Europy^[1], profesor Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach.

Życiorys

Najstarszy z piątki dzieci. W młodości często przeprowadzał się wraz z rodziną, zamieszkując takie miejscowości jak Stare Łysogórki, Karlino i różne osiedla Szczecina (Podjuchy, Stołczyn i Skolwin); gdy miał osiem lat, jego rodzina osiadła w Katowicach. Z uwagi na sytuację rodzinną w wieku 9 lat trafił do domu dziecka. W 1961 postanowił wraz kolegami zaciągnąć się do Legii Cudzoziemskiej. W trakcie ucieczki zawrócił w Czechosłowacji, został zatrzymany i skierowany do zakładu poprawczego. Po uzyskaniu zwolnienia pracował w kopalni KWK „Wujek”, zaczął nadrabiać zaległości w edukacji, zapisał się do liceum wieczorowego. Wstąpił także do klubu bokserskiego^[2].

Pracował następnie w śląskich hutach (Ferrum i Baildon)^[3]. W trakcie marca 1968 podjął nieplanowaną próbę zorganizowania manifestacji w jednym z katowickich liceów ogólnokształcących, za co był czasowo aresztowany^[2]. W związku z tą aktywnością i z uwagi na późniejsze negatywne wypowiedzi odnoszące się do sytuacji społeczno-politycznej w PRL oraz do interwencji w Czechosłowacji do 1973 był inwigilowany przez organy bezpieczeństwa PRL^[4].

Jak sam wspominał, żeby mieć większe szanse w dostaniu się na studia, kupił legitymację Związku Młodzieży Socjalistycznej i został działaczem tej organizacji^[2]. Wstąpił też do Zrzeszenia Studentów Polskich. W tym czasie porzucił boks, zaczął trenować lekkoatletykę i założył grupę literacką „Wprost”. W 1970 wstąpił do PZPR. W grudniu tego samego roku został zatrzymany jako organizator nielegalnego zgromadzenia pod pomnikiem Adama Mickiewicza w Krakowie; w związku z tym trafił przed sąd partyjny, który ostatecznie nie usunął go z partii^[2].

W 1973 ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim^[1], był doktorantem Instytutu Historii PAN u profesora Włodzimierza Kowalskiego^[2] (1974–1977). Stopień naukowy doktora uzyskał w Instytucie Historii Uniwersytetu Łódzkiego (1978). W 1988 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Komunistyczna Partia Hiszpanii. Ewolucja programu i polityki w latach 1939–1985 uzyskał w Akademii Nauk Społecznych w Warszawie stopień naukowy doktora habilitowanego. Rozprawa ta uzyskała nagrodę ministerialną. W latach 1988–1989 był docentem i wicedyrektorem Instytutu Historii Ruchu Robotniczego ANS. W tym okresie był publicystą „Polityki”, prowadził też program telewizyjny Lewica na Zachodzie w TVP1, a także został lektorem KC na Śląsk. W 1981 był lektorem KC PZPR^[3]. Namawiał wówczas do zapisywania się do NSZZ „Solidarność”, w efekcie w stanie wojennym został zawieszony. W lipcu 1989 w ramach PZPR współtworzył Ruch 8 Lipca^[2], tzw. reformatorską grupę w partii.

29 stycznia 2018 prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk społecznych^[5][6][1].

Jako nauczyciel akademicki zawodowo związany z Uniwersytetem Jana Kochanowskiego w Kielcach, pracę na tej uczelni podjął jeszcze w okresie, gdy była Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Kielcach. Pełnił funkcję prorektora uczelni (działającej wówczas jako Akademia Świętokrzyska im. Jana Kochanowskiego). Objął na tej uczelni stanowisko profesora. Pełnił również funkcję dyrektora Instytutu Nauk Politycznych na Wydziale Prawa, Administracji i Zarządzania UJK w Kielcach^[1]. Został też profesorem w Wyższej Szkole Ekonomii i Prawa im. prof. Edwarda Lipińskiego. Powołano go na wiceprzewodniczącego Komitetu Nauk Politycznych PAN, reelekcję na to stanowisko uzyskał w 2011. W tym samym roku został też ekspertem Polskiej Komisji Akredytacyjnej.

Należał do współzałożycieli Polskiej Unii Socjaldemokratycznej, której był wiceprzewodniczącym. Partię tę opuścił wkrótce w proteście przeciw udzieleniu przez Tadeusza Fiszbacha poparcia dla kandydatury Lecha Wałęsy na stanowisko prezydenta RP^[7]. Następnie współtworzył Unię Pracy^[3]. W 1997 ubiegał się o mandat senatora z ramienia regionalnego komitetu^[8]. W 2001 wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W 2004 wybrany został w skład konwentu programowego SLD. Wkrótce potem opuścił partię. W 2007 był w regionalnym komitecie honorowym Platformy Obywatelskiej^[9]. W 2009 kandydował bez powodzenia do Parlamentu Europejskiego z listy Porozumienia dla Przyszłości^[10], a w 2011 również bezskutecznie z ramienia SLD do Senatu^[11]. W 2014 kandydował w wyborach do Sejmiku Województwa Mazowieckiego z listy Mazowieckiej Wspólnoty Samorządowej^[12], która nie uzyskała mandatów. W 2019 także bez powodzenia startował do Senatu z ramienia Koalicji Bezpartyjni i Samorządowcy^[13].

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2011)^[14]
• Złoty Krzyż Zasługi (2001)^[15].

Wybrane publikacje

• Lewica iberyjska (współautor z Tadeuszem Iwińskim), Wydawnictwa Min. Obrony Narodowej (Seria: IPO Ideologia, Polityka, Obronność), Warszawa 1982.
• W kręgu współczesnej socjaldemokracji, „Książka i Wiedza” (Seria: Biblioteka Lektora i Wykładowcy), Warszawa 1985.
• Socjaldemokratyczne wyzwanie, „Nowe Drogi” nr 10/1988.
• Problemy ruchu komunistycznego Europy zachodniej (lata osiemdziesiąte), „Książka i Wiedza” (Seria: Biblioteka Lektora i Wykładowcy), Warszawa 1988.
• Socjaldemokratyczne koncepcje integracji Europy, Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, Warszawa 1990.
• Od republiki do monarchii. Hiszpańska lewica w walce o demokrację 1939–1986, PWN, Warszawa 1990.
• Wizje Zjednoczonej Europy, ISP PAN, Warszawa 1992.
• Międzynarodówka Socjalistyczna 1951–1992. Zarys działalności, Typografika, Warszawa 1994.
• Międzynarodówka Socjalistyczna 1951–1992, ISP PAN, Warszawa 1995.
• Ideowe barwy jednoczenia Europy. Europejski proces integracyjny w programach i w polityce głównych nurtów politycznych Europy, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Ekonomii i Administracji im. prof. Edwarda Lipińskiego, Kieleckie Towarzystwo Edukacji Ekonomicznej, Kielce 2005.
• Światowe aspiracje Unii Europejskiej. Główne motywy i podstawowe kierunki działania, Kielce 2008.
• Socjaldemokracja z przełomu wieków. Wybrane problemy w polityce europejskich socjaldemokracji 1990–2010, Kielce 2014.

Przypisy

Bibliografia

• Prof. dr hab. Kazimierz Kik, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2019-11-06] .