Kazimierz Klochowicz

Kazimierz Klochowicz
pułkownik dyplomowany piechoty (1955) pułkownik dyplomowany piechoty (1955)
Data urodzenia

1 marca 1896

Data i miejsce śmierci

18 czerwca 1970
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Polska Siła Zbrojna
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Poland badge.jpg Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie

Jednostki

62 Pułk Piechoty
Szkoła Podchorążych Piechoty
DOK VII
Sztab Główny
9 Pułk Piechoty Legionów
Grupa „Dubno”

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa
bitwa pod Rawą Ruską

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Kazimierz Albin Klochowicz (ur. 1 marca 1896, zm. 18 czerwca 1970 w Londynie) – oficer dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1955 roku mianowany pułkownikiem przez Prezydenta RP na uchodźstwie, teoretyk broni, minister i polityk emigracyjny.

Życiorys

Urodził się 1 marca 1896. Ukończył Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. Po wybuchu I wojny światowej przerwał studia handlowe i wstąpił do Legionów Polskich.

Od 9 listopada do 13 grudnia 1918 roku był uczniem klasy „J” (klasa 6) Szkoły Podchorążych. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[1][2][3]. W 1923, 1924 był oficerem 62 pułku piechoty w Bydgoszczy, w tym w 1923 jako oficer nadetatowy był przydzielony do kadry macierzystej Szkoły Podchorążych Piechoty[4][5].

Z dniem 1 listopada 1925 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1925–1927. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera sztabu generalnego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko referenta, pozostając oficerem nadetatowym 62 pułku piechoty[6]. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów piechoty[7]. Następnie pełnił służbę w Oddziale III Sztabu Głównego w Warszawie[8][9]. W 1934 roku został przeniesiony do 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko dowódcy batalionu[10]. Później był szefem sztabu Obszaru Warownego „Wilno”. W pierwszej dekadzie września 1939 roku, po zakończeniu mobilizacji rezerwowej 35 Dywizji Piechoty, pełnił obowiązki dowódcy Obszaru Warownego „Wilno”.

23 września 1939 roku zgłosił się do sztabu Grupy „Dubno” i rozkazem płk. Stefana Hanka-Kuleszy objął dowództwo nad improwizowanym pułkiem piechoty stworzonym z trzech batalionów Grupy[11]. Następnego dnia wieczorem kierowany przez niego pułk dokonał odbicia wsi Rzyczki w trakcie bitwy pod Rawą Ruską[12]. Dowodzony przez niego pułk zbiorczy powstał w miarę dołączania kolejnych pododdziałów i był złożony z trzech batalionów piechoty.

Po przedostaniu się na Zachód został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W 1955 roku został mianowany pułkownikiem w korpusie oficerów piechoty[13]. Od 25 czerwca 1965[14] roku do 28 listopada 1966 roku był ministrem informacji i dokumentacji w Rządzie Aleksandra Zawiszy. Od 28 października 1968 roku do 7 listopada 1970 roku z ramienia Ruchu Niezależnej Polityki Polskiej był członkiem IV Rady Rzeczypospolitej Polskiej. Był autorem publikacji z zakresu wojskowości. Pod koniec życia pracował nad biografią gen. Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza[15]. Zmarł 18 czerwca 1970 w Londynie[16][17] i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu North Sheen[15].

Publikacje

  • Historyczny rozwój ręcznej broni palnej. Cz. I (1921)[18][19]
  • Pistolety. Browning – Cebra – Parabellum (1925)[19]
  • Pistolety. Mauser – Dreyse – Steyr – Browning – Colt (1925, 2014)[19][20]
  • Metoda nauczania o broni. Z planami wykładów, schematami i rysunkami (1925, wyd. 3 w 1930, współautorzy: Tadeusz Felsztyn, Stanisław Szymanowski)[19]
  • Historyczny rozwój ręcznej broni palnej (1927)[19]
  • Nasi wielcy wodzowie XVI i XVII w. w świetle napoleońskiego geniuszu (1927)[19]
  • Cztery niedotrzymane pakty (1962, 1966, 1984)[21][22][19][23]
  • Cui bono? Na marginesie książki T. Machalskiego „Pod prąd” (1965, współautorzy: Stefan Brzeszczyński, Gustaw Łowczowski, Antoni Szymański)[19]

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 419.
  2. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 362.
  3. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 196.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 302, 1505.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 272.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 131.
  7. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38.
  8. Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 12.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 421.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 258.
  11. Komorowski 2009 ↓, s. 353–354.
  12. Komorowski 2009 ↓, s. 354.
  13. Dembiński 1969 ↓, s. 2.
  14. Mianowanie ministrów. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 15, Nr 2 z 7 maja 1964. 
  15. a b Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1 (18), s. 101, Lipiec 1970. Koło Lwowian w Londynie. 
  16. Tadeusz Łaszczewski. Lubelszczyzna - 1939 r. Nazwiska osób na literę K. stankiewicz.e.pl. [dostęp 2018-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-02)].
  17. Kazimierz Klochowicz. ancestry.co.uk. [dostęp 2017-04-05].
  18. KOLEKCJA DOKUMENTÓW HISTORYCZNYCH WOJSK ŁĄCZNOŚCI I INFORMATYKI ZNAJDUJĄCYCH SIĘ W BIBLIOTECE CENTRUM SZKOLENIA ŁĄCZNOŚCI I INFORMATYKI W ZEGRZU. cslii.wp.mil.pl. s. 34. [dostęp 2017-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-05)].
  19. a b c d e f g h Kazimierz Klochowicz – lista publikacji. worldcat.org. [dostęp 2017-04-05].
  20. Kazimierz Klochowicz. Pistolety. secretera.pl. [dostęp 2017-04-05].
  21. Kazimierz Klochowicz. Cztery niedotrzymane pakty. muzeum-ak.pl. [dostęp 2017-04-05].
  22. Kazimierz Klochowicz. Cztery niedotrzymane pakty. polishlibrarylondon.co.uk. [dostęp 2017-04-05].
  23. Kazimierz Klochowicz. Cztery niedotrzymane pakty Londyn 1966, przedruk Szczecin 1984
  24. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  25. Dekret o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 23, Nr 4 z 23 maja 1958.  „za pracę na stanowisku kierowniczym jednego z działów Sztabu Głównego Polskich Sił Zbrojnych”.
  26. M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Poland badge.jpg
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Orzełek legionowy.svg
Orzełek legionowy