Kazimierz Kosztirko
| Data śmierci | |
|---|---|
| Prokurator generalny | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   | |
Kazimierz Kosztirko (ur. 1917, zm. 20 grudnia 1977[1]) – prokurator generalny PRL.
Życiorys
W latach 1938–1939 słuchacz XIII Kursu Wołyńskiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii.
Absolwent Państwowego Studium Administracyjnego w Rzeszowie (1948) i Uniwersytetu Jagiellońskiego na kierunku prawo.
Członek PZPR, prokurator w Warszawie w czasach stalinowskich, następnie – w latach 1955–1961 – był zastępcą prokuratora generalnego PRL, a w okresie od 1 czerwca 1961 do 10 marca 1972 prokuratorem generalnym PRL. Był również przewodniczącym Delegatury Komisji Specjalnej do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym w Rzeszowie.
W 1956 przewodniczył komisji badającej sprawę utajnionych pochówków mordowanych przez tzw. organa bezpieczeństwa wysokich wojskowych (zob. Kwatera na Łączce) stwierdzając w swoim protokole brak dokumentacji więziennej wskazującej, gdzie kogo pochowano. Członkami jego komisji byli także ppłk Marian Frenkiel – ówczesny szef III. Oddziału Naczelnej Prokuratury Wojskowej, któremu zarzuca się udział w mordach i Jan Barczak – wicedyrektor Centralnego Zarządu Więziennictwa.
Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1964)[2], Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (18 lipca 1955)[3] i dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (drugi raz 22 lipca 1950)[4].
Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Marią Kosztirko z domu Krasną (1919-2012). Został pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera B4-tuje-17)[5].
Przypisy
- ↑ Nekrologi warszawskie - baza nekrologów
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 96, poz. 1264
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1025
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy