Kazimierz Kozicz

Ten artykuł od 2016-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kazimierz Kozicz

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	17 września 1895 Kaletnik
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1993 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego, Wojsko Polskie, Ludowe Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	1 Pułk Artylerii Polowej, 4 Pułk Artylerii Ciężkiej, 26 Dywizjon Artylerii Ciężkiej
Stanowiska	dowódca baterii kwatermistrz pułku dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Początek biegu myśliwskiego oficerów z Łodzi na św. Huberta ok. 1933. Prowadzi jako master mjr Kazimierz Kozicz.

Kazimierz Korneliusz Kozicz (ur. 17 września 1895 w Kaletniku, zm. 21 kwietnia 1993 w Warszawie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego II RP, pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 17 września 1895 roku^[1] w Kaletniku^[2], w powiecie suwalskim, w rodzinie Kazimierza i Stefanii z Borysewiczów. W 1914 roku ukończył ośmioklasowe gimnazjum filozoficzne w Suwałkach i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Carskiego Uniwersytetu Warszawskiego. 1 czerwca 1915 roku wstąpił, jako ochotnik do armii rosyjskiej. W następnym roku ukończył Siergiejewską Szkołę Artylerii (ros. Сергиевское артиллерийское училище) w Odessie. W szeregach Osowieckiej Brygady Artylerii Polowej Ciężkiej (ros. Осовецкая полевая тяжелая артиллерийская бригада) walczył na froncie rumuńskim. Na początku 1918 roku, w stopniu porucznika, został przyjęty do 2 Legionu Rycerskiego I Korpusu Polskiego w Rosji^[3].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu porucznika w szeregach 1 pułku artylerii polowej Legionów jako dowódca 8 baterii. Walczył m.in. pod Brzeżanami, Dyneburgiem i Płockiem. W lutym 1920 roku został przeniesiony do I dywizjonu 10 Kaniowskiego pułku artylerii ciężkiej na stanowisko dowódcy 2 baterii^[4]. W dniach 17–19 sierpnia 1920 roku w obronie Płocka dowodził baterią Kaniowskiego Dywizjonu Artylerii Ciężkiej. Za tę walkę został odznaczony Krzyżem Walecznych^[5]. Wiosną 1921 roku I/pac, w którym dowodził baterią został przemianowany na 10 dywizjon Kaniowski artylerii ciężkiej, a jesienią tego roku wcielony do 4 pułku artylerii ciężkiej w Łodzi, jako I dywizjon^[6].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 361. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[7]. W latach 20. i 30. kontynuował służbę w 4 pułku artylerii ciężkiej^{[8][9][10][11]}. 27 stycznia 1930 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[12]. 31 marca 1930 roku został przeniesiony z 4 Grupy Artylerii w Łodzi do 4 pac na stanowisko kwatermistrza^[13]. 18 kwietnia 1935 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu^[14].

Na początku lipca 1935 roku stanął na czele Koła Miejskiego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Łodzi przy 4 pułku artylerii ciężkiej^[15]. Brał udział w biegach myśliwskich podczas św. Huberta (w 1931 organizowanych na przedmieściu Doły)^[16].

Z dniem 1 września 1937 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 26 dywizjonu artylerii ciężkiej w Skierniewicach^[17]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[18]. Na czele 26 dac walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. 19 września w Puszczy Kampinoskiej, w czasie bitwy nad Bzurą, został wzięty do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu II A Prenzlau, a od 24 lutego 1941 roku w Oflag II E Neubrandenburg^[19].

Po powrocie z niewoli został przyjęty do Wojska Polskiego. Do 1953 roku był między innymi dowódcą garnizonu w Tomaszowie Mazowieckim i dowódcą artylerii 1 Korpusu Pancernego w Gdańsku. Został awansowany do stopnia pułkownika. W 1953 opuścił wojsko pod pretekstem słabego zdrowia. Pracował do 1967 jako lektor języka rosyjskiego na Politechnice Łódzkiej. Od 1967 do końca życia mieszkał w Warszawie.

Zmarł 21 kwietnia 1993^[20] w Warszawie. Miał dwie córki, Marię (1924–1993) - jej mężem był ekonomista Bronisław Wojciechowski) oraz Jadwigę.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (6 grudnia 1946)^[21]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)^[22]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Artur Kuprianis: Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929–1939. Łódź: Wydawnictwo Ibidem, 2010. ISBN 978-83-62331-00-0.
• Mieczysław Wiliński: Zarys historii wojennej 4-go Pułku Artylerii Ciężkiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2018-01-05].