Kazimierz Kwaśniewicz
 major artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 maja 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 września 1979 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | OKG nr VIII, |
| Stanowiska | kwatermistrz, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg){kind=small}  | |
Kazimierz Kwaśniewicz (ur. 14 maja 1899 w Grodzisku Dolnym, zm. 28 września 1979 we Wrocławiu) – major artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 14 maja 1899 w Grodzisku Dolnym[1][2]. Był synem Józefa (kierownik szkoły ludowej)[3][2] i Anieli z domu Futyma (nauczycielka) oraz bratem Wiesławy i Mieczysława (ur. 1899, harcerz, inżynier)[4].
3 marca 1917 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Sanoku (w jego klasie byli Mieczysław Dukiet, Stanisław Ochęduszko, Władysław Szepieniec)[1]. W trakcie nauki szkolnej zaangażował się w działalność sanockiego harcerstwa. Od początku nauki gimnazjalnej w 1912 należał do I Drużyny Skautów im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego w Sanoku – zawołania ex ossibus ultor[5]. Jako gimnazjalista podczas I wojny światowej przemawiał 12 listopada 1916 w gmachu sanockiego „Sokoła” podczas uroczystości z okazji ogłoszenia Aktu 5 listopada[6].
Po zakończeniu odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika administracji, dział gospodarczy, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7]. W 1923 był oficerem Okręgowego Zakładu Gospodarczego nr VIII w Toruniu[8]. Następnie przeniesiony do korpusu artylerii i zweryfikowany w stopniu porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9]. W 1924, 1928 był oficerem 6 pułku artylerii polowej w Krakowie[10][11]. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[12][13]. W 1932 był oficerem w kadrze Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[14]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 27. lokatą w korpusie oficerów artylerii[15]. Przed 1939 był kwatermistrzem i II zastępcą dowódcy 28 pułku artylerii lekkiej w Zajezierzu[16]. Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej pełnił funkcję dowódcy oddziału nadwyżek tej jednostki[17].
W drugiej połowie lat 40. był podejrzewany popełnienie przestępstwa przechowywania dokumentów stanowiących tajemnicę wojskową oraz przynależność do nielegalnej organizacji WRN[2]. Zmarł 28 września 1979 i został pochowany na Cmentarzu Świętej Rodziny we Wrocławiu (sektor 7-24-9)[18].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[19]
Przypisy
- ↑ a b XXXV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum w Sanoku za rok szkolny 1920/1921 wraz z dodatkiem za lata: 1917, 1918, 1919 i 1920. Sanok: Fundusz Naukowy, 1921, s. 11.
- ↑ a b c Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych we Wrocławiu (1945) 1983–1990. Kazimierz Kwaśniewicz. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2017-01-01].
- ↑ Państwowe Gimnazjum Wyższe w Sanoku. Katalog główny, Rok 1918/1919. s. 564.
- ↑ XXXV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum w Sanoku za rok szkolny 1920/1921 wraz z dodatkiem za lata: 1917, 1918, 1919 i 1920. Sanok: Fundusz Naukowy, 1921, s. 45.
- ↑ Mieczysław Kwaśniewicz: Gimnazjalne drużyny harcerskie. Harcerze sanoccy (1912–1918). W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 80.
- ↑ Obchody 5 listopada. „Nowa Reforma”. 592, s. 2, 23 listopada 1916.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1324.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1301.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 749.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 648.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 380.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 470.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 471.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 344.
- ↑ Stanisław Załęski: SGO „Polesie” w dokumentach i wspomnieniach. Centralne Archiwum Wojskowe, s. 414.
- ↑ Stanisław Załęski: SGO „Polesie” w dokumentach i wspomnieniach. Centralne Archiwum Wojskowe, s. 415, 417.
- ↑ Cmentarz Parafialny św. Rodziny we Wrocławiu, mogily.pl [dostęp 2022-12-16].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).