Kazimierz Meÿer
.jpg) | |
 podpułkownik broni pancernych | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 lutego 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 września 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 6 Dywizjon Samochodowy, |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small} _BAR.svg){kind=small}     | |
Kazimierz Józef Meÿer, także jako Kazimierz Meijer (ur. 17 lutego 1884 w Stoku, zm. 30 września 1944 w Warszawie) – polski inżynier, podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego, założyciel Centralnych Warsztatów Samochodowych, jeden z pionierów polskiej motoryzacji, oficer Armii Krajowej, powstaniec warszawski.
Życiorys
Uzyskał dyplom Politechniki Lwowskiej w 1907[1]. Był czynnym członkiem i prowadzącym wycieczki Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie[2].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów zawodowych samochodowych[3][4]. W latach 20. jako oficer nadetatowy 6 dywizjonu samochodowego (garnizon Lwów) pełnił funkcję kierownika Centralnych Warsztatów Samochodowych (Warszawa-Praga)[5][6][7]. Został awansowany do stopnia podpułkownika wojsk samochodowych ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[8]. W 1934 jako podpułkownik przeniesiony w stan spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer w dyspozycji dowódcy OK I i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[9].
Sprawował stanowisko dyrektora naczelnego Państwowych Zakładów Inżynierii do 1934 (jego następcą został inż. Adam Kręglewski)[10]. W 1937 był dyrektorem Zakładu Oczyszczania Miasta w Warszawie[11].
Po wybuchu II wojny światowej brał udział w obronie Warszawy podczas kampanii wrześniowej. Wówczas uratował obraz Bitwa pod Grunwaldem Jana Matejki. W tajemnicy został on wywieziony (zwinięty w rulon) 6 września 1939 samochodem należącym do Zakładu Oczyszczania Miasta, którego dyrektorem był Kazimierz Meÿer. Był oficerem Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim w szeregach Obwodu Żoliborz „Żywiciel” Okręgu Warszawa AK. Przeszedł ze Starego Miasta na Żoliborz i trafił do domu dr Julii Świtalskiej[12]. Usiłując dotrzeć do tej wilii przez ul. Mierosławskiego zginął trafiony kulą 30 września 1944 podczas ostatniego dnia tamtejszych walk[13]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A22-1-17/18)[14].
Był żonaty z Bronisławą z domu Malanowską (1886–1978). Ich syn Witold (ur. 1916) ps. „Malan” jako żołnierz Zgrupowania Żubr poległ w drugim dniu powstania warszawskiego 2 sierpnia 1944.
11 maja 2005 na fasadzie budynku siedziby Miejskiego Przedsiębiorstwa Oczyszczania przy ulicy Obozowej 43 w Warszawie została odsłonięta tablica upamiętniająca Kazimierza Meÿera[15].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (10 grudnia 1931)[16]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (za obronę Warszawy 1939)
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 18 marca 1932[17], 11 listopada 1937[11])
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[18]
- Krzyż Kawalerski Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Włochy, zezwolenie w 1933)[19]
Przypisy
- ↑ a b Album inżynierów i techników w Polsce. T. 1, Cz. 1, Politechnika Lwowska : rys historyczny : informacje., Lwów: Tow. Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932, s. 36.
- ↑ Sprawozdanie roczne Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie za rok 1910. Lwów: 1911, s. 17.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1017.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 928.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1011, 1016.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 922.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 652.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 657.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 355, 855.
- ↑ Zmiana na stanowisku szefa Broni Pancernej. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 68 z 22 marca 1936.
- ↑ a b M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ Janina Dunin-Wąsowicz: Żoliborz. 6. Wspomnienie. W: Czesław Madajczyk (oprac.): Ludność cywilna w powstaniu warszawskim. Pamiętniki. Relacje. Zeznania. T. 1, cz. 2. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974, s. 151.
- ↑ Janina Dunin-Wąsowicz: Żoliborz. 6. Wspomnienie. W: Czesław Madajczyk (oprac.): Ludność cywilna w powstaniu warszawskim. Pamiętniki. Relacje. Zeznania. T. 1, cz. 2. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974, s. 152.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Odsłonięcie tablicy ku czci Kazimierza Meyera. warszawa.wyborcza.pl, 2005-05-12. [dostęp 2015-09-26].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 86 „za zasługi na polu przemysłu wojennego”.
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.
- ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- M. Maciejowski, Kazimierz Meyer - Konstruktor Terrorysta, www.samorzad.waw.pl.
- Kazimierz Meÿer. 1944.pl. [dostęp 2015-09-26].
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1941).
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Ribbon bar of the medal of Chevalier of the Order of Saints Maurice and Lazarus (Italy)
Adres wydawniczy: Lwów : Tow. Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932 (Lwów : Związkowe Zakł. Graf.)
Opis fizyczny: [1], 24 s. : il. ; 32 cm
Baretka: Krzyż Zasługi – Polska (II RP).
Autor: Lukasz2, Licencja: CC BY 3.0
Grób Kazimierza Meÿera na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach