Kazimierz Mięsowicz

Kazimierz Mięsowicz

kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia	8 marca 1892 Korczyna
Data śmierci	13 października 1980
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	4 Pułk Artylerii Polowej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Kazimierz Mięsowicz (ur. 8 marca 1892 w Korczynie, zm. 13 października 1980) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, nadkomisarz Policji Państwowej.

Życiorys

Był najmłodszym synem Michała i Katarzyny z Wiluszów. Ojciec Michał – samouk, zorganizował pracę tkaczy chałupników w Korczynie i okolicy i założył skład wysyłkowy wyrobów tkackich. Był wieloletnim burmistrzem miasteczka oraz działaczem ruchu ludowego w tym rejonie Podkarpacia.

Kazimierz Mięsowicz po ukończeniu szkoły powszechnej w Korczynie pobierał naukę w gimnazjum w Jaśle od 1903 r. do 1907 r., a następnie w Jarosławiu, gdzie w 1911 r. zdał maturę. Po czym podjął w Krakowie wyższe studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz handlowe w Wiedniu.

Z chwilą wybuchu I wojny światowej powołany został do cesarskiej i królewskiej armii. Po przeszkoleniu na oficera artylerii brał udział w walkach na froncie austriacko-rosyjskim. W 1916 r. w czasie ofensywy Brusiłowa dostał się do niewoli rosyjskiej, skąd wrócił w listopadzie roku 1918 – w ramach wymiany jeńców.

W 1919 r. zgłosił się jako ochotnik do oddziałów artylerii Wojska Polskiego w Przemyślu i wyruszył na front polsko-ukraiński, a następnie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku w stopniu porucznika w swoim macierzystym 4 pułku artylerii polowej^[1] (od 1931 – 4 pułku artylerii lekkiej) w Inowrocławiu. W 1924 awansowany do stopnia kapitana^[2].

W 1936 przeniósł się do pracy w Policji Państwowej, do Komendy Głównej PP w Warszawie w randze nadkomisarza (majora). Pracował w referacie wojskowym tejże Komendy.

Po wybuchu II wojny światowej objęty został ewakuacją urzędów centralnych. Następnie, po wkroczeniu na tereny wschodnie wojsk sowieckich, znalazł się na emigracji w Rumunii. Usiłował przedostać się do Armii Polskiej do Francji, ale bezskutecznie. W rezultacie w 1941 r. z chwilą, kiedy Rumunia stała się satelitą III Rzeszy, został wraz z przebywającymi tam jeszcze wojskowymi przewieziony przez Niemców do obozu jenieckiego Oflag VI E w Dorsten k. Dortmundu.

Tworząc w Generalnym Gubernatorstwie Policję Polską, tzw. Policję Granatową Niemcy stwierdzili, że przedwojenny rząd Polski nie wydał dekretu o militaryzacji policji na wypadek wojny i w wyniku tego uznali, że oficerowie policji państwowej nie są kombatantami, lecz urzędnikami, którzy tylko przez niedopatrzenie znaleźli się w obozach jenieckich. W razie odmowy podjęcia pracy w tworzonej przez nich policji na terenach GG miało być traktowane jako sabotaż zarządzeń władz i ukarane osadzeniem w obozie koncentracyjnym lub śmiercią.

Zwolniony przez Niemców z oflagu Kazimierz Mięsowicz został pod konwojem przewieziony do GG i mianowany komendantem powiatowym Polskiej Policji w Krośnie, na którym to stanowisku pozostał do czasu wycofania się jednostek administracyjnych okupanta w końcu lipca 1944 r. W tej pracy nawiązał współpracę z podziemiem polskim, został oficerem kontrwywiadu AK. Ratował swoich współrodaków od śmierci, więzienia, wywózki do obozów czy też na roboty przymusowe. Doprowadził do usunięcia z rejonu powiatu trzech największych zbirów spośród żandarmów niemieckich. Spowodował, że co najmniej trzy zakrojone na wielką skalę obławy przeciwko oddziałom partyzanckim skończyły się niepowodzeniem. W końcu w kwietniu 1944 r. sam jeden doprowadził do ocalenia mieszkańców wsi Dylągowa przed masową zagładą przez niemiecką ekspedycję karną.

Gdy Krosno i okolica zostały zajęte przez Armię Czerwoną, Kazimierz Mięsowicz ukrywał się, a gdy powstała administracja polska, zgłosił się do Wojska Polskiego. Otrzymał wezwanie do Lublina na 6 stycznia 1945 r., ale 26 grudnia 1944 r. został aresztowany przez UB w Krośnie. Po wielotygodniowym areszcie stanął przed Sądem Wojskowym w Rzeszowie, gdzie został uniewinniony. W tym czasie społeczeństwo powiatu Krośnieńskiego złożyło podpisy pod petycją do władz, na podstawie której Powiatowa Rada Narodowa w Krośnie wydała urzędową rehabilitację majora Mięsowicza.

W parę tygodni później został on aresztowany ponownie, tym razem przez NKWD. Uwolniony, z trudem znalazł pracę, najpierw jako kierownik administracyjny w cegielni w Polance-Karol, potem (zwolniony z powodu swojej przeszłości) w Zakładach Przemysłu Terenowego w Skołyszynie k. Jasła, a od 1953 w Jaśle. W 1958 został zwolniony na emeryturę i wtedy podjął pracę nauczyciela języka niemieckiego w Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle. Po rezygnacji z pracy w szkole przez wiele lat uczył tego języka prywatnie.

W latach 70. został przez Polski Rząd na Uchodźstwie w Londynie odznaczony Krzyżem Armii Krajowej. Zmarł 13 października 1980. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Starym Cmentarzu przy ul. Zielonej w Jaśle (sektor 6-1-680)^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie^[4], po raz pierwszy w 1921^[5])
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1935)^[6]
• Krzyż Armii Krajowej

Przypisy

Bibliografia

• Dzieje Podkarpacia, tom VI, red. Jan Gancarski, Podkarpackie Towarzystwo Historyczne, Krosno 2002.
• Kazimierz Mięsowicz, Obrona Dylągowej, wydanie ze środków własnych w marcu 2002 roku w Krakowie staraniem dzieci.