Kazimierz Możdżeń

Kazimierz Możdżeń

podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	4 marca 1883 Warszawa
Data i miejsce śmierci	9 maja 1946 Iscoyd Park
Przebieg służby
Lata służby	1914–1932
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Batalion Saperów Kościuszkowski Obóz Szkolny Saperów 4 Pułk Saperów Obszar Warowny „Wilno” Obszar Warowny „Górny Śląsk” 23 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca kompanii zapasowej szef inżynierii i saperów Frontu Wołyńskiego dowódca Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów Dowódca 4 Pułku Saperów referent Kierownictwa Fortyfikacji Obszaru Warownego „Wilno” Kierownictwo Fortyfikacji Obszaru Warownego „Górny Śląsk” kierownik Fortyfikacji przy 23 Dywizji Piechoty Wojskowy Instytutu Techniczny w Londynie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Późniejsza praca	Zakłady Amunicyjne „Pocisk” SA w Rembertowie
Odznaczenia

Kazimierz Możdżeń (ur. 4 marca 1883 w Warszawie, zm. 9 maja 1946 w Iscoyd Park) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego.

Życiorys

Kazimierz Możdżeń urodził się 4 marca 1883 roku w Warszawie. Dzieciństwo i młodość spędził w Gruzji. Maturę zdał w Tyflisie w 1901 roku. Studiował w Wyższej Szkole Górniczej w Jekaterynosławiu w latach 1902–1903, a następnie na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej w okresie od 1904 do 1908 roku, gdzie wstąpił w szeregi Organizacji Wojskowej „Nieprzejednani”, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Studiów nie ukończył, podjął pracę jako technik we Lwowie i Stanisławowie.

Od 4 sierpnia 1914 roku ochotniczo w Legionach Polskich, w 1 kompanii saperów. Przeszedł cały szlak bojowy I Brygady – budował m.in. „Redutę Piłsudskiego” pod Kostiuchnówką. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie.

Zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego w dniu 21 sierpnia 1919 roku. Był dowódcą kompanii zapasowej 1 batalionu saperów^[1] w Warszawie, następnie został przeniesiony do szkoły Podchorążych Saperów^[2] i został szefem inżynierii i saperów Frontu Wołyńskiego. Od 20 kwietnia 1920 do 10 kwietnia 1921 roku był komendantem Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów w Warszawie. W czasie Bitwy Warszawskiej był kierownikiem Robót Odcinka nr 1 w 10 Grupie Fortyfikacyjnej we Włocławku, a prace inżynieryjne prowadził w bezpośredniej styczności z nieprzyjacielem. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był 1 pułk saperów^[3]. 25 listopada 1922 roku otrzymał przeniesienie z Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów do 4 pułku saperów w Sandomierzu na stanowisko dowódcy pułku^[4]. Pułkiem dowodził od 21 grudnia 1922 do 26 maja 1926 roku. Jednocześnie pełnił obowiązki komendanta garnizonu Sandomierz. W międzyczasie (15 listopada 1925 roku) został słuchaczem I Kursu Fortyfikacyjnego. Kurs ukończył 25 października 1926 roku z opinią „bardzo dobry” i został referentem Kierownictwa Fortyfikacji Obszaru Warownego „Wilno”. 28 lutego 1927 roku powierzono mu Kierownictwo Fortyfikacji Obszaru Warownego „Górny Śląsk”^[5], które po likwidacji większości obszarów warownych w 1929 roku przemianowano tymczasowo na Referat Fortyfikacyjny 23 Dywizji Piechoty, a następnie na Kierownictwo Fortyfikacji przy 23 Dywizji Piechoty^[6]. Z dniem 29 lutego 1932 został przeniesiony w stan spoczynku^[7].

Po zakończeniu służby wojskowej podjął pracę w Zakładach Amunicyjnych „Pocisk” SA w Rembertowie na stanowisku zastępcy kierownika pirotechnicznej stacji doświadczalnej, a następnie kierownika działu. Był prezesem zarządu oddziału Związku Strzeleckiego i wiceprezesem BBWR w Rembertowie.

W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[8].

W 1939 mieszkał w Warszawie przy ulicy Haukego 3. Po wybuchu wojny przedostał się na Zachód. 14 sierpnia 1940 został przydzielony do Stacji Zbornej Oficerów Rothesay na wyspie Bute w Szkocji^[9]. Później został przydzielony Wojskowego Instytutu Technicznego w Londynie. Zmarł 9 maja 1946 w Iscoyd Park, w hrabstwie Shropshire. Pochowany w kwaterze wojskowej na cmentarzu miejskim w Withchurch^[10].

Awanse

• podporucznik – 16 kwietnia 1916^[11]
• porucznik – 1917
• kapitan – 1919
• major – 1920
• podpułkownik – 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[12]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)^[13]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz pierwszy – 1921^[14], po raz drugi, trzeci i czwarty – 1923^[15])
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[16]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.