Kazimierz Ostaszewski

Kazimierz Ostaszewski

Ostoja
Rodzina	Ostaszewscy
Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1864 Wzdów
Data i miejsce śmierci	23 kwietnia 1948 Ladzin
Ojciec	Teofil Wojciech Ostaszewski
Matka	Emma z Załuskich
Żona	Helena Pio de Saint Gilles
Dzieci	Yolanda Ostaszewska Olga Dwernicka

Kazimierz Ostaszewski na portrecie J.Malczewskiego

Pałac w Grabownicy

Dwór w Ladzinie

Kazimierz Ostaszewski herbu Ostoja (ur. 28 lipca 1864 we Wzdowie, zm. 23 kwietnia 1948 w Ladzinie) – polski hodowca koni wyścigowych, założyciel towarzystw hodowlanych, autor pierwszych na terenie Polski ksiąg stadnych, publicysta i kompozytor.

Życiorys

Był synem Teofila Wojciecha i Emmy Załuskiej i bratem Adama i Stanisława Ostaszewskiego. Po ojcu odziedziczył majątek ziemski Grabownica Starzeńska. Rozpocząwszy samodzielne gospodarowanie założył stadninę i z pasją oddał się hodowli koni. W odróżnieniu od ogółu ziemian w Galicji nie gustował w arabach, lecz upodobał sobie konie pełnej krwi angielskiej i wyścigi. Konie z jego stajni zaczęły biegać na wyścigach od 1895 r. i z czasem zajęły czołową pozycję w Galicji. Barwy Ostaszewskiego święciły sukcesy na torach we Lwowie, Krakowie, Wiedniu, Budapeszcie, Pradze, Pardubicach, Rydze i Odessie. Jego konie kupowano na reproduktory do stad państwowych i prywatnych. Wśród nabywców były m.in. Austriackie Ministerstwo Rolnictwa i Zarząd Stadnin Państwowych w Polsce.

Poza prowadzeniem stadniny i stajni wyścigowej uruchomił również fabrykę stylowych powozów w Grabownicy. Brał także czynny udział w życiu hodowlanym Małopolski. W 1895 roku założył Galicyjskie Towarzystwo Zachęty i Wzajemnej Pomocy w Chowie Koni, a w 1909 roku Towarzystwo Jazdy Konnej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości ustanowił we Lwowie w 1920 r. Małopolskie Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni i był pierwszym jego prezesem. Wznowił też we Lwowie w 1921 roku konkursy hippiczne.

Opracował i wydał pierwsze na terenie Polski księgi stadne koni arabskich i półkrwi (m.in. dzieło: Oficjalna księga stad koni półkrwi dla Galicji i Bukowiny^[1]).

Przez szereg lat pisywał artykuły do lwowskiego „Rolnika”, „Jeźdzca i Myśliwego” i „Przeglądu Wyścigowego”. W latach 1895–1899 wydawał własny organ „Hodowca Koni”, a od 1931 roku wydawał pismo „Końska Myśl Niepodległa”.

Po matce, Emmie z Załuskich, utalentowanej pianistce, wnuczce kompozytora Michała Kleofasa Ogińskiego, odziedziczył pasję do muzyki. Skomponował szereg krótkich utworów na fortepian, które w latach 1996–1998 zostały wydane w Wielkiej Brytanii na płytach CD "Music of the Oginski Dynasty" (ed. Olympia, vol 1-2).

Po pierwszym, szybko unieważnionym i bezdzietnym małżeństwie, ożenił się powtórnie z Heleną Pio de Saint-Gilles (1876-1965), córką duńskiego profesora Jeana Frédérica Pio i Elżbiety hr. Sponneck, a wnuczką ministra finansów Danii, Wilhelma hr. Sponnecka^[2]. Z tego małżeństwa miał córkę Jolantę (1907–2002), utalentowaną skrzypaczkę.

Przed II wojną światową mieszkał w dworze w Ladzinie, niedaleko Rymanowa. Tam też zmarł w 1948 r.^[3]

Zobacz też

• Ród Ostojów (Mościców)
• Ostoja (herb szlachecki)
• Ostaszewscy
• Grabownica Starzeńska
• Ladzin

Przypisy

Bibliografia

• Pruski, Witold:Kazimierz Ostoia Ostaszewski 1864-1948. W: Karty z dziejów zootechniki polskiej. Warszawa: PTZ, 1973, s. 457-459. ISBN 83-903017-2-5.
• Chrzanowski, Tadeusz (red): Dziedzictwo. Ziemianie polscy i ich dział w życiu narodu. Kraków: Znak, 1995, s. 49. ISBN 83-7006-402-7.
• Ziemianie polscy XX wieku. Słownik biograficzny, część 11, Wydawnictwo DiG, Warszawa 2016, s. 51-56. pther.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-12)].
• Załuski, Iwo: The Ogiński Gene. The History of a Musical Dynasty. Gomer Press, 2010, s. 212-257. ISBN 978-0956659903.
• Załuski, Iwo: The Lost Composition of St Gilles http://www.oginskidynasty.com

Linki zewnętrzne

• Potomkowie Sejmu Wielkiego na stronie http://www.sejm-wielki.pl