Kazimierz Piechotka

Kazimierz Piechotka

Jacek

Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1919 Warszawa
Data i miejsce śmierci	6 marca 2010 Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz Bródnowski[1]
Zawód, zajęcie	architekt
Miejsce zamieszkania	Warszawa
Uczelnia	Politechnika Warszawska
Wydział	Wydział Architektury
Małżeństwo	Maria Piechotka
Odznaczenia

Pierwsze dni sierpnia 1944. Patrol żołnierzy z plutonu „Agaton” w drodze z Woli do Śródmieścia. Kazimierz Piechotka trzeci z prawej

Grób Marii i Kazimierza Piechotków na cmentarzu Bródnowskim

Kazimierz Maciej Piechotka ps. Jacek^[2] (ur. 20 listopada 1919 w Warszawie, zm. 6 marca 2010 tamże^[1]) – polski architekt, żołnierz ZWZ i AK^[3][2], uczestnik powstania warszawskiego^[2].

Działalność w AK

Od początku wojny zaangażowany w działalność konspiracyjną i tajne nauczanie. W ramach działalności podziemnej pracował w Wydziale Legalizacji i Techniki, w komórce kierowanej przez Piotra Biegańskiego. Cały wydział, kierowany przez Stanisława Jankowskiego „Agatona”, zajmował się fałszowaniem dokumentów na potrzeby działalności konspiracyjnej^[2]. Z takich dokumentów korzystał m.in. Kazimierz Leski, udając generała Wehrmachtu^[2][4].

W powstaniu warszawskim walczył w plutonie „Agaton” batalionu „Pięść”, dowodzonym przez Stanisława Jankowskiego, jako strzelec z cenzusem^[2]. Służył w ochronie generała Tadeusza Bora-Komorowskiego^[2]. Po powstaniu, wspólnie z żoną – Marią – trafił do obozu jenieckiego Stalag IV B Mühlberg – Rez. Laz. Kgf. w Zeithain^[2][5], gdzie oboje pracowali jako personel szpitalny^[6].

Działalność zawodowa

W 1937 roku rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej^[5]. W trakcie studiów architektonicznych rozpoczął pracę w Zakładzie Architektury Polskiej PW^[2].

W czasie wojny uczestniczył w tajnych kompletach, zajmował się także inwentaryzacją architektoniczną zabytkowych budynków – wyniki tej pracy posłużyły po wojnie do odbudowy miasta, a także uczestniczył w pracach projektowych dotyczących koncepcji przyszłej odbudowy miasta^[2]. Przez czas wojny pracował jako asystent w Zakładzie Architektury Polskiej oraz współpracował z Zakładem Historii Architektury Nowożytnej i Zakładem Badań Urbanistycznych^[3].

Do Warszawy wrócił w 1945 roku^[2]. Po powrocie rozpoczął pracę w Biurze Odbudowy Stolicy^[7]. We współpracy z Janem Zachwatowiczem oraz żoną opracował projekt odbudowy warszawskiej katedry św. Jana^[8]. W 1946 r. ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej^[1]. W roku 1952, pod wpływem nacisków politycznych, odszedł z pracy na uczelni^[3]. W 1948 założył wspólnie z żoną spółkę autorską: Maria i Kazimierz Piechotkowie^[5]. Wraz z żoną pracował m.in. w Miastoprojekcie Stolica Północ. W tym czasie zaprojektował liczne budynki mieszkalne i usługowe, m.in. na terenie warszawskich Bielan – osiedla Bielany I-IV, wpisane przez SARP na listę dóbr kultury współczesnej^[9][10].

Kierował wielobranżowym zespołem opracowującym system budownictwa wielkopłytowego W-70 oraz Wk-70, który zwyciężył w dwustopniowym konkursie na projekt systemu budownictwa wielkopłytowego i został wdrożony do realizacji na terenie całego kraju^[5]. Na jego podstawie, przy współpracy ITB, razem z żoną i synem, opracował system ECA dla potrzeb budownictwa w Algierii, uwzględniający tamtejsze uwarunkowania, w tym zagrożenia sejsmiczne^[3]. Wspólnie z żoną zajmował się także zagadnieniem integracji różnych systemów wielkopłytowych (ISBO)^[11][3].

Wraz z żoną zajmował się badaniem synagog. Opracowali liczne publikacje na temat architektury żydowskiej na terenach Polski, m.in. książki:

• „Bramy nieba. Bożnice drewniane na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej” (wyd. I – 1957, wyd. II rozszerzone – 1996) ^[3]
• „Bramy nieba. Bożnice murowane” (1999)
• „Krajobraz z menorą” (2008)

Zmarł 20 marca 2010 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 22B-VI-12/13)^[1].

Życie prywatne

Krótko przed wybuchem Powstania oświadczył się Marii z domu Huber^[12]. 30 sierpnia 1944, w trakcie powstania, wzięli ślub w kościele Dzieciątka Jezus przy ul. Moniuszki^[12][2]. Ich synowie, Maciej i Michał, również zostali architektami, współpracowali zawodowo z rodzicami^[3]. Mieszkał na Bielanach, ostatnio przy ul. Kleczewskiej.

Nagrody i odznaczenia

• Za działalność przy fałszowaniu dokumentów otrzymał w 1944 Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami^[1][5].
• Za walkę w powstaniu warszawskim w 1944 został odznaczony Krzyżem Walecznych i osobiście przez generała Tadeusza Bora-Komorowskiego Orderem Virtuti Militari V klasy (Krzyżem Srebrnym)^[1][5][2].
• W roku 1951, za zasługi przy organizacji II Światowego Kongresu Pokoju, odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi^[13].
• W roku 1957 otrzymał Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy^[5].
• W roku 1974 – Nagroda Państwowa II stopnia^[1].
• W roku 1977 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[1].
• W roku 2000 laureat – wspólnie z żoną – Nagrody Jana Karskiego i Poli Nireńskiej, przyznanej przez YIVO za prace nad historią architektury synagogalnej^[14].
• W roku 2004 laureat – wspólnie z żoną – nagrody Polskiego Komitetu Narodowego ICOMOS im. Jana Zachwatowicza^[5][15].
• Laureat licznych nagród branżowych oraz konkursów m.in. Odznaka „Milionera”^[1]

Przypisy