Kazimierz Sejda

Kazimierz Sejda
Kapitan Kapitan
Data i miejsce urodzenia

1900
Lwów

Data i miejsce śmierci

1959
Hamburg

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie, Armia Krajowa

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa, Powstanie warszawskie

Kazimierz Sejda, ur. jako Kazimierz Seide (ur. 1900 we Lwowie, zm. 1959 w Hamburgu) – polski pisarz, oficer Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodzony we Lwowie, ówcześnie pod zaborem austriackim. Jego przodkowie pochodzili z Niemiec. Był synem Stanisława Seide oraz kuzynem Bronisława Seydy, lekarza i pisarza. Zmienił nazwisko na Sejda po konflikcie z ojcem z powodu niepowiadomienia go o swoim ślubie.

Jesienią 1917, po ukończeniu 18 lat, powołany do wojska austriackiego i po krótkim szkoleniu wysłany na front włoski. Jeszcze przed powołaniem do wojska był członkiem konspiracyjnej organizacji niepodległościowej we Lwowie. W czasie walk pod Udine, wraz z dwoma towarzyszami, próbował dostać się do włoskiej niewoli ponieważ planowali oni potem dotrzeć do Santa Maria di Vettere Capua, gdzie tworzyły się polskie oddziały. Zamiar ten się nie powiódł ale dowództwo zauważyło ich desperacką próbę przedarcia się do opuszczonych (jak się później okazało) okopów włoskich i uznało to za bohaterski atak, za co zostali odznaczeni „małymi srebrnymi medalami waleczności”. W późniejszym czasie w następstwie krytycznych uwag dotyczących wyniku wojny, uznany został za „politycznie podejrzanego”, odesłany z frontu na tyły, gdzie m.in. pilnował jeńców włoskich i konwojował transporty wojskowe poruszając po całym obszarze Austro-Węgier. Z końcem lata 1918 przeniesiony do oddziału wartowniczego na Węgrzech. Trafił tam do aresztu, oskarżony o zdradę, podżeganie i demoralizowanie towarzyszy. Ponieważ groziła mu kara śmierci, wraz z kilkoma towarzyszami, zdezerterował i uciekł z więzienia[1].

Wiele lat później, jego przygody z tego okresu, zaowocowały wydaniem książki zatytułowanej C.K. Dezerterzy, która jak sam autor pisze: w lwiej części jest aż nadto prawdziwa. Trochę tylko przetasowałem czasokresy, ludzi i miejsca i powiązałem fakty w jedną całość[2].

W 1931 był redaktorem odpowiedzialnym i wydawcą tygodnika informacyjno-społecznego Głos Rembertowa i Osiedli Podmiejskich[3].

Uznawany za jednego z autorów, który położył szczególne zasługi w dziedzinie polskiej falery­styki w okresie międzywojennym, wydając dwukrotnie (I wyd. 1932, II wyd. 1935) wybór najważniejszych aktów prawnych (ustaw, rozporządzeń, dekre­tów i rozkazów Ministra Spraw Wojskowych) związanych z orderami, odznaczeniami i odznakami wojskowymi dwudziestolecia międzywojennego w pracy Ordery, odznaczenia i medale Rzeczypospolitej Polski[4].

Trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną wziął rozwód. Druga żona wraz z synem zginęli w czasie II wojny światowej.

W czasie drugiej wojny światowej walczył w powstaniu warszawskim. Był ciężko ranny, stracił prawą rękę[5], został przeniesiony do szpitala w Niemczech, a następnie do obozu jenieckiego dla oficerów.

Po wojnie ożenił się po raz trzeci, z Niemką Heleną. Mieszkał z nią i jej dziećmi w Hamburgu.

Był prezesem Stowarzyszenia Ofiar Hitleryzmu w Hamburgu.

Zmarł w 1959 na zawał serca.

Ważniejsze prace

Ekranizacje

Jego powieść, C.K. Dezerterzy, wydana w 1937, cieszyła się przed wojną dużą poczytnością. Miała w Polsce także dwa wydania po wojnie i została zekranizowana w roku 1985 przez Janusza Majewskiego, pod tym samym tytułem.

Przypisy

  1. ↑ C.K. Dezerterzy, 1937, Od autora – wg danych autora.
  2. ↑ C.K. Dezerterzy, 1937, Od autora - cytat ze wstępu.
  3. ↑ Katalog wydań gazety w ebuw.uw.edu.pl
  4. ↑ Krzysztof Filipow, Rozwój badań nad falerystyką w Polsce: stan i perspektywy. Kwartalnik Historii Nauki i Techniki-r 1985, t.30, nr.2, s.357-370
  5. ↑ Zbigniew Florczak, Podróż na horyzonty, Wydawnictwo Czytelnik, 1966, s. 295-296.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

PL Epolet kpt.svg
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).