Kazimierz Skowroński-Prus

Kazimierz Skowroński-Prus
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

18 grudnia 1900
Szpików

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1917–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

8 Pułk Ułanów

Stanowiska

adiutant

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Kazimierz Skowroński-Prus (ur. 18 grudnia 1900 w Szpikowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – rotmistrz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 18 grudnia 1900 w Szpikowie, w ówczesnym powiecie bracławskim guberni podolskiej, w rodzinie Wacława i Felicji z Walickich[1]. Ukończył 7 klas gimnazjum w Niemirowie, po czym wstąpił do oddziału partyzanckiego rtm. Szemiota w Winnicy. W 1918 wcielony do szwadronu ziemi humańskiej. Po bitwie kaniowskiej, rozbrojony przez Niemców, wysłany do twierdzy w Kijowie. Po ucieczce z niewoli wstąpił do II Korpusu Polskiego. Następnie, po przedostaniu się na Kubań wstąpił do polskiego oddziału i walczył z bolszewikami. 1 listopada 1918 wstąpił do WP, do 4 Dywizji gen. Żeligowskiego. Pełnił służbę w szwadronie mjr. Plisowskiego w Odessie. W 14 pułku ułanów służył do sierpnia 1921, walczył w bitwach stoczonych przez pułk w wojnie z bolszewikami 1920.

W okresie międzywojennym ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie (1922, zdał również maturę) i Oficerską Szkołę Jazdy w Grudziądzu. 14 września 1923 prezydent RP mianował go podporucznikiem z dniem 1 września 1923 i 6. lokatą w korpusie oficerów jazdy[2], a minister spraw wojskowych wcielił do 12 pułku ułanów w Krzemieńcu[3]. W 1925 otrzymał przydział na stanowisko instruktora Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii we Lwowie. 21 grudnia 1925 prezydent RP nadał mu stopień porucznika z dniem 1 września 1925 w korpusie oficerów kawalerii i 4. lokatą[4]. W 1928 przeniesiony na dowódcę plutonu w 8 pułku ułanów w Krakowie. Po ukończeniu kursu łączności w Zegrzu objął dowództwo plutonu łączności. 22 lutego 1934 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 stopień rotmistrza w korpusie oficerów kawalerii i 22. lokatą[5]. Po skończeniu kursu dowódców szwadronów w CWKaw. w Grudziądzu (1934) objął dowództwo szwadronu. Od 1937 adiutant 8 pułku ułanów. W marcu 1939 obowiązki adiutanta łączył z funkcją dowódcy szwadronu gospodarczego[6].

W kampanii wrześniowej walczył na stanowisku adiutanta 8 puł. Walczył pod Woźnikami, Szczekocinami, Pińczowem, Baranowem, Tarnogrodem i Tomaszowem. W czasie próby przedostania się na Węgry wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 3050.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

21 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[11].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 490.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 61 z 18 września 1923, s. 568.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 62 z 25 września 1923, s. 578.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 136 z 23 grudnia 1925 roku, s. 737.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 23 lutego 1934, s. 74.
  6. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 694.
  7. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  8. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 136.
  9. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-15]..
  10. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-15]..
  11. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-15]..

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.

Media użyte na tej stronie

PL Epolet kpt.svg
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).