Kazimierz Smogorzewski

Kazimierz Maciej Smogorzewski

Data i miejsce urodzenia	24 lutego 1896 Sielec
Data i miejsce śmierci	4 listopada 1992 Shepperton
Rodzaj działalności	dziennikarz i publicysta
członek komitetu redakcyjnego
Przynależność	Encyklopedia Britannica
Okres urzędowania	od 1942 do 1989
Odznaczenia

Kazimierz Maciej Smogorzewski (ur. 24 lutego 1896^[1] w Sielcu, zm. 4 listopada 1992 w Shepperton k. Londynu) – polski dziennikarz i publicysta.

Życiorys

Urodził się 24 lutego 1896 w Sielcu (Sosnowcu) w rodzinie Kazimierza i Marii z Pyzalskich.

Ukończył szkołę średnią w Będzinie. W roku 1913, tuż po maturze, wyjechał do Paryża, celem podjęcia nauki w École des Sciences Politiques. W czasie I wojny światowej (w latach 1914–1917) służył jako ochotnik w armii francuskiej w grupie Rueilczyków (3 p. marsz. Legii Cudzoziemskiej). Następnie w Paryżu pracował w tygodniku „Polonia” i w wydziale prasowym Komitetu Narodowego Polskiego oraz studiował w Szkole Nauk Politycznych. Od 1918 sekr. red. czasopisma Polska. W czasie paryskiej konferencji pokojowej (1919) był osobistym sekretarzem Romana Dmowskiego^[2]. W latach 1919–1925 był korespondentem „Gazety Warszawskiej”. Niósł polską flagę podczas ceremonii otwarcia I Zimowych Igrzysk Olimpijskich, które odbyły się w 1924 roku we francuskim Chamonix^[3]. Od 1925 do 1927 prowadził „Ilustrowany Kurier Codzienny”. W latach 1929–1933 był redaktorem miesięcznika „La Pologne”. Był berlińskim korespondentem „Gazety Polskiej”. Był jedynym polskim dziennikarzem, któremu udało się przeprowadzić wywiad z Adolfem Hitlerem (opublikowany na łamach gazety 26 stycznia 1935)^[4]. W czasie II wojny światowej redaktor dwutygodnika „Free Europe”, w którym przedstawił polską koncepcję federacyjną. Pełnił też funkcję korespondenta „Kuriera Polskiego” (1957–1981). Sławę zyskał jako członek komitetu redakcyjnego londyńskiego wydawnictwa „Encyklopedii Britannica” (1942–1989). Jako członek tego wydawnictwa popularyzował informacje o Polsce. Emigracyjne tygodniki „Odgłosy”, „Oblicze Tygodnia”, „Kronika”, których był redaktorem były finansowane przez władze PRL, a sam Smogorzewski w 1962 roku rozpoczął współpracę z PRL, dostarczając analiz polityki międzynarodowej^[5]. Nie był faktycznym agentem, a jedynie kontaktem operacyjnym rezydentury w ambasadzie PRL w Londynie. Informacje zdobyte podczas kontaktów z agentem i rozmów czołowymi politykami PRL przekazywał pracownikowi RWE. ^[6]. Smogorzewski był również zamiłowanym biblio­filem i zbieraczem antyków. Na krótko przed śmiercią większość swych cennych zbiorów przekazał w darze dla Polski na Zamek Królewski w Warszawie i do Biblioteki Śląskiej w Katowicach.

Od 29 lipca 1920 był mężem Janiny Strąk (1895–1943).

Zmarł w 1992 w wieku 96 lat. Rok później, jego prochy spoczęły w Warszawie, na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 228-5-26)^[7].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (28 grudnia 1933)^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[9][10]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)^[11][10]
• Złoty Krzyż Zasługi (15 marca 1939)^[12]
• Krzyż Komandorski Orderu św. Sawy (Jugosławia)^[10]
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[10]
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)^[10]
• Krzyż Wojenny (Francja)^[10]
• Odznaka Wojskowa (Belgia)^[10]

Prace

„Myśli o integracji Europy Środkowo-Wschodniej” (1939–1944)^[13]

Przypisy

Bibliografia

• „Polski Słownik Biograficzny” (tom 39).
• P. Rojek, Teoria Strefy Środkowej. Kazimierz Smogorzewski i aktualność polskiego federalizmu. pressje.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-26)].
• Leszek Konarski. Szampan z Hitlerem. „Przegląd”. 34/2009. 

Linki zewnętrzne

• Jedyny polski wywiad z Adolfem Hitlerem. Dziennikarski sukces?, polskatimes.pl