Kazimierz Solski

Kazimierz Solski

kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1900 Pikułowice
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1920–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	205 Pułk Artylerii Polowej, 6 Dywizjon Artylerii Konnej, 13 Dywizjon Artylerii Konnej, 5 Dywizjon Artylerii Konnej, 9 Dywizjon Artylerii Konnej, 31 Pułk Artylerii Lekkiej
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Kazimierz Karol Solski (ur. 25 stycznia 1900 w Pikułowicach, zm. 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się jako syn Mariana i Marii, z domu Wantałowicz. Miał rodzeństwo: Adama (1895–1940), Stefę, Tadeusza oraz dwoje innych z pierwszego małżeństwa ojca^[1].

Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 w szeregach 205 pułku artylerii polowej. Absolwent Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu z 1922. Został zawodowym oficerem Wojska Polskiego. Awansowany do stopnia podporucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1922^[2], następnie do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1924^[3][4][5]. Służył w szeregach dywizjonów artylerii konnej 6 (1923^[6], 1924^[7]), 13 (1928^[8]), 5, 9 oraz w 31 pułku artylerii lekkiej (1932^[9]). Został awansowany do stopnia porucznika w korpusie oficerów artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1924 (w 1928 zweryfikowany z lokatą 26). Później awansowany do stopnia kapitana. Podczas swojej służby był m.in. adiutantem gen. Władysława Andersa^[10].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną i trafił do obozu jenieckiego w Kozielsku. Z zapisów w odnalezionym dzienniku osadzonego tam również jego brata Adama wynika, że obaj spotkali się na terenie kozielskiego obozu w dniu 5 listopada 1939^[11]. Na wiosnę 1940 został zabrany do Katynia i zamordowany prawdopodobnie 17 kwietnia 1940^[12] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Jego żoną była Halina, z domu Kawecka. Ich synem był Leszek Solski, który zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154 w Smoleńsku^[13], udając się wraz z polską delegacją na uroczystości 70. rocznicy zbrodni katyńskiej.

Ordery i odznaczenia

• Medal Niepodległości (2 maja 1933)^[14]
• Srebrny Krzyż Zasługi (22 maja 1939)^[15]

Upamiętnienie

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z dnia 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia majora^[16]. Nominacja została ogłoszona 9 listopada 2007 w Warszawie w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[17].

Przy Szkole Podstawowej nr 1 im. Janka Bytnara w Sianowie został zasadzony Dąb Pamięci upamiętniający Kazimierza Solskiego.

Kazimierzowi Solskiemu został poświęcony jeden z odcinków filmowego cyklu dokumentalnego pt. Epitafia katyńskie (2010)^[18].

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 584. [dostęp 2014-07-23].
• Barbara Stanisławczyk: Ostatni krzyk. Od Katynia do Smoleńska historie dramatów i miłości. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2011. ISBN 978-83-7510-814-9.