Kazimierz Studentowicz
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 30 września 1903 Kraków | |
| Data i miejsce śmierci | 10 marca 1992 Poznań | |
| Zawód, zajęcie | ekonomista, prawnik, polityk, publicysta | |
| Alma Mater | Uniwersytet Jagielloński | |
Kazimierz Studentowicz (ur. 30 września 1903 w Krakowie, zm. 10 marca 1992 w Poznaniu) – polski prawnik, doktor habilitowany nauk ekonomicznych, publicysta, działacz polityczny, ofiara represji w okresie stalinowskim.
Życiorys
Pochodził z inteligenckiej rodziny. W 1925 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Następnie odbył staż w Londynie, a w 1926 uzyskał na UJ stopień doktora nauk prawniczych. Drugi stopień naukowy uzyskał na Columbia University w 1928 z zakresu nauk ekonomicznych. W 1928 został zatrudniony w Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie. Równocześnie został publicystą m.in. pism „Bank” i „Gospodarka Narodowa”. W latach 30. związał się z Klubem „Buntu Młodych”/„Polityki”. Był współautorem manifestu programowego środowiska skupionego wokół Jerzego Giedroycia Polska idea imperialna.
Pod okupacją niemiecką założył podziemną organizację „Spólnota”, która w 1940 weszła w skład Federacji Organizacji Narodowo-Katolickich „Unia”. Wchodził w skład Rady Programowej tej organizacji. W 1943 wraz z większością działaczy „Unii” wszedł w skład Stronnictwa Pracy i zasiadał we władzach naczelnych SP, zajmując się w nich wydziałem społeczno-gospodarczego. Został także redaktorem konspiracyjnego pisma „Naród”. Podczas powstania warszawskiego brał udział w tworzeniu cywilnej administracji, pełnił funkcje komendanta straży ogniowej.
Działał w SP do lipca 1946. Później był publicystą chadeckiego „Tygodnika Warszawskiego”. Za działalność w ruchach katolickich niezależnych od władz komunistycznych był represjonowany. Po nieudanej próbie ucieczki za granicę, w 1948 został aresztowany, a w maju 1950 skazany na karę 15 lat pozbawienia wolności. W maju 1956 objęła go amnestia.
W 1956 podjął nieudaną próbę reaktywacji SP. Następnie został członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie. Odpowiadał w nim za działalność społeczną. W 1957 został zatrudniony w Zakładzie Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk. W 1965 habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując następnie stanowisko docenta. W 1968 odszedł na emeryturę.
W latach 70. publikował teksty ekonomiczne w „drugim obiegu”. W 1981 był współinicjatorem protestu przeciwko konferencji naukowej z udziałem tzw. „emigrantów marcowych”, a następnie podjął działalność w Zjednoczeniu Patriotycznym „Grunwald”. Podejmował w nim działalność na rzecz upamiętnienia ofiar reżimu stalinowskiego. W 1989 współtworzył Chrześcijańsko-Demokratyczne Stronnictwo Pracy.