Kazimierz Tadeusz Majewski

Kazimierz Tadeusz Majewski
Tadeusz Majewski
Ilustracja
Tadeusz Majewski (przed 1933)
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1894
Słoboda Komarowce

Data śmierci

1940

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Formacja

Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty
20 Galicyjski Pułk Piechoty
46 Pułk Piechoty Austro-Węgier
35 Pułk Piechoty
83 Pułk Strzelców Poleskich
73 Pułk Piechoty
Pomorska Brygada Obrony Narodowej
23 Pułk Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Grób symboliczny płka Tadeusza Majewskiego na cmentarzu Bródnowskim

Kazimierz Tadeusz Majewski[a] ps. „Szmigiel”, „Maj” (ur. 7 lutego 1894 w Słobodzie Komarowcach, zm. 1940) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 7 lutego 1894 we wsi Słoboda Komarowce położonej na terytorium ówczesnego Księstwa Bukowiny. Ukończył Seminarium Nauczycielskie we Lwowie. Od 1910 roku był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W latach 1914–1917 walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 1 pułku piechoty Legionów. 2 lipca 1915 roku awansował na chorążego, a 1 kwietnia 1916 roku na podporucznika[2]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii. Pełnił służbę w c. i k. 20 Galicyjskim pułku piechoty, a od marca 1918 roku w c. i k. 46 pułku piechoty. W 1918 roku był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, komendantem Okręgu „Równe”. W czasie wojny z bolszewikami dowodził kompanią 35 pułku piechoty.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 362. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. 10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy 83 pułku piechoty w Kobryniu z równoczesnym przeniesieniem z 35 pp[4][5][6]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 26 kwietnia 1928 roku otrzymał przeniesienie do 73 pułku piechoty w Katowicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[8][9]. 3 sierpnia 1931 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu[10][11]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu[12]. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku w korpusie oficerów piechoty. W maju 1939 roku został mianowany dowódcą Pomorskiej Brygady Obrony Narodowej w Świeciu.

W czasie kampanii wrześniowej dowodził Oddziałem Wydzielonym „Chojnice”. Przed zmierzchem 3 września 1939 roku przeprawił się przez Wisłę. W koszarach w Chełmnie zorganizował punkt zborny dla żołnierzy, którym udało się przeprawić lub przepłynąć rzekę. 4 września na czele oddziału rozbitków wyruszył z Chełmna do Torunia przez Chełmżę. Po drodze przyłączali się kolejni rozbitkowie. Wieczorem tego samego dnia do Torunia przyprowadził ok. 4000 żołnierzy, w większości bez broni. Wielu było w cywilnych ubraniach bądź miało niekompletne umundurowanie. 5 września zorganizował kombinowany pułk piechoty, który wszedł w skład 27 Dywizji Piechoty. 9 września przekazał dowództwo oddziału podpułkownikowi Janowi Szewczykowi[13]. 11 września 1939 roku objął dowództwo nad 23 pułkiem piechoty[14].

Od października 1939 roku był członkiem konspiracyjnej organizacji Służba Zwycięstwu Polski. Pełnił funkcję komendanta Okręgu ZWZ Wołyń w Równem. 31 maja 1940 roku w Równem w mieszkaniu J. Dynakowskiej przy ul. 3 maja nr 310 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD na skutek zdrady podporucznika rezerwy Bolesława Zymona ps. „Bolek”, „Waldy Wołyński”, który pełnił funkcję szefa sztabu i kierownika działu organizacyjnego Komendy Okręgu ZWZ Wołyń[15][16]. 13 listopada 1940 roku skazany wyrokiem Sądu Obwodowego w Łucku na karę śmierci. Dalsze losy nieznane. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 26K-2-26).

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. Do stycznia 1934 roku w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Tadeusz I Majewski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko, w tym Tadeusza II Majewskiego. W styczniu 1934 roku ogłoszono sprostowanie imienia pułkownika Majewskiego z „Tadeusz I” na „Kazimierz Tadeusz” [1].

Przypisy

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 23.
  2. Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 16.
  3. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 25.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 544.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 364, 402.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 317, 346.
  7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
  8. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 87, 167.
  10. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 233.
  11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 20, 568.
  12. „Oświata - to potęga”. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji obchodu 15-lecia Niepodległości Państwa Polskiego. Przemyśl: 1933, s. 95.
  13. Konrad Ciechanowski, Armia „Pomorze”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1983, ISBN 83-11-06793-7, s. 21, 47, 52, 65, 86, 106, 109, 149, 22–223, 225–226, 228–230, 246, 248, 256, 267, 286, 288.
  14. Michał Zapolski-Downar, Działania 23 Pułku..., s. 375, 379–380.
  15. Bartłomiej Szyprowski, Sprawa Bolesława Zymona przed Sądem Kapturowym przy KG ZWZ, Wojskowy Przegląd Prawniczy Nr 2, Warszawa 2014, ISSN 0137-7272, s. 4. Autor powołał się na depeszę nr 1847 Iwana Sierowa z 2 czerwca 1940 roku opublikowaną w: Polska i Ukraina w latach trzydziestych-czterdziestych XX wieku, tom 3, cz. 1 Polskie podziemie 1939–1941. Od Wołynia do Pokucia, Warszawa 2004, s. 239–241.
  16. Michał Zapolski-Downar, Działania 23 Pułku..., s. 376.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 481, jako Ostroróg-Majewski Tadeusz kpt. 35 pp.
  18. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-09].
  19. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-09].
  21. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  22. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936. 
  23. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 69); jako Tadeusz Majewski.
  24. M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 286 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska” - jako Tadeusz Majewski.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Orzełek legionowy.svg
Orzełek legionowy
Grób symboliczny Tadeusza Majewskiego.jpg
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób symboliczny płka Tadeusza Majewskiego na Cmentarzu Bródnowskim
Tadeusz Majewski (-1933).jpg
Tadeusz Majewski (-1933)
POL Krzyż Walecznych (1941) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1941).