Kazimierz Tadeusz Majewski

Kazimierz Tadeusz Majewski

Tadeusz Majewski

Tadeusz Majewski (przed 1933)
pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1894 Słoboda Komarowce
Data śmierci	1940
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty 20 Galicyjski Pułk Piechoty 46 Pułk Piechoty Austro-Węgier 35 Pułk Piechoty 83 Pułk Strzelców Poleskich 73 Pułk Piechoty Pomorska Brygada Obrony Narodowej 23 Pułk Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Grób symboliczny płka Tadeusza Majewskiego na cmentarzu Bródnowskim

Kazimierz Tadeusz Majewski^[a] ps. „Szmigiel”, „Maj” (ur. 7 lutego 1894 w Słobodzie Komarowcach, zm. 1940) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 7 lutego 1894 we wsi Słoboda Komarowce położonej na terytorium ówczesnego Księstwa Bukowiny. Ukończył Seminarium Nauczycielskie we Lwowie. Od 1910 roku był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W latach 1914–1917 walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 1 pułku piechoty Legionów. 2 lipca 1915 roku awansował na chorążego, a 1 kwietnia 1916 roku na podporucznika^[2]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii. Pełnił służbę w c. i k. 20 Galicyjskim pułku piechoty, a od marca 1918 roku w c. i k. 46 pułku piechoty. W 1918 roku był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, komendantem Okręgu „Równe”. W czasie wojny z bolszewikami dowodził kompanią 35 pułku piechoty.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 362. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. 10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy 83 pułku piechoty w Kobryniu z równoczesnym przeniesieniem z 35 pp^[4][5][6]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[7]. 26 kwietnia 1928 roku otrzymał przeniesienie do 73 pułku piechoty w Katowicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[8][9]. 3 sierpnia 1931 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu^[10][11]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu^[12]. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku w korpusie oficerów piechoty. W maju 1939 roku został mianowany dowódcą Pomorskiej Brygady Obrony Narodowej w Świeciu.

W czasie kampanii wrześniowej dowodził Oddziałem Wydzielonym „Chojnice”. Przed zmierzchem 3 września 1939 roku przeprawił się przez Wisłę. W koszarach w Chełmnie zorganizował punkt zborny dla żołnierzy, którym udało się przeprawić lub przepłynąć rzekę. 4 września na czele oddziału rozbitków wyruszył z Chełmna do Torunia przez Chełmżę. Po drodze przyłączali się kolejni rozbitkowie. Wieczorem tego samego dnia do Torunia przyprowadził ok. 4000 żołnierzy, w większości bez broni. Wielu było w cywilnych ubraniach bądź miało niekompletne umundurowanie. 5 września zorganizował kombinowany pułk piechoty, który wszedł w skład 27 Dywizji Piechoty. 9 września przekazał dowództwo oddziału podpułkownikowi Janowi Szewczykowi^[13]. 11 września 1939 roku objął dowództwo nad 23 pułkiem piechoty^[14].

Od października 1939 roku był członkiem konspiracyjnej organizacji Służba Zwycięstwu Polski. Pełnił funkcję komendanta Okręgu ZWZ Wołyń w Równem. 31 maja 1940 roku w Równem w mieszkaniu J. Dynakowskiej przy ul. 3 maja nr 310 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD na skutek zdrady podporucznika rezerwy Bolesława Zymona ps. „Bolek”, „Waldy Wołyński”, który pełnił funkcję szefa sztabu i kierownika działu organizacyjnego Komendy Okręgu ZWZ Wołyń^[15][16]. 13 listopada 1940 roku skazany wyrokiem Sądu Obwodowego w Łucku na karę śmierci. Dalsze losy nieznane. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 26K-2-26).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (28 lutego 1921)^[17][18]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (12 marca 1931)^[19][20]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[21][22]
• Krzyż Walecznych (pięciokrotnie, po raz 2, 3 i 4 w 1921^[23])
• Złoty Krzyż Zasługi (2 sierpnia 1928)^[24]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Michał Zapolski-Downar, Działania 23 Pułku Piechoty im. płk Lisa-Kuli w wojnie obronnej 1939 r. w świetle relacji, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (129), Warszawa 1989.

Linki zewnętrzne

• Polska Podziemna. Majewski Kazimierz Tadeusz pułkownik służby stałej piechoty.