Kazimierz Underko

Kazimierz Underko

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1912 Kamieniec Podolski
Data i miejsce śmierci	20 października 1977 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1935–1972
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	1 Warszawska Dywizja Piechoty Departament Służby Samochodowej MON Oficerska Szkoła Samochodowa
Stanowiska	szef Zarządu Technicznego w Sztabie Generalnym WP
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	attaché handlowy w Moskwie
Odznaczenia

Grób gen. brygady Kazimierza Underko na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie

Kazimierz Underko (ur. 9 grudnia^?/ 22 grudnia 1912 w Kamieńcu Podolskim, zm. 20 października 1977 w Warszawie) – generał brygady LWP.

Życiorys

Ukończył polską szkołę podstawową w Kamieńcu i polskie technikum w Kijowie i został technikiem-konstruktorem. Od 1929 członek Komsomołu, a od 1935 Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików). W 1935 wstąpił do Armii Czerwonej jako oficer techniczny. Od 1937 wykładał gospodarkę rolną w technikum rolniczym w Kamieńcu. Wiosną 1943 skierowany do służby w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR, do obozu w Sielcach nad Oką. Od maja 1943 zastępca dowódcy plutonu parkowego, następnie zastępca dowódcy i dowódca kompanii samochodowej w 1 DP. im. T. Kościuszki. Brał udział w walkach pod Dęblinem, Pragą, następnie w wyzwalaniu Warszawy w styczniu 1945, w przełamaniu Wału Pomorskiego, forsowaniu Odry i zdobywaniu Berlina. W grudniu 1945 został szefem służby samochodowej 1 DP, od marca 1946 w stopniu majora. W kwietniu 1947 został dowódcą 1 pułku samochodowego w GO „Wisła”. Od marca 1948 kierował wydziałem w Departamencie Służby Samochodowej MON. We wrześniu 1949 zmienił obywatelstwo z sowieckiego na polskie. Od kwietnia 1950 komendant Oficerskiej Szkoły Samochodowej w Pile, od stycznia 1952 szef wydziału w Szefostwie Służby Samochodowej, a od stycznia 1954 zastępca szefa Służby Samochodowej. W kwietniu 1956 został szefem Zarządu Technicznego w Sztabie Generalnym WP. W lipcu 1956 mianowany generałem brygady. Od listopada 1957 dyrektor Centralnego Zarządu Inżynierii Ministerstwa Handlu Zagranicznego. W lipcu 1964 został attaché handlowym - radcą ds. inżynierii w Biurze Radcy Handlowego w Moskwie (do 30 XI 1971). W maju 1972 pożegnany przez wiceministra obrony narodowej gen. dyw. Józefa Urbanowicza i przeniesiony do rezerwy. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera IIB7-1-2)^[1].

Awanse

• chorąży - wrzesień 1943
• podporucznik - lipiec 1944
• porucznik - czerwiec 1945
• kapitan - grudzień 1945
• major - marzec 1946
• podpułkownik - lipiec 1948
• pułkownik - marzec 1951
• generał brygady - lipiec 1956

Życie prywatne

Urodził się w rodzinie polskiej. Był synem Kazimierza (1879-1961), robotnika i Julii z domu Blumfeld (1890-1961). Mieszkał w Warszawie. Od 1946 był żonaty z Romualdą Jadwigą z domu Kozaryn-Okulicz, fotografem, z którą rozwiódł się w 1964. Miał dwie córki^[2].

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1963)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
• Krzyż Walecznych (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1946)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (trzykrotnie w 1945)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny „Medal Za zasługi dla obronności kraju” (1968)
• Order Czerwonej Gwiazdy
• Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 162-164.