Kazimierz Wiśniowski

Kazimierz Marian Wiśniowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1896 Dobromil
Data i miejsce śmierci	4 listopada 1964 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Dowództwo Armii Polskiej na Wschodzie Dowództwo 2 Korpusu
Stanowiska	szef Oddziału III szef sztabu korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa kampania włoska 1944-1945 bitwa o Monte Cassino bitwa o Ankonę bitwa o Bolonię
Odznaczenia

Grób Wiśniowskiego i jego żony

Kazimierz Marian Wiśniowski (ur. 14 lutego 1896 w Dobromilu, zm. 4 listopada 1964 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Kazimierz Marian Wiśniowski urodził się 14 lutego 1896 roku w Dobromilu, w rodzinie Adama i Marii z Wartmanów^[1]. Bardzo wcześnie włączył się do działań w Związku Strzeleckim. W okresie czerwiec 1914 - lipiec 1917 służył w 5 pułku piechoty Legionów Polskich jako adiutant w I batalionie. Od lipca 1917, po kryzysie przysięgowym, działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopad 1918 do lipca 1919 roku pełnił stanowisko dowódcy kompanii w 5 pułku piechoty Legionów.

Od lipca 1919 dowódca kompanii w Bytomskim Pułku Strzelców, który w 1921 został przemianowany na 75 pułk piechoty. W grudniu 1920 został przeniesiony do Oddziału II Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1924 został skierowany do 48 pułku piechoty w Stanisławowie na stanowisko dowódcy kompanii. We wrześniu 1926 został przeniesiony do dowództwa 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W czerwcu 1928 powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy batalionu 68 pułku piechoty we Wrześni. 2 kwietnia 1929 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lipcu 1929 roku został przeniesiony do 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie na stanowisko kwatermistrza^[2]. Od 15 czerwca do 7 sierpnia 1930 odbył staż liniowy w 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie oraz odbył od 15 października do 15 grudnia 1930 Kurs Próbny przy Wyższej Szkoły Wojennej dla oficerów, powołanych jako kandydatów na Kurs Normalny 1930–1932. Od 5 stycznia 1931 był słuchaczem XI Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy. W listopadzie 1935 roku został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko II oficera sztabu inspektora armii generała broni Kazimierza Sosnkowskiego^[1]. Awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku w korpusie oficerów piechoty. W kampanii wrześniowej 1939 roku pełnił służbę w sztabie Frontu Południowego.

21 września dostał się do niewoli radzieckiej. Uwolniony 2 sierpnia 1941 roku na skutek usilnych starań gen. Władysława Andersa. Po uwolnieniu, od grudnia 1941 do sierpnia 1943, szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a potem Armii Polskiej na Wschodzie. Awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1943 roku. Od sierpnia do listopada 1943 szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu 2 Korpusu Polskiego. Od listopada 1943 do grudnia 1946 szef sztabu 2 Korpusu Polskiego. Na tym stanowisku walczył w kampanii włoskiej, między innymi w czasie bitwy o Monte Cassino, Ankonę i Bolonię. Kierował rozbudową korpusu we Włoszech i jego demobilizacją w Anglii. W międzyczasie (21 października 1944 – 10 stycznia 1945) dowodził 1 Brygadą Strzelców Karpackich^[3][4]. Na generała brygady został awansowany ze starszeństwem z dniem 3 maja 1945 roku w korpusie generałów^[5].

Po demobilizacji osiadł w Londynie. Odnawiał i prowadził drobne naprawy starej porcelany, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania^[6].

Ożenił się z agentką wywiadu, Haliną Szymańską. Zmarł 4 listopada 1964 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 84^[7]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8545
• Krzyż Niepodległości (16 września 1931)^[8]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[9]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie, „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku”)
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[10]
• Krzyż Oficerski Orderu Imperium Brytyjskiego (31 grudnia 1944)^[11]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945. T. 14. Londyn: 1973.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Henryk P. Kosk: Generalicja polska, tom 2. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001.
• Kazimierz Wiśniowski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2018-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-26)].