Kazimierz Wilamowski

Kazimierz Wilamowski
Imię i nazwisko

Kazimierz Antoni Knobelsdorf

Data i miejsce urodzenia

23 marca 1896
Nowy Dwór, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

27 grudnia 1978
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser teatralny

Współmałżonek

1. Maria Seroczyńska,
2. Barbara Jóźwiak-Leszczewska

Lata aktywności

1923–1976

Zespół artystyczny
Teatr Polski w Warszawie
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej

Kazimierz Wilamowski, właśc. Kazimierz Antoni Knobelsdorf (ur. 23 marca 1896 w Nowym Dworze na Polesiu, zm. 27 grudnia 1978 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser teatralny.

Życiorys

Urodził się 23 marca 1896 w Nowym Dworze na Polesiu, ówcześnie na terenie Imperium Rosyjskiego. Był synem Franciszka Knobelsdorfa – oficjalisty dworskiego – i Felicji ze Szpiganowiczów, mężem aktorki Marii Seroczyńskiej, a pod koniec życia Barbary z Jóźwiaków, primo voto Leszczewskiej[1].

W latach 1916–1918 służył w armii carskiej, a od 1918 w Wojsku Polskim. W maju 1920 otrzymał awans na podporucznika. W 1921 kształcił się w Warszawskiej Szkole Dramatycznej, a w 1923 ukończył Oddział Dramatyczny przy Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. W sezonie 1923/24 występował pod nazwiskiem Knobelsdorf w zespole Teatru Reduta. W sezonie 1924/25 występował na scenie Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, w sezonie 1925/26 na scenach Reduty w Wilnie, a w sezonie 1926/27 w Teatrach Miejskich we Lwowie.

W 1927 przeniósł się do Teatru Nowego w Poznaniu, a w sezonie 1928/29 ponownie występował w wileńskiej Reducie. W sezonie 1930/31 – po raz pierwszy pod pseudonimem Wilamowski – występował na deskach Teatru Miejskiego w Lublinie. W maju 1931 – ponownie pod nazwiskiem Knobelsdorf – grał w Teatrze Ateneum w Warszawie, a w lecie tego roku, już jako Wilamowski, na scenie stołecznego Teatru Kometa. Pseudonimu Wilamowski używał już do końca życia.

W latach 1931–1935 występował w Teatrze Miejskim w Bydgoszczy, gdzie w 1934 również reżyserował. W sezonie 1935/36 był aktorem warszawskiego zespołu Instytutu Reduty. Do wybuchu II wojny światowej występował na scenach warszawskich: Teatru Polskiego i Teatru Małego. Podczas okupacji grał w teatrach jawnych w Warszawie: „Złoty Ul”, „Nowości” i „Komedia”.

W 1945 był aktorem Teatru Miejskiego w Łodzi oraz wykładowcą Studia Dramatycznego przy tej placówce. Po wojnie występował w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Warszawie (sezon 1946/47) i Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi (1947–1949) oraz na scenach teatrów warszawskich: Współczesnego (1949–1951), Powszechnego (1951–1956) i Ludowego (1956–1958). W latach 1958–1975 należał do zespołu Teatru Polskiego w Warszawie. W 1975 przeszedł na emeryturę, ale w 1976 występował jeszcze gościnnie.

Zmarł 27 grudnia 1978 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej (kwatera W-V-4-1-3)[2].

Miał w swym dorobku wiele liczących się ról. Uchodził za ucznia Juliusza Osterwy[1]. W Teatrze Reduta zwrócił uwagę recenzentów jako „pełen skupionej powagi i szlachetnego umiaru” (Antoni Słonimski) Mak-Yks w Pierścieniu wielkiej damy Cypriana Kamila Norwida (1936)[1]. W warszawskim Teatrze Polskim grał m.in. Mikołaja Kopernika w Cezarze i człowieku Adolfa Nowaczyńskiego „dając mu ujmującą prostotę geniuszu” (Tadeusz Boy-Żeleński) i „wiele skupionej powagi i żarliwości” (Antoni Sło­nimski) oraz Księcia Henryka Edwarda w sztuce Mała Dorrit Karola Dickensa „objawiając się z nieznanej dotąd strony humoru i młodości” (Tadeusz Boy-Żeleński), a także Jerzego Fanninga w Asmodeuszu François Mauriaca „łą­cząc przyjemną powierzchowność ze staranną inter­pretacją swej roli” (Jan Parandowski)[1].

Wystąpił również w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Generał Adamow Borysa Ławreniewa w reż. Wiktora Turbina (1967), Niemcy Leona Kruczkowskiego w reż. Kazimierza Dejmka (1969), Epilog norymberski Jerzego Antczaka (1969) oraz w Bogumile i Barbarze Marii Dąbrowskiej w reż. Jana Świderskiego jako Krępski (1971), a także w epizodzie w przedstawieniu Sprawa Evy Evard według Andrzeja Struga w reż. Andrzeja Zakrzewskiego (1972).

Filmografia

● odc. 3. Spisek
● odc. 4. Wyprawa w obronie ziemi
● odc. 5. Ta wieś nazywa się Płowce

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d Kazimierz Wilamowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2012-05-01].
  2. ↑ Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi: Kazimierz Wilamowski. www.filmpolski.pl. [dostęp 2012-05-01]. (pol.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie