Keith Richards

Keith Richards

Keith Richards podczas koncertu w Warszawie (2018)
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1943 Dartford
Instrumenty	gitara elektryczna, gitara akustyczna, gitara basowa, instrumenty klawiszowe, perkusja
Gatunki	blues rock[1], hard rock[1], rock albumowy[1], rock and roll[1]
Zawód	wokalista, kompozytor, autor tekstów, producent muzyczny, aktor
Aktywność	od 1962
Wydawnictwo	Decca Records, Rolling Stones Records, Virgin Records
Powiązania	X-Pensive Winos
Zespoły
The Rolling Stones The Dirty Mac
Strona internetowa

Keith Richards (ur. 18 grudnia 1943 w Dartford^[2]) – brytyjski muzyk, współzałożyciel i gitarzysta zespołu The Rolling Stones, ponadto autor tekstów i sporadycznie wokalista.

Twórca muzyki większej części repertuaru grupy The Rolling Stones, a także jej wokalista (rzadziej). Jedna z najbardziej znanych postaci showbusinessu, swą grą zapewnił charakterystyczne brzmienie grupy (mocne i agresywne akordy, tzw. riffy, w które wtopiony był śpiew wokalisty). Jako jeden z pierwszych gitarzystów zaczął wykorzystywać efekty gitarowe dla wzbogacenia brzmienia (m.in. kostkę fuzz box w najsłynniejszym utworze (I Can’t Get No) Satisfaction). Chętnie grywa gościnnie z innymi wykonawcami, a także występuje jako solista; był między innymi uczestnikiem pierwszej edycji Live Aid razem z kolegą z zespołu Ronem Woodem akompaniował Bobowi Dylanowi.

W 2011 roku pojawił się na 4. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone^[3].

Życiorys

Rodzina

Urodził się 18 grudnia 1943 w Dartford^[4]. Według swojej matki, przyszedł na świat podczas trwania nalotu Luftwaffe^[5]. Jest jedynym dzieckiem Doris Maud Lydii z d. Dupree i Herberta Williama „Berta” Richardsa^[4]. Jego matka była pracownicą biurową, a ojciec robotnikiem fabrycznym i weteranem II wojny światowej, rannym podczas inwazji w Normandii^[4]. Dziadkowie od strony ojca, Eliza i Ernie Richards, byli działaczami Partii Pracy w Walthamstow, ówczesnym przedmieściu Londynu. Przez większość kariery zawodowej Ernie Richards pracował jako ogrodnik. W 1941 Eliza Richards została wybrana burmistrzem miejscowości. Rodzina Richardsów pochodziła z Walii^[5].

Przez cały okres dzieciństwa i młodości Keith czuł się blisko związany ze swoim dziadkiem od strony matki, Augustusem Theodorem „Gusem” Dupree, dawnym muzykiem big-bandu^[6]. To on zainspirował Keitha do gry na gitarze^[6]. Wraz ze swoją żoną Emmą, Gus Dupree, doczekał się siedmiu córek. Rodzina Dupree pochodziła z Francji^[5].

W 1957 rodzice Richardsa się rozeszli. Jego matka związała się z kierowcą taksówki Billem, który przyjął nazwisko Richards. Ślub wzięli jednak dopiero w 1998. Keith utrzymywał dobre relacje z ojczymem, który wspierał działalność The Rolling Stones w początkowym etapie jego istnienia^[5].

Wczesne lata

Ukończył szkołę podstawową w Wentworth, do której chodził także Mick Jagger^[4], jednak obaj wówczas znali się tylko z widzenia. W okresie szkolnym był szykanowany ze względu na swój wygląd – odstające uszy i ciemne obwódki wokół oczu^[4]. Jako uczeń szkoły był członkiem chóru, zaśpiewał m.in. podczas ceremonii koronacji królowej Elżbiety II^[4]. Po przejściu mutacji głosu został wydalony z chóru^[4], przez co stracił zainteresowanie nauką i zaczął się buntować wobec szkoły jako instytucji. Zaangażował się za to w ruch harcerski, wstępując do Siódmego Zastępu Darford. W tym czasie dorywczo pracował weekendowo, rozwożąc chleb z piekarni^[5].

W 1954 rodzice Keitha wyprowadzili się z Wentworth do Dartford, gdzie Richards od 1955 do 1959 uczęszczał do męskiej szkoły technicznej^[4]. W 1959 został wydalony ze szkoły z powodu nieobecności, po czym przeniósł się do szkoły plastycznej Sidcup Art College^[7]. Tam rozwinął swoje zainteresowania muzyczne, nie tylko dużo czasu poświęcał na słuchanie i analizowanie gry muzyków, takich jak Little Richard, Buddy Holly, Eddie Cochran, Fats Domino czy Elvis Presley, ale także sam spędzał dużo czasu na uczeniu się gry na gitarze^[6][5]. W nowej szkole poznał wiele osób, z którymi łączyły go wspólne zainteresowania. Wśród nich był Dick Taylor, pierwszy basista The Rolling Stones. Spędzał dużo czasu w klubach muzycznych, gdzie poznał Briana Jonesa i Iana Stewarta^[5]. W Sidcup Art College panowała duża swoboda obyczajowa – uczniów nie obowiązywał mundur, a wielu z nich nosiło długie włosy^[5].

W 1962 powstał jego pseudonim „Keef” będący parafrazą wyrazu „Beef” oznaczającego wołowinę^[5]. Również w 1962 po ukończeniu nauki w Sidcup Art College został skierowany do agencji reklamowej J. Walter Thompson, jednak ponieważ zachował się nieuprzejmie względem potencjalnego pracodawcy, nie otrzymał zatrudnienia. W swojej autobiografii przyznał, że był to dla niego pretekst, by móc poświęcić się w zupełności karierze muzycznej^[5].

Kariera zawodowa

W październiku 1961 spotkał na stacji kolejowej w Dartford Micka Jaggera^[8]. Ten zauważył, że Keith Richards trzyma w dłoni płytę Chucka Berry’ego^[8]. Wkrótce się zaprzyjaźnili^[5]. W tym czasie poznał także Dicka Taylora, Briana Jonesa i Iana Stewarta, z którymi 12 lipca 1962 zagrali w Marquee Clubie swój pierwszy koncert jako zespół The Rolling Stones^[9]. Wkrótce zaczęli grać regularne koncerty w klubie aż do bójki Richardsa z właścicielem lokalu Harrym Pendletonem^[10]. Od jesieni 1962 do lata 1963 mieszkał z Jonesem i Jaggerem w londyńskiej Chelsea przy Edith Grove 102^[11]. Wynajmowali mieszkanie bez ogrzewania i z tylko jednym łóżkiem w dużym pokoju^[11]. Z czasem zamieszkał z nimi także James Phelge, który został przyjacielem zespołu^[12]. Muzycy nie mieli wtedy środków do życia, utrzymywali się m.in. z drobnej kradzieży jedzenia^[12]. Przez blisko rok poświęcali dużo czasu na naukę gry na instrumentach i stworzeniu własnego stylu.

Keith Richards w 1965

Początkowo zespół The Rolling Stones miał na celu propagowanie muzyki bluesowej, zaś ich największą inspiracją była muzyka Jimmy’ego Reeda. W tym okresie zespół grał w klubach, takich jak m.in.: Flamingo, Ealing, Crawdaddy i Marquee^[13]. Podczas jednego z występów w Crawddady zespół został wypatrzony przez Andrew Loog Oldhama^[14], który zagwarantował im pierwszy kontrakt z wytwórnią Decca i nagranie w Olympic Studios. Za namową Oldhama zaczął także pisać piosenki w duecie z Jaggerem; we wrześniu 1963 napisali swój pierwszy autorski przebój „As Tears Go By”, który nagrała Marianne Faithfull i który stał się pierwszą piosenką duetu notowaną w pierwszej dziesiątce UK Singles Chart^[15]. Wkrótce pisanie tekstów stało się stałym elementem pracy Richardsa i Jaggera, którzy tym razem poświęcali się głównie tworzeniem dla The Rolling Stones^[16] – Richards najczęściej wymyślał motyw przewodni piosenki, a Jagger dopisywał resztę tekstu^[17], ale niektóre utwory artyści pisali samodzielnie. Richards napisał riffy i ścieżki melodyczne do wielu szlagierów zespołu, jak np. „Paint It, Black”, „Angie”^[18], „Sympathy for the Devil”, „Gimme Shelter”^[19], „Jumping Jack Flash”^[20]. Według własnych słów, lunatykując przez sen, miał nagrać na magnetofonie muzykę do utworu „(I Can’t Get No) Satisfaction”^[5][21].

W 1967 był świadkiem wystąpień studentów w Rzymie^[5].

Pod koniec lat 60. zaczął eksperymentować z nowymi, bądź mało znanymi efektami muzycznymi, jak np. granie na otwartym stroju gitary. Wystąpił też w kilku filmach o The Rolling Stones^[5].

W latach 80. rozpoczął udaną karierę solową w odpowiedzi na płyty wydawane przez Micka Jaggera^[22]. Wydał łącznie dwa wysoko oceniane przez krytyków albumy studyjne oraz jeden koncertowy.

W 2007 gościnnie zagrał kapitana Teagie Sparrowa w filmie Piraci z Karaibów: Na krańcu świata (2007). Zgodził się również na tę samą rolę w filmie Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach (2011).

W 2011 wydał autobiografię Życie (ISBN 978-0-316-03441-8), którą na nowo zaostrzył swoje stosunki z Mickiem Jaggerem, krytykując zachowanie i solową twórczości wokalisty, a także wyśmiewając jego wygląd^[23].

Życie prywatne

Karykatura artysty autorstwa Karla Meersmana

Był wielokrotnie aresztowany i karany za posiadanie narkotyków^[24] oraz nieobyczajne zachowanie. Jego pierwszy kontakt z narkotykami miał miejsce w 1965 podczas trasy koncertowej w Stanach Zjednoczonych. Ciemnoskórzy muzycy bluesowi, z którymi grali The Rolling Stones, nauczyli ich używać marihuany oraz amfetaminy. W 1967 po raz pierwszy miał styczność z LSD. Następnie zaczął zażywać także heroinę^[25] i speedball, poza tym brał też barbiturany, tuinal i quaalude^[5].

Pod koniec 1966 nabył swoją pierwszą posiadłość Redlands w West Sussex^[26]. Od końca lat 60. dom ten stał się areną wielu policyjnych nalotów^[5]. Mieszka w Weston w stanie Connecticut^[27].

W 1966 spotykał się z Lindą Parker, która porzuciła go dla Jimiego Hendrixa. W latach 1967–1979 związany był z Anitą Pallenberg, wcześniejszą partnerką Briana Jonesa^[28]. Miał z nią troje dzieci: Marlona Leona Sundeepa (ur. 1969)^[29], Angelę Dandelion (ur. 1972)^[30] i Tarę Jo Jo Gunne (ur. i zm. w 1976)^[31]. Wspólnie z Pallenberg w 1972 odbył narkotykowy odwyk^[32]. Rozstali się pod koniec lat 70.^[33]. Od 1983 żonaty z modelką Patti Hansen^[27], z którą ma dwie córki^[34][5].

Podczas jednej z pierwszych tras koncertowych po Wielkiej Brytanii poznał Ronnie Bennett, wokalistkę zespołu The Ronettes. Połączyła ich przyjaźń^[5]. Wkrótce zaprzyjaźnił się także z muzykami: Bobbym Keysem i Gramem Parsonsem^[35], a także marszandem Robertem Fraserem, handlarzem antyków i bibliofilem Christopherem Gibbsem czy fotografem Michael Cooperem. Pod koniec lat 60. zacieśnił swoje kontakty z Johnem Lennonem, który był częstym gościem jego posiadłości Redlands^[5].

Publikacje

• Keith Richards: In His Own Words, 1996, Omnibus Press, ISBN 978-0-7119-3634-8
• Life, 2011, Back Bay Books, ISBN 978-0-316-03441-8
• Gus & Me: The Story of My Granddad and My First Guitar, 2014, Little, Brown Books for Young Readers, ISBN 978-0-316-32065-8

Instrumentarium

Dyskografia solowa

• Talk Is Cheap (1988)
• Live at the Hollywood Palladium, December 15, 1988 (1991)
• Main Offender (1992)
• Crosseyed Heart (2015)

Filmografia

• The Kids Are Alright (jako on sam, 1979, film dokumentalny, reżyseria: Jeff Stein)^[37]
• Piraci z Karaibów: Na krańcu świata (jako kapitan Teague, 2007, film fabularny, reżyseria: Gore Verbinski)^[38]
• Obcan Havel (jako on sam, 2008, film dokumentalny, reżyseria: Miroslav Janek, Pavel Koutecký)^[39]
• Stones in Exile (jako on sam, 2010, film dokumentalny, reżyseria: Stephen Kijak)^[40]
• „Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach” (jako kapitan Teague, 2011, film fabularny, reżyseria: Rob Marshall)^[41]
• Crossfire Hurricane (jako on sam, 2012, film dokumentalny, reżyseria: Brett Morgen)^[42]

Przypisy

Bibliografia

• RichR. Cohen RichR., To tylko rock’n’roll. Zawsze The Rolling Stones, AdrianA. Stachowski (tłum.), Wydawnictwo Poznańskie, 2022, ISBN 978-83-67324-66-3 .