Kelman Szapiro

Kelman Kalonimus Szapiro

Data urodzenia	1889
Data śmierci	1943
Rabin Piaseczna
Okres sprawowania	do 1913
Wyznanie	judaizm

Kelman Kalonimus Szapiro (ur. 15 kwietnia 1889 w Grodzisku Mazowieckim, zm. prawdopodobnie 3 listopada 1943 w Trawnikach) – cadyk, rabin Piaseczna, ostatni rabin getta warszawskiego, pedagog, znawca i komentator Tory, ojciec Elimelecha Ben Ziona Szapiro i mąż Racheli Hayyah Miriam Hapstain.

Życiorys

Do 1912

Szapiro pochodził ze słynnych rodów chasydzkich (Elimelecha z Leżajska i Widzącego z Lublina, natomiast poprzez małżeństwo był spowinowacony z rodem pochodzącym od Magida z Kozienic). W 1908 został uznany człowiekiem sprawiedliwym (cadykiem) a rok później zyskał tytuł admo (Adonejnu Morejnu we rabejnu – Nasz Mistrz i Nauczyciel). W 1909 jako swoją siedzibę wybrał Piaseczno. Jego dom mieścił się przy ul. Niecałej 15 (dziś z budynku zachował się tylko kawałek ściany). Z zapisków Jerzego Duszy wynika, że dom składał się z parteru (z 4 pokojami, kuchnią oraz dużą sienią) oraz poddasza na którym znajdowały się 2 pokoje. W budynku znajdowała się starożytna amfora znaleziona na pustyni w Palestynie.

Lata 1913–1939

Kelman Szapiro bardzo dobrze mówił po polsku co pomagało mu w kontaktach z Polakami. W wieku 24 lat, w 1913, został wybrany na rabina Piaseczna (Piaseczener rebbe). Po I wojnie światowej Szapiro przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1923 założył jedną z największych wyższych szkół talmudycznych dla nieżonatych studentów – chasydzką Daas Mosze. Kleman Szapiro był wybitnym kaznodzieją oraz autorem licznych prac poświęconych żydowskiej edukacji i fenomenologii tradycyjnych praktyk religijnych, a także interesował się medycyną (jego wiedza była tak rozległa, że jego recepty były akceptowane w Warszawskich aptekach).

II wojna światowa

Podczas II wojny światowej Szapiro mieszkał w kamienicy przy ul. Dzielnej 5 w Warszawie. W wyniku działań zbrojnych kampanii wrześniowej Kleman stracił jedynego syna – Elimelecha Ben Ziona Szapiro. W swoim mieszkaniu zorganizował dom modlitwy oraz kuchnię dla głodujących. Pracował jako robotnik nie zaprzestając swojej działalności nauczycielskiej. W getcie warszawskim wygłaszał cotygodniowe nauki w języku hebrajskim (derasha). Nehemia Polen zauważa, że w kazaniach Szapiro nie ma wyrażeń czy zwrotów sugerujących na to że nauki zostały głoszone w czasie wojny.

22 lipca 1942 rozpoczęła się wielka akcja wysiedleńcza mieszkańców getta do obozu zagłady w Treblice. Dwa dni przed tym wydarzeniem Kleman wygłosił swoje ostatnie kazanie.

Śmierć

Podczas powstania w getcie warszawskim Szapiro został deportowany do obozu w Trawnikach. Kilka organizacji żydowskich próbowało uwolnić z obozu wielu wybitnych ludzi w tym Klemana. Szapiro na znak solidarności z innymi więźniami nie skorzystał z szansy uratowania się. Zginął prawdopodobnie 3 listopada 1943 kiedy rozstrzelano wszystkich więźniów obozu.

Kazania

Nauki Klemana Szapiro zostały spisane przez niego samego i wraz z listem do brata i chasydów znajdujących się w Ziemi Świętej zamknięte i zakopane w metalowej bańce. Kazania zostały odnalezione przez robotników budujących nowe domy na terenie dawnego getta. Wraz z innymi dokumentami zostały wydane i przetłumaczone na wiele języków w 1960 w Izraelu jako Esz kodesz (Święty ogień). Polskie wydanie wybranych kazań Szapiry ukazało się w 2006 roku^[1].

Zobacz też

• Synagoga w Piasecznie
• Stara Synagoga w Piasecznie
• Getto piaseczyńskie

Przypisy

Bibliografia

• Nehemia Polen, The Holy Fire: The Teachings of Rabbi Kalonymus Kalman Shapira, the Rebbe of the Warsaw Ghetto, Jason Aronson Inc., Northvale, New Jersey, 1994.
• Rabbi Kalonymus Kalmisz Szapira, ‘Święty ogień: Tora z lat 1939–1942, lat szału’, wstęp i wybór Witold Mędykowski, z tekstu hebrajskiego i angielskiego przełożył Ireneusz Kania, ZNAK, nr 611, (4) 2006, s. 58–110.
• Włodzimierz Bagieński, Piotr Rytka: Cadyk Piaseczna. [dostęp 2009-02-22].

Literatura dodatkowa

• Daniel Reiser, „To Rend the Entire Veil”: Prophecy in the Teachings of Rabbi Kalonymous Kalman Shapira of Piazecna and its Renewal in the Twentieth Century, Modern Judaism 34, 3 (2014), s. 334–352.
• Daniel Reiser, Vision as a Mirror: Imagery Techniques in Twentieth Century Jewish Mysticism (In Hebrew), Los Angeles: Cherub-Press 2014, s. 105–224.
• Daniel Reiser, Historicism and/or Phenomenology in The Study Of Jewish Mysticism: Imagery Techniques in the Teachings of Rabbi Kalonymus Kalman Shapira as a Case Study, Modern Judaism 36, 1 (2016), s. 1–16.
• Daniel Reiser, Esh Kodesh: A New Evaluation in Light of a Philological Examination of the Manuscript, Yad Vashem Studies 44, 1 (2016), s. 65–97.