Ken Shamrock
 Shamrock w 2016 | |
| Pseudonim | The World's Most Dangerous Man |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 183 cm |
| Masa ciała | 98 kg |
| Styl walki | shootfighting |
| Klub | Lion's Den |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 47 |
| Zwycięstwa | 28 |
| Przez nokauty | 2 |
| Przez poddania | 23 |
| Porażki | 17 |
| Remisy | 2 |
Kenneth Wayne Shamrock (ur. 11 lutego 1964 w Macon) − amerykański wrestler oraz zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA). Zwycięzca turnieju King of Pancrase Tournament oraz pierwszy Król Pancrase z 1994 roku. Były mistrz UFC bez limitu wagowego z 1995 roku. Jest członkiem Galerii Sław UFC. Jego młodszym przyrodnim bratem jest Frank Shamrock − również utytułowany zawodnik MMA. Jedna z legend i najbardziej rozpoznawanych postaci UFC oraz MMA. Posiada imponujące zwycięstwa m.in. nad Basem Ruttenem.
Wrestling
W 1988 roku Shamrock zaczął profesjonalnie trenować wrestling pod okiem Boba Sawyera, Buzza Sawyera i Nelsona Royala. W tamtym czasie występował jako Wayne Shamrock. Swój debiutancki pojedynek stoczył w 1990 roku. W latach 1997-1999 był związany z amerykańską organizacją World Wrestling Federation. 14 grudnia 1998 został mistrzem WWF Tag Team Championship wraz z Big Boss Manem. Od 2002 do 2004 występował w Total Nonstop Action Wrestling, gdzie zdobył tytuł mistrzowski NWA World Heavyweight Championship.
Kariera Sportowa
Shamrock zadebiutował w MMA na gali nowo-powstałej japońskiej federacji Pancrase - Yes, We are Hybrid Wrestlers, 21 września 1993 roku, poddając zawodnika gospodarzy Masakatsu Funakiego duszeniem trójkątnym rękoma. Następne dwie walki w Pancrase wygrał przez poddania.
Król Pancrase
12 listopada 1993 roku zadebiutował na inauguracyjnej gali UFC, która odbyła się w Denver, gdzie nagrodą za zwycięstwo w turnieju było 50 tys. $. Shamrock wygrał pierwszą walkę, poddając zawodnika kenpō Patricka Smitha dźwignią skrętową na kolano jednak w półfinale w niespełna minutę uległ Brazylijczykowi Royce Graciemu. Po tej porażce powrócił do Japonii, by budować swoją pozycję w Pancrase. Stoczył tam sześć walk, z czego wygrał cztery, pokonując m.in. Basa Ruttena, a dwie przegrał, stając się jedną z gwiazd Pancrase.
1 września 1994 roku wystartował po raz kolejny w turnieju UFC. Shamrock szybko uporał się z dwoma rywalami - Christopherem Leiningerem i Felixem Mitchellem. W finale miał się zmierzyć z Haroldem Howardem, ale z powodu kontuzji musiał wycofać się z pojedynku. W jego miejsce stanął Steve Jennum − jak się później okazało, zwycięzca turnieju UFC 3. Shamrock po kolejnym nieudanym starcie w rodzinnych Stanach wrócił do Japonii, by tam wziąć udział w prestiżowym turnieju Pancrase - King of Pancrase Tournament który miał wyłonić inauguracyjnego króla Pancrase. Shamrock wygrał dwudniowy turniej, pokonując w czterech pojedynkach kolejno: Alexa Cooka, Maurice’a Smitha, Masakatsu Funakiego oraz w wielkim finale Manabu Yamadę. Pierwszą obronę mistrzostwa stoczył 10 marca 1995 roku. Przeciwnikiem był Bas Rutten, którego ponownie poddał dźwignią na kolano.
Mistrzostwo UFC
Po tym wielkim sukcesie w Japonii otrzymał szansę stoczenia pojedynku o pierwsze w historii UFC mistrzostwo "superfight" z trzykrotnym zwycięzcą turniejowym UFC Royce Gracie. Walka odbyła się 7 kwietnia 1995 w Charlotte, w czasie pojedynku nie obowiązywały żadne zasady i walkę można było wygrać tylko przed czasem (nie przewidziano limitu czasowego), toteż starcie trwało aż 36 minut, po czym sędzia widząc bardzo pasywną walkę, postanowił ją przerwać i ogłosił remis. Ostatecznie nie przyznano pasa. Niecały miesiąc później Shamrock stracił tytuł Króla Pancrase na rzecz Minoru Suzukiego. 14 lipca tego samego roku zorganizowano kolejny raz pojedynek o inauguracyjne mistrzostwo UFC. Tym razem Shamrock zmierzył się z innym tryumfatorem turniejów UFC, rodakiem Danem Severnem, którego pokonał poddając go duszeniem w 2 minuty i 14 sekund i zostając mistrzem UFC Superfight. Do końca 1996 walczył naprzemiennie w Japonii i Stanach, m.in. broniąc dwukrotnie mistrzostwa UFC (remisując po 33 minutach walki z Olegiem Taktarowem oraz poddając Kimo Leopoldo). 17 maja 1996 stracił tytuł mistrza po 30 minutowym pojedynku na rzecz Dana Severna - sędziowie (którzy pojawili się na galach UFC od 16 grudnia 1995) punktowali niejednogłośnie jego zwycięstwo. Po przegranej stoczył jeszcze jeden pojedynek w UFC, po czym zrezygnował ze startów w realnych starciach na ponad trzy lata na rzecz występów w pro-wrestlingu m.in. World Wrestling Federation.
PRIDE i UFC
Do walk w MMA wrócił w 2000, zostając zaproszony do Japonii na galę PRIDE, gdzie stoczył superfight z Alexandrem Otsuką, którego ciężko znokautował. W latach 2000–2004 zdobył pas mistrza World Mixed Martial Arts Association (WMMAA), poddając Sama Adkinsa, oraz notował przegrane pojedynki w PRIDE z Kazuyuki Fujitą i Donem Frye. Również przez ten czas walczył w UFC, ulegając Tito Ortizowi w pojedynku o mistrzostwo UFC w wadze półciężkiej oraz wygrywając w rewanżowym starciu z Kimo Leopoldo na gali UFC 48.
Lata 2005 i 2006 były kompletnie nieudane dla Shamrocka, przegrał wszystkie swoje pojedynki z bardziej wszechstronnymi zawodnikami kolejno z Richem Franklinem, Kazushim Sakurabą oraz dwukrotnie z Tito Ortizem, po czym został zwolniony z UFC i wycofał się na dwa lata z MMA.
Od 2007 mimo iż osobiście nie startował, czynnie brał udział w sporcie, m.in. będąc jednym z trenerów drużyny Lion's Den w International Fight League (IFL). Jego podopieczny Roy Nelson został mistrzem IFL w wadze ciężkiej. 4 października 2008 miał stoczyć walkę w EliteXC ze znanym z ulicznych walk Kimbo Slicem, lecz do walki nie doszło z powodu kontuzji Shamrocka (rozcięcie na głowie) w dniu walki[1].
Lata 2008–2010
Od 2008 do 2010 stoczył pięć pojedynków (bilans 2-3), przegrywając m.in. z Pedro Rizzo oraz zaliczając wpadkę dopingową po wygranej walce nad Rossem Cliftonem (13 lutego 2009)[2].
Osiągnięcia[3]
Mieszane sztuki walki:
- 1994: UFC 3 − finalista turnieju
- 1994: Pancrase: King of Pancrase Tournament − 1. miejsce
- 1994−1995: król Pancrase w kat. otwartej (bez limitu)
- 1995−1996: mistrz UFC Superfight (bez limitu)
- 2001: mistrz WMMAA w wadze ciężkiej
- 2003: członek Galerii Sław UFC
- 2014: członek Galerii Sław MMA (sherdog.com)
Wrestling:
- 1998: WWF Intercontinental Championship (1 raz)
- 1998: zwycięzca King of the Ring
- 1998−1999: WWF Tag Team Championship (1 raz)
- 1998: PWI umieściło go na 8. miejscu z 500 najlepszych wrestlerów w 1998 roku
- 2002: NWA World Heavyweight Championship
Przypisy
- ↑ Shamrock removed from Kimbo Slice fight after training injury (ang.). mmamania.com, 04.10.2008.
- ↑ Ken Shamrock tests positive for steroids (ang.). mmamania.com, 11.03.2009.
- ↑ Ken Shamrock - Biografia (ang.). kenshamrock.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-06)].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Autor: Mike Kalasnik, Licencja: CC BY-SA 2.0
An Evening with Ken Shamrock Wrestlecade Weekend Winston Salem, NC Nov 25th 2016