Kenneth I. Pargament

Kenneth I. Pargament
Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1950
Waszyngton

Zawód, zajęcie

psycholog, naukowiec, nauczyciel akademicki

Alma Mater

Uniwersytet Stanowy w Bowling Green

Kenneth I. Pargament (ur. 3 listopada 1950 w Waszyngtonie) - profesor psychologii na Uniwersytecie Stanowym w Bowling Green. Jego główne zainteresowanie naukowe to badanie roli, jaką religijność i duchowość odgrywają w procesie radzenia sobie ze stresem i traumą. Starania Pargamenta ukierunkowane są na stworzenie ugruntowanych poglądów w kwestii religijności i duchowości, aby mogły stać się one przedmiotem uwagi naukowców i profesjonalistów z różnych dziedzin. Badacz religijności i jej związków ze zdrowiem psychicznym, autor książek i artykułów o tej tematyce, praktykujący psycholog kliniczny[1].

Kariera zawodowa

Pargament stopień naukowy doktora uzyskał w 1977 roku na Uniwersytecie w Maryland, a w roku 1988 mianowany został profesorem psychologii na Uniwersytecie Stanowym w Bowling Street[2]. Wieloletni szef Sekcji Psychologii Religii Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego. Dotychczas opublikował ponad 200 artykułów na temat religii i duchowości w psychologii. Zyskał światowe uznanie za swój naukowy wkład w dziedzinie psychologii religii i prowadzenie klinicznie istotnych badań, analizujących rolę religii w kontekście zdrowia psychicznego. Jest autorem dwóch książek, które nie zostały jeszcze przetłumaczone na język polski: The Psychology of Religion and Coping: Theory, Research, Practice (1997) oraz Spiritually Integrated Psychotherapy: Understanding and Addressing the Sacred (2007).

Poglądy i osiągnięcia

W ostatnich latach Pargament rozwinął teorię religijnego radzenia sobie z trudnymi wydarzeniami życiowymi, będącą adaptacją ogólnej teorii radzenia sobie ze stresem. Podejście to, opisywane jako poznawcze, procesualne i pragmatyczne, wyjaśnia udział religii w poszczególnych etapach radzenia sobie ze stresem oraz mechanizmy, przez które ten udział się dokonuje. Pargament terminem „religia” określa doświadczenia, postrzegane przez osobę lub społeczność jako będące w relacji do sfery świętości[3]. Natomiast „religijność” definiuje jako proces poszukiwania znaczenia w sposób odnoszący się do sacrum[4]. Badacz wskazuje na pięć funkcji, które religia pełni w sytuacji stresowej. Są to: nadawanie sensu; uzyskanie kontroli; pociecha duchowa; zwiększenie intymności duchowej; przemiana życia[5].

Pargament, wraz ze swoimi współpracownikami, stworzył kwestionariusz zwany RCOPE. Narzędzie to miało służyć badaczom w pomiarze ogromnej liczby sposobów religijnego radzenia sobie oraz pomóc praktykom w lepszym wcielaniu wymiarów religijności i duchowości w terapię. Skrócona wersja RCOPE – tzw. Brief RCOPE - powstała w wyniku przeprowadzenia analizy czynnikowej pełnej wersji kwestionariusza i stała się najbardziej powszechnie używanym narzędziem do pomiaru religijnego copingu. Brief RCOPE składa się z dwóch podskal (w sumie 14 itemów), mierzących pozytywne i negatywne strategie radzenia sobie religijnego[6][7].

Do dziś działa, utworzony końcem lat 70. przez Pargamenta, zespół badawczy, który obecnie znany jest jako SPiRiT (Spirituality and Psychology Research Team). Skupia on osoby reprezentujące różne tradycje religijne i zajmuje się badaniem pozytywnych i negatywnych aspektów religijności i duchowości w życiu człowieka. Cztery główne obszary badań w tym zakresie to: religia jako źródło zasobów albo obciążenie w radzeniu sobie ze stresem życiowym; uświęcenie (definiowane jako spostrzeganie jakiegoś aspektu życia jako posiadającego duchowe znaczenie i charakter); efektywność interwencji psychoduchowej (włączanie komponentu duchowego do terapii); religia i rodzina[8][9].

W swoich pracach Pargament docieka między innymi tego, jak ludzie definiują pojęcia religijności i duchowości, jakie spostrzegają powiązanie pomiędzy nimi oraz bada związek odpowiedzi na te pytania z różnymi zmiennymi demograficznymi i psychospołecznymi[10][11]. Autor wykazał na przykład, że negatywny wzorzec religijnego radzenia sobie w znaczący sposób wiąże się z występowaniem różnych form psychopatologii: lęku, fobii, depresji, obsesyjności – kompulsywności, czy somatyzacji[12]. Natomiast badając metody radzenia sobie ze stresującymi zdarzeniami interpersonalnymi, doświadczanymi przez Muzułmanów żyjących w USA w związku z atakiem z 11 września, okazało się, że pozytywne religijne radzenie sobie jest związane ze wzrostem posttraumatycznym, a negatywny wzorzec wiąże się z depresją[13].

Przypisy

  1. ↑ Kenneth I. Pargament (2007). Spiritually integrated psychotherapy: Understanding and addressing the sacred. New York: Guilford. ISBN 978-1-57230-844-2
  2. ↑ VITA: Kenneth I. Pargament, BGSU [1]
  3. ↑ Bartczuk, R., Jarosz, M. Funkcja religijności w procesie radzenia sobie ze stresem. Koncepcja Kennetha I. Pargamenta. "Roczniki Psychologiczne". 9(1), s. 37- 52, 2006.
  4. ↑ Kenneth I. Pargament (1997). The psychology of religion and coping: Theory, research, practice. New York: Guilford. ISBN 978-1-57230-664-6
  5. ↑ Pargament, K., Koenig, H., Perez, L. The many methods of religious coping: Development and initial validation of the RCOPE. “Journal of Clinical Psychology”, 56(4), s. 519 – 543, 2000. DOI: 10.1002/(SICI)1097-4679(200004)56:4<519::AID-JCLP6>3.0.CO;2-1
  6. ↑ Pargament, K. et al. The Brief RCOPE: current psychometric status of a short measure of religious coping. "Religions", 2, s. 51 – 76, 2011.
  7. ↑ Talik Elżbieta (2011), Kwestionariusz do badania religijnych strategii radzenia sobie ze stresem u młodzieży (RCOPE). (w) Marek Jarosz (red.), Psychologiczny pomiar religijności, Lublin: TN KUL, s. 317-347.
  8. ↑ Team spirit in doctoral research
  9. ↑ BGSU :: Department of Psychology :: Graduate Program in Clinical Psychology: Areas of Specialization. [dostęp 2012-05-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-26)].
  10. ↑ Pargament, K. et al. Religion and spirituality: unfuzzying the fuzzy. “Journal for the Scientific Study of Religion”, 36(4), s. 549-564, 1997. DOI: 10.2307/1387689.
  11. ↑ Pargament, K., Hill, P. Advances in the conceptualization and measurement of religious and spirituality. Implications for physical and mental health research. "American Psychologist", 58(1), s. 64-74, 2003. DOI: 10.1037/0003-066X.58.1.64.
  12. ↑ Pargament, K. et al. Examining the links between spiritual struggles and symptoms of psychopathology in a national sample. "Journal of Clinical Psychology", 62(12), 1469 – 1484, 2006. DOI: 10.1002/jclp.20325
  13. ↑ Pargament, K. et al. Examining coping methods with stressful interpersonal events experienced by Muslims living in the United States following the 9/11 attacks. "Psychology of Religion and Spirituality", 3(1), s. 1-14, 2011. DOI: 10.1037/a0020034.