Kenneth Marlar Taylor

Kenneth M. Taylor
Ilustracja
Brigadier General Brigadier General
Data i miejsce urodzenia

23 grudnia 1919
Enid

Data i miejsce śmierci

25 listopada 2006
Tucson

Przebieg służby
Lata służby

1940–1971

Siły zbrojne

US Army Air Corps
US Air Force
Air National Guard

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Wybitnej Służby (Stany Zjednoczone) Medal Sił Powietrznych za Wybitną Służbę (Stany Zjednoczone) Legionista Legii Zasługi (USA) Medal Lotniczy (Stany Zjednoczone)

Kenneth Marlar Taylor (ur. 23 grudnia 1919 w Enid, zm. 25 listopada 2006 w Tucson) – amerykański wojskowy, pilot myśliwski okresu II wojny światowej, jeden z nielicznych, którzy zdołali wystartować i skutecznie walczyć z nieprzyjacielem podczas ataku na Pearl Harbor. Po zakończeniu wojny pozostał w służbie w US Air Force i Air National Guard, awansując do stopnia generalskiego.

Życiorys

Kenneth M. Taylor urodził się w Enid[1], dzieciństwo spędził w Hominy w stanie Oklahoma[2]. W 1938 roku rozpoczął studia na University of Oklahoma w Norman. Porzucił je jednak po dwóch latach i wstąpił do Army Air Corps[3]. Po ukończeniu kursu pilotażu, w kwietniu 1941 roku został awansowany do stopnia podporucznika (Second Lieutenant)[4] i skierowany do stacjonującego na Wheeler Field w pobliżu Honolulu na Hawajach 47 Dywizjonu Pościgowego (47th Pursuit Squadron)[1], dowodzonego przez majora Gordona H. Austina[4]. Wraz ze swym kolegą, George’em Welchem, zostali mianowani dowódcami eskadr[2].

W listopadzie 1941 roku 47 dywizjon został przebazowany na pomocnicze lotnisko Haleiwa Field, gdzie miał przeprowadzić ćwiczenia strzeleckie[4]. Wieczorem 6 grudnia, w sobotę, porucznicy Taylor i Welch uczestniczyli w przyjęciu w kasynie oficerskim na Wheeler Field[2]. Impreza przeciągnęła się, na kwaterę powrócili nad ranem[3]. Obudziły ich eksplozje japońskich bomb w porcie i na pobliskich lotniskach[4]. Ubrali się naprędce – zakładając spodnie od smokingów[1] – i bez rozkazu pojechali na Haleiwa Field, gdzie stacjonowały ich P-40. Wcześniej zawiadomili obsługę naziemną, żeby je zatankowała i uzbroiła[4]. Natychmiast wystartowali i zaatakowali japońskie samoloty nad Hawajami[2].

Po zużyciu amunicji wylądowali na zniszczonym Wheeler Field i rozkazali obsłudze ponownie załadować karabiny. W tym czasie oficer dowodzący lotniskiem rozkazał im usunąć myśliwce z pasa startowego i nie startować do walki. Jednak, gdy druga fala atakujących samolotów japońskich nadleciała nad Wheeler Field, obaj zignorowali rozkaz i ponownie włączyli się do akcji[4]. Ostatecznie Welch zaliczył cztery zestrzelenia, Taylor dwa pewne[1] i dwa prawdopodobne[5], został przy tym raniony odłamkami pocisku, który trafił w osłonę kabiny[2]. Nie rozstrzygnięto ostatecznie, który z nich pierwszy zestrzelił samolot przeciwnika w rozpoczynającej się wojnie[3]. Za podjętą, jako pierwsi z nielicznych w ogóle pilotów akcję, obaj zostali uznani za pierwszych bohaterów wojny, odznaczeni Distinguished Service Cross, a Taylor otrzymał również Purpurowe Serce[4].

W listopadzie 1942 roku, jako dowódca eskadry w 44 Dywizjonie Myśliwskim (44th Fighter Squadron)[5] Taylor został skierowany na lotnisko Henderson Field na Guadalcanalu. W trakcie walk zestrzelił na pewno jeden nieprzyjacielski samolot[4] i odniósł kontuzję nogi podczas japońskiego nalotu, co wykluczyło go z akcji bojowych[2]. W dalszym ciągu kariery wojskowej dowodził różnymi jednostkami i pracował w sztabach, łącznie z Joint Chiefs of Staff[4]. Odszedł z USAF w 1967 roku w stopniu pułkownika (Colonel), po czym rozpoczął służbę jako dowódca alaskańskiej Air National Guard[5]. Do przejścia w stan spoczynku w 1971 roku osiągnął stopnień jednogwiazdkowego generała (Brigadier General)[1]. W cywilu zajmował się pracą w ubezpieczeniach[2].

Oprócz Distinguished Service Cross był odznaczony również Distinguished Service Medal, Legion of Merit i Air Medal[1]. Jego akcja w obronie Pearl Harbor została upamiętniona w filmach Tora! Tora! Tora![3] (odtwórcą roli był Carl Reindel[2]), którego był konsultantem[2], oraz Pearl Harbor[3], w którym niektóre epizody głównych ról nawiązywały w udramatyzowanej i bardzo sfabularyzowanej wersji do akcji z 7 grudnia 1941[5].

W małżeństwie z Florą Love Morrison miał syna i córkę[4].

Zmarł w 2006 roku i został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington[6].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Jon Guttman. Heroic Pearl Harbor Airman Dies. „World War II”. Vol. 22, nr 1 (kwiecień 2007). s. 16. ISSN 0898-4204. 
  2. ↑ a b c d e f g h i Patricia Sullivan. Kenneth Taylor: Flew Against Pearl Harbor Raiders. „The Washington Post”. 3 grudnia 2006. 
  3. ↑ a b c d e Richard Goldstein. Kenneth Taylor, 86, a Key Pilot at Pearl Harbor, Dies. „The New York Times”. 7 grudnia 2006. 
  4. ↑ a b c d e f g h i j John Martin Meek: Ken Taylor: The Reluctant Hero. Biography. [w:] The Other Pearl Harbor: The Army Air Corps & Its Heroes on Dec. 7, 1941 [on-line]. [dostęp 2013-06-18].
  5. ↑ a b c d Dennis McLellan. Kenneth M. Taylor, 86; 1 of first 2 pilots to get airborne after Pearl Harbor attack. „Los Angeles Times”. 7 grudnia 2006. 
  6. ↑ AKANG hero buried in Arlington. „Air Guardian”. lipiec 2007. s. 3. 

Media użyte na tej stronie