Kenny Dalglish

Kenny Dalglish
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Kenneth Mathieson Dalglish

Data i miejsce urodzenia

4 marca 1951
Glasgow

Wzrost

173 cm

Pozycja

napastnik, rozgrywający

Kariera juniorska
LataKlub
1967–1968Cumbernauld United
1968–1969Celtic FC
Kariera seniorska
LataKlubWyst.Gole
1969–1977Celtic FC204(112)
1977–1990Liverpool FC355(118)
W sumie:559(230)
Kariera reprezentacyjna
LataReprezentacjaWyst.Gole
1971–1986 Szkocja102(30)
Kariera trenerska
LataDrużyna
1985–1991Liverpool
1991–1995Blackburn Rovers
1997–1998Newcastle United
2000Celtic
2011–2012Liverpool

Kenny Dalglish, właśc. sir Kenneth Mathieson Dalglish MBE (szkocka wymowa ['kɛni: dɛɫgli:ʃ']; ur. 4 marca 1951 w Glasgow) – szkocki trener piłkarski i piłkarz. Na przełomie lat 70. i 80. był jednym z najskuteczniejszych napastników Liverpoolu F.C., który w tym czasie pięciokrotnie triumfował w ligowych rozgrywkach i trzykrotnie wygrywał Puchar Mistrzów. Jest rekordzistą pod względem liczby meczów i goli (wspólnie z Denisem Lawem) w reprezentacji Szkocji[1]. Jako szkoleniowiec zdobył cztery tytuły mistrza Anglii – trzy z Liverpoolem F.C. i jeden z Blackburn Rovers.

Kariera piłkarska

Początki

Urodzony w Glasgow Dalglish jako nastolatek był kibicem Rangers[2]. Wychowywał się niedaleko stadionu Ibrox Park[2]. Początkowo występował na pozycji bramkarza, jako piętnastolatek był ustawiany na prawej pomocy[2]. Zaczynał jako trampkarz w Glasgow United[2]. Potem był na testach w West Ham United (dwa razy) i Liverpoolu F.C., ale w każdym z tych klubów odsyłano go do domu[2]. W końcu, w 1967 roku zainteresował się nim Celtic F.C. Po podpisaniu kontraktu został wypożyczony do Cumbernauld United. W sezonie 1967/1968 zdobył dla tego klubu 37 goli[2]. Po powrocie z wypożyczenia 17-letni Dalglish podpisał zawodowy kontrakt z drużyną z Celtic Park.

Celtic

W 1969 roku był podstawowym graczem rezerw Celtiku, zaliczył też debiut w pierwszej drużynie, w ćwierćfinale Pucharu Ligi z Hamilton. Pierwszego gola zdobył w sezonie 1971/1972 w meczu Pucharu Ligi z Rangers (2-0). W tamtym sezonie strzelił 23 bramki w 49 występach. Rok później był już najlepszym strzelcem drużyny (41 goli we wszystkich rozgrywkach), a Celtic zdobył mistrzostwo Szkocji. Niedługo potem zespół do mistrzostwa dołożył Puchar Szkocji. W sezonie 1974/1975 Celtic wywalczył Puchar Szkocji i Puchar Ligi. W 1976 roku Dalglish został kapitanem drużyny, ale sam nie mógł wiele zdziałać i pierwszy raz od 12 lat zespół zakończył sezon bez żadnego triumfu. W 1977 roku, po rozegraniu 269 meczów i strzeleniu 167 goli, za rekordową wówczas na Wyspach sumę 400 tys. funtów został sprzedany do Liverpoolu F.C.[3].

Liverpool F.C.

W Liverpoolu F.C. Dalglish miał zostać następcą Kevina Keegana, który odszedł do Hamburga[4]. Szybko wkomponował się w zespół i umiejętnie zastąpił Anglika, po którym przejął koszulkę z numerem 7. W drużynie zadebiutował 13 sierpnia 1977 roku w spotkaniu o Tarczę Wspólnoty przeciwko Manchesterowi United. Mecz zakończył się bezbramkowym remisem i drużyny podzieliły się tytułem. Swojego pierwszego gola strzelił w ligowym debiucie, który miał miejsce 20 sierpnia. Liverpool F.C. podejmował wtedy na Ayeresome Park Middlesbrough. Dalglish zdobył bramkę w siódmej minucie meczu, zaś samo spotkanie zakończyło się remisem 1-1. Trzy dni później Szkot trafił do bramki w swoim debiucie na Anfield, a „The Reds” wygrali z Newcastle 2-0[3]. Dalglish zakończył swój pierwszy sezon, mając na koncie 31 bramek strzelonych w 62 występach, w tym zwycięskiego gola w finale Pucharu Europy przeciw belgijskiemu Club Brugge. Z czasem stał się najważniejszym graczem najlepszej angielskiej drużyny w historii, która do końca lat osiemdziesiątych kilkukrotnie zwyciężała w Pucharze Europy i rozgrywkach ligowych. W kwietniu 1980 roku Liverpool F.C. pozyskał za 300 tys. funtów obiecującego snajpera, Iana Rusha. Razem z Dalglishem stworzyli jeden z najlepszych duetów napastników w historii brytyjskiej piłki[5]. Podczas ich wspólnej gry na Anfield, „The Reds” ośmiokrotnie zwyciężyli w Premier League, trzy razy zdobyli Puchar Europy i raz triumfowali w Pucharze Anglii. W sumie Dalglish rozegrał w barwach Liverpoolu F.C. 511 spotkań, w których strzelił 172 gole.

Reprezentacja

W reprezentacji Szkocji Dalglish zadebiutował 10 listopada 1971 roku, jako rezerwowy, w meczu z Belgią[6]. Potem przyczynił się do awansu drużyny na Mundial 1974. W RFN podopieczni Williego Ormonda, mimo iż nie przegrali żadnego meczu (zwycięstwo nad Zairem, remisy z Brazylią i Jugosławią), odpadli po fazie grupowej. Do awansu zabrakło im jednej bramki. Znacznie słabiej drużyna narodowa spisała się na Mundialu 1978, choć selekcjoner Ally McLeod zapowiadał zdobycie złotego medalu[7]. Cztery lata później na Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej 1982 Dalglish wystąpił tylko w jednym spotkaniu, w którym to przeciwnikiem była Nowa Zelandia. Szkoci wygrali 5-2, a Dalglish zdobył jedną z bramek. Był to jego ostatni mecz na Mundialu, gdyż trener Jock Stein nie wystawił go w pojedynkach z Brazylią i ZSRR. 31-letni zawodnik zaczął myśleć o zakończeniu reprezentacyjnej kariery. Pozostał jednak w kadrze, ale na kolejne mistrzostwa, z powodu kontuzji, już nie pojechał. W reprezentacji rozegrał 102 mecze (rekord Szkocji). Pożegnał się z nią w listopadzie 1986 roku w spotkaniu z Luksemburgiem.

Kariera trenerska

Liverpool F.C.

Transparent kibiców Liverpoolu F.C. przedstawiający utytułowanych trenerów. Dalglish drugi z prawej

Gdy w wyniku zamieszek na Heysel w maju 1985 roku życie straciło 39 kibiców Juventusu[8] (na oczach samego Dalglisha zawaliła się jedna ze ścian), niedługo później do dymisji podał się trener Liverpoolu, Joe Fagan. Jego następcą został Dalglish, który objął funkcję grającego trenera. Już w pierwszym sezonie udało mu się doprowadzić zespół do pierwszego w jego historii dubletu. W rozgrywkach ligowych Liverpool F.C. wyprzedził o dwa punkty miejscowego rywala, Everton, zaś sam Dalglish strzelił jedyną bramkę w decydującym o losach tytułu spotkaniu z Chelsea na Stamford Bridge. W finale Pucharu Anglii po raz pierwszy na tym szczeblu odbyły się derby Liverpoolu, zakończone wynikiem 3-1. Kolejny sezon był mniej udany dla Liverpoolu F.C., który w lidze zajął drugie miejsce za Evertonem, w finale Pucharu Ligi przegrał z Arsenalem, zaś z Pucharu Anglii już w trzeciej rundzie wyeliminował ich Luton Town. Był to dopiero trzeci spośród ostatnich piętnastu sezonów zakończony dla The Reds bez zdobycia żadnego trofeum ani na arenie krajowej, ani międzynarodowej[8]. Liverpool F.C. prowadził w lidze przez większą część sezonu 1987/1988, ale sam Dalglish znacznie rzadziej pojawiał się na boisku wobec transferu Petera Beardsleya z Newcastle. Poza nim w klubie pojawił się kupiony z Watford skrzydłowy John Barnes, a także dwaj zawodnicy Oxford United: napastnik John Aldridge, który zastąpił sprzedanego do Juventusu Iana Rusha, oraz pomocnik Ray Houghton. Zespół, w którego skład wchodzili także między innymi Alan Hansen, Ronnie Whelan, Steve McMahon, Mark Lawrenson oraz Steve Nicol, od pierwszego meczu sezonu był niepokonany w 37 kolejnych spotkaniach (w tym 29 ligowych, z których 22 to wygrane)[8]. Seria rozpoczęła się 15 sierpnia 1987 i trwała aż do 21 lutego 1988 roku, gdy zakończyła ją porażka z Evertonem na Goodison Park. Ostatecznie Liverpool F.C. zdobył tytuł mistrzowski cztery kolejki przed końcem sezonu, przegrywając tylko 2 z 40 meczów. Drużynie nie udało się jednak po raz kolejny zdobyć podwójnej korony po porażce z Wimbledonem w finale Pucharu Anglii. Rok później w finale tych rozgrywek ponownie odbyły się derby Liverpoolu, drugi raz wygrane przez The Reds. Drużyna straciła jednak dublet w dramatycznych okolicznościach, gdy w ostatniej kolejce przyszły gracz Liverpoolu F.C., Michael Thomas, w ostatniej minucie strzelił na Anfield bramkę na 2-0 dla Arsenalu, która dała tytuł londyńczykom wobec większej liczby strzelonych bramek (różnica między zdobytymi i straconymi była dla obu drużyn taka sama)[8]. Sezon 1989/90 przyniósł trzeci tytuł mistrzowski od czasu przejęcia Liverpoolu F.C. przez Dalglisha. Jeszcze w kwietniu pozycję lidera przejęła Aston Villa, ale seria zwycięstw w ostatnich kolejkach doprowadziła The Reds do tytułu z dziewięcioma punktami przewagi. 1 maja 1990 roku, 38-letni Dalglish po raz ostatni w swojej karierze pojawił się na boisku, zastępując Jana Mølby’ego w 71 minucie spotkania z Derby County na Anfield. Po zakończeniu sezonu otrzymał po raz trzeci nagrodę Trenera Roku. Także w tym sezonie, 15 kwietnia 1989, doszło do tragedii na Hillsborough, gdy przed rozpoczęciem półfinałowego spotkania Pucharu Anglii między Liverpoolem F.C. a Nottingham Forest śmierć w wyniku stratowania poniosło 96 fanów The Reds[9]. Dalglish zyskał sympatię opinii publicznej za swoje zachowanie w obliczu wydarzenia, razem z niektórymi zawodnikami pojawiając się na pogrzebach ofiar[10]. 21 lutego 1991 roku zrezygnował z funkcji trenera, jako przyczynę podając problemy zdrowotne. Opuścił Liverpool F.C. nadal mający tytuł mistrzowski, przed odejściem wprowadzając do drużyny Steve’a McManamana i Mike’a Marsha, a także kupując z Bournemouth Jamiego Redknappa.

Blackburn Rovers

W październiku 1991 Dalglish powrócił do pracy, obejmując grającą w drugiej lidze drużynę Blackburn Rovers, z którą jeszcze w tym sezonie awansował do ekstraklasy, pokonując 1-0 Leicester City w finałowym meczu barażów na Wembley. Zespół znalazł się w najwyższej klasie rozgrywkowej po raz pierwszy od 1966 roku. Przed rozpoczęciem sezonu Dalglish kupił z Southampton Alana Shearera, za rekordową wówczas kwotę 3,3 miliona funtów[11]. Między innymi dzięki jego skuteczności beniaminek uplasował się na koniec sezonu na czwartej pozycji. Kolejny sezon przyniósł wicemistrzostwo Anglii, a do składu dołączyli między innymi Tim Flowers i David Batty. W sezonie 1994/95 Dalglish ponownie pobił rekord transferowy, kupując z Norwich City za 5 milionów funtów Chrisa Suttona[11], który stworzył z Shearerem niezwykle groźny duet zdobywając w rozgrywkach łącznie 49 bramek. Walka o tytuł mistrzowski między Blackburn a Manchesterem United trwała do ostatniej kolejki, w której zespół Dalglisha grał na Anfield z jego byłym zespołem, Liverpoolem F.C., zaś Czerwone Diabły mierzyły się na Upton Park z West Ham United. Choć Blackburn przegrało 1-2 po bramce Redknappa pod koniec meczu, zdobył mistrzostwo wobec niekorzystnego rezultatu osiągniętego przez Manchester. Dziewiąty tytuł w karierze Dalglisha sprawił, że został on trzecim w historii ligi trenerem, który doprowadził do mistrzostwa dwie różne drużyny, dołączając do Herberta Chapmana (Arsenal i Huddersfield Town) oraz Briana Clougha (Derby County i Nottingham Forest)[2]. 25 czerwca 1995 Ray Harford zastąpił Dalglisha, który objął w Blackburn stanowisko dyrektora sportowego. Piastował je do końca sezonu 1995/96.

Newcastle United

14 stycznia 1997 roku został menedżerem Newcastle United, zastępując na tym stanowisku Kevina Keegana. Pod jego wodzą Sroki zajęły trzynaste miejsce w końcowej tabeli. Po zaledwie dwóch meczach następnego sezonu został zwolniony przez zarząd Newcastle[11].

Celtic

W czerwcu 1999 Dalglish objął funkcję dyrektora sportowego w Celtiku, podczas gdy jego niegdysiejszy nabytek dla Liverpoolu F.C., John Barnes, został zatrudniony na stanowisku trenera[2]. Został on jednak zwolniony w lutym 2000, zaś jego miejsce zajął tymczasowo Dalglish, któremu udało się zdobyć z zespołem Puchar Ligi Szkockiej, po wygranej 2-0 z Aberdeen w meczu finałowym na Hampden Park[2]. Niedługo później trenerem został Martin O’Neill, który w przeciągu kilku najbliższych lat doprowadził Celtic do wielu trofeów.

Od odejścia Dalglisha z drużyny, media kilkukrotnie przymierzały go do objęcia posady trenera w kilku zespołach, między innymi Preston North End (marzec 2002), Liverpoolu F.C. (maj 2004) i reprezentacji Szkocji (listopad 2004)[2]. W maju 2007 roku mówiło się o zastąpieniu przez niego Neila Warnocka w Sheffield United, ale posadę zajął ostatecznie Bryan Robson.

Powrót do Liverpoolu F.C.

Po pierwszej, bardzo słabej części sezonu 2010/2011 Premier League w wykonaniu drużyny Liverpoolu F.C., 8 stycznia Kenny Daglish został zatrudniony na jego drugą część zastępując Roya Hodgsona. Objęcie tej funkcji miało być tymczasowe, jednak wobec znaczącej poprawy gry Liverpoolu F.C. oraz awansu w tabeli ligowej, zarząd klubu zaproponował Dalglishowi objęcie stałej posady managera, na co ten przystał. Kontrakt, który podpisał w maju 2011 roku, obowiązywać miał do 2014 roku[12].

W swoim pierwszym sezonie zajął z Liverpoolem 6. miejsce, jednak po roku prowadzona przez niego drużyna uplasowała się dopiero na miejscu 8. W tym samym sezonie wywalczył z klubem Puchar Ligi Angielskiej[13] oraz osiągnął finał Pucharu Anglii. Pomimo tego, po zakończeniu rozgrywek w maju 2012 roku jego kontrakt trenerski został rozwiązany za porozumieniem stron[14].

We wrześniu 2013 roku Kenny Dalglish zdecydował się przyjąć ofertę dyrektora zarządzającego klubu Iana Ayre, menadżera Brendana Rodgersa oraz spółki Fenway Sports Group, która zarządza klubem i ze skutkiem natychmiastowym został włączony do zarządu klubu..

Rodzina

Wraz z żoną Mariną założył fundację pomagającą kobietom chorym na raka piersi[2]. Pani Dalglish pokonała nowotwór w 2004 roku[2]. Mają czworo dzieci: Kelly, Paula, Lynsey i Lauren. Kelly jest prezenterką stacji Sky Sports, a Paul – piłkarzem[2], występuje w szkockim Kilmarnock, dokąd trafił z Houston Dynamo. Karierę zaczynał w Celticu, potem zaś przeszedł do Liverpoolu F.C. W żadnym z tych klubów nie zagrał jednak ani minuty w oficjalnym meczu[2].

Statystyki kariery

Klub

KlubSezonLigaPuchar AngliiPuchar LigiEuropaInneOgółem
WystępyGoleWystępyGoleWystępyGoleWystępyGoleWystępyGoleWystępyGole
Liverpool F.C.1989-901000000010
1988-890000101020
1987-882000000020
1986-87186005230268
1985-86213612122317
1984-8536670107020536
1983-84337008293105112
1982-834218317051105820
1981-8242132210562106122
1980-81348228791105418
1979-804216827420116023
1978-794221741040005425
1977-784220119694106231
KlubSezonScottish Premier LeaguePuchar SzkocjiPuchar LigiEuropaInneOgółem
WystępyGoleWystępyGoleWystępyGoleWystępyGoleWystępyGoleWystępyGole
Celtic F.C.1976-77351471101021005426
1975–7635241110453005132
1974-753316528320004821
1973-7433186110372005624
1972-73322365111043005341
1971-723117418570005023
1970-71301000100050
1969-70200020000040
1968-69000010000010
Ogółem5592306624118627920143836339

Gole w występach międzynarodowych

#DataStadionPrzeciwnikGol na:RezultatRozgrywki
115 listopada 1972Hampden Park, Glasgow Dania1-02-0El.MŚ '74
216 maja 1973Hampden Park, Glasgow Irlandia Północna1-21-2BHC
327 marca 1974Waldstadion, Frankfurt RFN1-21-2Mecz towarzyski
414 maja 1974Hampden Park, Glasgow Walia1-02-0BHC
56 czerwca 1974Ullevaal Stadion, Oslo Norwegia2-12-1Mecz towarzyski
630 października 1974Hampden Park, Glasgow NRD3-03-0Mecz towarzyski
720 maja 1975Hampden Park, Glasgow Irlandia Północna2-03-0BHC
829 października 1975Hampden Park, Glasgow Dania1-13-1El.ME '76
98 maja 1976Hampden Park, Glasgow Irlandia Północna3-03-0BHC
1015 maja 1976Hampden Park, Glasgow Anglia2-12-1BHC
118 września 1976Hampden Park, Glasgow Finlandia3-06-0Mecz towarzyski
1227 kwietnia 1977Hampden Park, Glasgow Szwecja2-13-1Mecz towarzyski
131 czerwca 1977Hampden Park, Glasgow Irlandia Północna1-03-0BHC
141 czerwca 1977Hampden Park, Glasgow Irlandia Północna3-03-0BHC
154 czerwca 1977Wembley Stadium, Londyn Anglia2-02-1BHC
1615 czerwca 1977Estadio Nacional de Chile, Santiago Chile1-04-2Mecz towarzyski
1721 września 1977Hampden Park, Glasgow Czechosłowacja3-03-1El.MŚ '78
1812 października 1977Anfield Road, Liverpool Walia2-02-0El.MŚ '78
1911 czerwca 1978Estadio San Martin, Mendoza Holandia1-13-2MŚ '78
2025 października 1978Hampden Park, Glasgow Norwegia1-13-2El.ME '80
2125 października 1978Hampden Park, Glasgow Norwegia2-23-2El.ME '80
227 czerwca 1979Ullevaal Stadion, Oslo Norwegia2-04-0El.ME '80
2326 marca 1980Hampden Park, Glasgow Portugalia1-04-1El.ME '80
2425 lutego 1981Ramat Gan Stadium, Ramat Gan Izrael1-01-0El.MŚ '82
2523 marca 1982Hampden Park, Glasgow Holandia2-02-1Mecz towarzyski
2615 czerwca 1982Estadio La Rosaleda, Málaga Nowa Zelandia1-05-2MŚ '82
2715 grudnia 1982Heysel, Bruksela Belgia1-02-3El. ME '84
2815 grudnia 1982Heysel, Bruksela Belgia2-12-3El.ME '84
2912 września 1984Hampden Park, Glasgow Jugosławia3-16-1Mecz towarzyski
3014 listopada 1984Hampden Park, Glasgow Hiszpania3-13-1El.MŚ '86

Zdobyte tytuły

Celtic

Zwycięstwa

Drugie miejsce

Liverpool F.C.

Zwycięstwo

Drugie miejsce

Nagrody

  • Gracz Roku według piłkarzy (1983)[15]
  • Gracz Roku według dziennikarzy (1979, 1983)[15]
  • Miejsce w Galerii Sław Angielskiego Futbolu (2002)[16]
  • Miejsce w Galerii Sław Szkockiego Futbolu[17]
  • Miejsce na liście FIFA 100[18]
  • Pierwsze miejsce w rankingu kibiców Liverpoolu F.C. na najlepszego piłkarza w historii klubu (2006)[15]

Statystyki trenerskie

ZespółKrajOdDoOgółem
MZPR% zwyc.
Liverpool F.C.Anglia30 maja 198522 lutego 1991297180417660,60
Blackburn RoversAnglia12 października 199125 czerwca 1995195102474652,30
Newcastle UnitedAnglia14 stycznia 199727 sierpnia 19987830262238,46
Celtic F.C.Szkocja10 lutego 20001 czerwca 200018104455,55
Liverpool F.C.Anglia8 stycznia 201116 maja 20127435172247,30

Sukcesy trenerskie

Liverpool F.C.

Zwycięstwo

Drugie miejsce

  • 1986/87 Puchar Ligi
  • 1986/87 Angielska Ekstraklasa
  • 1987/88 Puchar Anglii
  • 1988/89 Angielska Ekstraklasa
  • 1990/91 Angielska Ekstraklasa

Blackburn Rovers

Zwycięstwo

Drugie miejsce

Newcastle United

Drugie miejsce

Celtic

Zwycięstwo

Drugie miejsce

Nagrody

  • 1985/86 Trener Roku
  • 1987/88 Trener Roku
  • 1989/90 Trener Roku
  • 1996/97 Trener Roku

Przypisy

  1. Marcin Napiórkowski – „Słynne kluby piłkarskie” – Biblioteka Gazety Wyborczej.
  2. a b c d e f g h i j k l m n Michał Szadkowski – „Słynne kluby piłkarskie” – Biblioteka Gazety Wyborczej.
  3. a b „Past Player Profile”[1], Liverpoolfc.tv.
  4. „Kenny Dalglish cz.II”[2], Liverpoolfc.pl.
  5. „Kenny Dalglish cz.III”[3], Liverpoolfc.pl.
  6. „Player Profile”, lfchistory.net.
  7. „A Sporting Nation – 1978 World Cup”[4], bbc.co.uk.
  8. a b c d „Manager Profile”[5], lfchistory.net.
  9. „Zginęło 96 fanów”[6], Liverpoolfc.pl.
  10. „Hillsborough Football Disaster”[7], contrast.org.
  11. a b c „A little history of Kenny Dalglish”[8], hem.passagen.se.
  12. Dalglish podpisuje 3-letni kontrakt. liverpoolfc.pl. [dostęp 2011-05-12]. (pol.).
  13. Chris Bevan: Cardiff 2-2 Liverpool (Liverpool win 3-2 on penalties). BBC Sport, 2012-02-26. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
  14. LFC part company with Dalglish. Liverpool F.C., 2012-05-16. [dostęp 2012-05-16]. (ang.).
  15. a b c „Kenny Dalglish Trivia – Kenny Dalglish Facts – Kenny Dalglish Notes”[9], tv.com.
  16. English Football Hall of Fame w bazie Notable Names Database (ang.)
  17. „Scottish Football Hall of Fame”[10], rampantscotland.com.
  18. „FIFA’s top 100 list”[11], rediff.com.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Ulster Banner.svg
Ulster Banner is a heraldic banner taken from the former coat of arms of Northern Ireland. It was used by the Northern Ireland government in 1953-1973 with Edwardian crown since coronation of Queen Elizabeth II, based earlier design with Tudor Crown from 1924. Otherwise known as the Ulster Flag, Red Hand of Ulster Flag, Red Hand Flag.
Flag of Northern Ireland (1953–1972).svg
Ulster Banner is a heraldic banner taken from the former coat of arms of Northern Ireland. It was used by the Northern Ireland government in 1953-1973 with Edwardian crown since coronation of Queen Elizabeth II, based earlier design with Tudor Crown from 1924. Otherwise known as the Ulster Flag, Red Hand of Ulster Flag, Red Hand Flag.
Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
Flag of Chile.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of Portugal.svg
Flag of Portugal, created by Columbano Bordalo Pinheiro (1857-1929), officially adopted by Portuguese government in June 30th 1911 (in use since about November 1910). Color shades matching the RGB values officially reccomended here. (PMS values should be used for direct ink or textile; CMYK for 4-color offset printing on paper; this is an image for screen display, RGB should be used.)
Flag of Israel.svg
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Flag of New Zealand.svg
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
Flag of SFR Yugoslavia.svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of Yugoslavia (1946-1992).svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Kenny Dalglish 2009 Singapore.jpg
Autor: Saw from Singapore, Licencja: CC BY-SA 2.0
Kenny Dalglish from LFC boat tour @ Singapore river
Liverpool coaches banner.jpg
Autor: Eric The Fish, Licencja: CC BY 2.0
Banner of Liverpool's supporters with Bill Shankly, Bob Paisley, Joe Fagan, Kenny Dalglish and Rafael Benítez during Europa League match against SC Braga.