Kent Nagano

Kent Nagano
ilustracja
(c) Rory Carnegie, CC BY 3.0
Imię i nazwiskoKent George Nagano
Data i miejsce urodzenia22 listopada 1951
Morro Bay
Pochodzenieamerykańskie
Instrumentyfortepian, altówka, klarnet, koto
Gatunkimuzyka poważna
Zawóddyrygent
Odznaczenia
Wielki Oficer Narodowego Orderu Quebecu (Kanada) Złote Promienie z Rozetą Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia)
Strona internetowa

Kent George Nagano (ur. 22 listopada 1951 w Morro Bay w Kalifornii)[1][2] – amerykański dyrygent.

Życiorys

Pochodzi z japońsko-amerykańskiej rodziny. Matka uczyła go gry na fortepianie; grał także na altówce, klarnecie i koto[1][2]. Do 1974 studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Cruz socjologię i muzykę u Grosvenora Coopera, a następnie w latach 1977–1979 na Uniwersytecie w Toronto grę fortepianową u Goodwina Sammela oraz dyrygenturę u László Vargi (dyrygenta i byłego pierwszego wiolonczelisty Filharmonii Nowojorskiej)[1][2][3] i Ann Graber (asystentki Bruna Waltera)[3].

Jeszcze podczasstudiów, w 1976 został asystentem Sarah Caldwell w założonej przez nią Opera Company of Boston[1][2][3]. Pod jej kierunkiem zdobył gruntowną wiedzę praktyczną nie tylko z zakresu dyrygentury operowej, ale także inscenizacji, oświetlenia, aranżacji muzyki, orkiestracji, obsady i kontraktowania[3]. W tym czasie dyrygował też operą kameralną w San Francisco i baletem w Oakland[2][3].

W latach 1978–2008 był dyrektorem muzycznym Berkeley Symphony Orchestra[2][3][4]. W 1984 został asystentem Seiji Ozawy w Bostońskiej Orkiestrze Symfonicznej[1][3]. Był też dyrektorem Ojai Music Festival oraz wykładał w Tanglewood Music Center[2]. Pełnił funkcję dyrektora muzycznego Opéra National de Lyon (1989–1998) i The Hallé (1992–2000) w Manchesterze. Od 2000 był pierwszym dyrygentem Deutsches Symphonie-Orchester Berlin[1][2], a od 2006 jest jej dyrygentem gościnnym[2][4][5]. W latach 2001–2004 pełnił funkcję pierwszego dyrygenta Los Angeles Opera[2][4]. Był generalnym dyrektorem muzycznym w Bayerische Staatsoper (2006–2013)[2][4][5] i dyrektorem muzycznym Orchestre symphonique de Montréal (2006–2020)[2][4]. Od 2015 pełni funkcję generalnego dyrektora muzycznego Staatsoper Hamburg i pierwszego dyrygenta Philharmonisches Staatsorchester Hamburg (kontrakt do 2025[6])[4][5][7].

Nagano jest ceniony jako dyrygent gościnny. Był pierwszym dyrygentem gościnnym paryskiego Ensemble InterContemporain (1986–1989) oraz London Symphony Orchestra (1990–1998)[1][2][4]. Dyrygował renomowanymi światowymi orkiestrami, takimi jak orkiestra Filharmonii Nowojorskiej, Filharmonicy Wiedeńscy, Chicago Symphony, Staatskapelle Dresden i Orkiestra Gewandhaus w Lipsku, a także czołowych teatrów operowych, takich jak Opéra de Paris, Staatsoper Berlin, Metropolitan Opera i drezdeńska Semperoper[4].

W latach 2014-2016 prowadził własny festiwal Vorsprung-Festival w ramach AUDI Sommerkonzerte[5]. Od 2019 jest dyrygentem honorowym Concerto Köln – kameralnej orkiestry barokowej, z którą współpracuje w ramach projektu „Wagner Lesarten”[5][8].

Repertuar

Repertuar Kenta Nagano obejmuje zarówno utwory operowe, jak i orkiestrowe. Specjalizuje się w skomplikowanych partyturach końca XIX i XX wieku, w tym Gustava Mahlera i Oliviera Messiaena[2]. Zafascynowany twórczością Messiaena rozpoczął z nim współpracę już pod koniec lat 70.[3] W 1983 asystował Seiji Ozawie przy paryskiej prapremierze Świętego Franciszka z Asyżu Messiaena. Później poprowadził wykonania tej opery w Niemczech, Holandii i Hiszpanii, a w 1988 dyrygował jej wersją koncertową w Londynie[1].

Obok standardowych pozycji literatury muzycznej, w jego repertuarze są dzieła rzadko prezentowanene na scenach operowych. W Opéra national de Lyon zrealizował i nagrał m.in. Dialogi karmelitanek Poulenca, Trzy życzenia Martinů, Miłość do trzech pomarańczy Prokofjewa, Rodrigue et Chimène Debussy’ego, Doktor Faust Busoniego, Susannah Floyda i pierwsze nagranie Salomé Straussa z oryginalnym francuskim tekstem Oscara Wilde’a[2]. Z Orchestre symphonique de Montréal wykonał i nagrał kompletne cykle symfonii Beethovena i Mahlera, Gurre-Lieder Schönberga, koncertowe wersje Tannhäusera, Tristana i Izoldy i Złota Renu Wagnera, Jeanne d'Arc au Bûcher Honeggera i in.[5]

Jego obszerna dyskografia obejmuje kompozycje m.in. Adamsa, Bartóka, Berlioza, Bernsteina, Bouleza, Brittena, Dukasa, Iberta, Ivesa, Milhauda, Pendereckiego, Prokofjewa, Ravela, Saint-Saënsa, Schönberga, Strawinskiego, Szostakowicza, Varèse’a, a nawet Franka Zappy[2][3][7].

18 lipca 2018 wraz z Orchestre symphonique de Montréal wystąpił w Krakowie w ramach ICE Classic!, dyrygując Pasją według św. Łukasza Krzysztofa Pendereckiego, a dwa dni później powtórzył ten koncert w Salzburgu z okazji otwarcia Festiwalu Salzburskiego[5][7][9].

Nagrody i odznaczenia

Nagrody

  • 1985 – Seaver/National Endowment for the Arts Conductors Award
  • 1990 – nagroda magazynu Gramophone – Record of the Year – za Miłość do trzech pomarańczy Siergieja Prokofjewa, z Opéra national de Lyon[2]
  • 1995 – Nagroda Grammy za nagrania Susannah Carlisle’a Floyda, z Opéra national de Lyon[10]
  • 2001 – Nagroda Grammy za nagrania Doktora Fausta Ferruccia Busoniego, z Opéra national de Lyon[4][10]
  • 2008 – Nagroda Juno za nagranie Beethoven: The Ideal of the French Revolution, z Orchestre symphonique de Montréal[4]
  • 2011 – Nagroda Grammy za nagranie L’amour de loin Kaiji Saariaho, z Deutsches Symphonie-Orchester[4][10]
  • 2010 – Wilhelm Furtwängler Prize, Beethovenfest Bonn
  • 2015 – Echo Klassik za nagranie L’Aiglon Arthura Honeggera, z Orchestre symphonique de Montréal[4]
  • 2017 – Echo Klassik – Dirigent des Jahres

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Adam Neuer, Nagano Kent, [w:] Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 7 NOPa część biograficzna, Kraków: PWM, 2002, s. 2, ISBN 83-224-0808-0.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q José A. Bowen, Richard Wigmore, Nagano, Kent (George), Oxford Music Online. Grove Music Online, 5 listopada 2005, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.44649, via Oxford University Press [dostęp 2020-10-15] (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i Allan Kozinn, Music; With a Little Bit of Luck, a Conducting Career Flourishes, New York Times, 1 listopada 1987 [dostęp 2020-10-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-02] (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l Kent Nagano, Orchestre symphonique de Montréal [dostęp 2020-10-15] (ang. • fr.).
  5. ↑ a b c d e f g Kent Nagano, Staatsorchester Hamburg [dostęp 2020-10-15] (ang. • niem.).
  6. ↑ Kent Nagano verlängert – und Kühne gibt Millionen, Hamburger Abendblatt, 4 października 2017 [dostęp 2020-10-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-08] (niem.).
  7. ↑ a b c Kent Nagano, Staatsoper Hamburg [dostęp 2020-10-15] (ang. • niem.).
  8. ↑ Wagner Readings Project, Wagner Lesarten [dostęp 2020-10-15] (ang. • niem.).
  9. ↑ Kent Nagano i Orchestre symphonique de Montréal zagrają Pasję Pendereckiego, Presto, 18 lipca 2018 [dostęp 2020-10-15] (pol.).
  10. ↑ a b c Kent Nagano, Grammy Awards [dostęp 2020-10-16] (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

JPN Kyokujitsu-sho 4Class BAR.svg
Baretka Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia).
Barrette Ordre national du Québec - Grand Officier.svg
Autor: Judicieux, Licencja: CC BY-SA 4.0
Barrette de Grand Officier de l'Ordre national du Québec