Kevin Ayers

Kevin Ayers

Kevin Ayers podczas koncertu w Hyde Parku (1974)
Data i miejsce urodzenia	16 sierpnia 1944 Herne Bay
Data i miejsce śmierci	18 lutego 2013 Montolieu
Instrumenty	Śpiew, gitara, gitara basowa
Gatunki	Scena Canterbury, rock psychodeliczny, psychodelic pop, progressive pop, muzyka eksperymentalna
Zawód	muzyk, kompozytor, producent muzyczny
Aktywność	1963–2013
Wydawnictwo	LO-MAX Records, Island Records, Harvest Records, Sire Records, ABC Records
Powiązania	The Wild Flowers, Soft Machine

Kevin Ayers (ur. 16 sierpnia 1944 w Herne Bay, zm. 18 lutego 2013 w Montolieu) – brytyjski gitarzysta, kompozytor i autor tekstów, związany ze sceną Canterbury. Był jednym z najważniejszych innowatorów progresywnego rocka. W 1966 roku założył, wraz z innymi muzykami, zespół Soft Machine. W 1968 roku odszedł z zespołu wybierając działalność solisty. Współpracował z takimi artystami jak: Mike Oldfield, Brian Eno, John Cale i Nico.

Życiorys

Kevin Ayers urodził się 16 sierpnia 1944 roku w Herne Bay jako syn dziennikarza, poety i producenta BBC, Rowana Ayersa. Po tym jak rodzice rozwiedli się, a matka wyszła za mąż za urzędnika, Ayers większość dzieciństwa spędził na Malajach Brytyjskich^[1], gdzie jego ojczym pełnił służbę District Officera^[2]. Mając 12 lat powrócił do Wielkiej Brytanii, osiadając w Canterbury^[1]. Uczęszczał do Simon Langton Grammar School, gdzie spotkał Roberta Wyatta i Mike’a Ratledge’a^[2].

Kariera muzyczna

Lata 60.

W 1963 roku został wokalistą amatorskiego zespołu The Wild Flowers^[3]. W jego składzie znaleźli się przyszli członkowie zespołu Caravan oraz Robert Wyatt i Hugh Hopper ^[1]. W1965 roku Ayers wyjechał z Wielkiej Brytanii. Na Majorce poznał ekscentrycznego artystę, Daevida Allena. W roku 1966 powrócił do Wielkiej Brytanii^[4]. W sierpniu tego samego roku w Canterbury kilku członków The Wild Flowers (wśród nich Ayers) założyło zespół Soft Machine. Ayers został jego wokalistą, gitarzystą i basistą. Skład uzupelniali: Mike Ratledge – instrumenty klawiszowe, flet, Daevid Allen – gitara i Robert Wyatt – śpiew, perkusja, instrumenty klawiszowe, trąbka^[5]. Obok Pink Floyd Soft Machine regularnie grał w klubie UFO w Londynie, stając się jedną z kluczowych grup tamtych czasów^[1].

Choć Wyatt jest często uważany za głównego twórcę w Soft Machine, to wkład Ayersa od początku był jednakowo znaczący. Poza graniem na basie, napisał i zaśpiewał wiele z utworów zespołu. Można go było usłyszeć na demach z 1967 roku oraz debiutanckim albumie zespołu, The Soft Machine z 1968 roku^[4]. W 1968 roku Soft Machine koncertował w Stanach Zjednoczonych jako support The Jimi Hendrix Experience. Ayers poczuł się znużony i rozczarowany intensywnym koncertowaniem. Sprzedał swoją gitarę basową marki Fender basiście The Jimi Hendrix Experience, Noelowi Reddingowi, po czym opuścił zespół wyjeżdżając z Daevidem Allenem na Ibizę. Tam napisał piosenki, które znalazły się na jego debiutanckim albumie, Joy of a Toy^[1]. W nagrywaniu utworów wzięli gościnnie udział jego byli koledzy z Soft Machine: Robert Wyatt i Mike Ratledge, a także jego następca, Hugh Hopper. Album został wydany w 1969 roku przez wytwórnię Harvest Records, z którą Ayers wcześniej podpisał kontrakt^[4]. Album ten zapoczątkował jego własny styl: zróżnicowane utwory, od świadomie udziwnionych do łatwo wpadających w ucho, śpiewane charakterystycznym, dźwięcznym głosem^[1]. Album był bardziej zwarty i łagodniejszy w nastroju, niż repertuar Soft Machine. Pod pewnymi względami styl Ayersa był porównywany do estetyki Syda Barretta, choć bez ekscytacji i szczytowych emocji tego ostatniego^[4].

Lata 70.

Na początku lat 70. Ayers założył zespół The Whole World, w skład którego wchodzili między innymi: Mike Oldfield (gitara), Lol Coxhill (saksofon) i David Bedford (fortepian). W grze zespołu pojawiły się elementy progresywnego rocka. Zespół wydał jednak tylko jeden album, po czym się rozwiązał^[4]. Kolejnymi zespołami Ayersa byly: Dekadence (1972), The Soporifics (1974 i 1975) i Kevin Ayers Band (1976)^[3]. Dla Harvest Ayers nagrał cztery albumy, dobrze przyjęte przez krytykę. Trzeci z nich, Whatevershebringswesing z 1972 roku, zawierał utwory autorstwa Roberta Wyatta i Mike’a Oldfielda oraz orkiestrowe aranżacje Davida Bedforda. Na albumie znalazła się dramatyczna, melancholijna piosenka „The Bottom of a Well” oraz chwytliwy, bardziej rock and rollowy w nastroju „Stranger in Blue Suede Shoes”, który stał się jego sztandarową piosenką, wykonywaną na kolejnych koncertach. Po okresie współpracy z Harvest Ayers podpisał kontrakt z kolejną wytwórnią, Island Records. Nagrany dla niej album, The Confessions of Dr Dream and Other Stories z 1974 roku, zawierający jego własne utwory, zapoczątkował twórczą współpracę z gitarzystą Ollie Halsallem. W tym samym roku Ayers wystąpił wraz z Johnem Cale’em, Brianem Eno i Nico w Rainbow Theatre w Londynie, realizując album koncertowy, zatytułowany June 1st, 1974^[1]. W połowie lat 70. publiczność jednak zaczęła tracić zainteresowanie progresywnym rockiem na rzecz nadchodzących nowych mód i gatunków, takich jak punk i nowa fala. Ayers nie zmienił jednak swego stylu^[4]. Nękany przez nałóg często zdradzał brak zainteresowania własną karierą^[1].

Lata 80. i 90.

Po 1980 roku nagrywał tylko sporadycznie, choć pozostawał aktywny do początku lat 90., głównie na kontynencie europejskim^[4]. Z grupą muzyków, z którymi zaprzyjaźnił się w Hiszpanii zrealizował przeciętny album Diamond Jack and the Queen of Pain z 1983 roku, oraz dobrze przyjęty Falling Up, wydany w 1988 roku w Hiszpanii^[1]. W jego repertuarze dominowały oniryczne w nastroju ballady, często inspirowane muzyką hiszpańską. Wykonywał też stereotypowe utwory bluesowe, melodyjne piosenki Mike’a Oldfielda („Flying Start”). Tematyka jego tekstów, często oparta na grze słów obejmowała takie zagadnienia jak sens życia („Shouting in a Bucket Blues”, „City Waltz”, „Champagne and Valium”) czy ucieczka od problemów codzienności w świat wyobraźni („Hymn”, „The Confessions of Dr. Dream”)^[3].

XXI wiek

W 2007 roku Ayers wydal swój ostatni album, The Unfairground, nagrany przy udziale wielu młodych muzyków (w tym Normana Blake’a z Teenage Fanclub, Billa Wellsa i Franka Readera z The Trash Can Sinatras oraz Eurosa Childsa z Gorky's Zygotic Mynci), a także starych przyjaciół i współpracowników (w tym Phila Manzanery, Roberta Wyatta, Hugh Hoppera i Bridget St John). Choć album zyskał pozytywną ocenę krytyków, to jednak nie skłonił Ayersa do na scenę muzyczną. Artysta powrócił do samotnego życia na południu Francji. Zmarł w lutym 2013 roku w swoim domu w wiosce Montolieu w wieku 68 lat^[4]. Pozostawił trzy córki: Rachel, Galen i Annaliese oraz siostrę, Kate.

Przypisy

Bibliografia

• Wiesław Weiss: Rock Encyklopedia. Warszawa: Iskry, 1991. ISBN 83-207-1374-9.

Linki zewnętrzne

• Kevin Ayers w bazie IMDb (ang.)
• Kevin Ayers na Discogs