Kiang tybetański

Kiang tybetański
Equus kiang[1]
Moorcroft, 1841
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

nieparzystokopytne

Podrząd

koniokształtne

Rodzina

koniowate

Rodzaj

koń

Gatunek

kiang tybetański

Synonimy
  • Equus equioides (Hodgson, 1842)[2]
  • Equus holdereri Matschie, 1911[2]
  • Equus kyang (Kinloch, 1869)[2]
  • Equus nepalensis (Trumler, 1959)[2]
  • Equus polyodon (Hodgson, 1847)[2]
  • Equus tafeli (Matschie, 1924)[2]
Podgatunki
  • E. k. holdereri (Matschie, 1911)
  • E. k. kiang (Moorcroft, 1841)
  • E. k. polyodon (Hodgson, 1847)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
Status iucn3.1 LC pl.svg
Zasięg występowania
Mapa występowania

Kiang tybetański[3], kiang (Equus kiang) – gatunek dużego ssaka z rodziny koniowatych. Zamieszkuje góry w Tybecie, na wysokości od 4000 do 7000 metrów n.p.m., Nepal, Chiny i Indie. Niektórzy naukowcy klasyfikują go jako podgatunek osła azjatyckiego E. hemionus kiang, jednak - wyniki badań genetycznych wskazują, że kiang jest odrębnym gatunkiem.

Equus kiang holdereri04.jpg

Jest największym ze wszystkich współczesnych osłów, osiąga w kłębie 140 cm i wagę 250-440 kg[4]. Ubarwienie brunatnorude, brzuch w kolorze białym. Futro gęste, wełniste.

Zamieszkuje tereny stepowe i półpustynne. Odżywia się trawą i krzewami.

Podgatunki

Wyróżniono trzy podgatunki kianga[5][3]. Ich pozycja systematyczna jest niepewna[6][7] i wymaga udokumentowania[2].

  • E. kiang holdererikiang wschodni[3]
  • E. kiang kiangkiang zachodni[3]
  • E. kiang polyodonkiang południowy[3]

Przypisy

  1. Equus kiang, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. a b c d e f g h Equus kiang, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  3. a b c d e Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 165–166. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. Hui-Yu Wang: Equus kiang (ang.). Animal Diversity Web. [dostęp 2010-08-02].
  5. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Equus kiang. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2 sierpnia 2010]
  6. N. Shah: Status and action plan for the kiang (Equus kiang). w: Equids: Zebras, Asses, and Horses. Status Survey and Conservation Action Plan. Gland, Szwajcaria: World Conservation Union, 2002, s. 72-81. ISBN 2-8317-0647-5.
  7. G. B. Schaller: Wildlife of the Tibetan Steppe. Chicago: The University of Chicago Press, 1998. ISBN 0-226-73652-0.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Status iucn3.1 LC pl.svg
Autor: unknown, Licencja: CC BY 2.5
Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Equus kiang map.png
Autor: Christophe cagé, Licencja: CC BY-SA 3.0
Present range of Equus kiang.
Equus kiang holdereri04.jpg
Autor: Bodlina, Licencja: CC BY 3.0
Equus kiang holdereri (Prague Zoo)
Equus kiang holdereri03.jpg
Autor: Bodlina, Licencja: CC BY 3.0
Equus kiang holdereri (Prague Zoo)