Kierunek głównego uderzenia

Kierunek głównego uderzenia – kierunek (pas terenu) decydujący w działaniach zaczepnych (w walce, operacji), na którym znajduje się obiekt głównego uderzenia i skupia się zasadniczy wysiłek działań bojowych (główne siły i środki ogniowe)[1].

Kierunek głównego uderzenia[a] powinien[1]:

  • zmierzać do celu ważnego pod względem taktycznym (operacyjnym, strategicznym),
  • zapewniać szybkie złamanie oporu nieprzyjaciela i wyeliminowanie z walki (bitwy) jego głównych sił,
  • stwarzać dogodne i korzystne warunki działania dla wojsk własnych.

Wybór kierunku głównego uderzenia to zasadniczy akt decyzji dowódcy, stanowiący podstawę planu walki (operacji). Decyzję taką podejmuje się po wnikliwej analizie otrzymanego zadania i wszechstronnej ocenie położenia. W działaniach morskich kierunek głównego uderzenia określa się położeniem obiektu nieprzyjaciela, którego zniszczenie lub rozbicie może spowodować osiągnięcie celu operacji lub walki.

Uwagi

  1. ↑ Główne uderzenie - całokształt uderzeń ogniowych i skoordynowanych z nimi działań zasadniczych sił wojsk lądowych, lotniczych i marynarki wojennej na kierunku lub w rejonie mającym decydujące znaczenie w rozgromieniu przeciwnika i wykonaniu zadania bojowego → Laprus 1979 ↓, s. 128.

Przypisy

  1. ↑ a b Laprus 1979 ↓, s. 165.

Bibliografia

  • [red.] Marian Laprus: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.