Killer World Tour

Killer World Tour
	Wykonawca trasy koncertowej
	Iron Maiden
Promowane albumy	Killers
Lokalizacje	Ameryka Północna, Europa, Azja
Data rozpoczęcia	17 lutego 1981
Data zakończenia	23 grudnia 1981
Liczba koncertów	137; odwołanych: 12
	Iron Maiden

Killer World Tour – trasa koncertowa heavymetalowej formacji Iron Maiden trwająca od 17 lutego 1981 do 23 grudnia 1981 roku, obejmowała ona koncerty na trzech kontynentach, w 15 krajach świata. Grupa po raz pierwszy w karierze zagrała w Ameryce Północnej (jako gość specjalny Judas Priest na trasie „World Wide Blitz Tour 1981” oraz UFO na kilku koncertach)^[1] oraz Japonii, gdzie zarejestrowano ścieżki na koncertowy mini album Maiden Japan^[2]. Zespół zagrał brytyjskie koncerty w większych obiektach, w tym po raz pierwszy jako gwiazda wieczoru w londyńskiej sali Hammersmith Odeon^[3].

Było to również ostatnie tournée, w którym uczestniczył wokalista Paul Di’Anno, który został usunięty z szeregów grupy za niesubordynację i nadużywanie alkoholu oraz kokainy^[4]. Zastąpił go pochodzący z grupy Samson charyzmatyczny, obdarzony niezwykle silnym głosem Bruce Dickinson. Grupa wystąpiła z nowym frontmanem podczas serii jesiennych koncertów we Włoszech, pierwszy z koncertów odbył się w Bolonii, 26 października 1981 roku. Trasę zakończyły trzy koncerty w Londynie, w tym czasie muzycy rozpoczęli intensywną pracę nad trzecim albumem studyjnym The Number of the Beast^[5].

W toku tournée grupa zagrała serię samodzielnych koncertów w Europie Zachodniej, zapełniając obiekty o pojemności od tysiąca do 10 tys. widzów. Ogromnym zainteresowaniem cieszyły się koncerty w Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech i we Włoszech – w tych krajach grupa była gwiazdą pierwszej wielkości. Siedem koncertów w Japonii wyprzedano na pniu, zaś przyjęcie Brytyjczyków graniczyło z ekstazą. Podczas koncertu na „Summernight Festival 1981” w Norymberdze było obecnych około 100 tys. widzów. Grupa po raz pierwszy w karierze wystąpiła w Bloku Wschodnim, dając koncert na festiwalu muzycznym w Belgradzie (Jugosławia) dla 50 tys. widzów. Był to nie tylko pierwszy występ Iron Maiden za Żelazną Kurtyną, lecz również pierwszy koncert przedstawicieli nowej generacji heavy metalu w tzw. Bloku Wschodnim^[6]

Z uwagi na częstą niedyspozycję wokalisty Paula Di’Anno kilkanaście koncertów trasy zostało anulowanych. Odwołano część wyprzedanych koncertów w Niemczech, co doprowadziło do zamieszek ulicznych opisywanych przez tamtejszą prasę^[3]^[7]. Ostatni koncert grupy z dotychczasowym frontmanem miał miejsce w Kopenhadze (Odd Fellow Mansion), 10 września 1981 roku. „Killer World Tour” okazała się dużym sukcesem, w ramach trasy muzycy występowali w małych i wielkich salach, na stadionach i wielkich festiwalach. Zabukowano 137 koncertów, zainteresowanie którymi wyraziło 1,7 mln widzów na całym świecie^[4].

Supporty

Trust – trasa po Wielkiej Brytanii^[8].
Whitesnake – koncerty amerykańskie^[8].
Accept – koncerty niemieckie^[8].
More – koncerty europejskie^[8].
Ocean – koncerty europejskie^[8].
Humble Pie – koncerty amerykańskie^[8].
Bijelo Dougone – koncerty we Włoszech^[8].
Joe Perry Project – koncerty amerykańskie^[8].

Artyści supportowani przez Iron Maiden

Judas Priest – koncerty trasy amerykańskiej^[8].
Kansas – koncerty festiwalowe^[8].
Blue Öyster Cult – niemieckie festiwale^[8].
Motörhead – niemieckie festiwale^[8].
Foreigner – niemieckie festiwale^[8].
UFO – Kalifornia^[8].
Humble Pie – Long Beach Arena^[8].

Setlista

Bruce Dickinson w Iron Maiden 1981 rok.

Introdukcja^[9]: „The Ides of March” (z albumu Killers, 1981) na wszystkich koncertach trasy.

„Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
„Purgatory” (z albumu Killers, 1981)
„Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)
„Remember Tomorrow” (z albumu Iron Maiden, 1980)
„Another Life” (z albumu Killers, 1981)
„Genghis Khan” (z albumu Killers, 1981)
„Killers” (z albumu Killers, 1981)
„Innocent Exile” (z albumu Killers, 1981)
„Murders in the Rue Morgue” (z albumu Killers, 1981)
„Twilight Zone” (z albumu Killers, 1981)
„Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
„Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy^[9]:

„Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
„Transylvania” (z albumu Iron Maiden, 1980)
Guitar solo
„Drifter” (z albumu Killers, 1981)
„Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

„Strange World” (z albumu Iron Maiden, 1980) oraz „I’ve Got the Fire” (cover grupy Montrose) były wykonywane tylko kilkakrotnie, w tym podczas trasy po Japonii^[9].
„22 Acacia Avenue” i „Children of the Damned” wykonano 15 listopada podczas koncertu w Rainbow Theatre jako zapowiedź trzeciego albumu The Number of the Beast. Solo w intro do „Children of the Damned” różniło się od wersji albumowej^[9].
„The Prisoner” i „Run to the Hills” zostały zagrane podczas „tajnego” show w Ruskin Arms, 23 grudnia 1981 roku. „The Prisoner” miał nieco inny tekst w drugiej partii refrenu^[9].

Oprawa trasy

Iron Maiden, Steve Harris w Manchester Apollo

Oprawa trasy w zasadzie była kontynuacją pomysłów, które grupa zaprezentowała w 1980 roku. Formacja użyła dokładnie tego samego zestawu świateł, opartego o tradycyjne reflektory zawieszone na trzech rampach, oraz ośmiu zestawów z szesnastoma jupiterami, ustawionych po bokach estrady, nad zestawem perkusyjnym oraz w głębi sceny. Grupa wykorzystała także kaskady halogenów zamontowanych na górnej rampie i po bokach sceny. System oświetleniowy ukrywał kilka linijek wyposażonych w światła punktowe oraz dodatkowe reflektory otaczające zestaw perkusyjny i rozmieszczone na szczycie sceny. Pojawiła się natomiast dodatkowa kotara z wizerunkiem maskotki – Eddiego znanym z okładki promowanego albumu Killers czy specjalna, obrotowa kula lustrzana rozświetlająca publiczność. Nie wykorzystywano pirotechniki, natomiast nader chętnie ekipa techniczna wtłaczała na estradę kłęby pary z suchego lodu^[4].

Podobnie, jak miało to miejsce przed rokiem, podczas prezentowania kompozycji „Iron Maiden” na scenę wkraczali techniczni przebrani za maskotkę grupy, dzierżąc w dłoniach miotacze suchego lodu zwieńczone reflektorami. Muzykom na tym etapie kariery zależało, na zachowaniu surowego wizerunku koncertowego, pozbawionego zbytnich upiększeń i para-teatralnych rekwizytów. Zrezygnowano z jakiejkolwiek scenografii, jeśli nie liczyć symetrycznie rozstawionych zestawów kolumn i wzmacniaczy czy podium pod perkusję. Liczył się wyłącznie surowy heavy rock. Koncerty, w których uczestniczył już Bruce Dickinson pod względem wizerunkowym nie odbiegały od tego standardu, natomiast w ramach rozgrzewki zespół kilkakrotnie wykonał parę kompozycji przygotowanych na trzeci album studyjny^[4].

Daty trasy

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
17 lutego 1981	Ipswich	Anglia	Gaumont Hall
18 lutego 1981	Norwich		University of East Anglia
19 lutego 1981	Oksford		New Theatre
20 lutego 1981	Lancaster		Lancaster University
21 lutego 1981	Derby		Assembly Rooms
22 lutego 1981	Manchester		O2 Apollo Manchester
23 lutego 1981	Hanley		Victoria Hall
24 lutego 1981	Dunstable		Queensway Hall
26 lutego 1981	Guildford		Guildford Civic Hall
27 lutego 1981	Bristol		Colston Hall
28 lutego 1981	Taunton		Odeon
1 marca 1981	Bournemouth		Winter Gardens
2 marca 1981	Southampton		Gaumont Theatre
4 marca 1981	Bradford		St George’s Hall
5 marca 1981	Liverpool		Liverpool Empire
6 marca 1981	Middlesbrough		Town Hall
7 marca 1981	Newcastle upon Tyne		Newcastle City Hall
8 marca 1981	Glasgow	Szkocja	Apollo Glasgow
9 marca 1981	Edynburg	Szkocja	Odeon
10 marca 1981	Sheffield	Anglia	Sheffield City Hall
12 marca 1981	Birmingham		Birmingham Odeon
13 marca 1981	Cambridge		Corn Exchange
14 marca 1981	Bracknell		Leisure Centre
15 marca 1981	Londyn		Hammersmith Odeon
18 marca 1981	Lille	Francja	Palais St. Sauveur
19 marca 1981	Hawr		Arena des Soprts
20 marca 1981	Reims		Maison des Sports
21 marca 1981	Paryż		Bataclan
22 marca 1981	Paryż		Bataclan
23 marca 1981	Lyon		Palais d’Hiver
24 marca 1981	Miramas		Salle des Fêtes
25 marca 1981	Tulon		Patinoire Vert Côteau
26 marca 1981	Nicea		Théâtre de verdure de Nice
27 marca 1981	Montpellier		Palais des Sports
28 marca 1981	Nicea		Palasport Olimpicco Arena
30 marca 1981	Mediolan	Włochy	Rolling Stone
31 marca 1981	Reggio nell’Emilia		Palasport
1 kwietnia 1981	Brescia		Palasport
2 kwietnia 1981	Gorycja		Palasport
2 kwietnia 1981	Gorycja		Palasport
3 kwietnia 1981	Turyn		PalaRuffini
5 kwietnia 1981	Zurych	Szwajcaria	Volkshaus
6 kwietnia 1981	Monachium	Niemcy	Circus Krone
7 kwietnia 1981	Frankfurt		Die Halle
8 kwietnia 1981	Kolonia		Colliseum
9 kwietnia 1981	Kassel		Arena
10 kwietnia 1981	Berlin		Neue Welt
12 kwietnia 1981	Würzburg		KD Halle
13 kwietnia 1981	Mannheim		Mannheim Halle
14 kwietnia 1981	Villingen		Centrum
15 kwietnia 1981	Karlsruhe		Halle
16 kwietnia 1981	Erlangen		Musik Center
17 kwietnia 1981	Strasburg	Francja	Arena
18 kwietnia 1981	Miluza		Palais des Sports
19 kwietnia 1981	Douvaine		Salle de la Bulle
21 kwietnia 1981	Tuluza		Colomiers Hall
22 kwietnia 1981	Bordeaux		Salle du Grand Parc
23 kwietnia 1981	Orlean		Rothonde
24 kwietnia 1981	Genk	Belgia	Limburghal
25 kwietnia 1981	Antwerpia	Belgia	Cine Roma Hall
26 kwietnia 1981	Lejda	Holandia	Groenoordhal
27 kwietnia 1981	Winschoten		De Klinker
28 kwietnia 1981	Nijmegen		Concertgebouw de Vereeniging
29 kwietnia 1981	Brema	Niemcy	Beat Club Show
30 kwietnia 1981^[a]	Offenbach		Offenbach Stadion
1 maja 1981	Hamburg		Sporthalle
2 maja 1981^[b]	Dortmund		Dortmunder Stadion
9 maja 1981	Oslo	Norwegia	Oslo Arena
Azja
21 maja 1981	Tokio	Japonia	Tokyo KNH
22 maja 1981	Osaka		Festival Hall
23 maja 1981	Nagoja		Aichi KNH
24 maja 1981	Tokyo		Nakano Sun Plaza Hall
24 maja 1981
25 maja 1981
26 maja 1981
Ameryka Północna
3 czerwca 1981	Las Vegas, Nevada	Stany Zjednoczone	Planet Hollywood Resort
4 czerwca 1981	Phoenix, Arizona		Arizona Coliseum
5 czerwca 1981	El Paso, Teksas		El Paso Coliseum
6 czerwca 1981	Odessa, Teksas		Ector County Coliseum
7 czerwca 1981	Lubbock, Teksas		Memorial Coliseum
8 czerwca 1981	McAllen, Teksas		Villa Real Center
9 czerwca 1981	Laredo, Teksas		Lerdo Center
10 czerwca 1981	San Antonio, Teksas		Convention Center Arena
11 czerwca 1981	Dallas, Teksas		Moody Coliseum
13 czerwca 1981	Houston, Teksas		Sam Houston Coliseum
14 czerwca 1981	Detroit, Michigan		Harpos Theatre
19 czerwca 1981	Toronto, Ontario	Kanada	Concert Hall
21 czerwca 1981	Montreal, Quebec	Kanada	Le Club
22 czerwca 1981^[c]	Milwaukee, Michigan	Stany Zjednoczone	Henry Maier Park
26 czerwca 1981	Lynwood, Illinois		Point East Center
27 czerwca 1981	Cleveland, Ohio		Agora Ballroom
28 czerwca 1981	Landover, Maryland		Capital Centre
1 lipca 1981	Asbury Park, New Jersey		Asbury Park Arena
2 lipca 1981	Salisbury, Maryland		Wicomico Youth Center
3 lipca 1981	Norfolk, Wirginia		Norfolk Scope
4 lipca 1981	Pittsburgh, Pensylwania		Stanley Auditorium
7 lipca 1981	Myrtle Beach, Karolina Południowa		Civic Center
9 lipca 1981	Atlanta, Georgia		Fox Theatre
10 lipca 1981	Johnson City, Tennessee		Freedom Hall
11 lipca 1981	Memphis, Tennessee		Mid-South Coliseum
12 lipca 1981	Trotwood, Ohio		Hara Arena
15 lipca 1981	Johnstown, Pensylwania		Cambria Arena
16 lipca 1981	Buffalo, Nowy Jork		Shea’s Performing Arts Center
17 lipca 1981	Rochester, Nowy Jork		Auditorium Amphitheatre
18 lipca 1981	Syracuse, Nowy Jork		Landmark Theatre
19 lipca 1981	Albany, Nowy Jork		Palace Theatre
21 lipca 1981	Nowy Jork		Palladium NYC
22 lipca 1981
23 lipca 1981
24 lipca 1981
25 lipca 1981	New Haven, Connecticut		New Haven Coliseum
26 lipca 1981	Allentown, Pensylwania		Great Allentown Fair
28 lipca 1981	Boston, Massachusetts		Boston Gardens
29 lipca 1981	Baltimore, Maryland		Royal Farms Arena
30 lipca 1981	Upper Darby, Pennsylvania		Tower Theater
1 sierpnia 1981	San Bernardino, Kalifornia		Swing Auditorium
4 sierpnia 1981	Long Beach, Kalifornia		Long Beach Arena
Europa
15 sierpnia 1981^[d]	Stuttgart	Niemcy	Cannstatter Wasen
16 sierpnia 1981^[d]	Norymberga	Niemcy	Zeppelinfeld Stadion
22 sierpnia 1981^[e]	Baarlo	Holandia	Sport Park
23 sierpnia 1981^[d]	Darmstadt	Niemcy	Stadion am Böllenfalltor
26 sierpnia 1981	Fréjus	Francja	Des Stadione Civile
27 sierpnia 1981	Cap d'Agde		Arènes des Sports
29 sierpnia 1981	Bajonna		Bayonne Stadio
31 sierpnia 1981^[f]	Annecy		Parc des Sports
1 września 1981^[f]	Orange		Théâtre antique d’Orange
6 września 1981^[g]	Belgrad	Jugosławia	Hippodrome
8 września 1981	Sztokholm	Szwecja	Draken Göta Lejon
9 września 1981	Lund	Szwecja	Olympen
10 września 1981	Kopenhaga	Dania	Odd Fellows Mansion
26 października 1981	Bolonia	Włochy	Land Rover Arena
27 października 1981	Rzym		Teatro Tenda
28 października 1981	Florencja		Arena
29 października 1981	Padwa		Palasport
30 października 1981	Mediolan		Palalido Arena
15 listopada 1981	Londyn	Anglia	Rainbow Theatre
16 listopada 1981			Rainbow Theatre
23 grudnia 1981			The Ruskin Arms (Secret Show)

Uwagi

↑ Headliner „Heavy Metal Festival”
↑ Festiwal „Dortmund Rock 1981”
↑ Festiwal „Milwaukee Rock Fest”
↑ ^a ^b ^c Festiwal „Summernight 1981”
↑ Festiwal „Rock The Holland”
↑ ^a ^b Headliner „France Rock 1981”
↑ Headliner „Belgrade Rock Festival”

Zespół po raz pierwszy wystąpił w Ameryce Północnej, Japonii oraz Jugosławii – był to pierwszy koncert grupy w tzw. Bloku Wschodnim^[7].
Pierwsze występy festiwalowe, podczas których grupa była headlinerem, lub co-headlinerem^[7].
Samodzielne koncerty Iron Maiden odbywały się w obiektach o pojemności od tysiąca do 10 tys. widzów^[7].
W ramach trasy muzycy występowali w małych i wielkich salach, na stadionach i wielkich festiwalach^[7].
10 września 1981 roku w Kopenhadze odbył się ostatni koncert z Paulem Di’Anno^[7].
23 października 1981 roku w Bolonii grupa dała pierwszy w historii koncert z Bruce’em Dickinsonem^[7].
43 koncerty w Ameryce Północnej zgromadziły łącznie 500 tys. fanów^[7].
8 koncertów w stanie Teksas zgromadziło łącznie 110 tys. fanów^[7].
Na festiwalu w Milwaukee stawiło się ponad 45 tys. fanów^[7].
7 koncertów w Japonii przyciągnęło 25 tys. fanów. Dwa ostatnie koncerty odwołano z uwagi na niedyspozycję wokalisty^[7].
11 koncertów we Włoszech przyciągnęło ponad 60 tys. fanów^[7].
22 koncerty we Francji zobaczyło poło 160 tys. fanów – był to absolutny rekord w historii grupy oraz dla wykonawcy heavymetalowego^[7].
17 koncertów w Niemczech zobaczyło 340 tys. fanów. Rekord w historii grupy^[7].
Podczas „Summernight Festival ’81” na Zeppelinfeld zgromadziło się ponad 100 tys. widzów^[7].
Formacja dotarła także do Jugosławii, by wystąpić na festiwalu w Belgradzie przed 50 tys. widownią. Był to nie tylko pierwszy występ grupy za Żelazną Kurtyną, lecz również pierwszy koncert przedstawicieli nowej generacji heavy metalu w tzw. Bloku Wschodnim^[6]
Koncerty zabukowane na 10 – 16 oraz 30 kwietnia w Niemczech, 27 kwietnia w Holandii, 1 maja w Niemczech, 9 maja w Norwegii oraz 25 i 26 maja w Tokio zostały odwołane ze względu na niedyspozycję wokalisty, który wybrał styl życia „gwiazdy rocka”, będąc – jak twierdził Di’Anno „zaskoczony sytuacją, która stała się udziałem muzyka potężnego zespołu heavymetalowego”^[7].
W Nagoi zarejestrowano materiał na koncertowy mini album Maiden Japan^[7].
W Kanadzie grupa dała pierwsze samodzielne koncerty. Telewizja w Toronto przygotowała specjalny dokument o zespole^[7].
Odwołanie ośmiu koncertów w Niemczech wywołało „zamieszki uliczne” rozczarowanych fanów^[7].
Koncerty w Wielkiej Brytanii odbywały się w kilkutysięcznych salach, w tym po raz pierwszy muzycy zagrali jako gwiazda wieczoru w londyńskiej prestiżowej sali Hammersmith Odeon przed 5 tys. widzów^[7].
Ostatni koncert trasy grupa zagrała jako „Genghis Khan & Charlottes The Harlots”. Dochód z koncertu został w całości przeznaczony na cele charytatywne^[7].

Przypisy

↑ Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 250. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
↑ Garry Bushell: Running Free, The Official Story of Iron Maiden II. Zomba Books, 1985, s. 91. ISBN 0-946391-84-X. (ang.).
↑ ^a ^b Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 189. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 193. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
↑ Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 219. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
↑ ^a ^b Killer World Tour, [w:] StjepanS. Juras StjepanS., Killers, Zadar, Croatia: Maiden Croatia Stjepan Juras, 2021, s. 179 - 184, ISBN 978-953-48280-3-8 (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 194. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Supporty 1981. maidenfrance.fr. [dostęp 2011-05-13]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Setlista 1981. maidenfrance.fr. [dostęp 2011-05-13]. (fr.).

Linki zewnętrzne

Official website
Killer World Tour Dates. ironmaiden.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-04)].

[uwaga_do_koncertów_1-10] Headliner „Heavy Metal Festival”

[uwaga_do_koncertów_2-11] Festiwal „Dortmund Rock 1981”

[uwaga_do_koncertów_3-12] Festiwal „Milwaukee Rock Fest”

[uwaga_do_koncertów_4-13] Festiwal „Summernight 1981”

[uwaga_do_koncertów_5-14] Festiwal „Rock The Holland”

[uwaga_do_koncertów_6-15] Headliner „France Rock 1981”

[uwaga_do_koncertów_7-16] Headliner „Belgrade Rock Festival”

[Wall_250-1] Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 250. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).

[2] Garry Bushell: Running Free, The Official Story of Iron Maiden II. Zomba Books, 1985, s. 91. ISBN 0-946391-84-X. (ang.).

[Wall_189-3] Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 189. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).

[Wall_193-4] Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 193. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).

[Wall_219-5] Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 219. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).

[autonazwa1-6] Killer World Tour, [w:] StjepanS. Juras StjepanS., Killers, Zadar, Croatia: Maiden Croatia Stjepan Juras, 2021, s. 179 - 184, ISBN 978-953-48280-3-8 (ang.).

[Wall_194-7] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 194. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).

[Supporty_1981-8] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Supporty 1981. maidenfrance.fr. [dostęp 2011-05-13]. (fr.).

[Setlista_1981-9] Setlista 1981. maidenfrance.fr. [dostęp 2011-05-13]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[a]

[b]

[c]

[d]

[e]

[f]

[g]

Albumy studyjne	Iron Maiden Killers The Number of the Beast Piece of Mind Powerslave Somewhere in Time Seventh Son of a Seventh Son No Prayer for the Dying Fear of the Dark The X Factor Virtual XI Brave New World Dance of Death A Matter of Life and Death The Final Frontier The Book of Souls Senjutsu
Albumy koncertowe	Live After Death A Real Live One A Real Dead One Live at Donington Rock in Rio BBC Archives Beast Over Hammersmith Death on the Road Flight 666: The Original Soundtrack En Vivo! Maiden England ’88 The Book of Souls: Live Chapter Nights of the Dead, Legacy of the Beast: Live in Mexico City
Kompilacje	Best of the Beast Ed Hunter Best of the ‘B’ Sides Edward the Great The Essential Iron Maiden Somewhere Back in Time: The Best of: 1980–1989 From Fear to Eternity: The Best of 1990–2010
Minialbumy	The Soundhouse Tapes Live!! +one Maiden Japan No More Lies
Box sety	The First Ten Years Eddie’s Head Eddie’s Archive
Single	„Running Free” „Sanctuary” „Women in Uniform” „Twilight Zone” „Purgatory” „Run to the Hills” „The Number of the Beast” „Flight of Icarus” „The Trooper” „2 Minutes to Midnight” „Aces High” „Running Free” (live) „Run to the Hills” (live) „Wasted Years” „Stranger in a Strange Land” „Can I Play with Madness” „The Evil That Men Do” „The Clairvoyant” „Infinite Dreams” (live) „Holy Smoke” „Bring Your Daughter… to the Slaughter” „Be Quick or Be Dead” „From Here to Eternity” „Wasting Love” „Fear of the Dark” „Hallowed Be Thy Name” (live) „Man on the Edge” „Lord of the Flies” „Virus” „The Angel and the Gambler” „Futureal” „The Wicker Man” „Out of the Silent Planet” „Run to the Hills” (live) „Wildest Dreams” „Rainmaker” „The Number of the Beast” (live) „The Trooper 2005” (live) „The Reincarnation of Benjamin Breeg” „Different World” „El Dorado” „Bloodbrothers” (live) „Speed of Light” „Empire of the Clouds” „Speed of Light” (live) „Wasted Years” (live) „Aces High” (live) „Sign of the Cross” (live) „The Writing on the Wall”
Trasy koncertowe	Early Days Tour Iron Maiden Tour Killer World Tour The Beast on the Road World Piece Tour World Slavery Tour Somewhere on Tour 7th Tour of a 7th Tour No Prayer on the Road Fear of the Dark Tour Real Live Tour The X Factour Virtual XI World Tour The Ed Hunter Tour Brave New World Tour Give Me Ed... ’Til I’m Dead Tour Dance of Death World Tour Eddie Rips Up the World Tour A Matter of Life and Death Tour Somewhere Back in Time World Tour The Final Frontier World Tour Maiden England World Tour The Book of Souls World Tour Legacy of the Beast World Tour The Future Past Tour
Wideografia	Iron Maiden Video Pieces Behind the Iron Curtain Live After Death 12 Wasted Years Maiden England The First Ten Years: The Videos From There to Eternity Donington Live 1992 Raising Hell The Number of the Beast Rock in Rio Visions of the Beast HOIM Part 1: The Early Days Death on the Road HOIM Part 1: Live After Death Iron Maiden: Flight 666 En Vivo! HOIM Part 3: Maiden England ’88 The Book of Souls: Live Chapter
Gry komputerowe	Melt Ed Hunter Legacy of the Beast
Powiązane	Członkowie Dyskografia Eddie Rankingi, nagrody i wyróżnienia przyznane Iron Maiden Samson Urchin Psycho Motel Fish The Iron Maidens Rod Smallwood Andy Taylor Michael Kenney Kevin Shirley Martin Birch Ross Halfin Derek Riggs Melvyn Grant Mark Wilkinson Sanctuary Records Metal for Muthas

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne