Kim Dzong Un

Kim Dzong Un

김정은

(c) Kremlin.ru, CC BY 4.0 Kim Dzong Un (kwiecień 2019)
Data i miejsce urodzenia	8 stycznia 1984[1] Pjongjang
Najwyższy Przywódca Korei Północnej[2]
Okres	od 17 grudnia 2011
Przynależność polityczna	Partia Pracy Korei
Poprzednik	Kim Dzong Il
Przewodniczący Partii Pracy Korei
Okres	od 9 maja 2016 do 10 stycznia 2021
Przynależność polityczna	Partia Pracy Korei
Poprzednik	Kim Ir Sen[3]
Pierwszy Przewodniczący Komisji Obrony Narodowej
Okres	od 13 kwietnia 2012 do 29 czerwca 2016
Przynależność polityczna	Partia Pracy Korei
Poprzednik	Kim Dzong Il[4]
Naczelny Dowódca Koreańskiej Armii Ludowej
Okres	od 31 grudnia 2011[a]
Przynależność polityczna	Partia Pracy Korei
Poprzednik	Kim Dzong Il
Przewodniczący Centralnej Komisji Wojskowej Partii Pracy Korei
Okres	od 11 kwietnia 2012
Przynależność polityczna	Partia Pracy Korei
Poprzednik	Kim Dzong Il
Pierwszy Sekretarz Partii Pracy Korei
Okres	od 11 kwietnia 2012 do 9 maja 2016
Poprzednik	Kim Dzong Il[5]
Sekretarz Generalny Partii Pracy Korei
Okres	od 10 stycznia 2021
Przynależność polityczna	Partia Pracy Korei
Poprzednik	Kim Dzong Il
Przewodniczący Komisji Spraw Państwowych Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej
Okres	od 29 czerwca 2016
Przynależność polityczna	Partia Pracy Korei

Kim Dzong Un

Marszałek Republiki Konghwaguk wonsu
Data i miejsce urodzenia	8 stycznia 1982 Pjongjang
Przebieg służby
Lata służby	od 2010
Siły zbrojne	Koreańska Armia Ludowa

Kim Dzong Un (IPA: kimdʑʌŋɯn, kor. 김정은; ur. 8 stycznia 1984^[1] w Pjongjangu) – północnokoreański polityk, marszałek, trzeci syn Kim Dzong Ila – przywódcy KRLD w latach 1994–2011 i wnuk Kim Ir Sena – uznawanego dalej za prezydenta KRLD. Od 17 grudnia 2011 faktyczny przywódca Korei Północnej, piastujący stanowiska: Naczelnego Dowódcy Koreańskiej Armii Ludowej (od 2011), Pierwszego Przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej (2012–2016), Przewodniczącego Komisji Spraw Państwowych Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej (od 2016)^[7], Pierwszego Sekretarza Partii Pracy Korei (2012–2016), Przewodniczącego Partii Pracy Korei (2016–2021)^[8], a następnie Sekretarza Generalnego Partii Pracy Korei (od 2021)^[9].

Życiorys

Kim Dzong Un urodził się w Pjongjangu. Jego matką była Ko Yŏng Hŭi, zmarła w 2004 partnerka Kim Dzong Ila. Matka nazywała go „Królem Porannej Gwiazdy”. Kim Dzong Un kształcił się w elitarnej szkole w Korei Północnej przeznaczonej dla dzieci dygnitarzy Partii Pracy Korei (PPK). Kolejnym etapem był wyjazd do Szwajcarii. Młody Kim najpierw miał uczęszczać do międzynarodowej szkoły w Gümligen pod Bernem, a następnie do publicznej szwajcarskiej szkoły mieszczącej się w Liebefeld^[10]. Naukę rozpoczął w wieku 11 lat pod pseudonimem^[11], oficjalnie jako syn kierowcy z ambasady Korei Północnej w Szwajcarii. Koledzy ze szkoły wspominali, że lubił jeździć na nartach i interesował się koszykówką (pasja zapewne była zaszczepiona przez ojca, który także był fanem koszykówki). Młody Kim miał nauczyć się mówić po angielsku i francusku. Po powrocie ze Szwajcarii Kim Dzong Un nie pojawiał się publicznie. Według informacji uzyskanych od szefa kuchni Kim Dzong Ila, Kim Dzong Un był faworyzowany przez ojca, który widział w nim najwięcej swoich cech^[12].

Desygnowany następca

15 stycznia 2009 południowokoreańska agencja informacyjna poinformowała, że około 8 stycznia 2009 Kim Dzong Il wystosował dyrektywę w sprawie włączenia Kim Dzong Una do kierownictwa PPK i mianował go swoim następcą^[13][14].

26 kwietnia 2009 agencja Yonhap poinformowała, że Kim Dzong Un otrzymał niższe stanowisko w Komisji Obrony Narodowej Korei Północnej^[15]. Najwyższym stanowiskiem w państwie było stanowisko przewodniczącego tej komisji, na które parlament koreański (również w kwietniu 2009) wybrał ojca Kim Dzong Una – Kim Dzong Ila.

28 września 2010, dzień przed zjazdem Partii Pracy Korei, Kim Dzong Il nadał swojemu synowi oraz swojej siostrze Kim Kyŏng Hŭi stopnie generalskie, natomiast podczas zjazdu PPK mianował Kim Dzong Una na dwa wysokie stanowiska partyjne: wiceprzewodniczącego Centralnej Komisji Wojskowej PPK oraz członka Komitetu Centralnego PPK^[16].

Przywódca Korei Północnej

Po śmierci Kim Dzong Ila został 19 grudnia 2011 ogłoszony przez propagandę Korei Północnej „Wielkim Następcą” zmarłego przywódcy, następnie także „Wybitnym Przywódcą Partii, Armii i Narodu”^[17], co stanowiło zapowiedź objęcia przez niego najwyższych stanowisk w państwie^[18][19]. Kim Dzong Un stanął również na czele liczącego 232 osoby komitetu pogrzebowego^[18][20], natomiast 20 grudnia 2011 oddał hołd ciału ojca.

26 grudnia 2011 kierownictwo Partii Pracy Korei nadało Kim Dzong Unowi tytuł „Niezłomnego Przywódcy Partii, Państwa i Armii”^[21].

28 grudnia 2011 Kim Dzong Un wziął udział w pogrzebie Kim Dzong Ila w Pjongjangu, idąc obok auta z trumną zmarłego ojca. 29 grudnia 2011 podczas uroczystości kończących żałobę narodową został publicznie i oficjalnie przedstawiony jako „Najwyższy Przywódca Partii, Armii i Narodu”^{[22][23][24][25]}. Następnego dnia władze państwowe poinformowały, że „nie zmienią swojej polityki” pod kierownictwem nowego przywódcy^[26]. 31 grudnia 2011 poinformowano, że Kim Dzong Un przejął najwyższe dowództwo Koreańskiej Armii Ludowej „z rozkazu przywódcy Kim Dzong Ila” dnia 8 października 2011^[27].

W 2012 Kim Dzong Un oficjalnie objął najwyższe stanowiska partyjne i państwowe. 11 kwietnia 2012 został wybrany Pierwszym Sekretarzem Partii Pracy Korei^[28], a 13 kwietnia 2012 – Pierwszym Przewodniczącym Komisji Obrony Narodowej (najwyższe stanowisko w państwie, zlikwidowane w czerwcu 2016)^[29]. Podczas uroczystości upamiętniającej setną rocznicę urodzin Kim Ir Sena, która odbyła się w Pjongjangu 15 kwietnia 2012, po raz pierwszy wygłosił publiczne przemówienie, w którym zapowiedział kontynuację dotychczasowej polityki. 18 lipca 2012 Kim Dzong Un został marszałkiem sił zbrojnych, finalizując przejęcie kontroli nad państwem i siłami zbrojnymi^[30]. 9 maja 2016 został wybrany Przewodniczącym Partii Pracy Korei^[8]. 29 czerwca 2016 roku został Przewodniczącym Komisji Spraw Państwowych Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, która jest organem państwowym powołanym w miejsce dawnej Komisji Obrony Narodowej KRLD^[7]. 10 stycznia 2021 roku Kim Dzong Un podczas VIII Kongresu Partii Pracy Korei zakończył sprawowanie funkcji Przewodniczącego Partii Pracy Korei i zarazem objął urząd Sekretarza Generalnego Partii Pracy Korei^[31]. W lutym 2021 roku północnokoreańskie i anglojęzyczne media zaczęły go określać mianem „prezydenta spraw państwowych” KRLD^[32][33].

Po śmierci Kim Dzong Ila komentatorzy przewidywali, że Kim Dzong Un nie będzie w stanie sprawować samodzielnych rządów, a nawet że mogło dojść do konfliktu o władzę między przedstawicielami sił zbrojnych i rodzinnym klanem Kimów^[34][35]. Dlatego Kim Dzong Una w sprawowaniu władzy wspierał początkowo jego wuj Jang Sŏng T’aek, mąż siostry Kim Dzong Ila, jako bardziej doświadczony polityk^[36]. Odsunięcie wicemarszałka Ri Yŏng Ho ze stanowiska szefa Sztabu Generalnego (zastąpił go Hyŏn Yŏng Ch'ŏl) wzbudziło spekulacje, że Kim Dzong Un zamierzał zająć się poważnymi reformami w gospodarce, odbierając wojsku kontrolę nad nią^[37]. Ostatecznie ofiarą czystek padł sam Jang Sŏng T’aek, który w grudniu 2013 został odsunięty od wszystkich stanowisk, aresztowany, a w końcu skazany na śmierć i stracony^[38]. Oznaczało to ostateczne złamanie potencjalnej opozycji i utrwalenie pełni władzy w rękach Kim Dzong Una. Trwają również działania nad rozszerzeniem kultu jednostki Kim Dzong Una, jako trzeciej osoby „identycznej z przywódcami Kim Ir Senem i Kim Dzong Ilem”.

12 czerwca 2018 w Singapurze odbyło się pierwsze spotkanie przywódców Stanów Zjednoczonych i Korei Północnej Donalda Trumpa i Kim Dzong Una zakończone podpisaniem wstępnego porozumienia^[39].

Życie prywatne

Kim Dzong Un był jednym z dwóch synów Kim Dzong Ila i jego partnerki Ko Yŏng Hŭi i jednym z czworga dzieci przywódcy. 25 lipca 2012 północnokoreańskie media poinformowały, że jest żonaty z Ri Sol Ju, z którą pokazywał się publicznie od 6 lipca 2012. Według południowokoreańskich analityków Ri jest rok lub dwa lata młodsza od męża i ukończyła studia na Uniwersytecie im. Kim Ir Sena. Małżeństwo zostało zawarte prawdopodobnie w 2009, zaś rok później parze urodziło się dziecko^[40].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Waldemar J. Dziak: Kim Dzong Un. Kronika życia i walki. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, 2013.

Linki zewnętrzne

• North Korea’s secretive 'first family', BBC News, 15 lutego 2007.
• Kim Jong-woong – Leadership Succession, GlobalSecurity.org.
• Rozmowa ze szkolnym kolegą Kim Dzong Una ze Szwajcarii
• Wspólny artykuł noworoczny trzech redakcji (gazet „Rodong Sinmun”, „Chosonunmyngun” i „Jonnyongchonwi”)
• Korea Północna – umarł Kim, niech żyje Kim?. fae.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-18)].

Szefowie państw i rządów Azji

Szefowie państw	Prezydent lub władca pełni równocześnie funkcję szefa rządu Brunei Cypr Filipiny Indonezja Malediwy Oman Turcja Turkmenistan Prezydent lub władca, który nie pełni równocześnie funkcji szefa rządu Arabia Saudyjska Armenia Afganistan Azerbejdżan Bahrajn Bangladesz Bhutan Chiny Gruzja Indie Irak Iran Izrael Japonia Jemen Jordania Kambodża Katar Kazachstan Kirgistan Korea Południowa Korea Północna (1, 2) Kuwejt Laos Liban Malezja Mjanma Mongolia Nepal Pakistan Rosja Singapur Sri Lanka Syria Tadżykistan Tajlandia Timor Wschodni Uzbekistan Wietnam Zjednoczone Emiraty Arabskie
Szefowie państw nieuznawanych	Abchazja Cypr Północny Górski Karabach Osetia Południowa Palestyna Tajwan[A]
Szefowie rządów	Arabia Saudyjska Armenia Afganistan Azerbejdżan Bahrajn Bangladesz Bhutan Chiny Gruzja Indie Irak Iran Izrael Japonia Jemen Jordania Kambodża Katar Kazachstan Kirgistan Korea Południowa Korea Północna Kuwejt Laos Liban Malezja Mjanma Mongolia Nepal Pakistan Rosja Singapur Sri Lanka Syria Tadżykistan Tajlandia Timor Wschodni Uzbekistan Wietnam Zjednoczone Emiraty Arabskie
Szefowie rządów państw nieuznawanych	Abchazja Cypr Północny Górski Karabach Osetia Południowa Palestyna Tajwan[A]

(c) Aotearoa z polskiej Wikipedii, CC-BY-SA-3.0

1. ↑ ^{a b} Republika Chińska (Tajwan) jest uznawana przez 13 państw członkowskich ONZ oraz Stolicę Apostolską.