Kimiko Date

Kimiko Date

Państwo	Japonia
Data i miejsce urodzenia	28 września 1970 Kioto
Wzrost	163 cm
Masa ciała	53 kg
Gra	praworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny	1989
Zakończenie kariery	12 września 2017
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	8 WTA, 14 ITF
Najwyżej w rankingu	4 (13 listopada 1995)
Australian Open	SF (1994)
Roland Garros	SF (1995)
Wimbledon	SF (1996)
US Open	QF (1993, 1994)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	6 WTA, 7 ITF
Najwyżej w rankingu	28 (19 stycznia 2015)
Australian Open	QF (1992)
Roland Garros	2R (1993, 2011, 2013–2015)
Wimbledon	2R (1991, 2014, 2015)
US Open	SF (2014)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Japonia Igrzyska azjatyckie złoto Pekin 1990 gra drużynowa złoto Hiroszima 1994 gra pojedyncza brąz Kanton 2010 gra pojedyncza brąz Kanton 2010 gra drużynowa

Kimiko Date, w latach 2001–2016 występowała pod nazwiskiem Date-Krumm (jap. クルム伊達公子 Kurumu Date Kimiko; ur. 28 września 1970 w Kioto) – japońska tenisistka, występująca na światowych kortach od 1989 do 2017 roku^[1], półfinalistka Australian Open 1994, French Open 1995 i Wimbledonu 1996 w grze pojedynczej, półfinalistka Mistrzostw WTA 1994 w grze pojedynczej, klasyfikowana w rankingu WTA na 4. miejscu w grze pojedynczej (1995) i na 28. miejscu w grze podwójnej (2015), mistrzyni igrzysk azjatyckich 1994 w grze pojedynczej, reprezentantka Japonii w Pucharze Federacji, Pucharze Hopmana i na letnich igrzyskach olimpijskich. Tenisistka praworęczna z oburęcznym backhandem, naturalnie leworęczna. Jest najstarszą osobą w erze open, która dotarła do trzeciej rundy Wimbledonu. Dokonała tego w 2013 roku, w wieku 42 lat^[2].

Życie prywatne

1 grudnia 2001 poślubiła w Tokio niemieckiego kierowcą rajdowego, Michaela Krumma i odtąd używała oficjalnie podwójnego nazwiska Date-Krumm. Poza japońskim, posiada obywatelstwo niemieckie i szwedzkie.

27 września 2016 para ogłosiła swój rozwód, za porozumieniem stron^[3]. Tenisistka powróciła do nazwiska panieńskiego w 2017 roku.

Kariera tenisowa

Kimiko Date rozpoczęła treningi tenisowe w wieku siedmiu lat. Naturalnie leworęczna, została nauczona gry prawą ręką. W grudniu 1987 zadebiutowała w juniorskich rozgrywkach Międzynarodowej Federacji Tenisowej, dochodząc do półfinału deblowego Orange Bowl na Florydzie. W czerwcu 1988 doszła do trzeciej rundy Wimbledonu, pokonana przez Orawan Thampensri.

Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w marcu 1989.

Gra pojedyncza

W listopadzie 1988 roku wygrała pierwszy kobiecy turniej ITF w Kioto, ogrywając w finale najwyżej rozstawioną rodaczkę Mayę Kidowaki. Tą samą zawodniczkę pokonała tydzień później w finale w Matsuyama. 21 listopada po raz pierwszy została sklasyfikowana w rankingu WTA. W zawodach WTA Tour zadebiutowała w kwietniu 1989 w Tokio. Przeszła tam eliminacje, a następnie doszła do trzeciej rundy, odprawiona przez Kumiko Okamoto. Swój pierwszy profesjonalny mecz wygrała z Mayą Kidowaki 6:1, 6:0. Wiosną wygrała trzy z rzędu imprezy ITF: w Sutton, Lee on Sol i Queens, a w efekcie zapewniła sobie miejsce w gronie dwustu najlepszych tenisistek globu. Tym sposobem dostała się do głównej drabinki swojego pierwszego turnieju wielkoszlemowego – French Open 1989. Przeszła eliminacje i w pierwszej rundzie pokonała Michelle Casati, by potem przegrać z Niemką Martiną Pawlik. Wkrótce wystąpiła w zmaganiach w Birmingham, kończąc je dopiero po ćwierćfinałowym meczu z Ziną Garrison (5 WTA). Ta sama zawodniczka wyeliminowała ją w pierwszej rundzie Wimbledonu dwa tygodnie później.

Rok 1990 rozpoczęła od awansu do ćwierćfinału w Brisbane, który przegrała z Racher McQuillan, ale wynik ten zapewnił jej wejście do czołowej setki rankingu WTA. W trzeciej rundzie Australian Open ograła rozstawioną z jedenastym numerem Pam Shriver, ale w następnym starciu uległa Helenie Sukovej. Do tamtej pory był to jej najlepszy rezultat wielkoszlemowy.

Przełomowym wydarzeniem w jej karierze okazał się turniej w Los Angeles latem 1991 roku. Wystartowała w nim jako zawodniczka numer 112 listy WTA i przeszła eliminacje. Już w pierwszej rundzie odprawiła rozstawioną z piątym numerem Leilę Meschi, a w kolejnej Yayuk Basuki (39 WTA). Następnie okazała się lepsza od Jo Durie i trzeciej tenisistki świata, Gabrieli Sabatini. W finale musiała uznać wyższość Moniki Seles. Tym sposobem awansowała na 32. miejsce w rankingu WTA, według notowań z 12 sierpnia.

Sabatini zrewanżowała się Date w styczniu 1992 w półfinale w Tokio. Japonka jedną rundę wcześniej odnotowała jednak przekonujące zwycięstwo nad Arantxą Sánchez Vicario (5 WTA). Tydzień później zameldowała się w półfinale w Osace, wyeliminowana przez Helenę Sukovą. Swój pierwszy tytuł WTA w karierze zdobyła w kwietniu, triumfując w Tokio. W dwóch ostatnich meczach pokonała najwyżej rozstawione zawodniczki w drabince tamtych zawodów – Amy Frazier (18 WTA) i Sabine Appelmans (22 WTA). Awansowała na siedemnaste miejsce listy światowej. We French Open doszła do czwartej rundy, zatrzymana przez Sanchez Vicario. Latem po raz pierwszy wzięła udział w letnich igrzyskach olimpijskich, w Barcelonie.

W lutym 1993 awansowała do finału w Osace, wygrywając z Magdaleną Maleewą i Laurą Arraya, a ulegając w meczu o puchar Janie Novotnej. Kolejny ważny rezultat przyniósł jej turniej w Miami, gdzie znalazła się w półfinale, eliminując po drodze Mary Joe Fernández. Drugi tytuł WTA wywalczyła w kwietniu przed własną publicznością w Tokio. W finale oddała cztery gemy Holenderce Stephanie Rottier. Jesienią dostała się do pierwszego wielkoszlemowego ćwierćfinału. Dokonała tego na nowojorskich kortach Flushing Meadows. W trzeciej rundzie ograła Anke Huber (10 WTA), w czwartej Janę Novotną, a w ćwierćfinale po zaciętym pojedynku okazała się słabsza od Manueli Maleewej. Na zakończenie sezonu przedostała się do finału w Tokio, dodając do swojej kolekcji zwycięstw wiktorię nad Lindsay Davenport i Julie Halard.

W styczniu 1994 wygrała trzeci turniej WTA, tym razem w Sydney. Pokonała tam najwyżej rozstawioną Conchitę Martínez w ćwierćfinale, potem Patty Fendick w półfinale i Mary Joe Fernandez w finale. Wynik ten zapewnił jej awans na 9. miejsce w rankingu WTA. Na wyżej notowaną rywalkę trafiła dopiero w ćwierćfinale Australian Open – była nią Martinez, Date triumfowała po trzech setach walki. W półfinale nie znalazła jednak sposobu na dominującą w rozgrywkach Steffi Graf. Był to dla Japonki pierwszy półfinał wielkoszlemowy w karierze. Kolejny turniej WTA wygrała wiosną w Tokio po finale z Amy Frazier.

Latem awansowała do półfinału w Montrealu i ćwierćfinału US Open (obydwa przegrała z Sanchez Vicario). Zakwalifikowała się do Mistrzostw WTA i tam w jednej czwartej finału wyeliminowała Martinez po tie-breaku trzeciego seta, by potem ulec Sabatini. Została pierwszą Japonką w historii, która została sklasyfikowana w czołowej dziesiątce rankingu WTA (kilka lat później dokonała tego samego Ai Sugiyama).

Jako ósma zawodniczka świata doszła do półfinału w Sydney w styczniu 1995, gdzie skreczowała w pojedynku z Lindsay Davenport. W lutym wygrała zmagania w Tokio, eliminując kolejno Conchitę Martinez, Ivę Majoli i rewanżując się Amerykance Davenport. Wiosną awansowała do finału w Miami. Do jednej drugiej finału dostała się bez większych problemów, dopiero tam po trzech setach i dwóch tie-breakach odprawiła Sabatini. Puchar oddała jednak w ręce wiceliderki światowych klasyfikacji, Steffi Graf. W kwietniu znalazła się jeszcze w finale Japan Open. W maju przegrała finał w Strasburgu z Davenport, ale odgryzła się Amerykance w czwartej rundzie French Open. Lindsay zdołała wówczas ugrać zaledwie siedem gemów. Tymczasem Date w ćwierćfinałowym pojedynku nie dała szans Majoli, ale w walce o miejsce w finale nie dała rady numerowi jeden listy WTA, Sanchez Vicario. Na kortach trawiastych osiągnęła ćwierćfinały w Eastbourne i Wimbledonie. W Mistrzostwach WTA pokonała Novotną, ale została wyeliminowana przez Huber. 13 listopada awansowała na najwyższe w karierze, 4. miejsce w rankingu singlistek. Wówczas została najwyżej notowaną Azjatką w tej klasyfikacji w historii; jej rekord wyrównała dopiero w 2011 roku Chinka Li Na.

W styczniu 1996 doszła do półfinału w Sydney, pokonana 2:6, 6:4, 5:7 przez Davenport. W marcu po raz pierwszy w karierze zawędrowała do półfinału w Indian Wells, a dwa tygodnie później zagrała także w ćwierćfinale w Miami. W kwietniu wygrała zmagania w Tokio, pokonując w jednej drugiej finału swoją rodaczkę Sugiyamę. W kwietniowych rozgrywkach o Puchar Federacji po raz pierwszy w życiu wygrała ze Steffi Graf, wynikiem 7:6(7), 3:6, 12:10. Osiągnęła czwartą rundę French Open, a potem półfinał Wimbledonu – najlepszy jej rezultat na kortach All England Tennis Club i trzeci wielkoszlemowy półfinał w karierze. Okazała się słabsza właśnie od Graf, po trzech setach gry. W lipcu doszła do ćwierćfinału letnich igrzysk olimpijskich w Atlancie. W sierpniu została mistrzynią zawodów w San Diego po finale z Vicario. We wcześniejszych fazach ograła Sabatini i Martinez. Po porażce w półfinale w Tokio z Monicą Seles ogłosiła, że planuje zakończenie kariery sportowej. Wystąpiła w Mistrzostwach WTA, gdzie najpierw wygrała z Seles, która poddała pojedynek, a potem uległa 1:6, 2:6 Martinie Hingis i faktycznie przeszła na sportową emeryturę. 23 grudnia jej nazwisko zostało zdjęte z tenisowych klasyfikacji (zajmowała wówczas ósme miejsce), a w czołowej dziesiątce rankingu WTA spędziła 149 tygodni.

6 kwietnia 2008, prawie dwanaście lat po ogłoszeniu swojej decyzji, poinformowała, że planuje wznowienie tenisowej kariery. Miała wówczas trzydzieści siedem lat. Date, która w czasie przerwy w występach wyszła za mąż za niemieckiego kierowcę rajdowego Michaela Krumma, wystartowała w eliminacjach zawodów ITF w Gifu. Kwalifikacje przeszła i trafiła do drabinki głównej, gdzie w pierwszej rundzie pokonała rozstawioną z numerem piątym rodaczkę Rikę Fujiwarę 2:6, 6:4, 6:4. W ćwierćfinale zwyciężyła turniejową jedynkę, Aiko Nakamurę. Zawodniczka sprawiła sensację, pokonując następnie Melanie South i Tamarine Tanasugarn i zdobywając swój pierwszy zawodowy tytuł po kilkunastoletniej przerwie.

Po wygraniu kilku kolejnych zmagań ITF spróbowała swoich sił w kwalifikacjach do turnieju WTA w Tokio, jako zawodniczka numer 251 w rankingu. Ograła Casey Dellacqua (48 WTA), ale przegrała z Aleksandrą Wozniak (41 WTA). Tydzień później organizatorzy zawodów w stolicy Japonii przyznali jej dziką kartę, ale w pierwszym oficjalnym meczu po powrocie Japonka zdobyła tylko cztery gemy w konfrontacji z Szachar Pe’er.

W styczniu 2009 przeszła eliminacje do wielkoszlemowego Australian Open, w turnieju głównym przegrała z Kaią Kanepi 4:6, 6:4, 6:8. Po kilku miesiącach słabszych startów wzięła udział w zmaganiach w Seulu. Od drugiej rundy grała wyłącznie z wyżej notowanymi od niej tenisistkami, Alisą Klejbanową, Danielą Hantuchovą, Mariją Kirilenko i Anabel Mediną Garrigues. Pokonała je wszystkie i sięgnęła po swoje ósme trofeum. W wieku 38 lat, 11 miesięcy i 30 dni została drugą najstarszą w historii zwyciężczynią turnieju WTA (rekord należy do Billie Jean King, w momencie wiktorii w Birmingham w 1983 liczyła sobie 39 lat, 7 miesięcy i 23 dni). Ponadto tenisistka ustanowiła rekord w najdłuższej przerwie pomiędzy zdobyciem dwóch tytułów WTA, wynoszącą 13 lat i 1 miesiąc (poprzednio była najlepsza w 1996 w San Diego). Została sklasyfikowana na 100. miejscu w rankingu singlowym. W kończącej sezon imprezie na Bali zaszła do półfinału, pokonana przez najwyżej rozstawioną Marion Bartoli.

W styczniu 2010 weszła do ćwierćfinału w Auckland, gdzie przegrała z Yaniną Wickmayer. W pierwszej rundzie French Open wygrała z dziewiątą na świecie Dinarą Safiną. Awansowała do ćwierćfinału w Seulu, a potem do kolejnego finału w Osace. W tym drugim turnieju wygrała z Samanthą Stosur (8 WTA), Szachar Pe’er (13 WTA), a okazała się słabsza od Tamarine Tanasugarn. Był to najstarszy znany finał w historii kobiecego tenisa, obie jego uczestniczki liczyły bowiem razem 73 lata. W Tokio wygrała z Mariją Szarapową, a na Bali z Danielą Hantuchovą i Li Na.

Po słabszych wynikach w pierwszej części 2011 roku awansowała do ćwierćfinału w ’s-Hertogenbosch, gdzie nie sprostała Rominie Oprandi. Na koniec sezonu wystąpiła w trzech z rzędu finałach turniejów ITF, ale wypadła z grona stu najlepszych zawodniczek globu. W listopadzie 2012 doszła do finału WTA w Pune, przegrywając tam z Eliną Switoliną. W międzyczasie regularnie wygrywała zmagania w rozgrywkach Międzynarodowej Federacji Tenisowej.

W styczniu 2013 awansowała do drugiej rundy turnieju w Sydney po przejściu eliminacji, ale przegrała tam z Agnieszką Radwańską (4 WTA). Tydzień później wygrała swój pierwszy mecz w Australian Open od 1996 roku, pokonując rozstawioną z dwunastym numerem Nadieżdę Pietrową 6:2, 6:0 i została najstarszą kobietą w dziejach, która w Melbourne wygrała mecz w drabince głównej. Rekord poprawiła dwa dni później, eliminując Szachar Pe’er 6:2, 7:5. W trzecim pojedynku musiała jednak uznać wyższość Bojany Jovanovski, której uległa wynikiem 2:6, 6:7(3). Na Wimbledonie osiągnęła trzecią rundę, w której uległa dopiero najwyżej rozstawionej Serenie Williams.

Finały turniejów WTA

Gra pojedyncza 16 (8-8)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	18 sierpnia 1991	Manhattan Beach	Twarda	Monica Seles	3:6, 1:6
Zwyciężczyni	1.	12 kwietnia 1992	Tokio	Twarda	Sabine Appelmans	7:5, 3:6, 6:3
Finalistka	2.	14 lutego 1993	Osaka	Dywanowa	Jana Novotná	3:6, 2:6
Zwyciężczyni	2.	11 kwietnia 1993	Tokio	Twarda	Stephanie Rottier	6:1, 6:3
Finalistka	3.	26 września 1993	Tokio	Twarda	Amanda Coetzer	3:6, 2:6
Zwyciężczyni	3.	16 stycznia 1994	Sydney	Twarda	Mary Joe Fernández	6:4, 6:2
Zwyciężczyni	4.	10 kwietnia 1994	Tokio	Twarda	Amy Frazier	7:5, 6:0
Zwyciężczyni	5.	5 lutego 1995	Tokio	Dywanowa	Lindsay Davenport	6:1, 6:2
Finalistka	4.	26 marca 1995	Key Biscayne	Twarda	Steffi Graf	1:6, 4:6
Finalistka	5.	16 kwietnia 1995	Tokio	Twarda	Amy Frazier	6:7(5), 5:7
Finalistka	6.	28 maja 1995	Strasburg	Ceglana	Lindsay Davenport	6:3, 1:6, 2:6
Zwyciężczyni	6.	21 kwietnia 1996	Tokio	Twarda	Amy Frazier	7:5, 6:4
Zwyciężczyni	7.	25 sierpnia 1996	San Diego	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	3:6, 6:3, 6:0
Zwyciężczyni	8.	27 września 2009	Seul	Twarda	Anabel Medina Garrigues	6:3, 6:3
Finalistka	7.	17 października 2010	Osaka	Twarda	Tamarine Tanasugarn	5:7, 7:6(4), 1:6
Finalistka	8.	11 listopada 2012	Pune	Twarda	Elina Switolina	2:6, 3:6

Gra podwójna 10 (6-4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Finalistka	1.	12 kwietnia 1992	Tokio	Twarda	Stephanie Rehe	Rika Hiraki Amy Frazier	7:5, 6:7, 0:6
Zwyciężczyni	1.	21 kwietnia 1996	Tokio	Twarda	Ai Sugiyama	Amy Frazier Kimberly Po	7:6, 6:7, 6:3
Finalistka	2.	20 września 2009	Kanton	Twarda	Sun Tiantian	Wolha Hawarcowa Tacciana Puczak	6:3, 2:6, 8–10
Zwyciężczyni	2.	16 października 2011	Osaka	Twarda	Zhang Shuai	Vania King Jarosława Szwiedowa	7:5, 3:6, 11–9
Finalistka	3.	26 lutego 2012	Monterrey	Twarda	Zhang Shuai	Sara Errani Roberta Vinci	2:6, 6:7(6)
Zwyciężczyni	3.	15 kwietnia 2012	Kopenhaga	Twarda	Rika Fujiwara	Sofia Arvidsson Kaia Kanepi	6:2, 4:6, 10–5
Finalistka	4.	14 października 2012	Osaka	Twarda	Heather Watson	Raquel Kops-Jones Abigail Spears	1:6, 4:6
Zwyciężczyni	4.	3 lutego 2013	Pattaya	Twarda	Casey Dellacqua	Akgul Amanmuradova Aleksandra Panowa	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	5.	7 kwietnia 2013	Monterrey	Twarda	Tímea Babos	Eva Birnerová Tamarine Tanasugarn	6:1, 6:4
Zwyciężczyni	6.	25 maja 2013	Strasburg	Ceglana	Chanelle Scheepers	Cara Black Marina Erakovic	6:3, 3:6, 14–12

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie WTA (ang.). Women’s Tennis Association. [dostęp 30 sierpnia 2013].
• Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 30 sierpnia 2013].
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King (ang.). Billie Jean King Cup. [dostęp 30 sierpnia 2013].