Kinnosuke Miura

Kinnosuke Miura
Ilustracja
Kinnosuke Miura w latach 40.
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1864
Tominari

Data i miejsce śmierci

11 października 1950
Tokio

Odznaczenia

Kinnosuke Miura (jap. 三浦謹之助 Miura Kinnosuke; ur. 21 marca 1864 na terenie dzisiejszego Date, zm. 11 października 1950 w Tokio) – japoński lekarz neurolog, profesor medycyny wewnętrznej na Cesarskim Uniwersytecie w Tokio, uważany za założyciela japońskiej neurologii.

Życiorys

Kinnosuke Miura urodził się w 1864 roku w małej wiosce Takanarita (obszar dzisiejszego Date), w ówczesnej prowincji Mutsu (obecnie prefektura Fukushima), w północnej Japonii[1]. Jego ojciec był lekarzem okulistą.

Uczęszczał do szkoły powszechnej w rodzinnej wiosce, a od 1876 roku do szkoły elementarnej w Fukushimie. W następnym roku wyjechał do Tokio i po siedmiu latach kursu przygotowawczego (obejmującego przede wszystkim naukę niemieckiego) został przyjęty na wydział medyczny Uniwersytetu Tokio. Medycyny uczyli wówczas w Japonii niemieccy profesorowie, a językiem wykładowym był niemiecki.

Miura opanował język i jako student drugiego roku opublikował pracę o właściwościach mydriatycznych wyizolowanej w 1885 roku przez Nagayoshi Nagai efedryny, zatytułowaną Vorläufige Mitteilung über Ephedrin, ein neues Mydriaticum, na łamach Berliner klinische Wochenschrift. Rok później napisał kolejną pracę na temat efedryny razem z Juntarō Takahashim. Ukończył studia w 1887[2]. Następnie przez dwa lata był asystentem Erwina von Bälza w Tokio.

W latach 1889–1890 Kinnosuke Miura przebywał w Paryżu jako osobisty lekarz księcia Takehito Arisugawy[3]; wtedy poznał Jeana-Martina Charcota. Dzięki temu mógł w 1892 roku po zakończeniu służby u księcia Arisugawy studiować przez 8 miesięcy w klinice Salpêtrière[4][5].

Wcześniej przez rok przebywał w Niemczech, w Berlinie, gdzie uczył się neurologii u Carla Gerhardta i Hermanna Oppenheima oraz w Marburgu u Felixa Jacoba Marchanda. Napisał wtedy pracę o jamistości rdzenia. W Marburgu uczył się też biochemii u Kürtza. W następnej kolejności odwiedził Heidelberg i studiował u Wilhelma Heinricha Erba.

W końcu w 1892 roku Miura wrócił do Paryża, do kliniki Salpêtrière. Był pod wielkim wrażeniem Charcota i zainteresował się badaniami prowadzonymi w jego laboratorium. Nauczył się francuskiego i napisał jedną pracę, poświęconą tzw. porażeniu histerycznemu (monoplegie brachiale hysterique)[6].

Po powrocie do Japonii został profesorem medycyny wewnętrznej na Uniwersytecie Tokijskim i razem z Hiroshim Kawaharą usankcjonował neurologię jako osobną specjalność lekarską w Japonii. Określany jest do dziś jako pionier neurologii w tym kraju[7].

W 1924 roku Miura razem z pięcioma innymi wybitnymi japońskimi lekarzami (pozostałymi byli: Matarō Nagayo, Yoshihiro Takagi, Keinosuke Miyairi, Akira Fujinami i Sahachirō Hata), wyjechał na zaproszenie Fundacji Rockefellera na dwa miesiące do Stanów Zjednoczonych, aby poznać bliżej organizację amerykańskiej i kanadyjskiej służby zdrowia. Uczeni byli m.in. w klinikach w Filadelfii, Nowym Jorku, Baltimore, Waszyngtonie, Cleveland, Bostonie, New Haven, Montrealu, Toronto, Albany, Saranac Lake, Chicago, Rochester i St. Louis[8].

W 1949 roku Miura został odznaczony Orderem Kultury.

Jego teściem był Hiizu Miyake[9]. Żonaty z Oshie Miyake, jego synem był biochemik Yoshiaki Miura[10].

Kinnosuke Miura został znaleziony nieprzytomny na ulicy Tokio w październiku 1950 roku. Zmarł wkrótce potem w pobliskim szpitalu. Przyczyną śmierci był udar mostu. Neurolog zmarł w wieku 87 lat, w drodze do swojego pacjenta.

Dorobek naukowy

Portret Kinnosuke Miury autorstwa Kiyoteru Kurody

Razem z Shūzō Kure założył Japońskie Towarzystwo Neurologiczne[11]. W 1911 roku opisał szczegółowo znaną od stuleci na półwyspie Kii chorobę, obecnie uważaną za tożsamą z chorobą Guam (stwardnienie zanikowe boczne-parkinsonizm/otępienie; ALS-PDC). Opisał też epidemię niezwykłej neurologicznej choroby występującej na północy Japonii, określanej jako kubisagari (dosłownie „opadanie głowy”)[12]. Razem z Katsusaburō Yamagiwą badał też przyczyny choroby beri-beri, ale w przeciwieństwie do późniejszego Noblisty Christiaana Eijkmana uważał, że jej przyczyną jest intoksykacja nieznaną substancją[13]. W 1902 roku założył pierwsze neurologiczne czasopismo medyczne w Japonii, Shinkeigaku Zasshi. W swojej pracy wielokrotnie nawiązywał do szkoły neurologicznej Charcota, utrzymywał też kontakty z jego następcami, zwłaszcza z Pierre Mariem i Emile Achardem[2].

W 2011 roku ukazała się biografia Miury autorstwa Eiko Hayashi[14].

Wybrane prace

  • Über Kubisagari, eine in den nördlichen Provinzen Japans endemische Krankheit (Gerliersche Krankheit, vertige paralysant, vertige ptotique. Mitteilungen aus medizinischer Fakultät der kaiserlichen Universität zu Tokyo 3, ss. 259–319 (1887)
  • Über die Bedeutung des Alkohols als Eiweisssparer in der Ernährung des gesunden Menschen. Ztschr. f. klin. Med. (1892)
  • Sur trois cas de monoplégie brachiale hystérique. Archives de neurologie 321 (1893)
  • Takahashi J, Miura K. Untersuchungen über die pupillenerweiternde Wirkung des Ephedrins. Mitteilungen aus medizinischer Fakultät der kaiserlichen Universität zu Tokyo 1, ss. 255-276
  • Shinkei-byō shindan-hyō (1894)
  • Miura K, Shū Miyake. Sōtei-byōri-sōron. Tokio, 1894
  • Uiugi taikokiu kauhan ketsubo no itjisei. Ijishimpo 13, ss 19-22 (1894)
  • Amyotrophische Lateralsklerose unter dem Bilde von sog. Bulbärparalyse. Neurol Jpn 10, ss. 366-369 (1911)
  • Naikagaku-sanroku (1912)
  • Miura K, Bälz E. Beriberi oder Kakke: (Polyneuritis endemica) (1914)
  • On the Function of the Cerebellum[15] (1923)
  • Rinshō-rentogen-zufu (1933)
  • Rinshō-kagaku-kensa-hikkei (1942)

Przypisy

  1. ↑ Fischer I: Biographisches Lexikon der hervorragenden Ärzte der letzten fünfzig Jahre. Band 2. München-Berlin: Urban & Schwarzenberg, 1962, s. 1050.
  2. ↑ a b Miura Y, [Jean-Martin Charcot and his student, Kinnosuke Miura], „Rinsho Shinkeigaku”, 33 (12), 1993, s. 1255-1258, PMID: 8174320 PMID 8174320 (jap.).
  3. ↑ 神経学の伝統: フランスと日本 [pdf], „Nihon Naika Gakkai Zasshi”, 91 (8), 2002, s. 2245–2248, DOI: 10.2169/naika.91.2245, ISSN 0021-5384 (jap.).
  4. ↑ M. Iwata, T. Uchihara, J.J. Hauw, France and Japan in neuropathology, „Neuropathology”, 20 (Suppl), 2000, s. S119-20, PMID: 11037201.
  5. ↑ Aki M. [Jean-Martin Charcot, his time and Kinnosuke Miura]. „Rinsho Shinkeigaku”. 33. 12, s. 1259-64, 1994. PMID: 8174321. 
  6. ↑ Miura K. Trois cas de monoplegie brachiale hysterique. Arch Neurol 1892, 75, 1-36
  7. ↑ Iwata M. Kinnosuke Miura (1864-1950). „J Neurol”. 247. 9, s. 725-6, 2001. DOI: 10.1007/s004150070124. PMID: 11081820. 
  8. ↑ A Japanese Commission. time.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-22)].. Time 24-3-1924
  9. ↑ Seizo Katsunuma, Memorial of late Prof. emer. KINNOSUKE MIURA, „Psychiatry and Clinical Neurosciences”, 4 (4), 1951, s. 371–373, DOI: 10.1111/j.1440-1819.1951.tb01255.x, ISSN 1440-1819 (ang.).
  10. ↑ Yoshiaki Miura (born April 9, 1915), Japanese biochemistry educator emeritus | Prabook, prabook.com [dostęp 2017-11-24] (ang.).
  11. ↑ Takahashi A. [The growing-up and background of clinical neurology in Japan]. „Rinsho Shinkeigaku”. 42. 11, s. 1044-53, 2003. PMID: 12784665. 
  12. ↑ Miura K. Über Kubisagari, ein in den nördlichen Provinzen Japans endemische Krankheit (Gerliersche Krankheit, vertige paralysant, vertige ptotique. „Mitteilungen aus der medizinischen Fakultät der Kaiserlich-Japanischen Universität zu Tokyo”. 3, s. 289–319, 1894–1897. 
  13. ↑ FH Shaped, DCI Rice. Christian Eijman: Early Nobel Winner for Beriberi Research. „Am Soc Microbiol”. 64. 12, 1998. 
  14. ↑ Eiko Hayashi: 近代医学の先駆者-三浦謹之助 : 今、お手本にしたい人明治天皇・大正天皇のお医者さん / Kindai igaku no senkusha Miura Kinnosuke: ima otehon ni shitai hito meiji tennō taishō tennō no oishasan. Tōkyō: Sōbunsha, 2011 ISBN 978-4-7947-0673-7
  15. ↑ Miura K, On the Function of the Cerebellum, „Science”, 58 (1506), 1923, s. 361-362, DOI: 10.1126/science.58.1506.361, PMID: 17837326.

Media użyte na tej stronie

JPN Order of Culture BAR.svg
Baretka Orderu Kultury
Miura.JPG
Kinnosuke Miura, japoński neurolog (1864–1950)
JPN Bunka-kunsho blank BAR.svg
Baretka Orderu Kultury