Kira Gałczyńska

Kira Gałczyńska

Konstancja Janowa

Kira Gałczyńska Warszawa, 29 października 2019
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1936 Wilno
Zawód, zajęcie	filolog, dziennikarz
Odznaczenia

Kira Gałczyńska podpisuje książki poświęcone swemu ojcu – Warszawa, 29 października 2019

Kira Gałczyńska-Kilańska, ps. „Konstancja Janowa” (ur. 26 kwietnia 1936 w Wilnie) – polska dziennikarka i pisarka.

Życiorys

Jest córką Konstantego Ildefonsa i Natalii Gałczyńskich. Urodziła się w Wilnie, na Zarzeczu, gdzie w latach 1934–1936 mieszkali jej rodzice^[1]. W 1936 Gałczyńscy przenieśli się do Warszawy i osiedli w pobliskim Aninie.

W młodości należała do ZMP^[2]. Ukończyła filologię rosyjską Uniwersytetu Warszawskiego (1956). Jako redaktorka pracowała w: „Nowej Kulturze” (1957), warszawskim „Kurierze Polskim” (1958–1965) za dyr. Włodzimierza Lechowicza, Telewizji Polskiej (1965–1972) (z polecenia Włodzimierza Sokorskiego), „Trybunie Ludu” (1972–1980) (u Józefa Bareckiego) i „Kontrastach” (1982–1984)^[3].

Jest twórczynią muzeum imienia ojca w Praniu, redaktorką i edytorką większości edycji jego dzieł. W latach 2007–2010 była członkiem Zarządu Fundacji Zielona Gęś imienia Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Należy do Związku Literatów Polskich (po 1983) i Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.

W 2009 w uznaniu zasług dla Stolicy Rzeczypospolitej Polskiej uhonorowana została Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy^[4].

Dwukrotnie zamężna: z Januszem Bylczyńskim (1920-1990) – aktorem teatralnym i filmowym (z którym ma syna, Mikołaja Gałczyńskiego) oraz z Januszem Kilańskim (ur. 27 grudnia 1915, zm. 12 grudnia 2002) – wieloletnim spikerem Polskiego Radia, kierownikiem Działu Realizacji i Emisji, współtwórcą Redakcji Językowej oraz inicjatorem wprowadzenia w radiu kart mikrofonowych uprawniających do występowania na antenie.

Mieszka w Warszawie.

Odznaczenia

• Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2011)^[5]

Twórczość

• Polacy w kraju półksiężyca (Wydawnictwo Literackie, 1974) – jako Kira Gałczyńska-Kilańska^[6]
• Konstanty Ildefons Gałczyński (album zdjęć; Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1981)
• Konstanty syn Konstantego (Nasza Księgarnia, 1983, 1990)
• „Czas swe wzory układa”. Dziennik z Prania (Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1984)
• Mazurskie szlaki Gałczyńskiego (Wydawnictwo PTTK Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego 1986)
• Konstanty Ildefons Gałczyński 1905-1953 (Suwalskie Towarzystwo Kultury 1987)
• Byłam szefową (Krajowa Agencja Wydawnicza Lublin 1988)
• Leśniczówka Pranie. Muzeum K. I. Gałczyńskiego (Wydawnictwo PTTK Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego „Kraj” 1989)
• Jak się te lata mylą... (Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik” 1989)
• Śmierć za lasem (opowieść sensacyjna) – (Konstancja Janowa [pseud.]). („Unia Press” 1991)^[7]
• W zgiełku wieku... (BGW 1992)
• Konstanty Ildefons Gałczyński – Kriegsgefangener 5700 (Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu 1993)
• Splątało się, zmierzchło. Wspomnienia (Iskry, 1995)
• Nie wrócę tu nigdy, czyli Pożegnanie z Mazurami (Spółdzielnia Wydawniczo-Handlowa „Książka i Wiedza”, 1998)
• Gałczyński (seria: „A to Polska właśnie”; Wydawnictwo Dolnośląskie, 1998)
• Zielony Konstanty, czyli Opowieść o życiu i poezji Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego (Spółdzielnia Wydawniczo-Handlowa „Książka i Wiedza” 2000, 2003; Świat Książki, 2011)
• Srebrna Natalia (Świat Książki – Bertelsman Media 2006; jako Srebrna Natalia, czyli Palcem planety obracasz: Wydawnictwo Marginesy 2014)
• Mój anioł ma skrzydło zielone (Świat Książki – Bertelsman Media 2008)
• Jeszcze nie wieczór (Wydawnictwo Marginesy 2013)
• Nie gaście tej lampy przy drzwiach... Przesiane przez pamięć (Świat Książki 2017)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna witryna Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego
• Konstanty w oczach Kiry. up.krakow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].