Kitara
Kitara (stgr. κιθάρα kithára lub κίθαρις kítharis, łac. cithara) – instrument muzyczny używany przez starożytnych Greków, stanowiła odmianę liry[1].
Budowa
Posiadała drewniane pudło rezonansowe o bocznych ściankach, zakończone dwoma wygiętymi, płaskimi ramionami połączonymi poprzeczką zwaną jarzmem. Struny z włókna roślinnego w liczbie od 3 do 12 nawinięte były z jednej strony na jarzmo, z drugiej umocowane u dołu pudła rezonansowego. Szarpano je płytką (plektronem).
Historia
Kitara była instrumentem kultu Apollina. Symbolizowała umiar, harmonię i równowagę. Wynalezienie jej przypisywano Erato. Kitara służyła do akompaniamentu w śpiewie, a także do gry solowej. Śpiew przy jej wtórze zwano kitarodią. Była jednym z najpopularniejszych instrumentów starożytnej Grecji i poza tym krajem nie odegrała w Europie większej roli.
Odmianą kitary była posiadająca więcej strun forminga (φόρμιγξ phórminks, dopełniacz φόρμιγγος phórmingos), używana przez Homera.