Kjell Isaksson

Kjell Isaksson

Kjell Isaksson (1972)
Pełne imię i nazwisko	Kjell Gunnar Isaksson
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1948 Härnösand
Wzrost	174 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwecja Mistrzostwa Europy srebro Ateny 1969 skok o tyczce srebro Helsinki 1971 skok o tyczce Halowe mistrzostwa Europy srebro Wiedeń 1970 skok o tyczce srebro Sofia 1971 skok o tyczce

Kjell Gunnar Isaksson (ur. 28 lutego 1948 w Härnösand^[1]) – szwedzki lekkoatleta, skoczek o tyczce, medalista mistrzostw Europy i były rekordzista świata.

Życiorys

Pierwszą dużą imprezą międzynarodową Isakssona były Europejskie Igrzyska Halowe w 1968 w Madrycie, na których zajął 6. miejsce^[2]. Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku, gdzie w finale zajął 10. miejsce^[1]. Ponownie był szósty na Europejskich Igrzyskach Halowych w 1969 w Belgradzie^[3].

Wywalczył srebrny medal na Mistrzostwach Europy w 1969 w Atenach, przegrywając jedynie z Wolfgangiem Nordwigiem z NRD^[4].

8 marca 1970 w Göteborgu Isaksson ustanowił halowy rekord świata wynikiem 5,34 m^[5]. Zdobył srebrny medal podczas Halowych Mistrzostw Europy w 1970 w Wiedniu, za François Tracanellim^[6].

12 lutego 1971 w Inglewood odzyskał utracony w międzyczasie halowy rekord świata w skoku o tyczce, osiągając wysokość 5,38 m^[5], ale podczas Halowych Mistrzostw Europy w 1971 w Sofii stracił go na rzecz Wolfganga Nordwiga, który skoczył 5,40 m. Isaksson zdobył srebrny medal z rezultatem 5,35 m^[7]. Jednak już 19 marca tego roku Isaksson w Cleveland skoczył 5,41 m, stając się po raz kolejny halowym rekordzistą świata^[5].

Na Mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach Isaksson zdobył srebrny medal, ponownie przegrywając z Nordwigiem^[8].

W 1972 Isaksson najpierw poprawił własny halowy rekord świata, skacząc 5,45 m 15 lutego w Nowym Jorku, a następnie trzykrotnie ustanawiał rekord świata na otwartym stadionie, osiągając kolejno 5,51 m (9 kwietnia w Austin), 5,54 m (15 kwietnia w Los Angeles) i 5,55 m (12 czerwca w Helsingborgu). 2 lipca tego roku stracił rekord na rzecz Boba Seagrena, który w Eugene skoczył 5,63 m^[9]. Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium Isaksson, podobnie jak tyczkarze amerykańscy, nie mógł używać tyczek nowego typu, do których był przyzwyczajony. Skacząc na tyczce starego typu nie zaliczył żadnej wysokości w eliminacjach^[1][10].

Później Isaksson nie odnosił już znaczących międzynarodowych sukcesów. Nie zaliczył żadnej wysokości na Halowych Mistrzostwach Europy w 1973 w Rotterdamie^[11]. Na Halowych Mistrzostwach Europy w 1974 w Göteborgu zajął 11. miejsce^[12], a na rozgrywanych w tym samym roku Mistrzostwach Europy na otwartym stadionie w Rzymie był szósty^[13]. Zajął 8. miejsce na Halowych Mistrzostwach Europy w 1975 w Katowicach^[14] i 9. miejsce na Halowych Mistrzostwach Europy w 1976 w Monachium^[15]. Na Igrzyskach Olimpijskich w 1976 w Montrealu zakwalifikował się do finału, jednak nie zaliczył w nim żadnej wysokości^[1]. Zajął 9. miejsce na Halowych Mistrzostwach Europy w 1978 w Mediolanie^[16]. Wystąpił jeszcze na Mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach, ale odpadł w eliminacjach^[17].

Czternaście razy poprawiał rekord Szwecji w skoku o tyczce, doprowadzając go do wyniku 5,59 m (23 maja 1972 w El Paso, ten wynik nie został uznany za rekord świata)^[18].

Był mistrzem Szwecji w latach 1968–1971, 1973-1975 i 1977-1979^[19], a w hali w latach 1967–1970, 1973, 1978, 1985 i 1986^[20].

Przypisy

Bibliografia

• Kjell Isaksson w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2015-02-14].