Klasyfikacja gleb WRB

Klasyfikacja WRB gleb Europy

WRB, czwarta edycja (2022)

Klasyfikacja gleb WRB (Klasyfikacja Zasobów Glebowych Świata, ang. World Reference Base for Soil Resources – WRB) – międzynarodowy standard systematyki i nomenklatury gleb.

Klasyfikacja została opublikowana w 1998 r. przez specjalistów reprezentujących Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (Food and Agriculture Organization of the United Nations – FAO), Międzynarodowe Centrum Informacji o Glebie (International Soil Reference and Information Centre – ISRIC) oraz Międzynarodowe Towarzystwo Gleboznawcze (International Society of Soil Sciences – ISSS)^[1]. Zgodnie z przyjętym założeniem, że aktualizacje systematyki gleb FAO będą robione co 8 lat, w 2014 r. opublikowana została trzecia edycja WRB^[2], którą opisuje poniży artykuł. W 2022 opublikowano czwartą edycje WRB^[3].

W klasyfikacji WRB wydziela się 32 główne grupy glebowe (Reference Soil Groups – RSG), które w pewnym przybliżeniu można traktować jako odpowiedniki typów w klasyfikacji gleb Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego. Grupy dzieli się na jednostki niższego rzędu.

Historia powstania

Międzynarodowa współpraca dotycząca ujednolicenia nomenklatury, systematyki i kartografii gleb rozpoczęła się w 1956 r. na VI Kongresie Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego w Paryżu. FAO, UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization – Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury) i ISSS wzięły na siebie trud rozwoju współpracy i opracowania powszechnie akceptowanej nomenklatury i klasyfikacji służącej dokonywaniu porównań i wymianie informacji na arenie międzynarodowej oraz oszacowania zasobów glebowych świata. Efektem wieloletnich prac było powstanie klasyfikacji gleb FAO/UNESCO z 1974 r.^[4], uaktualnionej w 1988 r.^[5] Klasyfikacja ta powstała na potrzeby legendy do Mapy gleb świata (Soil map of the world (1:5 mln)) wykorzystywanej przez agencje ONZ i została uznana przez gleboznawców za pierwszą międzynarodową klasyfikację gleb. Opierała się ona w znacznej mierze na podejściu geograficzno-genetycznym i w miarę możliwości wykorzystywała tradycyjne nazwy zaczerpnięte z systematyk narodowych. W legendzie mapy z 1974 r. wyodrębniono 106 jednostek glebowych, które grupowały się w 26 odpowiedników typów gleb (Acrisols, Andosols, Arenosols, Cambisols, Chernozems, Ferralsols, Fluvisols, Gleysols, Greyzems, Gypsisols, Histosols, Kastanozems, Lithosols, Luvisols, Nitosols, Phaeozems, Planosols, Podzols, Podzoluvisols, Rankers, Regosols, Rendzinas, Solonchaks, Solonetz, Vertisols, Yermosols)^[6].

Pierwszym krokiem do powstania następcy legendy do Mapy gleb świata były, inicjowane przez FAO, UNESCO, UNEP (United Nations Environment Programme – Program ds. Środowiska Narodów Zjednoczonych) i ISSS, spotkania gleboznawców w Sofii w 1980 i 1981 r., gdzie ustalono rozpoczęcie prac nad opracowaniem Międzynarodowej Bazy Referencyjnej Zasobów Glebowych (International Reference Base for Soil Classification – IRB). Miał to być system ułatwiający korelowanie i ujednolicanie istniejących klasyfikacji oraz wymianę informacji i doświadczeń. Prace były prowadzone w ramach Grupy Roboczej lub Komisji ISSS. W 1992 r. ustalono, że podstawą prac będzie Zrewidowana Legenda do Mapy Gleb Świata FAO/UNESCO z 1988 r. i zmieniono nazwę IRB na WRB (World Reference Base for Soil Resources – Klasyfikacja Zasobów Glebowych Świata)^[7].

Pierwsza wersja klasyfikacji została opublikowana pod patronatem ISSS, ISRIC i FAO w 1998 r.^[8] i została zarekomendowana przez ISSS jako oficjalne źródło terminologii dotyczącej klasyfikacji gleb. W następnych latach WRB została przetłumaczona na 13 języków, stała się oficjalnym systemem klasyfikacji gleb Komisji Europejskiej, a także wywarła istotny wpływ na wiele systematyk regionalnych. Powstała oficjalna strona internetowa i forum WRB. Klasyfikacja obejmowała 30 Głównych Grup Glebowych (RSG – Histosols, Cryosols, Anthrosols, Leptosols, Vertisols, Fluvisols, Solonchaks, Gleysols, Andosols, Podzols, Plinthosols, Ferralsols, Solonetz, Planosols, Chernozems, Kastanozems, Phaeozems, Gypsisols, Durisols, Calcisols, Albeluvisols, Alisols, Nitisols, Acrisols, Luvisols, Lixisols, Umbrisols, Cambisols, Arenosols, Regosols). Uzgodniono, że kolejna wersja klasyfikacji powstanie za 8 lat. W międzyczasie intensywnie pracowano nad oceną zaproponowanego systemu i możliwościami jego ulepszenia^[7].

Mapa gleb świata według WRB

W 2006 r. pod patronatem IUSS (International Society of Soil Sciences – Międzynarodowa Unia Towarzystw Gleboznawczych, przemianowana w 2002 r. z ISSS), ISRIC i FAO ukazała się druga, zrewidowana edycja WRB^[9] z aktualizacją w 2007 r. (wynikającą z konieczności poprawienia istotnych błędów i niedociągnięć w wersji wydrukowanej w 2006 r.)^[10], dwa lata później ukazało się polskie tłumaczenie^[11]. Dodano dwie nowe jednostki – Technosols i Stagnosols, zmodyfikowano kolejność w kluczu do wydzielania RSG, zmieniono definicje wielu poziomów, właściwości i materiałów diagnostycznych i podzielono kwalifikatory na prefiksowe i sufiksowe.

Zgodnie z przyjętym założeniem, że aktualizacje systematyki gleb FAO będą robione co 8 lat, w 2014 r. FAO i IUSS opublikowały kolejną, trzecią edycję klasyfikacji WRB. Wprowadzono pewne zmiany w kluczu do wyznaczania RSG oraz zastąpiono Albeluvisols przez nieco szerzej definiowane Retisols. Zmieniono i dodano nowe definicje wielu poziomów, właściwości i materiałów diagnostycznych^[2]. W 2022 r. opublikowano czwartą edycję WRB^[3].

Główne założenia

• Klasyfikacja gleb odbywa się na podstawie właściwości zdefiniowanych jako poziomy diagnostyczne (diagnostic horizons), właściwości diagnostyczne (diagnostic properties) lub materiały diagnostyczne (diagnostic materials). Powinny być one w największym możliwym stopniu wymierne i możliwe do zmierzenia w terenie.
• Cechy diagnostyczne wynikają z zachodzących procesów glebotwórczych (zgodnie z aktualną wiedzą), jednak same procesy nie są uważane za kryteria klasyfikacji.
• Cechy najważniejsze z punktu widzenia użytkowania gleby są postawione najwyżej w klasyfikacji.
• Parametry klimatu nie są brane pod uwagę przy klasyfikacji gleb (jak w przypadku USDA Soil Taxonomy). Pozwala to uniknąć zmiany nazwy gleby w przypadku gdy zmienia się jedynie klimat, a profil glebowy pozostaje bez zmian.
• WRB nie zastępuje krajowych klasyfikacji gleb, a ma służyć jako wspólny mianownik w komunikacji międzynarodowej. WRB ma również być pomocna przy opracowywaniu globalnych baz danych oraz inwentaryzacji i monitorowaniu światowych zasobów glebowych.
• Wiele grup glebowych reprezentuje główne regiony glebowe świata, tak by otrzymać kompleksowy przegląd pokrywy glebowej świata.
• Definicje i opisy gleb odzwierciedlają poziomą i pionową zmienność cech gleb w krajobrazie.
• Nazewnictwo ma być możliwie precyzyjne (by uniknąć nieporozumień) i zrozumiałe (lub łatwo przetłumaczalne) w językach narodowych, w miarę możliwości zachowuje tradycyjną terminologię.
• Klasyfikacja WRB odbywa się na 2 poziomach:
  • Główna Grupa Glebowa (RSG), jedna spośród 32 – wynika z dominującego procesu glebotwórczego (lub materiału diagnostycznego).
  • Kwalifikatory (główny i dodatkowe) dodane do nazwy grupy glebowej (z osobnej listy dla każdej RSG) – opisują wtórne procesy glebotwórcze lub istotne cechy^[2][11].

Grupy gleb według WRB (2014)^[2]

W dwóch wcześniejszych wydaniach systematyki wydzielane były również Albeluvisols, których nie ma w najnowszej odsłonie WRB. Nowością trzeciego wydania są zastępujące je Retisols.

Poziomy, właściwości i materiały diagnostyczne

Poziomy i właściwości diagnostyczne cechuje kombinacja cech, które odzwierciedlają efekty procesów glebotwórczych lub wskazują specyficzne warunki tworzenia się gleb. Cechy te są obserwowalne lub mierzalne w terenie lub w laboratorium i posiadają maksimum i minimum, które służą do zakwalifikowania poziomu lub właściwości jako diagnostycznego. Poziomy diagnostyczne muszą posiadać formę poziomu glebowego, a zatem mieć pewną określoną miąższość.

Materiały diagnostyczne są to materiały, które w znacznym stopniu wpływają na procesy glebotwórcze lub na nie wskazują^[2][11].

• Lista poziomów diagnostycznych WRB (2014)^[2]: Anthraquic, Argic, Calcic, Cambic, Chernic, Cryic, Duric, Ferralic, Ferric, Folic, Fragic, Fulvic, Gypsic, Histic, Hortic, Hydragric, Irragric, Melanic, Mollic, Natric, Nitic, Petrocalcic, Petroduric, Petrogypsic, Petroplinthic, Pisoplinthic, Plaggic, Plinthic, Pretic, Protovertic, Salic, Sombric, Spodic, Terric, Thionic, Umbric, Vertic.
• Skrócony opis wybranych poziomów diagnostycznych:
  • Histic – powierzchniowy lub podpowierzchniowy poziom składający się z materiału organicznego o miąższości ≥10 cm.
  • Mollic – powierzchniowy poziom próchniczny (≥0,6% węgla organicznego) o miąższości min. 10–20 cm, ciemnej barwie, dobrze rozwiniętej strukturze i wysyceniu kompleksu sorpcyjnego zasadami (w 1MCH₃COONH₄) ≥50%.
  • Umbric – powierzchniowy poziom próchniczny (≥0,6% węgla organicznego) o miąższości min. 10–20 cm, ciemnej barwie, dobrze rozwiniętej strukturze i wysyceniu kompleksu sorpcyjnego zasadami (w 1MCH₃COONH₄) <50%.
  • Argic – podpowierzchniowy poziom mineralny o uziarnieniu piasku gliniastego lub drobniejszym zawierający min 8% frakcji iłu i zawierający wyraźnie więcej iłu niż poziom leżący nad nim lub zawierający ślady iluwiacji (wmycia) iłu (wyściółki i otoczki ilaste).
  • Cambic – podpowierzchniowy poziom mineralny o miąższości min. 15 cm, uziarnieniu drobniejszym od gliny piaszczystej lub piasku bardzo drobnego wykazujący oznaki przekształceń pedogenicznych wobec poziomu niżej położonego (zmiana struktury, barwy, wymycie węglanów lub gipsów).
  • Spodic – podpowierzchniowy poziom mineralny o miąższości min. 2,5 cm Z iluwialnym nagromadzeniem próchnicy i amorficznych związków Fe i Al. O pH (H₂O)<5,9, żywej barwie i częstym położeniem pod materiałem Albic.
• Lista właściwości diagnostycznych WRB (2014)^[2]: Nagła różnica uziarnienia, Albeluvic glossae, Andic, Anthric, Aridic, lita skała, Geric, Gleyic, zmiana litologii, Protocalcic, warunki redukcyjne, Retic, szczeliny od wysychania, Sideralic, Stagnic, Takyric, Vitric, Yermic.
• Lista materiałów diagnostycznych WRB (2014)^[2]: Albic, arefakty, Calcaric, Colluvic, Dolomitic, Fluvic, Gypsiric, Hypersulfidic, Hyposulfidic, Limnic, mineralny, organiczny, Ornithogenic, glebowy węgiel organiczny, Sulfidic, Technic hard, Tephric.

Zasady klasyfikacji gleb według WRB

1. Wydzielenie poziomów, właściwości i materiałów diagnostycznych. Wstępna klasyfikacja możliwa jest w terenie, lecz jedynie posiadając dane z analiz laboratoryjnych można definitywnie je sklasyfikować. Należy się przy tym dokładnie trzymać granicznych wartości liczbowych, nie naciągając ich.
2. Ustalenie grupy glebowej (RSG) posługując się kluczem.
3. Dodanie kwalifikatorów (z listy przy każdej grupie). Kwalifikatory główne dodaje się przed nazwą RSG, od prawej do lewej, według ważności (najważniejszy jest tuż przy nazwie RSG). Kwalifikatory dodatkowe można dodać w nawiasie, alfabetycznie po nazwie grupy glebowej. Jeżeli kwalifikatory dotyczą tylko części profilu, można dodać przedrostki takie jak np. Epi-, Endo-, Amphi-, Panto-, precyzujące, o którą część profilu chodzi^[2][11].

Przykład klasyfikacji WRB^[2]:

Opis terenowy: Gleba powstała z lessu, wzrost zawartości iłu na głębokości 60 cm, poniżej nacieki ilaste. pH pomiędzy 50 a 100 cm wynosi 6,0. Uboższy w ił poziom (0–60 cm) dzieli się na 2 części: górną – ciemniejszą, dolną – jaśniejszą. Poziom wzbogacony w ił ma wewnątrz agregatów pewną ilość plamek o intensywnym kolorze i warunki redukcyjne przez pewną część roku (na wiosnę).

1. wzrost zawartości iłu i nacieki ilaste → poziom argic
2. poziom argic z dużą pojemnością sorpcyjną (skała lessowa) z dużą ilością zasad w kompleksie sorbcyjnym (pH=6,0) → Luvisol
3. jasny kolor → kwalifikator Albic
4. plamki → właściwości stagnic
5. właściwości stagnic i warunki redukcyjne zaczynają się na 60 cm → kwalifikator Endostagnic
6. nacieki ilaste → kwalifikator Cutanic
7. zwiększenie zawartości iłu → kwalifikator Differentic

W trakcie badań terenowych możemy glebę nazwać: Albic Endostagnic Luvisol (Cutanic, Differentic).

Badania laboratoryjne potwierdziły dużą pojemność sorpcyjną i znaczne wysycenie kationami zasadowymi poziomu argic. Analiza uziarnienia wykazała, że jest to glina pylasto-ilasta zawierająca 30% iłu w poziomie powierzchniowym (Siltic) i 45% iłu wewnątrz profilu (Clayic).

Pełna nazwa gleby: Albic Endostagnic Luvisol (Endoclayic, Cutanic, Differentic, Episiltic).

Relacja WRB do innych klasyfikacji

Klasyfikacja gleb WRB została stworzona jako kompromis czerpiący najlepsze elementy z uaktualnionej legendy do Mapy Gleb Świata FAO/UNESCO z 1988 r., amerykańskiej Soil Taxonomy, a także regionalnych klasyfikacji z poszczególnych krajów, szczególnie francuskiej i rosyjskiej^[12]. Nawet genetyczna bliskość założeń poszczególnych klasyfikacji nie powoduje szczególnego podobieństwa i ścisłej korelacji pomiędzy wydzielanymi jednostkami (typami, RSG). Szczegółowe analizy porównawcze są rzadkością, lecz wiele narodowych systematyk gleb doczekało się szacunkowych korelacji z WRB. Każda nowa edycja WRB lub narodowej klasyfikacji powoduje, że bardziej szczegółowe porównania stają się nieaktualne. Niemniej, pod wpływem uwag gleboznawców z całego świata, kolejne edycje WRB dążą do precyzyjniejszego i bardziej trafnego opisu gleb w różnych zakątkach Ziemi, przez co często w szczegółach zbliżają się do klasyfikacji narodowych^[13].

WRB a Systematyka gleb Polski

Stosowanie zarówno innych cech diagnostycznych w definicji poziomów, materiałów i właściwości diagnostycznych, jak i inne graniczne wartości liczbowe przyjęte w obu klasyfikacjach powodują, że zarówno większości typom i podtypom polskiej systematyki odpowiada kilka jednostek systematycznych WRB (nieraz nawet kilka różnych RSG), jak i do większości głównych grup glebowych (RSG) można przyporządkować kilka różnych typów i podtypów gleb^[14].

Powyższej tabeli z pracy Charzyńskiego nie należy traktować jako opracowania wyczerpującego (mimo dość dużej dokładności i zastosowania opisu ok. 500 profili glebowych) ani aktualnego (nieaktualne już klasyfikacje). Podobnie korelacje zawarte w piątym wydaniu systematyki gleb Polski odnoszą się do najbardziej podobnych jednostek systematycznych, co nie znaczy, że identycznych.

Zobacz też

• Systematyka gleb
• USDA Soil Taxonomy
• Systematyka gleb Polski

Przypisy

Bibliografia

• IUSS Working Group WRB: World Reference Base for Soil Resources. International soil classification system for naming soils and creating legends for soil maps. 4th edition.. Vienna, Austria: International Union of Soil Sciences (IUSS), 2022, s. 1–236. ISBN 979-8-9862451-1-9. ISBN 979-8-9862451-1-9. (ang.).
• IUSS Working Group WRB: World reference base for soil resources 2014, update 2015. International soil classification system for naming soils and creating legends for soil maps.. Rome: FAO, 2015, seria: World Soil Resources Reports No. 106. ISBN 978-92-5-108370-3. ISBN 978-92-5-108369-7. (ang.).
• Przemysław Charzyński, Cezary Kabała: Klasyfikacja Zasobów Glebowych Świata 2006. Aktualizacja 2007. Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK, 2009. ISBN 978-83-231-2425-2. (pol.).
• Klasyfikacja gleb na stronie FAO. [dostęp 2014-11-06]. (ang.).
• W. Zech, P. Schad, G. Hintermaier-Erhard: Soils of the World. Springer, Berlin 2022. ISBN 978-3-540-30460-9.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Międzynarodowej Unii Towarzystw Gleboznawczych
• Oficjalna strona WRB
• Oficjalna strona ISRIC
• Portal glebowy FAO