Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1932

Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1932

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1932

Irving Jaffee – amerykański panczenista, dwukrotny medalista olimpijski z Lake Placid

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1932 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na III Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1932 roku w Lake Placid.

Podczas igrzysk w Lake Placid, wzięło udział 252 zawodników (231 mężczyzn i 21 kobiet) z 17 państw, którzy uczestniczyli w 14 konkurencjach w pięciu dyscyplinach sportowych^[1]. Rozegrano również zawody pokazowe, które nie są wliczane do ogólnej klasyfikacji medalowej igrzysk - curling, łyżwiarstwo szybkie kobiet i zaprzęgi z psami^[2][3][4].

Medalistami olimpijskimi zostali przedstawiciele dziesięciu państw, spośród których siedem państw zdobyło przynajmniej jeden złoty medal. Dla siedmiu reprezentacji oznaczało to zatem brak medalu na tych igrzyskach. Najwięcej medali – dwanaście (sześć złotych, cztery srebrne i dwa brązowe) – zdobyli reprezentanci Stanów Zjednoczonych, jednocześnie osiągnęli największą liczbę medali złotych – sześć^[1]. Był to najlepszy dotychczas występ tej reprezentacji w zimowych edycjach igrzysk^[5].

W olimpiadzie łącznie 3 zawodników przynajmniej dwukrotnie stawało na podium olimpijskim w Lake Placid, spośród których wszystkim udało się zdobyć co najmniej jedno złoto. Najbardziej utytułowanymi zawodnikami igrzysk zostali amerykańscy łyżwiarze szybcy Jack Shea i Irving Jaffee zdobywając po dwa złote medale.

Pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla reprezentacji Węgier zdobyli łyżwiarze figurowi - Emília Rotter i László Szollás, którzy zajęli trzecie miejsce w parach sportowych^[6].

Spośród krajów, które zdobyły medale na poprzednich zimowych igrzyskach w Lake Placid, żadnego medalu nie wywalczyli reprezentanci Belgii, Czechosłowacji i Wielkiej Brytanii^[1][7].

Klasyfikacja państw

Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1932 w Lake Placid, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny^[8].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	USA	06 6	04 4	02 2	12
2.	Norwegia	03 3	04 4	03 3	10
3.	Szwecja	01 1	02 2	00 –	3
4.	Kanada	01 1	01 1	05 5	7
5.	Finlandia	01 1	01 1	01 1	3
6.	Austria	01 1	01 1	00 –	2
7.	Francja	01 1	00 –	00 –	1
8.	Szwajcaria	00 –	01 1	00 –	1
9.	Niemcy	00 –	00 –	02 2	2
10.	Węgry	00 –	00 –	01 1	1
Razem		14	14	14	42

Klasyfikacje według dyscyplin

Biegi narciarskie

Podczas igrzysk w Lake Placid, podobnie jak cztery i osiem lat wcześniej, przyznano medale olimpijskie w dwóch konkurencjach biegowych mężczyzn – na dystansach 18 i 50 km^[9]. Medalistami zostali biegacze z trzech państw nordyckich – Finlandii, Szwecji i Norwegii^[10]. Norwegowie po raz pierwszy nie zdobyli żadnego złotego i srebrnego medalu olimpijskiego w biegach narciarskich^[11][12][10].

Jedynym biegaczem, który dwukrotnie stanął na podium olimpijskim w 1932 roku, był Veli Saarinen. Zdobył złoty medal w biegu na 50 km i brązowy na 18 km^[13].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Finlandia	1	1	1	3
2.	Szwecja	1	1	00 –	2
3.	Norwegia	00 –	00 –	1	1
Razem		2	2	2	6

Bobsleje

Podczas igrzysk w Lake Placid rozegrano dwie konkurencje bobslejowe mężczyzn. Do dotychczas przeprowadzanych zawodów olimpijskich w czwórkach/piątkach, które w Lake Placid ostatecznie zastąpiono rywalizacją czwórek, dołączono zawody dwójek^[14][15]. Zawody w czwórkach, pierwotnie zaplanowane na 11–12 lutego, zostały przełożone z powodu burzy śnieżnej^[16][15]. Ostatecznie rozegrane zostały w dniach 14–15 lutego, czyli już po ceremonii zamknięcia igrzysk^[17].

Zawody zdominowali reprezentanci gospodarzy igrzysk – Amerykanie. Dorobek medalowy amerykańskich bobsleistów wyniósł cztery z sześciu przyznanych medali. Pozostałe dwa medale zdobyły Szwajcaria (srebro w dwójkach) i Niemcy (brąz w czwórkach)^[18][15]. Zdobywając złoty medal w czwórkach, Amerykanie obronili tytuł mistrzów olimpijskich z Sankt Moritz^[19]. W składzie było dwóch zawodników, którzy zdobyli złoto cztery lata wcześniej – William Fiske i Clifford Gray^[20][21], a także Edward Eagan – mistrz olimpijski w boksie (waga półciężka) z igrzysk w Antwerpii w 1920 roku^[22]. Został tym samym pierwszym sportowcem w historii, który zdobył złoty medal olimpijski zarówno na letnich, jak i zimowych igrzyskach olimpijskich^[a][23].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	USA	2	1	1	4
2.	Szwajcaria	00 –	1	00 –	1
3.	Niemcy	00 –	00 –	1	1
Razem		2	2	2	6

Hokej na lodzie

Po raz czwarty w historii w programie olimpijskim znalazł się turniej hokeja na lodzie mężczyzn^[24]. W zmaganiach olimpijskich, z uwagi na braki finansowe wywołane wielkim kryzysem gospodarczym, uczestniczyły tylko cztery zespoły – Kanada, Stany Zjednoczone, Niemcy i Polska^[25][26].

Tak samo jak w poprzednich trzech turniejach olimpijskich, złote medale zdobyli Kanadyjczycy. Po raz trzeci w historii wicemistrzami olimpijskimi zostali Amerykanie, a po raz pierwszy medal olimpijski w hokeju (brązowy) wywalczyli reprezentanci Niemiec^[24][27].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Kanada	1	00 –	00 –	1
2.	USA	00 –	1	00 –	1
3.	Niemcy	00 –	00 –	1	1
Razem		1	1	1	3

Kombinacja norweska

Tak samo jak na poprzednich dwóch igrzyskach, w Lake Placid rozegrano jedną konkurencję w kombinacji norweskiej – zawody indywidualne, w skład których wchodził bieg narciarski na 18 km techniką klasyczną i dwie serie skoków^[28].

Tak jak w Chamonix i Sankt Moritz wszystkie medale olimpijskie zdobyli dwuboiści z Norwegii^[29]. Tytuł mistrza olimpijskiego z Sankt Moritz obronił Johan Grøttumsbråten, srebrny medal zdobył Ole Stenen, a brązowy Hans Vinjarengen – wicemistrz olimpijski z poprzednich igrzysk^[28][30]. Zgodnie z obowiązującą wówczas zasadą „podwójnego mistrzostwa”, wedle której mistrz olimpijski stawał się automatycznie mistrzem świata w narciarstwie klasycznym^[31], Grøttumsbråten obronił również tym samym tytuł mistrza świata, zdobyty w 1931 roku na mistrzostwach w Oberhofie^[32].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Norwegia	1	1	1	3
Razem		1	1	1	3

Łyżwiarstwo figurowe

Konkurencje w łyżwiarstwie figurowym nie zmieniły się w porównaniu do poprzednich igrzysk – medale przyznano w rywalizacji solistów, solistek i par sportowych. Medalistami zostali reprezentanci siedmiu państw, spośród których tylko Austria i Stany Zjednoczone wywalczyły po dwa medale^[33].

W jeździe indywidualnej mężczyzn złoty medal zdobył Austriak Karl Schäfer. Po raz pierwszy mistrzem olimpijskim w tej konkurencji został zawodnik spoza Szwecji. Trzykrotny złoty medalista z lat 1920–1928, Gillis Grafström zdobył tym razem srebrny medal, mimo to był najbardziej utytułowanym łyżwiarzem figurowym na zimowych igrzyskach olimpijskich^[34]. W konkurencji solistek tytuł mistrzyni olimpijskiej obroniła Sonja Henie, tak samo jak cztery lata wcześniej srebrny medal zdobyła Fritzi Burger^[33][35]. Henje została pierwszą zawodniczką, która obroniła złoto olimpijskie w rywalizacji solistek. W zawodach par sportowych tytuł mistrzów olimpijskich obronili Andrée i Pierre Brunet, również dokonali tego po raz pierwszy w swojej konkurencji^[33]. Srebrny medal w parach sportowych zdobyła Beatrix Loughran – wicemistrzyni olimpijska z Chamonix w jeździe indywidualnej^[33]. Z kolei brązowy medal zdobyli Emília Rotter i László Szollás. Był to pierwszy medal zimowych igrzysk olimpijskich zdobyty dla reprezentacji Węgier^[36].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Austria	1	1	00 –	2
2.	Francja	1	00 –	00 –	1
2.	Norwegia	1	00 –	00 –	1
4.	USA	00 –	1	1	2
5.	Szwecja	00 –	1	00 –	1
6.	Kanada	00 –	00 –	1	1
6.	Węgry	00 –	00 –	1	1
Razem		3	3	3	9

Łyżwiarstwo szybkie

Dystanse konkurencji olimpijskich w łyżwiarstwie szybkim nie zmieniły się w porównaniu do poprzednich igrzysk – medale olimpijskie przyznano w czterech konkurencjach mężczyzn – na dystansach 500, 1500, 5000 i 10 000 m^[37][38]. Po raz pierwszy w programie olimpijskim znalazły się również biegi kobiet – na dystansach 500, 1000 i 1500 m. Nie były to jednak zawody oficjalne, miały jedynie charakter pokazowy^[39].

Wszystkie złote medale zdobyli reprezentanci Stanów Zjednoczonych – po dwa tytuły wywalczyli Jack Shea i Irving Jaffee. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanęli również Kanadyjczycy Alexander Hurd (srebrny i brązowy medal) oraz William Logan (dwa brązowe medale). Medalistami zostali reprezentanci trzech krajów – poza Stanami Zjednoczonymi i Kanadą dwa medale zdobyli jeszcze Norwegowie^[39].

Zawody w łyżwiarstwie szybkim przeprowadzono po raz pierwszy, a zarazem jedyny w tamtych czasach na igrzyskach olimpijskich, w nowej formule – biegu ze startu wspólnego, zbliżonej do zasad obowiązujących w short tracku. W przeciwieństwie do wcześniej rozgrywanych zawodów, w których panczeniści rywalizowali w parach, biegi przeprowadzano w grupach^[17][40][41]. System ten faworyzował gospodarzy igrzysk i Kanadyjczyków, a stawiał na straconej pozycji zawodników europejskich, dla których taka formuła zawodów była nieznana^[42]. W związku z decyzją o wprowadzeniu takich zasad rozgrywania zawodów, ze startu w rywalizacji olimpijskiej wycofał się Clas Thunberg, pięciokrotny mistrz olimpijski z Chamonix i Sankt Moritz^[42], wówczas najbardziej utytułowany zawodnik zimowych igrzysk olimpijskich^[43].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	USA	4	1	00 –	5
2.	Norwegia	00 –	2	00 –	2
3.	Kanada	00 –	1	4	5
Razem		4	4	4	12

Skoki narciarskie

W programie igrzysk w Lake Placid znalazła się jedna konkurencja w skokach narciarskich – zawody indywidualne mężczyzn na dużej skoczni. Zmianie w porównaniu do poprzednich igrzysk uległa zasada punktacji – rezultat końcowy określany był jako suma trzech not sędziowskich i punktów za uzyskaną (ustaną) odległość^[42].

Wszystkie trzy medale olimpijskie zdobyli reprezentanci Norwegii. Mistrzem olimpijskim został Birger Ruud, tym samym, zgodnie z obowiązującą wtedy regułą „podwójnego mistrzostwa”^[31], obronił tytuł mistrza świata, zdobyty w 1931 roku na mistrzostwach w Oberhofie^[44].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Norwegia	1	1	1	3
Razem		1	1	1	3

Multimedaliści

Na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid więcej niż jeden medal zdobyło pięciu zawodników, a trzech spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Dwóch multimedalistów to amerykańscy łyżwiarze szybcy, jeden – fiński biegacz narciarski^[45].

Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1932, czyli zawodników, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.

Miejsce	Zawodnik	Państwo	Dyscyplina	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Jaffee, IrvingIrving Jaffee	USA	łyżwiarstwo szybkie	02 2	00 –	00 –	2
1.	Shea, JackJack Shea	USA	łyżwiarstwo szybkie	02 2	00 –	00 –	2
3.	Saarinen, VeliVeli Saarinen	Finlandia	biegi narciarskie	01 1	00 –	01 1	2

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Wyniki i statystyki Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1932 w Lake Placid. Sports Reference. [dostęp 2021-08-14]. (ang.).