Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1948

Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1948

     zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu

     państwa bez medalu

     państwa nieuczestniczące w igrzyskach

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1948

Martin Lundström – szwedzki biegacz narciarski, dwukrotny mistrz olimpijski z Sankt Moritz

Gunnar Eriksson – szwedzki biegacz narciarski, dwukrotny medalista igrzysk w Sankt Moritz

Åke Seyffarth – szwedzki panczenista, dwukrotny medalista igrzysk w Sankt Moritz

Nino Bibbia – włoski skeletonista, mistrz olimpijski z Sankt Moritz

Nils Karlsson – szwedzki biegacz narciarski, mistrz olimpijski z Sankt Moritz

Olimpijska reprezentacja Kanady w hokeju na lodzie – mistrzowie olimpijscy z Sankt Moritz

Erika Mahringer – austriacka alpejka, dwukrotna brązowa medalistka z Sankt Moritz

Birger Ruud – norweski skoczek narciarski, wicemistrz olimpijski z Sankt Moritz

Lassi Parkkinen – fiński panczenista, wicemistrz olimpijski z Sankt Moritz

Barbara Ann Scott i Hans Gerschwiler – szwajcarscy łyżwiarze figurowi, medaliści igrzysk w Sankt Moritz

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1948 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na V Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1948 roku w Sankt Moritz.

Igrzyska w Sankt Moritz były pierwszymi igrzyskami olimpijskimi po II wojnie światowej. Podczas tych igrzysk rozegrano 22 konkurencje w dziewięciu dyscyplinach sportowych^[1]. W porównaniu do poprzednich zimowych igrzysk, które odbyły się w 1936 roku w Garmisch-Partenkirchen^[2], do kalendarza olimpijskiego włączono pięć konkurencji – cztery w narciarstwie alpejskim (zjazd i slalom kobiet i mężczyzn)^[3] i skeletonowy ślizg mężczyzn, który po dwudziestoletniej przerwie został jednorazowo przywrócony do rywalizacji olimpijskiej^[4].

W zawodach zaprezentowało się 668 sportowców (591 mężczyzn i 77 kobiet) z 28 państw. Ze względu na udział w II wojnie światowej, do uczestnictwa w zimowych igrzyskach w Sankt Moritz, jak również w letnich igrzyskach w Londynie, nie zostali zaproszeni Niemcy i Japończycy^[1]. Dla pięciu krajów – Chile, Danii, Islandii, Korei Południowej i Libanu – start w 1948 roku był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich. Dla Korei i Libanu był to zarazem pierwszy start olimpijski, włączając w to również letnie igrzyska^[5].

Medalistami olimpijskimi zostali przedstawiciele trzynastu państw, spośród których dziesięć państw zdobyło przynajmniej jeden złoty medal. Dla piętnastu reprezentacji oznaczało to zatem brak medalu na tych igrzyskach. Najwięcej medali – po dziesięć – zdobyli reprezentanci Norwegii, Szwecji i Szwajcarii, przy czym Norwegowie i Szwedzi mieli na koncie cztery złote medale, a Szwajcarzy trzy^[1].

Pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Włoch, i zarazem pierwsze złoto dla tego kraju, zdobył Nino Bibbia w ślizgu skeletonowym^[6][7]. Z kolei pierwsze złoto zimowych igrzysk dla Belgii wywalczyli Micheline Lannoy i Pierre Baugniet w konkursie par sportowych^[8]. Był to zarazem pierwszy belgijski medal zimowych igrzysk od 1928 roku^[9]. W tej samej konkurencji Andrea Kékesy i Ede Király zdobyli pierwszy w historii srebrny medal dla reprezentacji Węgier^[10]. Na poprzednich dwóch igrzyskach – w Lake Placid i Garmisch-Partenkirchen – w węgierskim dorobku znalazły się wyłącznie brązowe medale^[11]. Również pierwszy w historii srebrny medal dla swojego kraju zdobyli hokeiści reprezentacji Czechosłowacji. Był to drugi medal, po brązowym w 1928 roku, wywalczony dla tego kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich^[12].

Najlepsze w ich dotychczasowej historii startów w zimowych igrzyskach olimpijskich występy osiągnęli również reprezentanci Szwecji, Szwajcarii, Francji i Kanady. Szwedzi, Szwajcarzy i Francuzi osiągnęli najlepszy wynik zarówno biorąc pod uwagę liczbę złotych medali, jak i wszystkich łącznie^[13][14][15]. Francuzi, a także Kanadyjczycy, po raz pierwszy zakończyli zimowe igrzyska z dorobkiem dwóch złotych medali^[15][16]. Największą sumę medali w historii swoich startów odnotowali również Austriacy, jednak ich wynik był słabszy pod względem liczby złotych medali od rezultatu osiągniętego w Chamonix – w Sankt Moritz zdobyli jeden złoty medal, a w Chamonix dwa^[17].

Najlepszy od 1928 roku wynik medalowy w zimowych igrzyskach olimpijskich uzyskali reprezentanci Finlandii^[18], a najlepszy od 1932 roku – reprezentanci Stanów Zjednoczonych^[19]. Z kolei dla Norwegów był to niemal najsłabszy występ w historii – drugi raz, po igrzyskach w 1932 roku, zdobyli oni tylko dziesięć medali^[20].

Jedynym krajem, który zdobył medale na poprzednich zimowych igrzyskach, a nie dokonał tego w Sankt Moritz, byli nieuczestniczący w zawodach olimpijskich Niemcy^[2][1].

Konkurencje olimpijskie wyłoniły łącznie 123 medalistów, spośród których jedenaścioro zdobyło co najmniej dwa medale. Siedmioro z multimedalistów przynajmniej raz stanęło na najwyższym stopniu podium. Jedynym trzykrotnym medalistą igrzysk w Sankt Moritz został francuski alpejczyk, Henri Oreiller, w którego dorobku znalazły się dwa złote i jeden srebrny medal. Dwa tytuły mistrza olimpijskiego zdobył również szwedzki biegacz narciarski, Martin Lundström^[1].

Klasyfikacja państw

Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1948 w Sankt Moritz, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Norwegia	4	3	3	10
1.	Szwecja	4	3	3	10
3.	Szwajcaria	3	4	3	10
4.	USA	3	4	2	9
5.	Francja	2	1	2	5
6.	Kanada	2	00 –	1	3
7.	Austria	1	3	4	8
8.	Finlandia	1	3	2	6
9.	Belgia	1	1	00 –	2
10.	Włochy	1	00 –	00 –	1
11.	Czechosłowacja	00 –	1	00 –	1
11.	Węgry	00 –	1	00 –	1
13.	Wielka Brytania	00 –	00 –	2	2
Razem		22	24	22	68

Klasyfikacje według dyscyplin

Biegi narciarskie

W ramach igrzysk w Sankt Moritz rozegrano trzy konkurencje biegowe – biegi na 18 i 50 km techniką klasyczną oraz bieg sztafetowy. Konkurencje te nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Garmisch-Partenkirchen^[21][22].

Rywalizację zdominowali reprezentanci Szwecji, którzy zdobyli złote medale we wszystkich konkurencjach. Jednocześnie wywalczyli sześć z siedmiu możliwych medali^[a][22]. Tym samym reprezentacja Szwecji umocniła się na klasyfikacji wszech czasów w biegach narciarskich na igrzyskach olimpijskich. Szwedzi, włącznie z igrzyskami w 1948 roku, zdobyli siedem złotych medali – o cztery więcej niż Norwegowie. Jednocześnie jako pierwsi w historii trzykrotnie zajęli wszystkie miejsca na podium jednej konkurencji – wcześniej dokonali tego w biegach na 50 km podczas igrzysk w 1928 i 1936 roku^[23][24][25].

Trzech zawodników dwukrotnie stanęło na podium olimpijskim w Sankt Moritz. Najbardziej utytułowanym biegaczem został Martin Lundström z dwoma złotymi medalami. Ponadto złoto i srebro zdobył Nils Östensson, a złoto i brąz – Gunnar Eriksson^[22].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Szwecja	3	2	1	6
2.	Finlandia	00 –	1	1	2
3.	Norwegia	00 –	00 –	1	1
Razem		3	3	3	9

Bobsleje

Kalendarz olimpijski konkurencji bobslejowych nie zmienił się od poprzednich igrzysk i składał się z dwójek i czwórek mężczyzn^[26][27].

Medalistami zostali bobsleiści z trzech krajów – Szwajcarii, Stanów Zjednoczonych i Belgii. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego^[27]. Srebro belgijskiej czwórki był drugim w historii, po brązowym medalu piątki w 1928 roku, medalem olimpijskim dla tego kraju osiągniętym w bobslejach^[28].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Szwajcaria	1	1	00 –	2
2.	USA	1	00 –	2	3
3.	Belgia	00 –	1	00 –	1
Razem		2	2	2	6

Hokej na lodzie

Turniej olimpijski w hokeju na lodzie podczas igrzysk w Sankt Moritz wygrała reprezentacja Kanady, srebrny medal zdobyli hokeiści z Czechosłowacji, a brązowy – ze Szwajcarii^[29].

O reprezentowanie Stanów Zjednoczonych na arenie olimpijskiej rywalizowały dwie drużyny – podstawowa, występująca pod egidą narodowej federacji, oraz amatorska. Ostatecznie drużyna amerykańska zajęła czwarte miejsce w turnieju. Zespół został jednak zdyskwalifikowany z uwagi na jawne dopuszczenie profesjonalnych graczy. Po powstałych kontrowersjach Międzynarodowy Komitet Olimpijski zapowiedział, że wyniki turnieju nie będą oficjalnie liczone do klasyfikacji olimpijskiej. Decyzję tę jednak uchylił jeszcze w trakcie trwania igrzysk^[30].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Kanada	1	00 –	00 –	1
2.	Czechosłowacja	00 –	1	00 –	1
3.	Szwajcaria	00 –	00 –	1	1
Razem		1	1	1	3

Kombinacja norweska

Rywalizacja w kombinacji norweskiej niezmiennie składała się z jednej konkurencji indywidualnej – biegu na 18 km i skoków narciarskich^[31][32]. Na igrzyskach w Sankt Moritz po raz pierwszy bieg dwuboistów rozegrano wspólnie z biegaczami. W biegu tym wystąpiło 84 zawodników, spośród których 39 było kombinatorami^[33].

Na wszystkich poprzednich zimowych igrzyskach olimpijskich wszystkie medale w kombinacji norweskiej zdobywali dwuboiści z Norwegii. W 1948 roku pierwszy raz na podium nie znalazł się żaden z norweskich zawodników – dwa pierwsze miejsca zajęli Finowie, a trzeci był Szwed^[33]. Jednocześnie zwycięzca zawodów – Heikki Hasu – uzyskał w biegu złożonym 448,8 punktu, czym o 2,8 punktu poprawił dotychczasową najwyższą notę na igrzyskach olimpijskich, osiągniętą w 1932 roku przez Johana Grøttumsbråtena^{[34][35][36][37][38]}.

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Finlandia	1	1	00 –	2
2.	Szwecja	00 –	00 –	1	1
Razem		1	1	1	3

Łyżwiarstwo figurowe

W łyżwiarstwie figurowym, tak samo jak na poprzednich igrzyskach, rozegrano trzy konkurencje – zawody solistów, solistek i par sportowych^[39][40]. Jedyna zmiana polegała na zmniejszeniu liczby obowiązkowych figur z dwunastu do sześciu. Ponadto w konkursie par sportowych po raz pierwszy i jedyny w historii igrzysk olimpijskich zawody oceniało jedenastu sędziów, a nie – jak zwykle – dziewięciu^[40].

Medalistami zostali reprezentanci siedmiu państw, spośród których tylko Kanada i Austria zdobyły po dwa medale. Żaden z zawodników nie stanął dwukrotnie na podium olimpijskim podczas tych igrzysk^[40]. Złote medale zdobyli reprezentanci Stanów Zjednoczonych, Belgii i Kanady. Były to pierwsze złota olimpijskie w łyżwiarstwie figurowym dla tych państw^[41][42][43].

W konkursie par sportowych pierwszy złoty medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Belgii zdobyli Micheline Lannoy i Pierre Baugniet^[8], natomiast Andrea Kékesy i Ede Király w tym samym konkursie wywalczyli pierwszy w historii srebrny medal dla Węgier^[10].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Kanada	1	00 –	1	2
2.	Belgia	1	00 –	00 –	1
2.	USA	1	00 –	00 –	1
4.	Austria	00 –	1	1	2
5.	Szwajcaria	00 –	1	00 –	1
5.	Węgry	00 –	1	00 –	1
7.	Wielka Brytania	00 –	00 –	1	1
Razem		3	3	3	9

Łyżwiarstwo szybkie

W ramach igrzysk w Sankt Moritz rozegrane zostały cztery konkurencje w łyżwiarstwie szybkim – biegi mężczyzn na 500, 1500, 5000 i 10000 metrów. Konkurencje nie zmieniły się w porównaniu do poprzednich igrzysk^[44][45].

Rywalizację zdominowali Norwegowie, zdobywając trzy z czterech złotych medali. Dwóch panczenistów dwukrotnie stanęło na podium olimpijskim – Szwed Åke Seyffarth zdobył złoty i srebrny medal, a Norweg Odd Lundberg – srebrny i brązowy^[45].

Zwycięzca biegu na 1500 metrów – Sverre Farstad – poprawił rekord olimpijski, uzyskując czas 2:17,6^[46]. Z kolei w biegu na 500 metrów rekord olimpijski poprawiono dwukrotnie – najpierw dokonał tego Bobby Fitzgerald z czasem 43,2 sekundy, a następnie Finn Helgesen z czasem lepszym o 0,1 sekundy^[47]. W biegu tym, po raz pierwszy w historii konkurencji łyżwiarskich, trzech zawodników zajęło ex aequo drugie miejsce^{[48][49][50][51]}. Organizatorzy nie byli przygotowani na taką sytuację – mieli tylko dwa srebrne medale zamiast trzech. Zaproponowali w związku z tym tymczasowe rozwiązanie, które miało polegać na przyznaniu jednemu z zawodników amerykańskich brązowego medalu i późniejszej jego wymiany na medal srebrny. Delegacja USA wyznaczyła Fitzgeralda do odebrania srebrnego medalu, a Kena Bartholomewa do medalu brązowego. Oburzony całą sytuacją Bartholomew nie stawił się na ceremonii medalowej^[47].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Norwegia	3	2	1	6
2.	Szwecja	1	1	1	3
3.	USA	00 –	2	00 –	2
4.	Finlandia	00 –	1	1	2
Razem		4	6	3	13

Narciarstwo alpejskie

W ramach igrzysk w Sankt Moritz rozegrano sześć konkurencji alpejskich. Do wcześniej przeprowadzanej kombinacji dołączono zjazd i slalom mężczyzn i kobiet^[52][3].

Najbardziej utytułowanym narciarzem alpejskim został Henri Oreiller, który zdobył dwa złote i jeden brązowy medal. Został on jednocześnie najbardziej utytułowanym sportowcem igrzysk, biorąc pod uwagę wszystkie dyscypliny^[1]. Ponadto pięcioro zawodników zdobyło po dwa medale olimpijskie – Gretchen Fraser i Trude Beiser (obie po jednym złotym i jednym srebrnym), James Couttet i Karl Molitor (obaj po jednym srebrnym i jednym brązowym) oraz Erika Mahringer (dwa brązowe). W zjeździe mężczyzn ex aequo trzeci czas osiągnęli Rolf Olinger i Karl Molitor, w związku z czym przyznano w tej konkurencji dwa brązowe medale^[3].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Szwajcaria	2	2	2	6
2.	Francja	2	1	2	5
3.	Austria	1	2	3	6
4.	USA	1	1	00 –	2
Razem		6	6	7	19

Skeleton

Na igrzyskach w 1948 roku po raz drugi w historii rozegrano zawody olimpijskie w skeletonie. Wcześniej skeletoniści rywalizowali o medale olimpijskie w 1928 roku, również w Sankt Moritz^[4]. Przywrócenie dyscypliny do kalendarza olimpijskiego nie nastąpiło jednak na stałe – kolejne zawody rozegrano podczas igrzysk w Salt Lake City w 2002 roku^[53].

Złoty medal w jedynej konkurencji skeletonowej na igrzyskach w 1948 roku zdobył Włoch Nino Bibbia, który został powołany do kadry olimpijskiej jako bobsleista, a do zawodów skeletonowych został zgłoszony tuż przed zawodami^[54]. Był to pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Włoch^[6]. Wicemistrzem olimpijskim został Jack Heaton, który zdobył srebrny medal również podczas poprzedniej rywalizacji olimpijskiej, w 1928 roku^[55].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Włochy	1	00 –	00 –	1
2.	USA	00 –	1	00 –	1
3.	Wielka Brytania	00 –	00 –	1	1
Razem		1	1	1	3

Skoki narciarskie

Niezmiennie od poprzednich igrzysk skoczkowie narciarscy rywalizowali w jednej konkurencji indywidualnej^[56][57]. Olimpijski konkurs skoków w Sankt Moritz był pierwszymi międzynarodowymi zawodami, podczas których skoki oceniane były przez pięciu sędziów, a dwie skrajne noty zaczęto odrzucać. W dotychczasowej formule noty wystawiało trzech sędziów i wszystkie wliczane były do wyniku punktowego^[58].

Konkurs zdominowali reprezentanci Norwegii, którzy zdobyli wszystkie trzy medale olimpijskie^[59]. Taka sytuacja, że wszystkie miejsca na podium zdobyli skoczkowie z jednego kraju, nastąpiła po raz drugi w historii. Wcześniej, na igrzyskach w Lake Placid w 1932, również Norwegowie zdobyli wszystkie medale^[60]. Po pierwszej serii konkursu w Sankt Moritz na prowadzeniu był Matti Pietikäinen, jednak jego słabszy rezultat w finale sprawił, że ostatecznie zakończył zawody na czwartym miejscu^[58].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Norwegia	1	1	1	3
Razem		1	1	1	3

Multimedaliści

Jedenaścioro sportowców zdobyło w Sankt Moritz więcej niż jeden medal, a siedmioro spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto^[1]. Najwięcej – czterech – multimedalistów startowało w barwach Szwecji. Troje multimedalistów stawało na podium olimpijskim w narciarstwie alpejskim, również trzech w biegach narciarskich, a jeden w łyżwiarstwie szybkim.

Najwięcej medali – trzy – zdobył reprezentant Francji w narciarstwie alpejskim, Henri Oreiller. Dwukrotnie został on mistrzem olimpijskim, dodatkowo zdobył brązowy medal. Dwa tytuły mistrzowskie zdobył także Martin Lundström w biegach narciarskich.

Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1948, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.

Miejsce	Zawodnik	Państwo	Dyscyplina	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Oreiller, HenriHenri Oreiller	Francja	narciarstwo alpejskie	2	00 –	1	3
2.	Lundström, MartinMartin Lundström	Szwecja	biegi narciarskie	2	00 –	00 –	2
3.	Beiser, TrudeTrude Beiser	Austria	narciarstwo alpejskie	1	1	00 –	2
3.	Fraser, GretchenGretchen Fraser	USA	narciarstwo alpejskie	1	1	00 –	2
3.	Östensson, NilsNils Östensson	Szwecja	biegi narciarskie	1	1	00 –	2
3.	Seyffarth, ÅkeÅke Seyffarth	Szwecja	łyżwiarstwo szybkie	1	1	00 –	2
7.	Eriksson, GunnarGunnar Eriksson	Szwecja	biegi narciarskie	1	00 –	1	2

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Wyniki i statystyki Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1948 w Sankt Moritz (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2016-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-28)].