Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956

Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1956

     zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu

     państwa bez medalu

     państwa nieuczestniczące w igrzyskach

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956

Toni Sailer – austriacki narciarz alpejski, trzykrotny mistrz olimpijski z Cortina d’Ampezzo

Sixten Jernberg – szwedzki biegacz narciarski, czterokrotny medalista olimpijski z Cortina d’Ampezzo

Jewgienij Griszyn – radziecki panczenista, dwukrotny mistrz olimpijski z Cortina d’Ampezzo

Sigvard Ericsson – szwedzki panczenista, dwukrotny medalista olimpijski z Cortina d’Ampezzo

Lubow Kozyriewa – radziecka biegaczka narciarska, dwukrotna medalistka olimpijska z Cortina d’Ampezzo

Medaliści alpejskiego slalomu na igrzyskach w Cortina d’Ampezzo. Od lewej: Stig Sollander (brąz), Toni Sailer (złoto), Chiharu Igaya (srebro)

Mistrzynie olimpijskie w sztafecie kobiet 3 × 5 km w Cortina d’Ampezzo. Od lewej: Sirkka Polkunen, Mirja Hietamies, Siiri Rantanen

Tenley Albright – amerykańska łyżwiarka figurowa, mistrzyni olimpijska w konkursie solistek w Cortina d’Ampezzo

Wsiewołod Bobrow – radziecki hokeista, mistrz olimpijski z Cortina d’Ampezzo

Renée Colliard – szwajcarska alpejka, mistrzyni olimpijska w slalomie w Cortina d’Ampezzo

Rosa Reichert – niemiecka alpejka, mistrzyni olimpijska w gigancie w Cortina d’Ampezzo

Sverre Stenersen – norweski narciarz klasyczny, mistrz olimpijski w kombinacji w Cortina d’Ampezzo

Boris Szyłkow – radziecki panczenista, mistrz olimpijski w biegu na 5000 m w Cortina d’Ampezzo

Knut Johannesen – norweski panczenista, wicemistrz olimpijski z Cortina d’Ampezzo

Eero Kolehmainen – fiński biegacz narciarski, wicemistrz olimpijski z Cortina d’Ampezzo

Oleg Gonczarienko – radziecki panczenista, dwukrotny medalista olimpijski z Cortina d’Ampezzo

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na VII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1956 roku w Cortina d’Ampezzo.

W trakcie igrzysk przeprowadzono 24 konkurencje w ośmiu dyscyplinach sportowych^[1]. W porównaniu do poprzednich zimowych igrzysk, które odbyły się w Oslo^[2], do kalendarza włączono dwie nowe konkurencje biegowe – sztafetę kobiet 3 × 5 km oraz bieg mężczyzn na 30 km. Ponadto z 18 km do 15 km skrócono dystans biegów rozgrywanych w biegach narciarskich i dwuboju klasycznym mężczyzn^[3][4].

W igrzyskach wzięło udział 821 sportowców (689 mężczyzn i 132 kobiety) startujących w barwach 32 narodowych reprezentacji^[1]. Pod względem liczby uczestników i liczby państw, a także pod względem liczby rozgrywanych konkurencji, igrzyska te były rekordowymi, biorąc pod uwagę wszystkie ubiegłe edycje zimowych igrzysk olimpijskich^[5]. Dla trzech reprezentacji – Boliwii, Iranu i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich – udział w igrzyskach był debiutem w zimowych edycjach igrzysk olimpijskich^[6].

Medale zdobyli reprezentanci trzynastu państw, z czego wynika, że dziewiętnaście państw wyjechało z igrzysk bez medalu. Najliczniejszy dorobek medalowy osiągnęli zawodnicy ze Związku Radzieckiego, którzy wywalczyli łącznie 16 medali – 7 złotych, 3 srebrne i 6 brązowych^[1]. Był to drugi występ olimpijski reprezentacji ZSRR po Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952 w Helsinkach i pierwszy zakończony zwycięstwem w klasyfikacji medalowej^[7][8].

Pierwszym w historii medalistą zimowych igrzysk dla ZSRR został Pawieł Kołczin, zdobywając brąz w biegu narciarskim na 30 km. Z kolei pierwsze złoto dla tego kraju zdobyła Lubow Kozyriewa w biegu na 10 km^[9]. Podczas igrzysk w 1956 roku pierwsze medale ZIO dla swoich państw zdobyli także reprezentanci Japonii i Polski^[10][11]. Pierwszym japońskim medalistą został Chiharu Igaya – wicemistrz olimpijski w alpejskim slalomie^[12], natomiast dla Polski pierwszy medal wywalczył Franciszek Gąsienica Groń – brązowy medalista w konkursie indywidualnym w kombinacji norweskiej^[13].

Występ reprezentantów Austrii w Cortina d’Ampezzo był ich najlepszym z dotychczasowych startów w zimowych edycjach igrzysk olimpijskich i zarazem najlepszym występem olimpijskim od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936, wliczając w to także letnie starty^[14]. Reprezentanci Szwecji odnotowali najlepszy od 1948 roku występ w zimowych igrzyskach olimpijskich biorąc pod uwagę liczbę złotych jak i sumę wszystkich zdobytych medali^[15]. Z kolei dla Węgrów był to piąty z rzędu zimowy start olimpijski zakończony z dorobkiem medalowym^[16].

Występ w Cortina d’Ampezzo był pierwszym w historii startem olimpijskim sportowców z Francji, podczas którego nie zdobyli oni ani jednego medalu^[17]. Reprezentanci Norwegii również zaliczyli w 1956 roku najsłabszy rezultat medalowy w historii ich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich. Był to jednocześnie ich najsłabszy występ olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 pod względem liczby złotych medali i od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1932 pod względem sumy zdobytych medali wszystkich kruszców^[18]. Norwegowie po raz pierwszy od początku rozgrywania zimowych igrzysk nie zdobyli złotego medalu w skokach narciarskich, a nawet nie stanęli na podium olimpijskim w tej dyscyplinie^[19]. Najsłabszy wynik medalowy na igrzyskach olimpijskich, biorąc pod uwagę złote medale i łączną sumę, od zimowych igrzysk w 1936 roku osiągnęli też reprezentanci Stanów Zjednoczonych^[20]. Z kolei sportowcy z Kanady po raz pierwszy od letnich igrzysk w 1948 roku nie zdobyli ani jednego złota olimpijskiego. Był to zarazem ich pierwszy od 1936 roku zimowy start bez złotego medalu^[21]. Kanadyjczycy po raz drugi w historii nie zwyciężyli w turnieju olimpijskim w hokeju na lodzie i po raz pierwszy zdobyli w tym turnieju tylko brązowy medal^[22].

W porównaniu do igrzysk w 1952 roku w Oslo, medali w Cortina d’Ampezzo nie wywalczyli reprezentanci Francji, Holandii i Wielkiej Brytanii^[17][23][24].

Przeprowadzone konkurencje wyłoniły 131 medalistów, spośród których 14 zdobyło więcej niż jeden medal. Ośmioro sportowców zdobyło więcej niż jeden medal, w tym przynajmniej jedno złoto. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem igrzysk został Austriak Toni Sailer, który zdobył trzy tytuły mistrza olimpijskiego, zwyciężając we wszystkich trzech konkurencjach w narciarstwie alpejskim mężczyzn. Czterokrotnie na podium olimpijskim w biegach narciarskich stanął Szwed Sixten Jernberg, jednak w jego dorobku znalazł się tylko jeden złoty medal. Po trzy medale wywalczyli także dwaj inni biegacze – Veikko Hakulinen i Pawieł Kołczin^[1].

Klasyfikacja państw

Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1956 w Cortina d’Ampezzo, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	ZSRR	7	3	6	16
2.	Austria	4	3	4	11
3.	Finlandia	3	3	1	7
4.	Szwajcaria	3	2	1	6
5.	Szwecja	2	4	4	10
6.	USA	2	3	2	7
7.	Norwegia	2	1	1	4
8.	Włochy	1	2	00 –	3
9.	Niemcy	1	00 –	1	2
10.	Kanada	00 –	1	2	3
11.	Japonia	00 –	1	00 –	1
12.	Polska	00 –	–	1	1
12.	Węgry	00 –	00 –	1	1
Razem		25	23	24	72

Klasyfikacje według dyscyplin

Biegi narciarskie

W kalendarzu igrzysk w Cortina d’Ampezzo nastąpiły trzy zmiany w konkurencjach biegowych w porównaniu do igrzysk w Oslo. Dotychczasowy bieg na dystansie 18 km został skrócony do 15 km, dodatkowo po raz pierwszy przeprowadzono rywalizację olimpijską w sztafetach kobiet i w biegu indywidualnym mężczyzn na 30 km^[3][25]. W konkurencjach biegowych w 1956 roku przyznano łącznie sześć kompletów medali olimpijskich – cztery wśród mężczyzn i dwa wśród kobiet^[26]. Zawody olimpijskie w biegach narciarskich wchodziły jednocześnie w skład 21. edycji mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym^[27].

Na podium olimpijskim stanęli reprezentanci czterech państw – Norwegii, Szwecji, Finlandii i ZSRR. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem został Sixten Jernberg, który jako jedyny zdobył medal w czterech konkurencjach. Szwed zakończył igrzyska z dorobkiem złotego, dwóch srebrnych i brązowego medalu. Multimedalistami zostali także: Veikko Hakulinen (złoto i dwa razy srebro), Lubow Kozyriewa (złoto i srebro), Pawieł Kołczin (złoto i dwa razy brąz), Fiodor Tierientjew (złoto i brąz), Radja Jeroszyna (dwa razy srebro) i Sonja Edström (dwa razy brąz)^[26].

Brązowy medal Pawła Kołczina w biegu na 30 km mężczyzn był pierwszym medalem zimowych igrzysk olimpijskich dla ZSRR, z kolei złoto Lubow Kozyriewej w biegu kobiet na 10 km było pierwszym złotym medalem ZIO dla tego kraju^[9].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	ZSRR	2	2	3	7
2.	Finlandia	2	2	00 –	4
3.	Szwecja	1	2	3	6
4.	Norwegia	1	00 –	00 –	1
Razem		6	6	6	18

Bobsleje

Podczas igrzysk w 1956 roku niezmienny pozostał program zawodów bobslejowych, który składał się z dwóch konkurencji mężczyzn – dwójek i czwórek^[28][29].

Medale zdobyli reprezentanci trzech państw – Włoch, Szwajcarii i Stanów Zjednoczonych. Multimedalistami, z dorobkiem dwóch srebrnych medali, zostali Renzo Alverà i Eugenio Monti^[29]. Bobsleiści ze Stanów Zjednoczonych po raz pierwszy od czasu rozgrywania dwójek na igrzyskach olimpijskich nie zdobyli w tej konkurencji medalu^[30].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Włochy	1	2	00 –	3
2.	Szwajcaria	1	00 –	1	2
3.	USA	00 –	00 –	1	1
Razem		2	2	2	6

Hokej na lodzie

W turnieju hokeja na lodzie mężczyzn na igrzyskach w Cortina d’Ampezzo zwyciężyła reprezentacja Związku Radzieckiego, drugie miejsce zajęła reprezentacja Stanów Zjednoczonych, a trzecie – Kanady^[31]. Był to pierwszy medal olimpijski w hokeju wywalczony przez drużynę ZSRR^[32]. Jednocześnie po raz drugi w historii, po zwycięstwie Brytyjczyków w 1936 roku, triumfu w turnieju nie odnieśli Kanadyjczycy^[22].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	ZSRR	1	00 –	00 –	1
2.	USA	00 –	1	00 –	1
3.	Kanada	00 –	00 –	1	1
Razem		1	1	1	3

Kombinacja norweska

Niezmiennie od igrzysk w Oslo, w Cortina d’Ampezzo rozegrano jedną konkurencję w kombinacji norweskiej – zawody indywidualne^[33][4]. Dystans biegu został skrócony z 18 do 15 km^[4]. Zawody olimpijskie w kombinacji norweskiej wchodziły jednocześnie w skład 21. edycji mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym^[34].

Zwycięzcą zawodów został Sverre Stenersen, drugie miejsce zajął Bengt Eriksson, a trzeci był Franciszek Gąsienica Groń^[4]. Brązowy medal Gąsienicy Gronia był pierwszym medalem zimowych igrzysk olimpijskich wywalczonym dla Polski^[13].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Norwegia	1	00 –	00 –	1
2.	Szwecja	00 –	1	00 –	1
3.	Polska	00 –	00 –	1	1
Razem		1	1	1	3

Łyżwiarstwo figurowe

Niezmienny od poprzednich igrzysk pozostał program zawodów w łyżwiarstwie figurowym, składał się z trzech konkurencji – konkursów solistów, solistek i par sportowych^[35][36].

Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu. Rywalizację solistów i solistek zdominowali łyżwiarze ze Stanów Zjednoczonych – zdobyli wszystkie medale w konkursie mężczyzn oraz złoto i srebro w konkursie kobiet. Ponadto medalistami zostali sportowcy z trzech państw – Austrii, Kanady i Węgier^[36].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	USA	2	2	1	5
2.	Austria	1	00 –	1	2
3.	Kanada	00 –	1	00 –	1
4.	Węgry	00 –	00 –	1	1
Razem		3	3	3	9

Łyżwiarstwo szybkie

Tak samo jak na igrzyskach w Oslo, w Cortina d’Ampezzo rozegrano cztery konkurencje w łyżwiarstwie szybkim – biegi mężczyzn na 500, 1500, 5000 i 10 000 metrów^[37][38]. Rywalizację zdominowali panczeniści z ZSRR, którzy zdobyli siedem medali, w tym cztery złote^[38].

W biegu na 1500 metrów pierwsze miejsce ex aequo zajęli Jewgienij Griszyn i Jurij Michajłow, wobec czego przyznano dwa złote medale. Griszyn i Michajłow ustanowili nowy rekord świata w tym biegu, uzyskując czas 2:08,6^[39]. Griszyn wyrównał również rekord w biegu na 500 metrów z czasem 40,2 sekundy^[40]. Ponadto w biegach na długich dystansach sześciokrotnie poprawiane były rekordy olimpijskie^[41][42].

Najbardziej utytułowanym zawodnikiem igrzysk został Jewgienij Griszyn z dorobkiem dwóch złotych medali. Poza nim po dwa medale zdobyli Sigvard Ericsson (złoty i srebrny) oraz Oleg Gonczarienko (dwa brązowe)^[38].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	ZSRR	4	1	2	7
2.	Szwecja	1	1	00 –	2
3.	Norwegia	00 –	1	1	2
4.	Finlandia	00 –	00 –	1	1
Razem		5	3	4	12

Narciarstwo alpejskie

Konkurencje alpejskie rozgrywane podczas igrzysk w 1956 roku były takie same jak podczas poprzednich igrzysk – przeprowadzono zjazd, slalom i slalom gigant wśród kobiet i mężczyzn^[43][44]. Zawody olimpijskie były jednocześnie 14. edycją mistrzostw świata w narciarstwie alpejskim^[45].

Rywalizację mężczyzn zdominował Austriak Toni Sailer. Jako pierwszy w historii wygrał wszystkie konkurencje alpejskie i zdobył trzy złote medale podczas jednych igrzysk olimpijskich^{[46][47][48][49][50][51]}. Multimedalistą został również jego rodak, Andreas Molterer z dorobkiem jednego srebrnego i jednego brązowego medalu. W rywalizacji kobiet żadna zawodniczka nie zdobyła więcej niż jednego medalu. We wszystkich sześciu konkurencjach najwięcej medali zdobyli Austriacy – 9 na 18 możliwych. Cztery medale wywalczyli Szwajcarzy, a po jednym przedstawiciele Niemiec, Japonii, Szwecji, Kanady i ZSRR^[44].

Wicemistrz olimpijski w slalomie, Chiharu Igaya, został pierwszym w historii japońskim medalistą zimowych igrzysk olimpijskich^[12].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Austria	3	3	3	9
2.	Szwajcaria	2	2	00 –	4
3.	Niemcy	1	00 –	00 –	1
4.	Japonia	00 –	1	00 –	1
5.	Kanada	00 –	00 –	1	1
5.	Szwecja	00 –	00 –	1	1
5.	ZSRR	00 –	00 –	1	1
Razem		6	6	6	18

Skoki narciarskie

Rywalizacja skoczków narciarskich na igrzyskach w 1956 roku składała się z jednego konkursu indywidualnego, tak samo jak cztery lata wcześniej^[52][53]. Zawody olimpijskie w skokach narciarskich wchodziły jednocześnie w skład 21. edycji mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym^[54].

Na poprzednich sześciu igrzyskach, czyli od początku rozgrywania zimowych igrzysk olimpijskich, złote medale w konkursie skoków zdobywali reprezentanci Norwegii^[19]. W Cortina d’Ampezzo najwyżej sklasyfikowany z Norwegów zajął dziewiąte miejsce. Pierwszym mistrzem olimpijskim spoza Norwegii został tym samym Antti Hyvärinen, srebrny medal zdobył Aulis Kallakorpi, a brązowy Harry Glaß^[53].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Finlandia	1	1	00 –	2
2.	Niemcy	00 –	00 –	1	1
Razem		1	1	1	3

Multimedaliści

Czternaścioro sportowców zdobyło w Cortina d’Ampezzo więcej niż jeden medal, a ośmioro spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – czworo – multimedalistów startowało w barwach Związku Radzieckiego. Pięcioro z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w biegach narciarskich, dwóch w łyżwiarstwie szybkim, a jeden w narciarstwie alpejskim.

Najwięcej medali – cztery – zdobył reprezentant Szwecji w biegach narciarskich, Sixten Jernberg. Zdobył on jeden złoty, dwa srebrne i jeden brązowy medal. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem, z dorobkiem trzech złotych medali, został natomiast austriacki alpejczyk, Toni Sailer.

Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.

Miejsce	Zawodnik	Państwo	Dyscyplina	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Sailer, ToniToni Sailer	Austria	narciarstwo alpejskie	3	00 –	00 –	3
2.	Griszyn, JewgienijJewgienij Griszyn	ZSRR	łyżwiarstwo szybkie	2	00 –	00 –	2
3.	Jernberg, SixtenSixten Jernberg	Szwecja	biegi narciarskie	1	2	1	4
4.	Hakulinen, VeikkoVeikko Hakulinen	Finlandia	biegi narciarskie	1	2	00 –	3
5.	Ericsson, SigvardSigvard Ericsson	Szwecja	łyżwiarstwo szybkie	1	1	00 –	2
5.	Kozyriewa, LubowLubow Kozyriewa	ZSRR	biegi narciarskie	1	1	00 –	2
7.	Kołczin, PawiełPawieł Kołczin	ZSRR	biegi narciarskie	1	00 –	2	3
8.	Tierientjew, FiodorFiodor Tierientjew	ZSRR	biegi narciarskie	1	00 –	1	2

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Wyniki i statystyki Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956 w Cortina d’Ampezzo. sports-reference.com. [dostęp 2016-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).