Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998

Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998

     zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu

     państwa bez medalu

     państwa nieuczestniczące w igrzyskach

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998

Bjørn Dæhlie – norweski biegacz narciarski, czterokrotny medalista igrzysk w Nagano

Uschi Disl – niemiecka biathlonistka, trzykrotna medalistka igrzysk w Nagano

Gunda Niemann-Stirnemann – niemiecka panczenistka, trzykrotna medalistka igrzysk w Nagano

Thomas Alsgaard – norweski biegacz narciarski, dwukrotny mistrz olimpijski z Nagano

Marianne Timmer – holenderska panczenistka, dwukrotna mistrzyni olimpijska z Nagano

Gianni Romme – holenderski panczenista, dwukrotny mistrz olimpijski z Nagano

Ole Einar Bjørndalen – norweski biathlonista, dwukrotny medalista igrzysk w Nagano

Halvard Hanevold – norweski biathlonista, dwukrotny medalista igrzysk w Nagano

Kateřina Neumannová – czeska biegaczka narciarska, dwukrotna medalistka igrzysk w Nagano

Tara Lipinski – amerykańska łyżwiarka figurowa, mistrzyni olimpijska z Nagano

Ilja Kulik – rosyjski łyżwiarz figurowy, mistrz olimpijski z Nagano

Ross Rebagliati – kanadyjski snowboardzista, mistrz olimpijski w slalomie gigancie na igrzyskach w Nagano

(c) MashaCarol z angielskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0

Philippe Candeloro – francuski łyżwiarz figurowy, brązowy medalista w konkurencji solistów na igrzyskach w Nagano

(c) Canadaolympic989, CC-BY-SA-3.0

Finałowy mecz turnieju hokejowego mężczyzn – Czechy–Rosja

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XVIII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1998 roku w Nagano.

Rywalizacja podczas igrzysk olimpijskich w Nagano odbyła się w 68 konkurencjach w czternastu dyscyplinach sportowych^[1]. Zadebiutowało pięć nowych konkurencji – turniej hokeja na lodzie kobiet^[2] oraz zawody snowboardowe w slalomie gigancie i halfpipie kobiet i mężczyzn. Snowboarding został wprowadzony do kalendarza jako nowa dyscyplina olimpijska^[3]. Ponadto, po 74 latach przerwy, w ramach igrzysk olimpijskich odbyły się turnieje mężczyzn i kobiet w curlingu^[4].

W igrzyskach wzięło udział 2180 sportowców (1390 mężczyzn i 789 kobiet) z 72 państw^[1]. Dla pięciu z nich – Azerbejdżanu, Kenii, Macedonii, Urugwaju i Wenezueli – występ w Nagano był debiutem kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich^[5].

Na podium olimpijskim w Nagano stanęli reprezentanci 24 państw, spośród których 15 państw zdobyło przynajmniej jeden złoty medal. Bez medalu udział w igrzyskach zakończyło 48 narodowych reprezentacji. Najwięcej medali olimpijskich wszystkich kolorów – 29 – zdobyli reprezentanci Niemiec^[1]. Wyrównali oni rekord liczby medali zdobytych na jednych zimowych igrzyskach, osiągnięty wcześniej tylko przez Związek Radziecki na igrzyskach w Calgary^[6]. Niemcy osiągnęli również największą w swojej historii liczbę dwunastu złotych medali zdobytych na jednych zimowych igrzyskach^[7].

Reprezentantka Czech w biegach narciarskich – Kateřina Neumannová – zdobyła pierwsze zimowe medale olimpijskie dla swojego kraju od czasu rozpadu Czechosłowacji. Reprezentacja Czech w hokeju na lodzie mężczyzn zdobyła natomiast pierwszy w historii złoty medal dla tego kraju^[8]. Pierwsze złoto na zimowych igrzyskach dla Bułgarii wywalczyła Ekaterina Dafowska. Był to jednocześnie drugi w historii medal zimowych igrzysk dla Bułgarii^[9]. Wicemistrzynie olimpijskie w turnieju kobiet w curlingu zdobyły pierwszy w historii zimowych startów medal dla reprezentacji Danii^[10].

Najlepszy start w zimowych igrzyskach olimpijskich zaliczyli reprezentanci Kanady, Chińskiej Republiki Ludowej, Holandii i Japonii. Kanadyjczycy i Chińczycy stanęli na podium zimowych igrzysk najwięcej razy w historii swoich startów^[11][12]. Dla Holendrów występ w Nagano był najlepszym startem olimpijskim, zarówno biorąc pod uwagę letnie, jak i zimowe starty, od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936^[13]. Z kolei dla Japończyków, którzy byli już dwukrotnie organizatorami igrzysk olimpijskich – letnich w Tokio i zimowych w Sapporo – był to najlepszy zimowy występ olimpijski w roli gospodarza oraz najlepszy start olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1984^[14]. Drugi raz w historii, po igrzyskach w Lillehammer, Norwegia zdobyła dziesięć złotych medali^[15], a Korea Południowa sześć medali łącznie^[16]. Jedyny reprezentant Belgii na igrzyskach w Nagano – Bart Veldkamp – zdobył pierwszy medal ZIO dla swojego kraju od 1948 roku^[17]. Reprezentantka Australii – Zali Steggall – została natomiast zdobywczynią drugiego medalu zimowych igrzysk dla Australii^[18].

Najsłabszy wynik medalowy w igrzyskach olimpijskich (letnich i zimowych) od igrzysk w Calgary osiągnęła reprezentacja Włoch^[19]. Natomiast dla Szwecji były to pierwsze od 1976 roku zimowe igrzyska, podczas których sportowcy z tego kraju nie zdobyli złotego medalu^[20].

Spośród krajów, które zdobyły przynajmniej jeden medal olimpijski w Lillehammer, start na igrzyskach w Nagano z zerowym dorobkiem medalowym zakończyły Uzbekistan i Słowenia^[21][22].

W Nagano 47 sportowców zdobyło przynajmniej dwa medale, a 29 spośród nich – przynajmniej jedno złoto. Pięciokrotną medalistką igrzysk, z dorobkiem trzech złotych, jednego srebrnego i jednego brązowego medalu, została Łarisa Łazutina^[1]. Trzy złote i jeden srebrny medal zdobył ponadto Bjørn Dæhlie, który stawał na podium olimpijskim również w Albertville i Lillehammer. Norweg został najbardziej utytułowanym zimowym olimpijczykiem w historii z dorobkiem dwunastu medali – ośmiu złotych i czterech srebrnych^[23].

Tara Lipinski, zwyciężczyni konkursu solistek w łyżwiarstwie figurowym, została najmłodszą mistrzynią olimpijską w historii zimowych igrzysk olimpijskich^[24]. W organizmie mistrza olimpijskiego w snowboardowym slalomie gigancie – Rossa Rebagliatiego – wykryto stosowanie niedozwolonej substancji, w efekcie czego złoty medal został mu odebrany. Kanadyjski Komitet Olimpijski złożył jednak apelację, która została pozytywnie rozpatrzona przez Trybunał Arbitrażowy Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Dyskwalifikacja Kanadyjczyka została tym samym anulowana, a medal zwrócony^[25].

Klasyfikacja państw

Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998 w Nagano, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Niemcy	12	9	8	29
2.	Norwegia	10	10	5	25
3.	Rosja	9	6	3	18
4.	Kanada	6	5	4	15
5.	USA	6	3	4	13
6.	Holandia	5	4	2	11
7.	Japonia	5	1	4	10
8.	Austria	3	5	9	17
9.	Korea Południowa	3	1	2	6
10.	Włochy	2	6	2	10
11.	Finlandia	2	4	6	12
12.	Szwajcaria	2	2	3	7
13.	Francja	2	1	5	8
14.	Czechy	1	1	1	3
15.	Bułgaria	1	00 –	00 –	1
16.	ChRL	00 –	6	2	8
17.	Szwecja	00 –	2	1	3
18.	Dania	00 –	1	00 –	1
18.	Ukraina	00 –	1	00 –	1
20.	Białoruś	00 –	00 –	2	2
20.	Kazachstan	00 –	00 –	2	2
22.	Australia	00 –	00 –	1	1
22.	Belgia	00 –	00 –	1	1
22.	Wielka Brytania	00 –	00 –	1	1
Razem		69	68	68	205

Klasyfikacje według dyscyplin

Biathlon

W kalendarzu igrzysk w Nagano, tak samo jak cztery lata wcześniej w Lillehammer, znalazło się sześć konkurencji biathlonowych – po trzy w rywalizacji kobiet i mężczyzn^[26][27].

Najbardziej utytułowaną biathlonistką igrzysk została Uschi Disl z dorobkiem trzech medali, po jednym z każdego koloru. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanęli również Halvard Hanevold, Ole Einar Bjørndalen i Galina Kuklewa (wszyscy złoto i srebro) oraz Katrin Apel (złoto i brąz)^[27]. Mistrzyni olimpijska w biegu indywidualnym na 15 km kobiet, Ekaterina Dafowska została pierwszą w historii złotą medalistką zimowych igrzysk olimpijskich występującą w barwach Bułgarii^[28].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Norwegia	2	2	1	5
2.	Niemcy	2	1	2	5
3.	Rosja	1	1	1	3
4.	Bułgaria	1	00 –	00 –	1
5.	Ukraina	00 –	1	00 –	1
5.	Włochy	00 –	1	00 –	1
7.	Białoruś	00 –	00 –	1	1
7.	Finlandia	00 –	00 –	1	1
Razem		6	6	6	18

Biegi narciarskie

Na igrzyskach w Nagano rozegrano dziesięć konkurencji biegowych, tak samo jak w Lillehammer. Zmianie uległy jedynie techniki biegu – biegi na 30 km mężczyzn i 15 km kobiet, które w Lillehammer były rozgrywane stylem dowolnym, w Nagano przeprowadzono stylem klasycznym, natomiast odwrotna sytuacja miała miejsce w przypadku biegów na 50 km mężczyzn i na 30 km kobiet^[29][30].

Wszystkie konkurencje kobiet wygrały reprezentantki Rosji. Najbardziej utytułowana z nich – Łarisa Łazutina – zdobyła trzy złote, jeden srebrny i jeden brązowy medal i jako jedyna stanęła na podium każdej konkurencji kobiet. Jej rodaczka – Olga Daniłowa – wywalczyła trzy medale – dwa złote i jeden srebrny. Po dwa medale (srebrny i brązowy) w rywalizacji kobiet osiągnęły także Kateřina Neumannová, Stefania Belmondo, Bente Martinsen i Anita Moen^[29].

Wśród mężczyzn najlepszy wynik medalowy uzyskał Bjørn Dæhlie, w którego dorobku znalazły się trzy złote i jeden srebrny medal. Dæhlie, który stawał na podium olimpijskim także w Albertville i Lillehammer, został pierwszym dwunastokrotnym medalistą zimowych igrzysk olimpijskich^[23]. Jego osiągnięcie zostało wpisane do księgi rekordów Guinnessa jako najlepszy wynik medalowy uzyskany przez sportowca na zimowych igrzyskach^[31]. Multimedalistami igrzysk zostali ponadto Thomas Alsgaard (dwa razy złoto), Erling Jevne (złoto i srebro), Mika Myllylä (złoto i dwa razy brąz) oraz Silvio Fauner (srebro i brąz)^[29].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Rosja	5	2	1	8
2.	Norwegia	4	3	2	9
3.	Finlandia	1	00 –	2	3
4.	Włochy	00 –	2	2	4
5.	Austria	00 –	1	1	2
5.	Czechy	00 –	1	1	2
7.	Szwecja	00 –	1	00 –	1
8.	Kazachstan	00 –	00 –	1	1
Razem		10	10	10	30

Bobsleje

Niezmiennie od poprzednich igrzysk rywalizacja bobsleistów składała się z dwóch konkurencji – dwójek i czwórek mężczyzn^[32][33].

W zawodach dwójek ten sam, najlepszy, czas przejazdu uzyskali Włosi i Kanadyjczycy. W związku z tym przyznano dwa złote medale, a medalu srebrnego nie przyznano. Taka sytuacja miała miejsce pierwszy raz w historii olimpijskich zawodów w bobslejach. W rywalizacji czwórek natomiast ex aequo na trzecim miejscu uplasowały się drużyny z Francji i Wielkiej Brytanii. Dwóch zawodników zdobyło po dwa medale olimpijskie – Christoph Langen i Markus Zimmermann zakończyli rywalizację ze złotym medalem w czwórkach i brązowym w dwójkach^[33].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Niemcy	1	00 –	1	2
2.	Kanada	1	00 –	00 –	1
2.	Włochy	1	00 –	00 –	1
4.	Szwajcaria	00 –	1	00 –	1
5.	Francja	00 –	00 –	1	1
5.	Wielka Brytania	00 –	00 –	1	1
Razem		3	1	3	7

Curling

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 w Nagano rozegrane zostały turnieje kobiet i mężczyzn w curlingu. Sport ten, który był dyscypliną pokazową na igrzyskach w 1932, 1988 i 1992, powrócił do kalendarza po 74-letniej nieobecności^[a][4].

W turnieju mężczyzn zwyciężyli Szwajcarzy przed Kanadyjczykami i Norwegami. W rywalizacji kobiet najlepszą drużyną została Kanada, srebro zdobyła Dania, a brąz Szwecja^[34]. Zdobyty przez duńską reprezentację w curlingu kobiet srebrny medal był pierwszym medalem dla Danii wywalczonym w historii ich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich^[10][35].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Kanada	1	1	00 –	2
2.	Szwajcaria	1	00 –	00 –	1
3.	Dania	00 –	1	00 –	1
4.	Norwegia	00 –	00 –	1	1
4.	Szwecja	00 –	00 –	1	1
Razem		2	2	2	6

Hokej na lodzie

Na igrzyskach w Nagano, oprócz dotychczas rozgrywanego turnieju mężczyzn, po raz pierwszy w historii przeprowadzono rywalizację olimpijską w turnieju kobiet^[2]. Również po raz pierwszy w historii do gry w turniejach olimpijskich zostali dopuszczeni profesjonalni hokeiści z ligi NHL^[36].

W turnieju mężczyzn zwycięstwo odniosła reprezentacja Czech, srebro zdobyli Rosjanie, a brąz Finowie. W turnieju kobiet złoto zdobyły Amerykanki przed Kanadyjkami i Finkami^[37]. Zdobyty przez Czechów złoty medal był pierwszym złotem zdobytym dla kraju od czasu rozpadu Czechosłowacji^[8].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Czechy	1	00 –	00 –	1
1.	USA	1	00 –	00 –	1
3.	Kanada	00 –	1	00 –	1
3.	Rosja	00 –	1	00 –	1
5.	Finlandia	00 –	00 –	2	2
Razem		2	2	2	6

Kombinacja norweska

Podczas igrzysk w Nagano, tak samo jak cztery lata wcześniej w Lillehammer, rozegrane zostały dwie konkurencje w kombinacji norweskiej – zawody indywidualne i drużynowe^[38][39]. Zmianie uległa formuła rozgrywania zawodów drużynowych. Dotychczas trzyosobową sztafetę biegową zastąpiono czteroosobową^[40].

Najbardziej utytułowanym dwuboistą klasycznym igrzysk został Bjarte Engen Vik, który zdobył dwa złote medale. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanął również Samppa Lajunen, w dorobku którego znalazły się dwa srebrne medale^[39].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Norwegia	2	00 –	00 –	2
2.	Finlandia	00 –	2	00 –	2
3.	Francja	00 –	00 –	1	1
3.	Rosja	00 –	00 –	1	1
Razem		2	2	2	6

Łyżwiarstwo figurowe

Kalendarz olimpijski nie zmienił się, jeśli chodzi o konkurencje łyżwiarstwa figurowego. Tak jak w Lillehammer, w Nagano łyżwiarze rywalizowali w czterech konkurencjach – konkursie solistów, solistek, par tanecznych i par sportowych^[41][42]. Po raz pierwszy w historii do rywalizacji oficjalnie dopuszczono profesjonalnych zawodników. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego^[42].

Złota medalista w konkursie solistek – Tara Lipinski – została najmłodszą w historii zimową mistrzynią olimpijską. W dniu zawodów miała 15 lat i 255 dni, czyli o 32 dni mniej niż dotychczasowa najmłodsza mistrzyni – Sonja Henie^[24][43].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Rosja	3	2	00 –	5
2.	USA	1	1	00 –	2
3.	Kanada	00 –	1	00 –	1
4.	Francja	00 –	00 –	2	2
5.	ChRL	00 –	00 –	1	1
5.	Niemcy	00 –	00 –	1	1
Razem		4	4	4	12

Łyżwiarstwo szybkie

W kalendarzu Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 znalazło się dziesięć konkurencji w łyżwiarstwie szybkim, tak samo jak podczas poprzednich zimowych igrzysk^[44][45].

Najbardziej utytułowanymi panczenistami, z dorobkiem dwóch tytułów mistrzów olimpijskich, zostali Holendrzy – Gianni Romme wśród mężczyzn i Marianne Timmer wśród kobiet. Dwoje zawodników trzykrotnie uplasowało się w najlepszej trójce zawodów. Złoty i dwa srebrne medale zdobyła Gunda Niemann-Stirnemann, a srebro i dwa brązowe medale wywalczył Rintje Ritsma. Dwoje zawodników zdobyło na igrzyskach po jednym złotym i srebrnym medalu – Ids Postma i Claudia Pechstein, również dwoje zdobyło po jednym złotym i jednym brązowym medalu – Hiroyasu Shimizu i Catriona Le May Doan. Dwa medale – srebrny i brązowy – zdobyła także Chris Witty^[45].

Brązowi medaliści biegów na 500 metrów – reprezentantka Kazachstanu, Ludmiła Prokaszowa oraz reprezentant Belgii, Bart Veldkamp – zdobyli pierwsze w historii medale dla swoich krajów w łyżwiarstwie szybkim^[45]. Veldkamp został jednocześnie pierwszym belgijskim medalistą zimowych igrzysk olimpijskich od 1948 roku^[17].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Holandia	5	4	2	11
2.	Niemcy	2	3	1	6
3.	Kanada	1	2	2	5
4.	Japonia	1	00 –	2	3
5.	Norwegia	1	00 –	00 –	1
6.	USA	00 –	1	1	2
7.	Belgia	00 –	00 –	1	1
7.	Kazachstan	00 –	00 –	1	1
Razem		10	10	10	30

Narciarstwo alpejskie

Narciarze alpejscy rywalizowali w Nagano w dziesięciu konkurencjach – pięciu wśród kobiet i pięciu wśród mężczyzn. Konkurencje nie uległy zmianie względem igrzysk w Lillehammer^[46][47].

Jedyną alpejką, która zdobyła trzy medale na tych igrzyskach, była Katja Seizinger (dwa złote i jeden brązowy). Dwa tytuły mistrza olimpijskiego zdobył także Hermann Maier. Ponadto po dwa medale zdobyli Deborah Compagnoni (złoto i srebro), Hilde Gerg (złoto i brąz), Lasse Kjus (dwa razy srebro) i Alexandra Meissnitzer (srebro i brąz)^[47].

W supergigancie mężczyzn drugie miejsce zajęli ex aequo Didier Cuche i Hans Knauß. W efekcie przyznano w tej konkurencji dwa srebrne medale, a medalu brązowego nie przyznano^[47]. Brązowa medalistka w slalomie kobiet – Zali Steggall zdobyła pierwszy medal dla Australii w narciarstwie alpejskim. Był to jednocześnie drugi w historii australijski medal zimowych igrzysk olimpijskich^[18].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Austria	3	4	4	11
2.	Niemcy	3	1	2	6
3.	Norwegia	1	3	00 –	4
4.	Włochy	1	1	00 –	2
5.	Francja	1	00 –	1	2
6.	USA	1	00 –	00 –	1
7.	Szwajcaria	00 –	1	1	2
8.	Szwecja	00 –	1	00 –	1
9.	Australia	00 –	00 –	1	1
Razem		10	11	9	30

Narciarstwo dowolne

W narciarstwie dowolnym podczas igrzysk w Nagano rozegrano cztery konkurencje – jazdę po muldach i skoki akrobatyczne mężczyzn i kobiet. Konkurencje nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Lillehammer^[48][49]. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu w 1998 roku. Medalistami zostali narciarze z dziewięciu państw. Trzykrotnie na najwyższym stopniu podium stanęli reprezentanci Stanów Zjednoczonych^[49].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	USA	3	00 –	00 –	3
2.	Japonia	1	00 –	00 –	1
3.	Finlandia	00 –	1	1	2
4.	ChRL	00 –	1	00 –	1
4.	Francja	00 –	1	00 –	1
4.	Niemcy	00 –	1	00 –	1
7.	Białoruś	00 –	00 –	1	1
7.	Norwegia	00 –	00 –	1	1
7.	Szwajcaria	00 –	00 –	1	1
Razem		4	4	4	12

Saneczkarstwo

W programie igrzysk w Nagano, tak jak w Lillehammer, znalazły się trzy konkurencje saneczkarskie – jedynki mężczyzn, jedynki kobiet i dwójki mężczyzn^[50]. Żaden z saneczkarzy nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego, wszystkie złote medale zdobyli jednak reprezentanci Niemiec^[51].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Niemcy	3	1	1	5
2.	USA	00 –	1	1	2
3.	Włochy	00 –	1	00 –	1
4.	Austria	00 –	00 –	1	1
Razem		3	3	3	9

Short track

Liczba konkurencji w short tracku nie zmieniła się w porównaniu do igrzysk w 1994 roku i wyniosła sześć – po trzy mężczyzn i kobiet^[52]. Jedyna zmiana w porównaniu do igrzysk w Lillehammer polegała na wprowadzeniu pomiarów czasu z dokładnością do tysięcznej części sekundy^[53].

Najlepszy wynik medalowy w short tracku osiągnęła Chun Lee-kyung, która zdobyła dwa złote i jeden brązowy medal. Trzy medale (wszystkie srebrne) zdobyła również Yang Yang (S). Poza nimi siedmioro łyżwiarzy zdobyło po dwa medale olimpijskie. Byli to: Kim Dong-sung (złoty i srebrny), Éric Bédard, Annie Perreault i Won Hye-kyung (złoto i brąz) oraz An Yulong i Li Jiajun (srebro i brąz)^[53].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Korea Południowa	3	1	2	6
2.	Kanada	2	00 –	2	4
3.	Japonia	1	00 –	1	2
4.	ChRL	00 –	5	1	6
Razem		6	6	6	18

Skoki narciarskie

Rywalizacja skoczków narciarskich na igrzyskach w Nagano składała się z trzech konkursów – dwóch indywidualnych i jednego drużynowego. Konkurencje nie uległy zmianie w porównaniu do poprzednich igrzysk^[54]. Dokonano natomiast zmiany w formule rozgrywania zawodów – po raz pierwszy na igrzyskach olimpijskich do rundy finałowej konkursu indywidualnego kwalifikowano trzydziestu najlepszych skoczków pierwszej serii^[55].

Jako jedyny medale we wszystkich trzech konkursach zdobył Japończyk Kazuyoshi Funaki, zdobywając dwa złote medale i jeden srebrny. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanęli również Jani Soininen (złoto i srebro), Masahiko Harada (złoto i brąz) oraz Andreas Widhölzl (dwukrotnie brąz)^[55].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Japonia	2	1	1	4
2.	Finlandia	1	1	00 –	2
3.	Niemcy	00 –	1	00 –	1
4.	Austria	00 –	00 –	2	2
Razem		3	3	3	9

Snowboarding

W 1998 roku po raz pierwszy w historii w ramach igrzysk olimpijskich przeprowadzono rywalizację w snowboardingu^[3]. Medale olimpijskie przyznano w czterech konkurencjach – slalomie gigancie i halfpipie mężczyzn i kobiet. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu. Na podium olimpijskim stanęli reprezentanci ośmiu krajów, spośród których cztery zdobyły po dwa medale^[56].

Zwycięzca w slalomie gigancie – Ross Rebagliati – został zdyskwalifikowany z powodu stosowania przez niego marihuany leczniczej. Złoty medal został mu odebrany, a mistrzem olimpijskim ogłoszono Thomasa Pruggera. Kanadyjski Komitet Olimpijski złożył jednak apelację od tej decyzji. Trybunał Arbitrażowy MKOl po rozpoznaniu sprawy odwołał dyskwalifikację Kanadyjczyka, w efekcie czego złoty medal został mu przywrócony, a kolejność pozostała taka sama, jak tuż po zakończeniu zawodów^[25].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Niemcy	1	1	00 –	2
2.	Szwajcaria	1	00 –	1	2
3.	Kanada	1	00 –	00 –	1
3.	Francja	1	00 –	00 –	1
5.	Norwegia	00 –	2	00 –	2
6.	Włochy	00 –	1	00 –	1
7.	USA	00 –	00 –	2	2
8.	Austria	00 –	00 –	1	1
Razem		4	4	4	12

Multimedaliści

47 sportowców zdobyło w Nagano więcej niż jeden medal, a 29 spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – po sześcioro – multimedalistów startowało w barwach Niemiec i Norwegii. Siedmioro z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w łyżwiarstwie szybkim, sześcioro w biegach narciarskich, a po pięcioro w biathlonie i short tracku. Trzech multimedalistów odnotowano w skokach narciarskich, dwóch w bobslejach, a jednego w kombinacji norweskiej.

Najwięcej medali – pięć – zdobyła reprezentantka Rosji w biegach narciarskich, Łarisa Łazutina. Trzykrotnie została ona mistrzynią olimpijską, dodatkowo zdobyła srebrny i brązowy medal. Trzy tytuły mistrza olimpijskiego i jeden tytuł wicemistrza zdobył również norweski biegacz, Bjørn Dæhlie.

Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.

Miejsce	Zawodnik	Państwo	Dyscyplina	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Łazutina, ŁarisaŁarisa Łazutina	Rosja	biegi narciarskie	3	1	1	5
2.	Dæhlie, BjørnBjørn Dæhlie	Norwegia	biegi narciarskie	3	1	00 –	4
3.	Daniłowa, OlgaOlga Daniłowa	Rosja	biegi narciarskie	2	1	00 –	3
3.	Funaki, KazuyoshiKazuyoshi Funaki	Japonia	skoki narciarskie	2	1	00 –	3
5.	Chun Lee-kyung	Korea Południowa	short track	2	00 –	1	3
6.	Alsgaard, ThomasThomas Alsgaard	Norwegia	biegi narciarskie	2	00 –	00 –	2
6.	Romme, GianniGianni Romme	Holandia	łyżwiarstwo szybkie	2	00 –	00 –	2
6.	Timmer, MarianneMarianne Timmer	Holandia	łyżwiarstwo szybkie	2	00 –	00 –	2
6.	Vik, Bjarte EngenBjarte Engen Vik	Norwegia	kombinacja norweska	2	00 –	00 –	2
10.	Niemann-Stirnemann, GundaGunda Niemann-Stirnemann	Niemcy	łyżwiarstwo szybkie	1	2	00 –	3
11.	Disl, UschiUschi Disl	Niemcy	biathlon	1	1	1	3
12.	Bjørndalen, Ole EinarOle Einar Bjørndalen	Norwegia	biathlon	1	1	00 –	2
12.	Hanevold, HalvardHalvard Hanevold	Norwegia	biathlon	1	1	00 –	2
12.	Jevne, ErlingErling Jevne	Norwegia	biegi narciarskie	1	1	00 –	2
12.	Kim Dong-sung	Korea Południowa	short track	1	1	00 –	2
12.	Kuklewa, GalinaGalina Kuklewa	Rosja	biathlon	1	1	00 –	2
12.	Pechstein, ClaudiaClaudia Pechstein	Niemcy	łyżwiarstwo szybkie	1	1	00 –	2
12.	Postma, IdsIds Postma	Holandia	łyżwiarstwo szybkie	1	1	00 –	2
12.	Soininen, JaniJani Soininen	Finlandia	skoki narciarskie	1	1	00 –	2
20.	Myllylä, MikaMika Myllylä	Finlandia	biegi narciarskie	1	00 –	2	3
21.	Apel, KatrinKatrin Apel	Niemcy	biathlon	1	00 –	1	2
21.	Bédard, ÉricÉric Bédard	Kanada	short track	1	00 –	1	2
21.	Harada, MasahikoMasahiko Harada	Japonia	skoki narciarskie	1	00 –	1	2
21.	Langen, ChristophChristoph Langen	Niemcy	bobsleje	1	00 –	1	2
21.	Le May Doan, CatrionaCatriona Le May Doan	Kanada	łyżwiarstwo szybkie	1	00 –	1	2
21.	Perreault, AnnieAnnie Perreault	Kanada	short track	1	00 –	1	2
21.	Shimizu, HiroyasuHiroyasu Shimizu	Japonia	łyżwiarstwo szybkie	1	00 –	1	2
21.	Won Hye-kyung	Korea Południowa	short track	1	00 –	1	2
21.	Zimmermann, MarkusMarkus Zimmermann	Niemcy	bobsleje	1	00 –	1	2

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Wyniki i statystyki Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 w Nagano (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)].