Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich 2006

Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich 2006

     zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu

     państwa bez medalu

     państwa nieuczestniczące w igrzyskach

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich 2006

Ołena Jurkowśka – ukraińska biathlonistka i biegaczka narciarska, sześciokrotna medalistka paraolimpijska z Turynu

Solène Jambaqué – szwedzka alpejka, czterokrotna medalistka paraolimpijska z Turynu

Gerd Schönfelder – niemiecki alpejczyk, czterokrotny medalista paraolimpijski z Turynu

Julija Batenkowa – ukraińska biathlonistka i biegaczka narciarska, pięciokrotna medalistka paraolimpijska z Turynu

Anna Burmistrowa – rosyjska biathlonistka i biegaczka narciarska, czterokrotna medalistka paraolimpijska z Turynu

(c) Foto: Michael Lucan, Lizenz: CC-BY-SA 3.0 de

Martin Braxenthaler – niemiecki alpejczyk, trzykrotny mistrz olimpijski z Turynu

Verena Bentele – niemiecka biathlonistka i biegaczka narciarska, trzykrotna medalistka paraolimpijska z Turynu

Greg Westlake – kanadyjski hokeista, mistrz olimpijski z Turynu

Glenn Ikonen – szwedzki curler, brązowy medalista paraolimpijski z Turynu

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich 2006 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety paraolimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na IX Zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich w 2006 roku w Turynie.

Na igrzyskach paraolimpijskich w Turynie przeprowadzono 58 konkurencji w pięciu dyscyplinach sportowych^[1], czyli o 34 mniej niż na poprzednich zimowych igrzyskach, rozegranych w 2002 roku w Salt Lake City^[2]. Różnica w liczbie konkurencji była efektem nowej kategoryzacji niepełnosprawnych sportowców startujących w biegach narciarskich i narciarstwie alpejskim. Zamiast dotychczas stosowanych klas sportowych wprowadzono trzy ogólne kategorie niepełnosprawności (osoby stojące, osoby na wózkach i osoby niewidome), za które przyznawano odpowiednią wartość procentową w zależności od stopnia niepełnosprawności^[3][4]. Po raz pierwszy medale igrzysk paraolimpijskich przyznano w curlingu na wózkach^[5]. Konkurencjami debiutującymi na igrzyskach paraolimpijskich były również biathlonowe biegi na długich dystansach (10 km wśród kobiet na siedząco oraz 12,5 km w pozostałych kategoriach)^[6][7].

W zawodach wzięło udział 474 sportowców (375 mężczyzn i 99 kobiet) reprezentujących 38 narodowe komitety paraolimpijskie^[1]. Po raz pierwszy na zimowych igrzyskach paraolimpijskich wystartowały reprezentacje Meksyku i Mongolii^[8][9].

Medale zdobyli reprezentanci 19 państw, co oznacza, że 19 reprezentacji zakończyło igrzyska z zerowym dorobkiem medalowym^[10][1]. Po raz pierwszy w historii zwycięstwo w klasyfikacji medalowej zimowych igrzysk paraolimpijskich odniosła Rosja. Sportowcy z tego kraju zdobyli 33 medale – 13 złotych, 13 srebrnych i 7 brązowych. Był to najlepszy występ Rosjan w historii zimowych startów i drugi w historii, biorąc pod uwagę również edycje letnie^[11]. Drugą pozycję w tabeli medalowej zajęły Niemcy z 18 medalami (8 złotymi, 5 srebrnymi i 5 brązowymi). Dla Niemców był to najsłabszy wynik medalowy podczas igrzysk paraolimpijskich od 1980 roku^[12][13]. Trzecie miejsce w klasyfikacji zajęła Ukraina, dla której osiągnięty wynik (25 medali – 7 złotych, 9 srebrnych i 9 brązowych) był najlepszym ze wszystkich zimowych startów w historii^[14].

Najlepsze pod względem liczby zdobytych medali zimowe starty od igrzysk w Lillehammer w 1994 roku odnotowały reprezentacje Francji i Polski^[15][16]. Dla reprezentacji Japonii były to drugie zimowe igrzyska paraolimpijskie (po Nagano 1998), podczas których zdobyła ona złoty medal^[17], a dla Białorusi drugi z rzędu zimowy występ z medalami paraolimpijskimi^[18].

Najsłabszy występ w historii startów na igrzyskach paraolimpijskich (letnich i zimowych) zaliczyli reprezentanci Norwegii^[19] i Słowacji^[20], a najsłabsze występy, biorąc pod uwagę jedynie zimowe starty, reprezentacje Austrii^[21], Szwecji i Szwajcarii. Szwajcarzy po raz pierwszy w zimowych igrzyskach nie zdobyli złotego medalu^[22], a Szwedzi po raz drugi we wszystkich startach paraolimpijskich nie zdobyli złota ani srebra^[23]. Po raz pierwszy od Letnich Igrzysk Paraolimpijskich 1968 reprezentacja Finlandii nie zdobyła żadnego medalu^[24]. Najsłabsze wyniki medalowe od zimowych igrzysk w 1980 roku osiągnęły reprezentacje Stanów Zjednoczonych^[25] i Nowej Zelandii^[26], od igrzysk w 1988 roku – reprezentacje Australii^[27] i Hiszpanii^[28], a od igrzysk w 1994 roku – reprezentacje Włoch^[29], Czech^[30] i Wielkiej Brytanii^[31]. W porównaniu do igrzysk w Salt Lake City, w Turynie żadnego medalu nie zdobyły reprezentacje Korei Południowej, Holandii (w Turynie nie wystawiła ona żadnego reprezentanta), Finlandii i Nowej Zelandii^{[32][33][24][26]}.

Najbardziej utytułowaną zawodniczką igrzysk w Turynie została Ołena Jurkowśka, reprezentantka Ukrainy w biegach narciarskich i biathlonie w kategorii osób na wózkach. W jej dorobku było sześć medali – cztery złote, jeden srebrny i jeden brązowy. Drugie miejsce w klasyfikacji multimedalistów zajęła rosyjska niewidoma biegaczka Lubow Wasiljewa z trzema złotymi i jednym brązowym medalem, a trzecie startujący na wózku niemiecki alpejczyk Martin Braxenthaler z trzema tytułami mistrza paraolimpijskiego^[34].

Klasyfikacja państw

Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich 2006 w Turynie, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego^[10]. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Rosja	13 13	13 13	07 7	33
2.	Niemcy	08 8	05 5	05 5	18
3.	Ukraina	07 7	09 9	09 9	25
4.	Francja	07 7	02 2	06 6	15
5.	USA	07 7	02 2	03 3	12
6.	Kanada	05 5	03 3	05 5	13
7.	Austria	03 3	04 4	07 7	14
8.	Japonia	02 2	05 5	02 2	9
9.	Włochy	02 2	02 2	04 4	8
10.	Polska	02 2	00 –	00 –	2
11.	Białoruś	01 1	06 6	02 2	9
12.	Norwegia	01 1	01 1	03 3	5
13.	Australia	00 –	01 1	01 1	2
13.	Hiszpania	00 –	01 1	01 1	2
13.	Słowacja	00 –	01 1	01 1	2
13.	Szwajcaria	00 –	01 1	01 1	2
17.	Czechy	00 –	00 –	01 1	1
17.	Szwecja	00 –	00 –	01 1	1
17.	Wielka Brytania	00 –	00 –	01 1	1
Razem		58	58	58	174

Klasyfikacje według dyscyplin

Biathlon

Na igrzyskach paraolimpijskich w Turynie rozegranych zostało dwanaście konkurencji biathlonowych^[35]. Do dotychczas przeprowadzanych biegów na 7,5 km we wszystkich kategoriach dołączono biegi na dłuższych dystansach – 10 km wśród kobiet na siedząco oraz 12,5 km w pozostałych kategoriach^[6][7]. W programie znalazło się po sześć biegów kobiet i mężczyzn. Konkurencje podzielone były na trzy kategorie: osoby stojące, osoby na wózkach i osoby niewidome^[35].

Medale zdobyli reprezentanci siedmiu państw. Najliczniejszy dorobek medalowy uzyskali Rosjanie, którzy zdobyli sześć złotych, cztery srebrne i dwa brązowe medale. Jedenaścioro biathlonistów wywalczyło w Turynie po dwa medale paraolimpijskie. Wśród mężczyzn w kategorii osób na wózkach dwa złote medale zdobył Władimir Kisielow, w kategorii osób stojących dwa złota wywalczył Rustam Garifułlin, a dwa brązowe medale Nils Erik Ulset, z kolei w kategorii niewidomych po złotym i srebrnym medalu zdobyli Irek Mannanow i Witalij Łukjanenko. W zawodach kobiet w kategorii osób na wózkach dwa złote medale zdobyła Ołena Jurkowśka, po srebrnym i brązowym medalu wywalczyły Switłana Tryfonowa i Ludmyła Pawłenko, w kategorii osób niewidomych złoto i srebro zdobyła Miyuki Kobayashi, a złoto i brąz Verena Bentele, natomiast wśród osób stojących multimedalistką została Anne Floriet, w dorobku której znalazł się złoty i brązowy medal^[36][7].

Verena Bentele jako jedyna biathlonistka obroniła tytuł mistrzyni paraolimpijskiej z Salt Lake City, zwyciężając na obu igrzyskach bieg na 7,5 km osób niewidomych^[6][7].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Rosja	06 6	04 4	02 2	12
2.	Ukraina	03 3	06 6	03 3	12
3.	Niemcy	01 1	01 1	02 2	4
4.	Japonia	01 1	01 1	01 1	3
5.	Francja	01 1	00 –	01 1	2
6.	Norwegia	00 –	00 –	02 2	2
7.	Kanada	00 –	00 –	01 1	1
Razem		12	12	12	36

Biegi narciarskie

W ramach igrzysk paraolimpijskich w Turynie przeprowadzono 20 konkurencji w biegach narciarskich, czyli o 12 mniej niż na poprzednich igrzyskach w Salt Lake City^[37][38]. Zmiana liczby biegów wynikała z nowej kategoryzacji niepełnosprawnych biegaczy – dotychczasowe klasy startowe, określające stopień niepełnosprawności^[3], zastąpiono trzema ogólnymi kategoriami: osoby stojące, osoby na wózkach (siedzące) i osoby niewidome. W każdej kategorii przyznawano po trzy medale w każdej konkurencji, stosując tzw. system handicapowy, wedle którego rodzaj schorzenia danego zawodnika był rekompensowany odpowiednią wartością procentową^[4][39].

W programie konkurencji biegowych wprowadzono również drobne korekty dystansów – w otwartej sztafecie mężczyzn zmieniono dystans krótkiego biegu z 2,5 do 3,75 km, z kolei u kobiet rozegrano bieg na 2,5 km tylko wśród osób siedzących (w Salt Lake City odbył się on we wszystkich kategoriach), natomiast odwrotnie w przypadku biegu na 10 km (w Turynie przeprowadzono go tylko wśród osób siedzących)^[38][39].

Medale wywalczyli reprezentanci dziewięciu państw, spośród których największy dorobek uzyskali Rosjanie – 21 medali (7 złotych, 9 srebrnych i 5 brązowych). Dziewiętnaścioro biegaczy i biegaczek zostało multimedalistami igrzysk w Turynie. Pięć zawodniczek zdobyło po cztery medale – Ołena Jurkowśka (dwa złote, jeden srebrny, jeden brązowy) oraz Ludmiła Wauczok (jeden złoty i trzy srebrne) spośród osób na wózkach, Lubow Wasiljewa (trzy złote i jeden brązowy) oraz Tatjana Iljuczenko (jeden złoty, dwa srebrne i jeden brązowy) wśród osób niewidomych i Julija Batenkowa (jeden srebrny i trzy brązowe) wśród osób stojących. W biegach kobiet przynajmniej dwa medale zdobyły ponadto: Katarzyna Rogowiec (dwa złote) i Anna Burmistrowa (jeden złoty i dwa srebrne) w kategorii osób stojących, Colette Bourgonje i Ludmyła Pawłenko (obie po dwa brązowe) w kategorii osób na wózkach oraz Jadwiha Skorabahata (dwa srebrne i jeden brązowy) w kategorii osób niewidomych. W biegach mężczyzn multimedalistami zostali: Taras Kryjanowski (dwa złote i jeden srebrny), Jurij Kostiuk (złoty, srebrny i brązowy) i Siergiej Szyłow (dwa srebrne i jeden brązowy) w kategorii osób na wózkach, Steve Cook (dwa złote i jeden brązowy), Kiriłł Michajłow (jeden złoty i jeden srebrny) i Alfis Makamiedinow (dwa srebrne) w kategorii osób stojących oraz Brian McKeever (dwa złote i jeden srebrny), Ołeh Munc (jeden złoty i jeden brązowy) i Wasil Szapciaboj (jeden srebrny i jeden brązowy) w kategorii osób niewidomych^[40].

Tytuły mistrzów paraolimpijskich z Salt Lake City obronili: Brian McKeever w biegach na 5 i 10 km osób niewidomych oraz Taras Kryjanowski na dystansie 5 km osób siedzących^[38][39].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Rosja	07 7	09 9	05 5	21
2.	Ukraina	04 4	03 3	06 6	13
3.	Kanada	02 2	01 1	02 2	5
4.	USA	02 2	00 –	01 1	3
5.	Polska	02 2	00 –	00 –	2
6.	Białoruś	01 1	06 6	02 2	9
7.	Niemcy	01 1	01 1	01 1	3
8.	Norwegia	01 1	00 –	01 1	2
9.	Francja	00 –	00 –	02 2	2
Razem		20	20	20	60

Curling na wózkach

Curling na wózkach podczas igrzysk paraolimpijskich w Turynie

Na igrzyskach w Turynie po raz pierwszy przyznano medale paraolimpijskie w curlingu na wózkach. Dyscyplinę tę włączono do programu paraolimpijskiego po przeprowadzeniu mistrzostw świata w 2002 roku. W turnieju wzięły udział pięcioosobowe drużyny mieszane – według zasad w skład każdej z nich musieli wchodzić przedstawiciele obu płci, a w każdym meczu w każdym zespole musiała być co najmniej jedna kobieta^[41][42][5].

Tytuł pierwszych mistrzów paraolimpijskich zdobyła reprezentacja Kanady, która wystąpiła w składzie: Gerry Austgarden, Karen Blachford, Gary Cormack, Chris Daw, Sonja Gaudet. Srebrne medale zdobyli Brytyjczycy, a brązowe Szwedzi^[43].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Kanada	01 1	00 –	00 –	1
2.	Wielka Brytania	00 –	01 1	00 –	1
3.	Szwecja	00 –	00 –	01 1	1
Razem		1	1	1	3

Hokej na lodzie na siedząco

Na igrzyskach w Turynie po raz czwarty rozegrano turniej paraolimpijski w hokeju na lodzie na siedząco^[44]. Do turnieju przystąpiło osiem zespołów^[45], w skład których weszli wyłącznie mężczyźni^[46].

Złoty medal zdobyła reprezentacja Kanady, srebrny Norwegii, a brązowy Stanów Zjednoczonych^[47]. Po raz pierwszy medalu w hokeju nie zdobyła reprezentacja Szwecji, w związku z czym druga w turnieju Norwegia została jedynym państwem, które zdobyło medal paraolimpijski na wszystkich igrzyskach od 1994 roku^[44]. W drużynie norweskiej po raz czwarty na igrzyskach paraolimpijskich zagrali Helge Bjørnstad, Eskil Hagen, Atle Haglund i Kjetil Korbu Nilsen. Zostali tym samym po raz czwarty medalistami paraolimpijskimi, w dorobku każdego z zawodników był jeden złoty i trzy srebrne medale^[48].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Kanada	01 1	00 –	00 –	1
2.	Norwegia	00 –	01 1	00 –	1
3.	USA	00 –	00 –	01 1	1
Razem		1	1	1	3

Narciarstwo alpejskie

Zawody w narciarstwie alpejskim podczas igrzysk w Turynie składały się z 24 konkurencji, czyli o 29 mniej niż w Salt Lake City^[49][50]. Tak samo, jak w przypadku konkurencji w biegach narciarskich, różnica w liczbie konkurencji polegała na zmianie kategorii niepełnosprawności – zamiast klas sportowych wprowadzono trzy kategorie: osoby stojące, osoby na wózkach i osoby niewidome, stopień niepełnosprawności rekompensowano według systemu handicapowego^[4][50]. Kobiety i mężczyźni rywalizowali w zjeździe, supergigancie, slalomie i slalomie gigancie w trzech kategoriach niepełnosprawności^[51].

Medale zdobyli reprezentanci dwunastu państw. Najwięcej medali wszystkich kruszców zdobyli zawodnicy i zawodniczki z Austrii (14 – 3 złote, 4 srebrne i 7 brązowych), w tabeli medalowej najlepsi byli natomiast Niemcy z dorobkiem 11 medali (6 złotych, 3 srebrnych i 2 brązowych)^[52]. Dziewiętnaścioro alpejczyków zdobyło przynajmniej dwa medale paraolimpijskie w Turynie. Wśród mężczyzn najbardziej utytułowanym zawodnikiem był Martin Braxenthaler, który zdobył trzy złote medale w konkurencjach osób na wózkach. W tej samej kategorii po dwa medale wywalczyli Harald Eder (dwa srebrne) i Jürgen Egle (dwa brązowe). Wśród mężczyzn w kategorii osób stojących czterokrotnie medalistą został Gerd Schönfelder (dwa złote, jeden srebrny i jeden brązowy medal), a dwukrotnie – Walter Lackner (złoty i brązowy) i Thomas Pfyl (srebrny i brązowy). Z kolei spośród osób niewidomych multimedalistami zostali: Nicolas Berejny (dwa złote i jeden brązowy), Gianmaria Dal Maistro (złoty i srebrny), Gerd Gradwohl (złoty i brązowy) oraz Eric Villalón i Chris Williamson (obaj po jednym srebrnym i jednym brązowym). Wśród kobiet najbardziej utytułowaną alpejką została Solène Jambaqué, w dorobku której znalazły się cztery medale (dwa złote, jeden srebrny i jeden brązowy) zdobyte w kategorii osób stojących. W tej samej kategorii dwa medale wywalczyła Lauren Woolstencroft (złoty i srebrny). Tak samo jak Jambaqué po cztery medale zdobyły zawodniczki niewidome Sabine Gasteiger (jeden złoty, dwa srebrne i jeden brązowy) oraz Silvia Parente (jeden złoty i trzy brązowe). Multimedalistkami zostały również: niewidoma Pascale Casanova (dwa złote i jeden srebrny medal) oraz startujące na wózkach Laurie Stephens (dwa złote i jeden srebrny), Kuniko Obinata (jeden złoty i dwa srebrne) i Daila Dameno (jeden srebrny i jeden brązowy)^[53].

Tytuły mistrzów paraolimpijskich z Salt Lake City obronili: wśród mężczyzn Martin Braxenthaler w slalomie, slalomie gigancie i supergigancie osób na wózkach, Gerd Schoenfelder w zjeździe i slalomie gigancie osób stojących i Kevin Bramble w zjeździe osób na wózkach, a wśród kobiet Pascale Casanova w zjeździe osób niewidomych^[49][50].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Niemcy	06 6	03 3	02 2	11
2.	Francja	06 6	02 2	03 3	11
3.	USA	05 5	02 2	01 1	8
4.	Austria	03 3	04 4	07 7	14
5.	Włochy	02 2	02 2	04 4	8
6.	Japonia	01 1	04 4	01 1	6
7.	Kanada	01 1	02 2	02 2	5
8.	Australia	00 –	01 1	01 1	2
8.	Hiszpania	00 –	01 1	01 1	2
8.	Słowacja	00 –	01 1	01 1	2
8.	Szwajcaria	00 –	01 1	01 1	2
12.	Czechy	00 –	01 1	00 –	1
Razem		24	24	24	72

Multimedaliści

Podczas igrzysk paraolimpijskich w Turynie 32 sportowców wywalczyło więcej niż jeden medal, w tym przynajmniej jeden złoty. Najwięcej – ośmioro – multimedalistów startowało w barwach Rosji. Trzynaścioro z multimedalistów stawało na podium paraolimpijskim w narciarstwie alpejskim, dziesięcioro jednocześnie w biegach narciarskich i biathlonie, siedmioro tylko w biegach narciarskich, a dwoje tylko w biathlonie.

Najwięcej medali zdobyła Ołena Jurkowśka – 4 złote, 1 srebrny i 1 brązowy. Tuż za nią miejsca w indywidualnej tabeli medalowej zajęli Lubow Wasiljewa z trzema złotymi i jednym brązowym medalem oraz Martin Braxenthaler z trzema złotymi medalami.

Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich 2006, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal paraolimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.

Miejsce	Zawodnik	Państwo	Dyscyplina	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Jurkowśka, OłenaOłena Jurkowśka	Ukraina	biathlon biegi narciarskie	04 4	01 1	01 1	6
2.	Wasiljewa, LubowLubow Wasiljewa	Rosja	biegi narciarskie	03 3	00 –	01 1	4
3.	Braxenthaler, MartinMartin Braxenthaler	Niemcy	narciarstwo alpejskie	03 3	00 –	00 –	3
4.	Kryjanowski, TarasTaras Kryjanowski	Rosja	biathlon biegi narciarskie	02 2	02 2	00 –	4
5.	Jambaqué, SolèneSolène Jambaqué	Francja	narciarstwo alpejskie	02 2	01 1	01 1	4
5.	McKeever, BrianBrian McKeever	Kanada	biathlon biegi narciarskie	02 2	01 1	01 1	4
5.	Schönfelder, GerdGerd Schönfelder	Niemcy	narciarstwo alpejskie	02 2	01 1	01 1	4
8.	Casanova, PascalePascale Casanova	Francja	narciarstwo alpejskie	02 2	01 1	00 –	3
8.	Garifułlin, RustamRustam Garifułlin	Rosja	biathlon biegi narciarskie	02 2	01 1	00 –	3
8.	Stephens, LaurieLaurie Stephens	USA	narciarstwo alpejskie	02 2	01 1	00 –	3
11.	Bentele, VerenaVerena Bentele	Niemcy	biathlon biegi narciarskie	02 2	00 –	01 1	3
11.	Berejny, NicolasNicolas Berejny	Francja	narciarstwo alpejskie	02 2	00 –	01 1	3
11.	Cook, SteveSteve Cook	USA	biegi narciarskie	02 2	00 –	01 1	3
14.	Kisielow, WładimirWładimir Kisielow	Rosja	biathlon	02 2	00 –	00 –	2
14.	Rogowiec, KatarzynaKatarzyna Rogowiec	Polska	biegi narciarskie	02 2	00 –	00 –	2
16.	Burmistrowa, AnnaAnna Burmistrowa	Rosja	biathlon biegi narciarskie	01 1	03 3	00 –	4
16.	Wauczok, LudmiłaLudmiła Wauczok	Białoruś	biegi narciarskie	01 1	03 3	00 –	4
18.	Gasteiger, SabineSabine Gasteiger	Austria	narciarstwo alpejskie	01 1	02 2	01 1	4
18.	Iljuczenko, TatjanaTatjana Iljuczenko	Rosja	biegi narciarskie	01 1	02 2	01 1	4
18.	Kostiuk, JurijJurij Kostiuk	Ukraina	biathlon biegi narciarskie	01 1	02 2	01 1	4
21.	Mannanow, IrekIrek Mannanow	Rosja	biathlon biegi narciarskie	01 1	02 2	00 –	3
21.	Obinata, KunikoKuniko Obinata	Japonia	narciarstwo alpejskie	01 1	02 2	00 –	3
23.	Łukjanenko, WitalijWitalij Łukjanenko	Ukraina	biathlon biegi narciarskie	01 1	01 1	01 1	3
24.	Dal Maistro, GianmariaGianmaria Dal Maistro	Włochy	narciarstwo alpejskie	01 1	01 1	00 –	2
24.	Kobayashi, MiyukiMiyuki Kobayashi	Japonia	biathlon	01 1	01 1	00 –	2
24.	Woolstencroft, LaurenLauren Woolstencroft	Kanada	narciarstwo alpejskie	01 1	01 1	00 –	2
27.	Parente, SilviaSilvia Parente	Włochy	narciarstwo alpejskie	01 1	00 –	03 3	4
28.	Floriet, AnneAnne Floriet	Francja	biathlon biegi narciarskie	01 1	00 –	02 2	3
29.	Gradwohl, GerdGerd Gradwohl	Niemcy	narciarstwo alpejskie	01 1	00 –	01 1	2
29.	Lackner, WalterWalter Lackner	Austria	narciarstwo alpejskie	01 1	00 –	01 1	2
29.	Michajłow, KiriłłKiriłł Michajłow	Rosja	biegi narciarskie	01 1	00 –	01 1	2
29.	Munc, OłehOłeh Munc	Ukraina	biegi narciarskie	01 1	00 –	01 1	2

Zobacz też

• Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2006

Przypisy